Interpretacja indywidualna z dnia 29 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.460.2024.1.SP

Ustalenie, czy zwrot odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki), pobranych na podstawie umowy kredytu (pożyczki) stanowi podstawę do bieżącej korekty przychodów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie zwrotu odsetek i innych kosztów kredytów (pożyczek), w tym opłat i prowizji, pobranych na podstawie umów, w stosunku do których sąd uwzględnia powództwo Klientów, uznając ich prawo do zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w stosunku do zawartej umowy kredytu (pożyczki), a także momentu dokonania korekty przychodów – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia, czy zwrot odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki), pobranych na podstawie umowy kredytu (pożyczki) w stosunku do której zastosowanie znajdzie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi podstawę do korekty przychodów, którą należy dokonać na bieżąco, tj. w chwili dokonania takiego zwrotu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

B. S.A. (dalej: „Bank”, „Wnioskodawca”) ma siedzibę na terytorium Polski i prowadzi działalność bankową zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. W ramach swojej działalności Bank udziela kredytów i pożyczek pieniężnych.

Kredyty i pożyczki pieniężne udzielane są na podstawie umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a kredytobiorcą lub pożyczkobiorcą (dalej: Klient). Z umów tych wynika zobowiązanie Wnioskodawcy do oddania do dyspozycji Klienta określonej kwoty środków pieniężnych oraz zobowiązanie Klienta do jej zwrotu wraz z odsetkami oraz innymi kosztami związanymi z udzielonym kredytem (pożyczką). Przez inne koszty związane z udzielonym kredytem (pożyczką) należy rozumieć w szczególności prowizje i opłaty pobierane przez Bank zgodnie z umową oraz obowiązującą tabelą opłat i prowizji.

Bank rozpoznaje kwoty otrzymanych odsetek, prowizji i opłat (stanowiących dla Klienta inne koszty związane z kredytem [pożyczką]) jako przychód podatkowy zgodnie z przepisami ustawy o CIT.

Zdarza się, że po zawarciu umowy o kredyt (pożyczkę) Klienci składają Wnioskodawcy oświadczenie, powołując się na art. 45 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. W sytuacji zaś gdy Klient zapłacił już do Banku odsetki lub inne koszty kredytu (pożyczki) w całości lub części przed złożeniem do Banku oświadczenia, Klient żąda od Banku ich zwrotu.

Każde zgłaszane naruszenie podlega indywidualnej analizie, lecz jeśli w ocenie Wnioskodawcy ono nie występuje, Bank uznaje oświadczenie Klienta za niezasadne.

Niemniej niektórzy Klienci nie zgadzają się z przedstawioną przez Bank oceną i występują z roszczeniem na drogę sądową. Linia orzecznicza w tego typu sprawach jest jednak niejednolita. Istnieje szereg wątpliwości interpretacyjnych, a część z nich została zaadresowana do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Sądu Najwyższego. Postępowania sądowe kończą się zatem z różnym skutkiem – w części spraw roszczenia Klientów są oddalane jako niezasadne, w części zaś sąd uwzględnia powództwo uznając prawo do zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w stosunku do zawartej umowy kredytu (pożyczki).

Mając na uwadze ilość tego rodzaju postępowań i rozbieżność stanowisk w orzecznictwie sądów, Bank może również w przyszłości otrzymywać wyroki zobowiązujące go do zwrotu pobranych odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki), w tym pobranych prowizji i opłat. Istnieje również potencjalna możliwość, że po przeprowadzeniu analizy w indywidualnych sprawach Klientów Bank uzna, że złożone przez te osoby oświadczenie w ramach procedury reklamacyjnej jest skuteczne i wywołuje skutki, o których mowa w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim.

Na marginesie rozważań, Wnioskodawca chciałby wskazać, że dla należności wynikających z umowy kredytu (pożyczki) nie są wystawiane faktury i faktury korygujące. Bank dysponuje natomiast potwierdzeniem wykonania operacji finansowej.

Pytanie

Czy zwrot odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki), w tym opłat i prowizji, pobranych na podstawie umowy kredytu (pożyczki), w stosunku do której znajdzie zastosowanie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim, jest podstawą do korekty przychodów Banku na bieżąco, tj. w okresie dokonania zwrotu odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki)?

Interpretacja dotyczy odpowiedzi na pytanie w zakresie zwrotu odsetek i innych kosztów kredytów (pożyczek), w tym opłat i prowizji, pobranych na podstawie umów, w stosunku do których sąd uwzględnia powództwo Klientów, uznając ich prawo do zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w stosunku do zawartej umowy kredytu (pożyczki), a także momentu dokonania korekty przychodów. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy zwrot odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki), w tym opłat i prowizji, pobranych na podstawie umowy kredytu (pożyczki), w stosunku do której znajdzie zastosowanie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim, jest podstawą do korekty przychodów Banku na bieżąco, tj. w okresie dokonania zwrotu odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ustawy o CIT).

Ustawa o CIT nie zawiera jednak definicji przychodu, wskazuje jedynie na przykładowe kategorie, w tym m.in. na:

• otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 ustawy o CIT),
• należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT).

Jednocześnie w ustawie znajduje się katalog świadczeń, które nie stanowią przychodów. W tym miejscu zasadne wydaje się przywołanie art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów).

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że przychodem są świadczenia trwałe, definitywne i bezzwrotne. Skutkiem uzyskania przychodu jest zatem powiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika w sposób ostateczny i nieodwołany.

Zgodnie z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. W istocie przepis ten oznacza, że skuteczne złożenie oświadczenia przez Klienta powoduje zmianę treści stosunku prawnego łączącego Bank i Klienta. Teza ta znalazła potwierdzenie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 lipca 2019 r. sygn. V ACa 118/18 (cyt.): „sformułowanie, jakie zamieszczono w art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim: „po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia”, jest typowe dla przypadków, w których w przepisach prawa cywilnego wprowadza się uprawnienie prawokształtujące (np. art. 88 § 1 KC, art. 395 § 1 zd. 2 KC, art. 499 zd. 1 KC). (...) Wykonanie przez pozwaną jako konsumenta uprawnienia określonego w art. 45 ust. 1 u.u.k. spowodowało zmianę treści stosunku kredytu konsumenckiego”. W rezultacie od tego momentu Klient zobowiązany jest do zwrotu wyłącznie kwoty kredytu (pożyczki), bez odsetek i innych kosztów. W sytuacji zaś gdy Klient zapłacił już do Banku odsetki lub inne koszty kredytu (pożyczki) w całości lub części przed skutecznym złożeniem do Banku oświadczenia, Bank zobowiązany jest do ich zwrotu do Klienta. Tym samym, opodatkowane wcześniej przez Wnioskodawcę kwoty stają się nienależne i z uwagi na ich zwrot do Klienta nie stanowią przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o CIT, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Przepisy ustawy o CIT nie wskazują, co należy rozumieć przez błąd rachunkowy lub inną oczywistą omyłkę. Posługując się definicją słownikową Słownika Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl), błędem jest „niezgodność z obowiązującymi regułami pisania, liczenia, wymowy” oraz „niewłaściwe posunięcie” lub „fałszywe mniemanie o czymś”, natomiast błędem rzeczowym jest „błąd dotyczący treści istoty czegoś”. Natomiast przez rachunki należy rozumieć „obliczanie za pomocą działań arytmetycznych; też: liczby, pozycje, rubryki, na których ma się to zadanie wykonać” a także „podsumowany spis należności za towar lub usługi” oraz „wyrażony w liczbach stan majątku albo kapitału jako rezultat obrotów finansowych; też: zapis wpływów i wydatków”. Mając na uwadze powyższe, błąd rachunkowy obejmuje na przykład błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów lub wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości przychodu na złote itp.

Z kolei definicja słownikowa omyłki wskazuje, iż należy ją rozumieć jako „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W rezultacie za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Jednocześnie okoliczność taka musi mieć charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista” czyli nie budząca wątpliwości. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta winna być dokonywana w okresie wystawienia faktury korygującej lub innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, gdyż wynika z okoliczności, które zaistniały po zawarciu umowy kredytu (pożyczki). Na skutek złożenia oświadczenia przez Klienta dochodzi do zmiany jego zobowiązania względem Banku. Tożsame stanowisko znalazło potwierdzenie w interpretacji Dyrektora KIS z 27 marca 2024 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.701.2023.1.AK.

Jednocześnie mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca w analizowanych sprawach nie wystawia faktur i faktur korygujących, dokumentem potwierdzającym przyczyny korekty będzie potwierdzenie dokonania operacji finansowej. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, korekta przychodów powinna zostać dokonana w okresie rozliczeniowym, w którym doszło do zwrotu odsetek i innych kosztów kredytu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, w zakresie zwrotu odsetek i innych kosztów kredytów (pożyczek), w tym opłat i prowizji, pobranych na podstawie umów, w stosunku do których sąd uwzględnia powództwo Klientów, uznając ich prawo do zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w stosunku do zawartej umowy kredytu (pożyczki), a także momentu dokonania korekty przychodów – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii wynikającej z Państwa pytania w odniesieniu do umów kredytu (pożyczki) w stosunku do których sąd uwzględnia powództwo Klientów uznając ich prawo do zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim oraz o momencie dokonania korekty przychodów w odniesieniu do ww. umów. Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, w szczególności kwestia zwrotu odsetek i innych opłat na podstawie procedury reklamacyjnej, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”):

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT:

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT:

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej. Ma to miejsce również w sytuacji, gdy skutkiem wystawienia faktury za wykonaną usługę, czy dostarczony towar powstaje roszczenie osoby prawnej wobec kontrahenta o zapłatę uzgodnionej ceny.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W świetle ww. przepisu należne lub otrzymane w sposób definitywny środki pieniężne stanowią, co do zasady, przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Zasady dokonywania korekt przychodów zawarte zostały w art. 12 ust. 3j-3m ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3j ustawy o CIT:

Z kolei w myśl art. 12 ust. 3k ustawy o CIT:

Na podstawie art. 12 ust. 3l pkt 1 ustawy o CIT:

Jak wskazano we wniosku – zdarza się, że po zawarciu umowy Klienci składają Państwu oświadczenie, powołując się na art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1497 ze zm., dalej „u.k.k.”). Każde zgłoszenie podlega indywidualnej ocenie, jednak zdarzają się sytuacje, gdy Bank uznaje oświadczenie Klienta za niezasadne. Część Klientów występuje wtedy z roszczeniem na drogę sądową. W niektórych sprawach sąd uwzględnia powództwo uznając prawo do zastosowania art. 45 u.k.k. w stosunku do zawartej umowy kredytu (pożyczki). Takie sytuacje miały już miejsce, jak również mogą występować w przyszłości.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia, czy zwrot odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczki), pobranych na podstawie umowy kredytu (pożyczki) w stosunku do której zastosowanie znajdzie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi korektę przychodów, którą należy dokonać na bieżąco, tj. w chwili dokonania takiego zwrotu.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 u.k.k.:

Opisany we wniosku przypadek związany jest z sankcją kredytu darmowego, określoną w art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Również w tym przypadku Bank może zostać zobligowany wyrokiem sądu do zwrotu kredytobiorcy zapłaconych odsetek i innych opłat.

Należy zauważyć, że w powyższym przypadku opisanym we wniosku nie mamy do czynienia z błędem rachunkowym podatnika ani też oczywistą omyłką. Umowa kredytu (pożyczki) została zawarta na podstawie obowiązującej w dniu zawarcia umowy oferty, kwota kredytu (pożyczki) została wypłacona, a odsetki i opłaty zostały pobrane zgodnie z umową. Natomiast konieczność zwrotu odsetek i opłat powstała w wyniku okoliczności, które zaistniały po uzyskaniu przez Państwo przychodu.

Ponieważ w opisanych wyżej przypadkach nie są wystawiane faktury korygujące, dokonując korekty należy brać pod uwagę inne dokumenty potwierdzające przyczyny korekty. Jak wynika z wniosku w Państwa przypadku „dokumentem potwierdzającym przyczyny korekty będzie potwierdzenie dokonania operacji finansowej”. Korekty przychodów powinni Państwo zatem dokonać w okresach rozliczeniowych, w których doszło jednocześnie do zwrotu odsetek.

Zatem zwrot odsetek i innych kosztów kredytów (pożyczek), w tym opłat i prowizji, pobranych na podstawie umów, w stosunku do których sąd uwzględnia powództwo Klientów, uznając ich prawo do zastosowania art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w stosunku do zawartej umowy kredytu (pożyczki) – jest podstawą korekty przychodów w podatku CIT w okresie rozliczeniowym, w którym został dokonany zwrot odsetek i innych kosztów kredytów (pożyczek).

W świetle powyższego Państwa stanowisko w tej części należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz
• zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy zaznaczyć, że w zakresie ustalenia, czy zwrot odsetek i innych kosztów kredytu (pożyczek) na podstawie potencjalnie możliwej procedury reklamacyjnej, po przeprowadzeniu analizy w indywidualnych sprawach Klientów, stanowi korektę przychodów, którą należy dokonać na bieżąco, tj. w chwili dokonania takiego zwrotu –wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).