Wyrok WSA w Opolu z dnia 7 listopada 2023 r., sygn. II SA/Op 247/23

Ewidencja ludności

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Judecki Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Protokolant st. insp. sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2023 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 12 czerwca 2023 r., nr SO.I.621.1.9.2023.ECZ w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez R. S. (zwanego dalej skarżącym) jest decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 12 czerwca 2023 r., nr SO.I.621.1.9.2023.ECZ, którą utrzymano w mocy decyzję Wójta Gminy Dąbrowa z dnia 17 kwietnia 2023 r., nr SO.5343.7.14.2022.MS, o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego.

Zaskarżona decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 12 maja 2022 r. I T. (zwana dalej również wnioskodawczynią) wniosła o wymeldowanie skarżącego z miejsca pobytu stałego w K. przy ul.[...], z powodu opuszczenia w dniu 6 lutego 2022 r. przedmiotowego lokalu i niedopełnienia obowiązku wymeldowania się. Wnioskodawczyni wskazała, że skarżący obecnie przebywa pod adresem w N. przy ul.[...] Jednocześnie oświadczyła, że jest jedynym właścicielem nieruchomości i przedłożyła akt notarialny na potwierdzenie tej okoliczności.

Decyzją z dnia 17 kwietnia 2023 r. (po wcześniejszym uchyleniu rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji z dnia 29 lipca 2022 r. o wymeldowaniu skarżącego - decyzją Wojewody Opolskiego z dnia 19 września 2022 r.) Wójt Gminy Dąbrowa, na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2022 r. poz. 1191), zwanej dalej ustawą, orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego w lokalu nr [...], położonym przy ul. [...] w miejscowości K. W ustaleniach stanu faktycznego organ wskazał na zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, w tym wnioskodawczyni i N. S. (córka skarżącego). Opisując treść zeznań podał m.in., że wnioskodawczyni wyjaśniła, iż skarżący wyprowadził się pod jej nieobecność i zostawił pusty pokój, w którym mieszkał. Zabrał swoje rzeczy i opróżnił budynek gospodarczy oraz zdemontował silnik do bramy wjazdowej. Po wyprowadzce byłego męża wnioskodawczyni wymieniła zamki, natomiast skarżący nie podejmował prób powrotu do mieszkania. Wnioskodawczyni podkreśliła, że wyprowadzka skarżącego została zaplanowana, ponieważ poprzedził ją remont wynajmowanego mieszkania w N. Z kolei córka skarżącego zeznała, że ojciec wyprowadził się w lutym i zabrał wszystkie swoje rzeczy osobiste. Od tego czasu nie bywa w domu, nie sypia w nim, a wszelkie spotkania odbywają się poza jej miejscem zamieszkania. Świadek zeznała też, że skarżący nie ma wstępu do lokalu, na skutek wymiany zamków przez wnioskodawczynię. Organ ustalił również, na podstawie informacji Komendanta Komisariatu Policji w N. z dnia 8 listopada 2022 r., że skarżący nie występował z wnioskiem o interwencję umożliwiającą mu zamieszkanie w lokalu lub też przywrócenie naruszenia posiadania, a nadto w przeciągu dwóch lat nie była do skarżącego kierowana przez Komisariat żadna korespondencja. Ponadto organ uzyskał informację z Sądu Rejonowego w O., z której wynika, że nie zarejestrowano powództwa skarżącego o naruszenie posiadania na podstawie art. 344 Kodeksu cywilnego. Dalej organ wskazał, że w rozprawie administracyjnej wyznaczonej na dzień 10 marca 2023 r. wzięła udział tylko wnioskodawczyni, która przedłożyła zapis rozmów córki ze skarżącym, potwierdzający, iż w dniu 6 lutego 2022 r. przebywała w nowym mieszkaniu u ojca, a następnie została odwieziona do domu w K. Natomiast skarżący poinformował organ, że jego udział w rozprawie jest bezcelowy. W dalszej części uzasadnienia Wójt opisał zasady postępowania dowodowego, określone w K.p.a. i stwierdził, że zgromadzone przez niego dowody były wystarczające dla ustalenia wszystkich istotnych okoliczności, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Przytoczył też treść art. 33 ust. 1 i art. 35 ustawy i wywiódł, że zamieszkanie polega na skoncentrowaniu w tym miejscu osobistych i majątkowych interesów danej osoby, przez co należy rozumieć nocowanie, sporządzanie posiłków, wypoczywanie, przechowywanie rzeczy niezbędnych do codziennego funkcjonowania i nadawanie korespondencji. W ocenie organu skarżący tych warunków nie spełnia, ponieważ nie jest w żaden sposób związany ze spornym lokalem. Końcowo organ podkreślił, że przepisy ustawy mają charakter porządkowy i zameldowanie służy wyłącznie celom ewidencyjnym oraz potwierdza jedynie fakt pobytu osoby w miejscu, w którym się zameldowała (art. 28 ust. 4 ustawy). Natomiast w przypadku skarżącego dalsze utrzymywanie zameldowania na pobyt stały byłoby niezgodne ze stanem faktycznym i stanowiło nieprawidłowość w rozumieniu przepisów ustawy.