Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 października 2024 r., sygn. IV SAB/Wr 517/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marta Pająkiewicz-Kremis Sędziowie: Asesor WSA Aneta Brzezińska Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca) po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 22 października 2024 r. sprawy ze skargi G. Z. na bezczynność Dolnośląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w przedmiocie wydania decyzji o wpisie do rejestru zabytków oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Gminy Ziębice jest bezczynność Dolnośląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w przedmiocie wydania decyzji o wpisie do rejestru zabytków.

Jak wynikało z akt sprawy w dniu 3 stycznia 2023 r. Skarżąca złożyła do organu datowany na 29 grudnia 2022 r. wniosek o wpis zabytku nieruchomego do rejestru zabytków. W treści wniosku powołała art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2022 r., poz. 840 ze zm., dalej: ustawa o ochronie zabytków) wnosząc o wpis do rejestru zabytków ceramicznego pomnika – rzeźby O. wraz z kamiennym piedestałem, schodami prowadzącymi do pomnika oraz otoczeniem przy pomniku obejmującym obszar wzgórza parkowego (od "ulicy [...] i [...]" graniczącego z zadrzewieniem P.). Podała, że opisany zabytek wraz z otoczeniem znajdującym się na części działki nr [...]/[...] jest własnością Skarżącej, powołała się na wielką wartość historyczną i artystyczną zabytku oraz ogromne znaczenie symboliczne dla miejscowej społeczności, przekonywała, że jego zachowanie w niezmienionym kształcie leży w interesie społecznym nie tylko mieszkańców miasta i gminy Ziębice.

W uzasadnieniu wniosku szeroko opisała walory historyczne i artystyczne obiektu, podkreślając także dorobek jego twórcy, wyrażając przekonanie, że wpisanie wnioskowanego zabytku do rejestru zabytków leży w interesie społecznym.

Pismem z dnia 17 stycznia 2023 r. organ odpowiadając na wniosek Strony poinformował, że pomnik jest dobrem kultury współczesnej i winien podlegać ochronie zgodnie z ustalonymi w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego terenu zasadami ochrony dziedzictwa kulturowego. Powołał się na art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2023 r., poz. 977 ze zm., dalej: u.p.z.p.). Dalej wskazał na przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, stwierdzając, że pomnik spełnia kryteria, o których mowa w art. 3 pkt 1 i pkt 3 oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. a i lit. h ww. ustawy, jednakże w opinii organu wartości artystyczne pomnika nie są na tyle znaczące, aby niezbędnym było zapewnienie ochrony konserwatorskiej przez wpis do rejestru zabytków, a co za tym idzie poddanie rygorom przewidzianym w ww. ustawie. Wystarczającą formą ochrony obiektu i terenu, na którym jest eksponowany są ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i przy podejmowaniu jakichkolwiek działań przy pomniku należy mieć na względzie fakt, że jest on świadectwem minionej epoki i dobrem kultury współczesnej, stanowiącym ważny dla lokalnej społeczności element krajobrazu kulturowego. Pismo zostało podpisane przez Dolnośląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.