Interpretacja indywidualna z dnia 17 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.559.2023.3.MG

Będzie Pani miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku, który w wyniku rozbudowy stanowić będzie budynek niemieszkalny w części przeznaczonej na prowadzoną przez Panią działalność gospodarczą. Wartością początkową budynku niemieszkalnego jest cena jego nabycia, wynikająca z aktu notarialnego oraz poniesionych wydatków na jego ulepszenie, którą należy ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, budynek niemieszkalny powinna Pani amortyzować według stawki 2,5%.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 czerwca 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 5 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pani działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, opodatkowaną zgodnie z art. 30 ustawy o PIT podatkiem liniowym. Jest Pani czynnym podatnikiem podatku VAT i wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem VAT. Przedmiotem Pani działalności są usługi oraz handel w branży budowalnej.

W 2021 r. nabyła Pani we współwłasności łącznej wraz z córką nieruchomość, tj. budynek mieszkalny jednorodzinny z parterem przeznaczonym na działalność gospodarczą (w pomieszczeniach tych poprzedni właściciel prowadził działalność gospodarczą). W akcie notarialnym zaznaczono, że część mieszkalna, która znajduje się na piętrze będzie użytkowana przez córkę, natomiast parter przez Panią jako magazyn, a docelowo po rozbudowie także jako sklep.

Powierzchnia użytkowa całego budynku wynosi 200 m², z czego 50% stanowi powierzchnia mieszkalna, a druga część to parter stanowiący pomieszczenia na działalność. Zgodnie z klasyfikacją środków trwałych i załącznikiem nr 1 ustawy o PIT - budynki mieszkalne klasyfikowane są pod symbolem KŚT 11, natomiast mieszkanie KŚT 10. Zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu w sprawie KŚT, jeżeli co najmniej połowa budynku ma charakter mieszkalny, to jest on zaliczony do KŚT 11, co oznacza, że jest budynkiem mieszkalnym.

Jak stanowi art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, amortyzacji nie podlegają m.in. budynki mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej.

Zakupiony w 2021 r. budynek mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w Pani firmie, w części amortyzowany podatkowo do końca 2022 r., zgodnie z przepisami przejściowymi, które wprowadził Polski Ład (art. 71 ust. 2 ustawy).

Przez cały czas trwały prace nad projektem i uzgodnieniami z różnymi instytucjami związane z pierwotnym zamiarem rozbudowy przez Panią ww. budynku. 12 kwietnia 2023 r. otrzymała Pani decyzję nr (…)/23, w której Starosta (…) zatwierdził projekt i wydał pozwolenia na rozbudowę i przebudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego o część handlowo-usługową wraz z instalacjami oraz na zmianę sposobu użytkowania części pomieszczeń budynku mieszkalnego na pomieszczenia budynku handlowo-usługowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną. Po wykonaniu powyższych prac budowlanych, które będą trwały dłuższy czas, budynek zmieni w sposób znaczny swój charakter. Dobudowana część powiększy powierzchnię użytkową o 110 m², czyli część handlowo-usługowa będzie wynosiła 210 m². a powierzchnia mieszkalna pozostanie bez zmian. Zmieni się także sposób użytkowania, a co za tym idzie klasyfikacja budynku jako usługowo-mieszkalny, gdzie o tym czy można będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych podatkowych decyduje proporcja powierzchni użytkowej wykorzystywanej do celów mieszkalnych - będzie to ok. 33%, a pozostałej przeznaczonej na działalność gospodarczą - ok. 67%.

Po oddaniu do użytkowania i stosowanych odbiorach rozbudowanego budynku oraz parteru istniejącego obecnie, którego pomieszczenia zgodnie z decyzją nr (…)/23 Starosty (…) zostaną zaadaptowane na pomieszczenia budynku handlowo-usługowego będą wykorzystywane przez Panią w prowadzonej działalności gospodarczej. Wszystkie uzgodnienia i zezwolenia otrzymała Pani na prowadzoną przez Panią działalność gospodarczą.

Uzupełnienie i doprecyzowanie zdarzenia przyszłego

• Działalność, o której mowa we wniosku prowadzi Pani od 5 września 2001 r.
• Prowadzi Pani podatkową księgę przychodów i rozchodów.
• Pytania dotyczą zdarzenia przyszłego, obecnie wykonany jest projekt rozbudowy, uzyskała Pani stosowne zgody i wydana jest decyzja Starosty (…) zezwalająca na budowę. Prace planuje Pani rozpocząć od września 2023 r.
• Zgodnie z definicją zawartą w PKOB budynek po rozbudowie zostanie sklasyfikowany jako niemieszkalny (powierzchnia użytkowa przeznaczona na cele mieszkalne będzie stanowiła ok. 33% całkowitej powierzchni użytkowej budynku).
• Budynek zostanie zakwalifikowany po rozbudowie do KŚT 103 (budynki handlowo- usługowe).
• Po rozbudowie amortyzacji będzie podlegała ta część budynku, która będzie wykorzystywana na potrzeby Pani działalności gospodarczej tj. zgodnie z projektem parter istniejącego budynku powiększony o dobudowaną część.
• Lokale w budynku nie mają wyodrębnionej własności, stanowią współwłasność łączną. W akcie notarialnym zaznaczono, że parter budynku otrzymuje Pani do wyłącznego korzystania, natomiast córka otrzymuje do wyłącznego korzystania piętro budynku.
• Suma wydatków poniesionych na rozbudowę przekroczy kwotę 10 000 zł.

Pytania

1.Czy po zakończeniu inwestycji suma wydatków poniesionych na jej realizację będzie stanowiła kwotę, która po wpisaniu do ewidencji środków trwałych będzie wartością początkową, którą będzie Pani amortyzować podatkowo wg stawki z załącznika nr 1 ustawy o PIT tj. 2,5% zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1?

2.Czy wartość początkowa, za którą kupiła Pani na współwłasność i która została ujęta w ewidencji środków trwałych będzie nadal mogła być amortyzowana podatkowo po ukończeniu inwestycji i oddaniu jej do użytkowania - stawką 2,5%, ze względu na zmianę sposobu użytkowania zgodnie z decyzją Starosty (…) Nr (…)/23?

Formułując pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych chodziło Pani o to czy po rozbudowie budynku czyli po zmianie jego klasyfikacji z mieszkalnego, bo takim jest obecnie na niemieszkalny będzie Pani mogła cały parter przeznaczony na potrzeby Pani działalności amortyzować stawką 2,5%. Drugorzędną sprawą jest sposób wyliczenia podstawy amortyzacji: część która obecnie istnieje i w której prowadzi Pani działalność wprowadzona jest do ewidencji środków trwałych w cenie zakupu i nie jest w 2023 r. amortyzowana podatkowo - budynek nie spełnia warunku jako mieszkalny. Po zakończeniu prac planuje Pani powiększyć wartość początkową o koszt poniesionych nakładów inwestycyjnych i całość amortyzować, ma Pani wątpliwości czy takie postępowanie będzie prawidłowe.

3.Czy w związku z ponoszonymi nakładami na rozbudowę i przebudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego o część handlowo-usługową oraz zmianą sposobu użytkowania części pomieszczeń mieszkalnych na pomieszczenia budynku handlowo-usługowego z faktur dokumentujących zakup materiałów lub usług niezbędnych na realizację inwestycji będzie Pani mogła odliczyć podatek VAT naliczony, zgodnie z art. 86 ustawy o VAT?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 1 i 2. W zakresie pytania nr 3 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pani stanowisko w sprawie

Analizując przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych w szczególności art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, który odebrał prawo do amortyzacji nieruchomości mieszkalnych uważa Pani, że po rozbudowie i zmianie sposobu użytkowania części budynku mieszkalnego na pomieszczenia handlowo-usługowe będzie Pani mogła dokonywać odpisów podatkowych w koszty działalności, od tej części dobudowanej i tej która będzie podlegała zmianie sposobu użytkowania (pytanie 1 i 2). O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych, a w przypadku budynków o różnorodnym przeznaczeniu decyduje główne czyli wiodące przeznaczenie (proporcjonalnie większe).

W przypadku budynków usługowo-mieszkalnych, a takim będzie budynek o którym mowa we wniosku, należy posiłkować się rozporządzeniem rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Definicja ta podaje, które budynki są mieszkalne, a które niemieszkalne. Według tego rozporządzenia budynki niemieszkalne to te, które są wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Wynika z tego, że jeżeli większa część budynku ma charakter niemieszkalny to będzie on zaliczony do KŚT 10, gdzie zastosowanie znajduje stawka amortyzacyjna 2,5%. W przypadku takich budynków nie obowiązuje zakaz amortyzacji na podstawie art. 22c ustawy PIT, a taki charakter po przeprowadzonych pracach będzie miał wspomniany budynek.

Uważa Pani, że po zakończeniu rozbudowy, budynek będzie spełniał warunek niezbędny do jego amortyzacji i oczywiście w części przeznaczonej na działalność gospodarczą będzie mógł być amortyzowany podatkowo. Podstawą wyliczenia amortyzacji będzie wartość początkowa wprowadzona do ewidencji środków trwałych w dacie zakupu powiększona o poniesione na rozbudowę czyli inwestycję nakłady.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na gruncie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2647 ze zm.) wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cyt. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Taka treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Przepis ten został bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105).

Zmiana ta jednak nie objęła budynków i lokali użytkowych, które nadal podlegają amortyzacji.

Z treści wniosku wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, opodatkowaną zgodnie z art. 30 ustawy o PIT podatkiem liniowym. Przedmiotem Pani działalności są usługi oraz handel w branży budowalnej. W 2021 r. nabyła Pani we współwłasności łącznej wraz z córką nieruchomość, tj. budynek mieszkalny jednorodzinny z parterem przeznaczonym na działalność gospodarczą. W akcie notarialnym zaznaczono, że część mieszkalna, która znajduje się na piętrze będzie użytkowana przez córkę, natomiast parter przez Panią jako magazyn, a docelowo po rozbudowie także jako sklep. Zakupiony w 2021 r. budynek mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w Pani firmie, w części amortyzowany podatkowo do końca 2022 r., zgodnie z przepisami przejściowymi, które wprowadził Polski Ład (art. 71 ust. 2 ustawy). Planuje Pani rozbudować ww. budynek. Po wykonaniu prac budowlanych, które będą trwały dłuższy czas, budynek zmieni w sposób znaczny swój charakter. Zmieni się także sposób użytkowania, a co za tym idzie klasyfikacja budynku jako usługowo-mieszkalny. Zgodnie z definicją zawartą w PKOB budynek po rozbudowie zostanie sklasyfikowany jako niemieszkalny (powierzchnia użytkowa przeznaczona na cele mieszkalne będzie stanowiła ok. 33% całkowitej powierzchni użytkowej budynku). Budynek zostanie zakwalifikowany po rozbudowie do KŚT 103 (budynki handlowo- usługowe). Po rozbudowie amortyzacji będzie podlegała ta część budynku, która będzie wykorzystywana na potrzeby Pani działalności gospodarczej tj. zgodnie z projektem parter istniejącego budynku powiększony o dobudowaną część. Lokale w budynku nie mają wyodrębnionej własności, stanowią współwłasność łączną. Suma wydatków poniesionych na rozbudowę przekroczy kwotę 10 000 zł.

Zatem będzie Pani miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku, który w wyniku rozbudowy stanowić będzie budynek niemieszkalny w części przeznaczonej na prowadzoną przez Panią działalność gospodarczą.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy:

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wartość początkowa środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej.

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy:

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jak stanowi art. 22g ust. 17 ustawy:

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to wydatki poniesione w danym roku podatkowym na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację, których suma przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wyliczenie zawarte w powyższym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa to wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego. Rekonstrukcja zaś to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego, zazwyczaj dotyczy to elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu, bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania. Ponadto, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w Pani sytuacji wartością początkową budynku niemieszkalnego jest cena jego nabycia, wynikająca z aktu notarialnego oraz poniesionych wydatków na jego ulepszenie, którą należy ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Odnosząc się do zastosowania przez Panią odpowiedniej stawki amortyzacyjnej dla budynku niemieszkalnego wskazuję, że w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%. Zatem wybrała Pani prawidłową stawkę amortyzacji dla opisanego budynku niemieszkalnego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzam, że będzie Pani miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku, który w wyniku rozbudowy stanowić będzie budynek niemieszkalny w części przeznaczonej na prowadzoną przez Panią działalność gospodarczą. Wartością początkową budynku niemieszkalnego jest cena jego nabycia, wynikająca z aktu notarialnego oraz poniesionych wydatków na jego ulepszenie, którą należy ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, budynek niemieszkalny powinna Pani amortyzować według stawki 2,5%.

Wobec tego Pani stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego, które obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do Pani stanowiska zastrzec trzeba jednak w tym miejscu, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie oceny prawnej Pani stanowiska odnośnie możliwości amortyzacji opisanego we wniosku budynku.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Panią klasyfikacji tego budynku jako, że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest natomiast właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować wskazany przez Panią budynek jako niemieszkalny.

Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem.

O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Jeżeli zatem opisana we wniosku nieruchomość wskazana przez Panią jako niemieszkalna błędnie została przez Panią sklasyfikowana, to opisane we wniosku zdarzenie przyszłe nie będzie zgodne ze stanem rzeczywistym, wówczas interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pani zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).