Interpretacja indywidualna z dnia 25 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.803.2024.1.JM

Obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem towarów udokumentowanych „paragonem niefiskalnym”.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 sierpnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 26 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem towarów udokumentowanych „paragonem niefiskalnym”. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą. Przeważająca działalność gospodarcza sklasyfikowana jest w Polskiej Klasyfikacji Działalności (dalej jako: PKD) pod kodem: • 47.91.Z Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet. Pozostała wykonywana działalność gospodarcza jest sklasyfikowana pod kodami: • 47.91.Z Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet • 73.20.Z Badanie rynku i opinii publicznej • 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi • 63.12.Z Działalność portali internetowych • 47.72.Z Sprzedaż detaliczna obuwia i wyrobów skórzanych prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach • 46.90.Z Sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana • 46.42.Z Sprzedaż hurtowa odzieży i obuwia. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako VAT). Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na zakupie ekskluzywnych, krótkich serii markowego obuwia sportowego oraz późniejszej sprzedaży tych towarów. Jeden z kontrahentów Wnioskodawcy, prowadzi sprzedaż za pośrednictwem sklepu internetowego. Wnioskodawca, aby mógł kupić towary u tego kontrahenta musiał zaakceptować regulamin przy zakładaniu konta użytkownika w sklepie internetowym. W regulaminie sklepu internetowego tego kontrahenta występują następujące zapisy: • Sklep internetowy - prowadzony przez Sprzedawcę serwis sprzedaży on-line, dostępny dla Klientów, za pośrednictwem którego Klient może uzyskać informacje o Towarach i dokonać ich zakupu poprzez prowadzone przez Sprzedawcę Konto bądź jako niezarejestrowany użytkownik oraz otrzymywać Newslettera. Sklep internetowy dostępny jest pod adresem internetowym: (…)/Dla urządzeń mobilnych dostępna jest wersja mobilna Sklepu internetowego pod adresem: (…)/ • Klient - osoba fizyczna będąca Konsumentem korzystająca ze Sklepu internetowego (Klientem nie może być osoba niebędąca Konsumentem). • Konsument - osoba fizyczna dokonująca zakupu w Sklepie internetowym lub korzystająca z jego usług w zakresie niezwiązanym bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. • Zamówienia w Sklepie internetowym Klient może składać wyłącznie poprzez jego stronę internetową. • Przed złożeniem zamówienia Klient potwierdza, że zapoznał się z Regulaminem i akceptuje zawarte w nim postanowienia. • Umowa sprzedaży zostaje zawarta w momencie, kiedy Klient otrzyma od Sprzedawcy na adres swojej poczty elektronicznej powiadomienie potwierdzające realizację zamówienia. • Potwierdzeniem dokonania zakupu jest paragon niefiskalny, przesłany Klientowi na wskazany przez niego adres poczty elektronicznej, na co Klient wyraża zgodę. Wnioskodawca w związku z transakcją otrzymuje od kontrahenta dokument, który zawiera: • Dane sprzedawcy tj. w górnej części logo, w dolnej części (stopka dokumentu) adres strony internetowej, nazwę kontrahenta, adres, numer identyfikacji podatkowej (NIP), REGON, KRS, BDO oraz imię i nazwisko dyrektorów zarządzających. • Dane kupującego (wnioskodawcy): Imię Nazwisko, nazwa firmy, ulica, numer budynku, numer identyfikacji podatkowej (NIP) - w tym miejscu Wnioskodawca zaznacza, że w części faktur numer identyfikacji podatkowej występuje zaraz po adresie bez oznaczenia „NIP”, kod pocztowy, miejscowość, adres dostawy • Numer klienta • Numer zamówienia • Datę wystawienia • Datę sprzedaży • Metodę płatności • Datę wysyłki • Nadruk „paragon niefiskalny” • Nazwę towaru, rozmiar • Ilość • Cenę jednostkową netto • Wartość netto • Stawkę VAT • Kwotę VAT • Cenę brutto • Podsumowanie z wyszczególnieniem wartości netto, stawki VAT, kwoty VAT, kwoty brutto. Wnioskodawca zakupione towary od tego kontrahenta wykorzystuje w swojej działalności gospodarczej. Towary te podlegają dalszej sprzedaży przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności.

Pytanie

Czy Wnioskodawca w tak przedstawionym stanie faktycznym jest uprawniony do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony od zakupionych towarów wykorzystywanych w działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy jest on uprawniony do odliczenia podatku VAT od zakupionych towarów u kontrahenta wskazanego w stanie faktycznym. Ustawodawca w art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2024.361 t.j. z dnia 2024.03.13 dalej jako ustawa) przewiduje, że przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Elementy jakie powinna zawierać faktura zostały szczegółowo wskazane przez ustawodawcę w art. 106e ust. 1 ustawy. Jak wynika z art. 106 ust. 1 ustawy każdy dokument zawierający wymagane dla faktury dane stanowi fakturę. Dotyczy to również dokumentów, które nie zawierają słowa faktura. O tym, czy dany dokument może być uznany za fakturę w rozumieniu powyższych przepisów decyduje jego treść a nie nazwa. Jak stanowi art. 86 ust. 1 ustawy - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni lub pośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Jak wskazano powyżej najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi podatku VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jednocześnie oceny czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy: 3a. Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy: 1) sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi: a) wystawionymi przez podmiot nieistniejący, b) (uchylona); 2) transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku; 3) (uchylony); 4) wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne: a) stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności, b) podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością, c) potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności; 5) faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego; 6) (uchylony); 7) wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności. Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Jak postanowiono w art. 86 ust. 10 ustawy - prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy - prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny. Na podstawie art. 86 ust. 10c ustawy - przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio do całości lub części zapłaty uiszczanej przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi. Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d, 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy). Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy - jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a. Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej. Ponadto jak zauważa Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 29 września 2022 r. sygn. C-235/21 prawo do odliczenia VAT bazuje na przesłankach materialnych, a nie wymogach formalnych. Wynika to z zasady neutralności VAT i ma uniemożliwić organom podatkowym kwestionowanie odliczeń w przypadku, gdy faktura nie spełnia jakichś wymogów formalnych. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że ma prawo do odliczenia podatku VAT od zakupionych towarów od kontrahenta w transakcji opisanej w stanie faktycznym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwana dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Wskazać należy, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Co istotne, ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy:

Powołane powyżej przepisy stanowią odzwierciedlenie przepisów unijnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „dyrektywą 2006/112/WE”:

Z przepisu regulującego korzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, tj. art. 178 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE, wynika, że:

Zatem, na gruncie podatku od towarów i usług istotne jest posiadanie faktur dokumentujących nabycie towarów i usług. Faktury te są bowiem dokumentami źródłowymi potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze, na podstawie których podatnik podatku VAT odlicza podatek naliczony.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 32 ustawy:

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy:

W świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki). Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Zasady dotyczące wystawiania faktur zostały określone w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy:

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że:

Jednocześnie trzeba mieć na względzie, że obowiązujące przepisy prawa nie dopuszczają możliwości zastąpienia faktury innym dokumentem. Krajowe przepisy ustawy o VAT nie wskazują bowiem na inny dokument, który mógłby pełnić rolę faktury.

Faktura jest dokumentem, którego wystawienie wywołuje określone skutki w sferze materialnoprawnych uprawnień i obowiązków podatnika podatku VAT. Dlatego też podatnicy podatku VAT są obowiązani dokumentować sprzedaż towarów lub usług na rzecz innych podatników poprzez wystawienie faktury. Podatnik nie może wybrać sposobu, w jaki na potrzeby podatku VAT, będzie dokumentował sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT. Wystawienie faktury dokumentującej czynność opodatkowaną VAT jest jednym z podstawowych obowiązków podatnika VAT. Natomiast poprzez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie odpowiedniego, zgodnego z ww. przepisami, dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Trzeba również mieć na uwadze, że faktura dokumentująca dokonanie dostawy towarów/świadczenia usług pełni funkcję kontrolną (umożliwia bowiem administracji podatkowej realizację czynności kontrolnych i weryfikację poprawności zadeklarowanej przez podatnika sprzedaży), ale z perspektywy podatnika najistotniejszą funkcją faktury jest zapewnienie neutralności opodatkowania poprzez umożliwienie odliczenia podatku naliczonego na poprzednim etapie obrotu od podatku należnego. Faktura jest niejako „nośnikiem” podatku naliczonego, w związku z czym zasadniczo realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego nie może obyć się bez faktury. Wynika to wprost z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy.

W konsekwencji podatnik może dokonać odliczenia podatku naliczonego w oparciu o posiadane faktury. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związane jest z otrzymaniem przez podatnika faktury, w której określana jest kwota podatku naliczonego. Podatnik jest zobowiązany posiadać fakturę jako warunek niezbędny do realizacji przysługującego prawa do odliczenia podatku naliczonego. O ile bowiem prawo to powstaje w związku z dokonaniem określonych czynności wywołujących skutek w zakresie podatku od towarów i usług, to realizacja tego prawa następuje tylko w wyniku dysponowania przez podatnika fakturą potwierdzającą zakup towarów lub usług.

Na uwarunkowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego od posiadania faktury wskazuje w orzeczeniach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 14 lipca 1988 r. w sprawach połączonych 123/87 i 330/87 TSUE stwierdził, że aby być uprawnionym do odliczenia podatku od wartości dodanej podatnik musi posiadać fakturę sporządzoną zgodnie z art. 22(3) VI Dyrektywy. Zgodnie z tym przepisem faktura musi wyraźnie określać kwotę bez VAT oraz odpowiadający jej podatek VAT w podziale na poszczególne stawki, a także wszelkie zwolnienia, zaś Państwa Członkowskie ustalą kryteria ustalenia, czy dany dokument stanowi fakturę. Podobnie w wyroku z 13 grudnia 1989 r. w sprawie C-342/87 Trybunał uznał, że w celu skorzystania z prawa do odliczeń podatnik musi posiadać fakturę. Wskazanie kwoty podatku od towarów i usług jest elementem faktury, od którego zależy skorzystanie z prawa do odliczenia.

Natomiast w wyroku C-152/02 Trybunał wskazał, że z art. 18 ust. 1 lit. a) czytanego w związku z art. 22 ust. 3 VI Dyrektywy jasno wynika, że skorzystanie z prawa do odliczenia, o którym mowa w art. 17 ust. 2 lit. a) uzależnione jest zwykle od posiadania oryginału faktury lub dokumentu, który na podstawie kryteriów ustalonych przez dane Państwo Członkowskie, może pełnić rolę faktury. Co się tyczy zasady proporcjonalności, nie jest ona naruszona poprzez wymaganie od podatnika, aby skorzystał z prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do okresu rozliczeniowego, w którym warunek posiadania faktury lub dokumentu uważanego za fakturę oraz warunek wymagalności podatku podlegającego odliczeniu są spełnione. Po pierwsze, wymóg ten jest zgodny z jednym z celów VI Dyrektywy, tj. zapewnienia, aby VAT był nakładany i inkasowany pod nadzorem organów podatkowych, a po drugie zapłata za dostawę towarów lub wyświadczenie usługi, a tym samym zapłata podatku naliczonego nie jest zwykle dokonywana w chwili otrzymania faktury.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Jeden z kontrahentów Wnioskodawcy, prowadzi sprzedaż za pośrednictwem sklepu internetowego. Wnioskodawca, aby mógł kupić towary u tego kontrahenta musiał zaakceptować regulamin przy zakładaniu konta użytkownika w sklepie internetowym. W regulaminie sklepu internetowego występują m.in. następujące zapisy: • Klient - osoba fizyczna będąca Konsumentem korzystająca ze Sklepu internetowego (Klientem nie może być osoba niebędąca Konsumentem). • Konsument - osoba fizyczna dokonująca zakupu w Sklepie internetowym lub korzystająca z jego usług w zakresie niezwiązanym bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. • Zamówienia w Sklepie internetowym Klient może składać wyłącznie poprzez jego stronę internetową. • Potwierdzeniem dokonania zakupu jest paragon niefiskalny, przesłany Klientowi na wskazany przez niego adres poczty elektronicznej, na co Klient wyraża zgodę. Wnioskodawca zaakceptował ww. regulamin. Wnioskodawca w związku z transakcją otrzymuje od kontrahenta dokument, który zawiera Nadruk „paragon niefiskalny”.

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy zobowiązani są do wystawiania faktur dokumentujących dokonane transakcje. Przepisy ustawy ani dyrektywy 2006/112/WE, nie zawierają szczególnych postanowień pozwalających na brak faktury dokumentujących nabycie towarów lub usług.

Zgodnie z art. 167 dyrektywy 2006/112/WE:

Z analizy zarówno przywołanych regulacji prawnych, jak i całokształtu przepisów ustawy wynika, że podatek od towarów i usług ze względu na jego konstrukcję, tzn. opodatkowanie wartości dodanej na poszczególnych etapach obrotu gospodarczego, jest podatkiem sformalizowanym i prawo do odliczenia podatku naliczonego jest ograniczone. Podstawę do odliczenia podatku naliczonego mogą stanowić bowiem wyłącznie dokumenty wymienione w ustawie, przy czym dokumenty te muszą spełniać wymogi określone w ustawie i rozporządzeniu wykonawczym do niej.

Podstawowym dokumentem wystawianym, zgodnie z art. 106b ustawy, przez podatników podatku od towarów i usług jest faktura.

Faktury są dokumentami, którymi czynni podatnicy tego podatku dokumentują swoją sprzedaż, przez którą stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Odnosząc się do Pana wątpliwości zaznaczyć należy, że „paragon niefiskalny” nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taki nie jest objęty regulacją tych przepisów.

W tym miejscu należy ocenić czy „paragon niefiskalny”, który otrzymał Pan od sprzedawcy (kontrahenta) można uznać za dokument zrównany z fakturą.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy:

Według art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy:

Na podstawie delegacji ustawowej przewidzianej w art. 111 ust. 7a i art. 145a ust. 15 ustawy zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1625 ze zm.), zwane dalej „rozporządzeniem”, które reguluje m.in. zasady prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z § 2 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia:

Stosownie do § 2 pkt 16 rozporządzenia:

W myśl § 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 7 rozporządzenia:

Zatem, paragon fiskalny stanowi dla nabywcy dowód dokonania zakupu, natomiast dla sprzedawcy dokonanie sprzedaży i potwierdzenie tożsamości towaru.

Zarówno faktura jak też paragon fiskalny są dokumentami sformalizowanymi (potwierdzającymi zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), które powinny spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury i paragonu fiskalnego zachodzi wówczas, jeśli odzwierciedlają one prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdzają fakt dostawy określonych towarów lub świadczenia usług. Wystawienie faktury lub paragonu fiskalnego należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi. Faktura lub paragon fiskalny jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Treść art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy wskazuje natomiast, że:

Zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 106h ust. 4 ustawy:

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy:

Ustawodawca w przepisie art. 106b ust. 5 ustawy wprowadził zasadę, że w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem identyfikującym wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer. Przedmiotowe przepisy mają na celu zachowanie pewnej konsekwencji podatnika, który dokonując zakupu powinien poinformować sprzedawcę czy występuje w tej transakcji w charakterze podatnika czy konsumenta.

Przepisy w zakresie podatku VAT określają więc szczególne przypadki, kiedy inne dokumenty (niespełniające wszystkich wymogów dotyczących faktury) są traktowane jako faktura. Takim dokumentem jest paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy. Paragon taki stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę, pod warunkiem, że zawierają dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika jednak, że nie będzie Pan w posiadaniu paragonu stanowiącego ww. fakturę uproszczoną, dokumentującego nabycie towarów, ponieważ dokument który Pan otrzymał zawiera nadruk „paragon niefiskalny”. Jak wcześniej wskazałem „paragon niefiskalny” nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taki nie jest objęty regulacją tych przepisów.  

Tym samym, dokument, który otrzymał Pan od sprzedawcy (kontrahenta) nie jest tzw. „fakturą uproszczoną”.

Ponadto przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają szczególnych postanowień pozwalających na zastępowanie „tradycyjnych” faktur innymi dokumentami, nawet jeżeli zawierają one określone przepisami dane i informacje. Należy zauważyć, że „paragon niefiskalny” to dokument wystawiony przed fiskalizacją kasy, czyli przestawieniem pamięci kasy na trwały i nieodwracalny zapis wszystkich transakcji sprzedaży. Służy do nauki lub testowania urządzenia. „Paragon niefiskalny” nie jest wystawiany przez kasę rejestrującą i nie powinien być przekazany kupującemu jako dowód zakupu (zob. https://www.biznes.gov.pl/pl/portal/00266). Zatem otrzymany przez Pana „paragon niefiskalny”, nie stanowi dokumentu, który daje Panu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie nie zostanie spełniony jeden z wymogów umożliwiających odliczenie podatku naliczonego. Nie jest Pan bowiem w posiadaniu faktury, która dokumentuje wykonanie na Pana rzecz przez sprzedawcę (kontrahenta) dostawy towarów. Dokument taki jak „paragon niefiskalny”, nie uprawnia Pana do odliczenia podatku naliczonego z tego tytułu.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzam, że na podstawie otrzymanego „paragonu niefiskalnego”, który nie powinien być Panu przekazywany jako dowód zakupu, nie przysługuje Panu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia towaru, ponieważ nie posiada Pan faktury, która dokumentowałaby takie nabycie. Faktura stanowi dla nabywcy towaru podstawę do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, ponieważ podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z tej faktury.

Tym samym, Pana stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).