Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2020 r., sygn. VII SAB/Wa 251/19

Zabytki

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Sawczuk, , Sędzia WSA Grzegorz Antas (spr.), Sędzia WSA Artur Kuś, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 lutego 2020 r. sprawy ze skargi A. C. na bezczynność Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego I. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego do wydania aktu; II. stwierdza, że Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku A. C. z dnia 30 kwietnia 2018 r.; III. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; IV. przyznaje A. C. od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego sumę pieniężną w kwocie 1000 (tysiąc) złotych; V. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz A. C. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

We wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skardze z 9 grudnia 2019 r., poprzedzonej ponagleniem (pismo z 27 listopada 2019 r.), A. C. zarzuciła Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego bezczynność w sprawie dotyczącej rozpoznania jej wniosku o skreślenie z rejestru zabytków budynku nr [...] położonego w B. i wpisanego do rejestru zabytków pod numerem [...] jako dawna karczma (dom nr [...]) decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z [...] marca 1970 r. znak [...].

Skarżąca wskazała, że podaniem z 30 kwietnia 2018 r. skierowanym do Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w [...] (data wpływu - 7 maja 2018 r.) zażądała skreślenia z rejestru zabytków ww. budynku nr [...] z uwagi na to, że nigdy nie był on karczmą. Wyjaśniła, że dopiero po ponad pięciu miesiącach [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków (dalej: [...]WKZ) pismem z 25 października 2018 r. przekazał ww. wniosek Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego (dalej: MKiDN). Pismem z 9 maja 2019 r. znak: [...] MKiDN zawiadomił stronę o zakończeniu postępowania dowodowego, co, jak zauważyła skarżąca, nakazuje zadać pytanie, jak to możliwe, aby w państwie prawa przez tak długi okres (ponad rok - od października 2018 r.) nie można było załatwić bardzo prostej sprawy, typowej dla spraw, którymi z mocy prawa ma zajmować się fachowy, wyspecjalizowany organ, jakim jest MKiDN. Skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do wydania decyzji w określonym terminie, stwierdzenie, że MKiDN dopuścił się bezczynności (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), stwierdzenie, że niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.) oraz przyznanie od MKiDN na rzecz skarżącej sumy pieniężnej w wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. (art. 149 § 2 p.p.s.a.). Skarżąca zauważyła, że doznała w związku z bezczynnością organu krzywdy, którą należałoby zrekompensować. Skarżąca zmuszona jest bowiem znosić bierność organu w załatwieniu sprawy, która już dawno powinna była być załatwiona. Skarżąca nie może przeprowadzić remontu (np. naprawy kominów, które stwarzają zagrożenie pożarowe), zmuszana jest również do wykonania ekspertyzy i innych prac wynikających z zalecenia pokontrolnego z 9 lutego 2017 r.