Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 21 sierpnia 2024 r., sygn. I SA/Ol 122/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Górska Sędziowie sędzia WSA Andrzej Brzuzy (sprawozdawca) sędzia WSA Anna Janowska Protokolant sekretarz sądowy Weronika Ćwiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2024r. sprawy ze skargi B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z dnia 18 stycznia 2024r., nr 2801-IOV-2.4103.8.2023 w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od września 2018 r. do kwietnia 2019 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 8 września 2023 r. Naczelnik Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie (dalej jako: "organ I instancji", "NWMUCS") określił B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej jako: "strona", "skarżąca", "spółka", "B.") zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług (dalej jako: "podatek VAT") za miesiące od września 2018 r. do kwietnia 2019 r. oraz ustalił kwotę dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku VAT za te miesiące.

Z przekazanych sądowi wraz ze skargą akt podatkowych sprawy wynika, że przedmiotową decyzję wydano w oparciu o ustalenia kontroli celno-skarbowej w zakresie przestrzegania przepisów prawa podatkowego w podatku VAT za miesiące od września 2018 r. do kwietnia 2019 r. następnie przekształconej w postępowanie podatkowe.

Organ I instancji stosownie do treści art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 poz. 1570, ze zm. w brzmieniu obowiązującym w kontrolowanym okresie), dalej jako: "ustawa o VAT", zakwestionował stronie prawo do odliczenia podatku naliczonego w łącznej wysokości 325.404,00 zł z 11 faktur VAT (wymienionych na str. 14-15 decyzji organu I instancji) wystawionych tytułem świadczenia usług przez spółkę T. Sp. z o. o. (dalej jako: "spółka T.", "T."). Zdaniem organu I instancji czynności wymienione w treści spornych faktur nie zostały wykonane, a strona miała pełną świadomość przyjmowania do odliczenia podatku naliczonego z faktur, które nie potwierdzają czynności wykonanych pomiędzy stronami wskazanymi na przedmiotowych fakturach. Powyższe nie uzasadniało badania kwestii "dobrej wiary".