Interpretacja indywidualna z dnia 9 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.515.2024.2.AA

Możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 11 lipca 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 11 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 10 września 2024 r. (wpływ 10 września 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (wpis do CEIDG). Zasadniczo Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w dwóch obszarach. Pierwszym obszarem jest działalność w zakresie coachingu i szkoleń (PKD 86.90.E Pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana oraz PKD 85.59.B Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane). Drugim obszarem jest wynajem nieruchomości (PKD 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi).

Dochody z działalności gospodarczej Wnioskodawczyni są opodatkowane na zasadach ogólnych według skali podatkowej zgodnie z art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f.

W grudniu 2020 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili nieruchomość składającą się z gruntu zabudowanego budynkiem o powierzchni użytkowej 131 m² (dalej określanym jako „budynek”). Budynek został wybudowany w 2004 r. i od tego momentu był użytkowany przez jego poprzednich właścicieli. Budynek należy do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża, ale jest wykorzystywany w działalności gospodarczej wyłącznie przez Wnioskodawczynię. Budynek stanowi dla Wnioskodawczyni środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. W 2021 i 2022 r. budynek był w 50% wykorzystywany do celów mieszkaniowych (wynajem na cele mieszkaniowe) i w tym okresie był zaklasyfikowany do KŚT 11 Budynki mieszkalne. W momencie wprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni wybrała amortyzację z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji. W związku z tym, że budynek został zaklasyfikowany jako budynek mieszkalny, to indywidualna stawka amortyzacji została określona w wysokości 10% zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Od 1 stycznia 2023 r. nastąpiła zmiana w sposobie wykorzystywania budynku. Od tego momentu budynek jest w 20% wykorzystywany do celów mieszkaniowych (wynajem na cele mieszkaniowe) oraz w 80% do celów niemieszkalnych (prowadzenie działalności w zakresie coachingu i szkoleń). W związku z tym od 1 stycznia 2023 r. budynek jest zaklasyfikowany do KŚT 10 Budynki niemieszkalne.

Celem niniejszego wniosku jest ustalenie, czy od 1 stycznia 2023 r. Wnioskodawczyni była i nadal jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku w związku ze zmianą sposobu wykorzystania budynku i zmianą jego klasyfikacji w ramach KŚT, przy czym sposób zaklasyfikowania budynku w ramach KŚT nie jest przedmiotem zapytania, lecz stanowi element opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego w zakresie, w jakim obejmuje kwestię amortyzacji w okresie od 1 stycznia 2023 r. do momentu wydania interpretacji, oraz dotyczy zdarzenia przyszłego w zakresie, w jakim obejmuje kwestię amortyzacji od momentu wydania interpretacji.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku udzieliła Pani odpowiedzi na następujące pytania:

Czy nieruchomość, o której mowa we wniosku – w myśl przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) – (Dz. U. z 1999 r. Nr 112 poz. 1316 ze zm.) – to budynek mieszkalny, czy niemieszkalny (proszę o udzielenie jednoznacznej odpowiedzi)?

Nieruchomość, o której mowa we wniosku – w myśl przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) – to budynek niemieszkalny klasyfikowany do działu 12 PKOB Budynki niemieszkalne.

Czy zmiana kwalifikacji budynku wiązała się ze zmianą sposobu użytkowania w rozumieniu art. 71 ustawy Prawo budowlane; jeżeli tak – czy fakt ten Pani zgłosiła w odpowiednim organie i czy nastąpiło to przed tą zmianą?

Zmiana kwalifikacji budynku nie wiązała się ze zmianą sposobu użytkowania w rozumieniu art. 71 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Czy od 1 stycznia 2023 r. kiedy nastąpiło przekwalifikowanie budynku mieszkalnego na budynek niemieszkalny, jest on rzeczywiście wykorzystywany w celach niemieszkalnych, jeśli tak, proszę opisać w jaki sposób?

Od 1 stycznia 2023 r. – kiedy nastąpiło przekwalifikowanie budynku mieszkalnego na budynek niemieszkalny – jest on w 80% rzeczywiście wykorzystywany do celów niemieszkalnych związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawczynię (odbywają się w nim zajęcia z coachingu, szkolenia indywidualne i grupowe oraz sesje terapeutyczne).

Pytanie

Czy od 1 stycznia 2023 r. Wnioskodawczyni była i nadal jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji określonej dla budynków niemieszkalnych?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie – zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej w skrócie u.p.d.o.f.).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. „Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi”.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. „Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy”.

W opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zostało wskazane, że budynek stanowi dla Wnioskodawczyni środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f.

W związku z tym należy ustalić, czy jest to budynek mieszkalny, czy budynek niemieszkalny, ponieważ budynki mieszkalne nie podlegają amortyzacji na podstawie art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. Przepisy u.p.d.o.f. nie określają, co należy rozumieć przez „budynki mieszkalne”. W związku z tym, że art. 22c u.p.d.o.f. dotyczy kwestii środków trwałych i amortyzacji, to w ocenie Wnioskodawczyni w tym zakresie należy się odwołać do Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej w skrócie KŚT). KŚT została określona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej określanym jako „rozporządzenie”).

W rozporządzeniu, w objaśnieniach szczegółowych dotyczących grupy 1 KŚT wskazano: „Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) oraz przypisano każdemu rodzajowi KŚT odpowiedni symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU)”.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego począwszy od 1 stycznia 2023 r. budynek jest zaklasyfikowany do KŚT 10 Budynki niemieszkalne. Wynika to z faktu, że jedynie 20% budynku jest wykorzystywane do celów mieszkalnych, a zgodnie ze wskazanymi objaśnieniami budynek, którego mniej niż 50% powierzchni użytkowej jest wykorzystywane do celów mieszkalnych, uznaje się za budynek niemieszkalny. Podsumowując ten fragment stanowiska, należy wskazać, że w ocenie Wnioskodawczyni omawiany budynek stanowi środek trwały, który może być amortyzowany. Do tego budynku nie ma zastosowania art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f., który dotyczy jedynie budynków mieszkalnych. Omawiany budynek nie jest budynkiem mieszkalnym w rozumieniu art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f., ponieważ nie jest budynkiem mieszkalnym w rozumieniu KŚT.

Przedstawione stanowisko potwierdza np. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 sierpnia 2023 r. (sygn. 0114-KDIP3-2.4011.559.2023.3.MG), w której stwierdzono: „Zmieni się także sposób użytkowania, a co za tym idzie klasyfikacja budynku jako usługowo-mieszkalny. Zgodnie z definicją zawartą w PKOB budynek po rozbudowie zostanie sklasyfikowany jako niemieszkalny (powierzchnia użytkowa przeznaczona na cele mieszkalne będzie stanowiła ok. 33% całkowitej powierzchni użytkowej budynku). Budynek zostanie zakwalifikowany po rozbudowie do KŚT 103 (budynki handlowo-usługowe). Po rozbudowie amortyzacji będzie podlegała ta część budynku, która będzie wykorzystywana na potrzeby Pani działalności gospodarczej, tj. zgodnie z projektem parter istniejącego budynku powiększony o dobudowaną część. Lokale w budynku nie mają wyodrębnionej własności, stanowią współwłasność łączną. Suma wydatków poniesionych na rozbudowę przekroczy kwotę 10 000 zł. Zatem będzie Pani miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku, który w wyniku rozbudowy stanowić będzie budynek niemieszkalny w części przeznaczonej na prowadzoną przez Panią działalność gospodarczą”.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 u.p.d.o.f. „Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego”. Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 1 u.p.d.o.f. „Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: (…) 3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem: a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych – dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata; 4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat”. W opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazano, że w momencie wprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni wybrała amortyzację z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji. W związku z tym, że w tamtym momencie budynek był klasyfikowany jako mieszkalny, to stawka ta została określona zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawczyni na podstawie art. 22h ust. 2 u.p.d.o.f. jest ona zobowiązana do kontynuowania amortyzacji budynku z zastosowaniem wybranej już metody amortyzacji, czyli z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji. Jednak ze względu na zmianę charakteru budynku z mieszkalnego na niemieszkalny indywidualna stawka amortyzacji powinna zostać określona zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. Tym samym budynek mógł być amortyzowany od 1 stycznia 2023 r., ale z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji właściwej dla budynków niemieszkalnych.

Przedstawione stanowisko potwierdza np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2012 r. (sygn. IPTPB1/415-57/12-2/MD), w której stwierdzono: „Wobec powyższego, po zmianie przeznaczenia budynku z mieszkalnego na niemieszkalny nie jest możliwe dalsze kontynuowanie amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, określonej dla budynków mieszkalnych – zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego w opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji, po dokonaniu zmiany sposobu użytkowania, należy zmienić indywidualną stawkę amortyzacyjną, na określoną dla budynków niemieszkalnych, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Ponadto należy zauważyć, iż dokonując dalszych odpisów amortyzacyjnych należy uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane”.

Reasumując: od 1 stycznia 2023 r. Wnioskodawczyni była i nadal jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji określonej dla budynków niemieszkalnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

-stanowią własność lub współwłasność podatnika,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z kolei w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak stanowi art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednak regulacja art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że:

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W tym miejscu wskazuję, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Jednocześnie w przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Wyjaśniam również, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie coachingu i szkoleń oraz w zakresie wynajmu nieruchomości. Dochody z działalności opodatkowuje Pani według skali podatkowej. W grudniu 2020 r. wraz z mężem zakupiła Pani nieruchomość składającą się z gruntu zabudowanego budynkiem. Budynek został wybudowany w 2004 r. i od tego momentu był użytkowany przez jego poprzednich właścicieli. Budynek należy do majątku wspólnego Pani i męża, ale jest wykorzystywany w działalności gospodarczej wyłącznie przez Panią. Budynek stanowi środek trwały. W latach 2021 i 2022 budynek był wykorzystywany w 50% do celów mieszkaniowych (wynajem na cele mieszkaniowe) i w tym okresie był zaklasyfikowany do KŚT 11 Budynki mieszkalne. Od 1 stycznia 2023 r. nastąpiła zmiana w sposobie wykorzystania budynku, od tego momentu budynek jest w 20% wykorzystywany do celów mieszkaniowych oraz w 80% do celów niemieszkalnych. Dlatego od 1 stycznia 2023 r. budynek jest sklasyfikowany do KŚT 10 Budynki niemieszkalne. Dodatkowo wyjaśniła Pani, że budynek, o którym mowa we wniosku, w myśl przepisów rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), to budynek niemieszkalny klasyfikowany do działu 12 – Budynki niemieszkalne. Od 1 stycznia 2023 r., kiedy nastąpiło przekwalifikowanie budynku mieszkalnego na budynek niemieszkalny, jest on w 80% rzeczywiście wykorzystywany do celów niemieszkalnych związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Panią. W uzupełnieniu wyjaśniła Pani również, że zmiana kwalifikacji budynku nie wiązała się ze zmianą sposobu użytkowania w rozumieniu art. 71 ustawy – Prawo budowlane.

Pani wątpliwość dotyczy tego, czy po zmianie sposobu wykorzystania budynku i zmianie jego klasyfikacji w ramach KŚT nadal jest Pani uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego budynku z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej określonej dla budynków niemieszkalnych.

Wobec powyższego, po zmianie przeznaczenia budynku z mieszkalnego na niemieszkalny nie jest możliwe dalsze kontynuowanie amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, określonej dla budynków mieszkalnych – zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego w opisanej przez Panią sytuacji, po dokonaniu zmiany sposobu użytkowania, należy zmienić indywidualną stawkę amortyzacyjną, na określoną dla budynków niemieszkalnych, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Jednocześnie zauważam, że dokonując dalszych odpisów amortyzacyjnych, należy uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane.

W wyniku zmiany przeznaczenia budynku i tym samym konieczności zmiany stosowanej dotychczas przez Panią indywidualnej stawki amortyzacyjnej, zgodnej z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na indywidualną stawkę amortyzacyjną, przewidzianą dla budynków niemieszkalnych, określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy – stawka ta wynosi maksymalnie 10%.

Podsumowanie: w związku ze zmianą sposobu wykorzystania budynku i zmianą jego klasyfikacji w ramach Klasyfikacji Środków Trwałych od 1 stycznia 2023 r. jest Pani uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji określonej dla budynków niemieszkalnych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna jest wydana przy założeniu, że poprawnie zakwalifikowała Pani obiekt majątku do odpowiedniego klasyfikowania KŚT. Interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości tej klasyfikacji (zasady formalnego przyporządkowania do grupowania statystycznego nie są przepisami prawa podatkowego).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).