Interpretacja indywidualna z dnia 2 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.362.2024.3.KW

Skutki podatkowe przekazania wierzytelności spółki białoruskiej na podstawie umowy cesji.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania wierzytelności na podstawie umowy cesji.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 września 2024 r. (data wpływu 19 września 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której przedmiot przeważającej działalności obejmuje: produkcję opakowań z tworzyw sztucznych (PKD 22.22.Z). Przedmiot pozostałej działalności Spółki stanowi: produkcja pozostałych wyrobów, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 32.99.Z); handel hurtowy, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi (PKD 46); handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi (PKD 47); transport lądowy oraz transport rurociągowy (PKD 49); magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport (PKD 52); działalność związana z obsługą rynku nieruchomości (PKD 68); wynajem i dzierżawa (PKD 77), działalność związana z administracyjną obsługą biura i pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej (PKD 82) oraz pozostała indywidualna działalność usługowa (PKD 96).

Spółka podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”). Pierwszy rok obrotowy Spółki kończył się w dniu 31 grudnia 2021 roku.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza przystąpić w charakterze wierzyciela do umowy pożyczki (dalej: „Umowa pożyczki”), której stronami jest BANK oraz Spółka prawa białoruskiego - Zamknięta Spółka Akcyjna (dalej: „ZSA”).

Umowa pożyczki pomiędzy BANKiem a ZSA została poddana reżimowi prawa angielskiego. Zgodnie z treścią umowy pożyczki BANK zobowiązał się pożyczyć ZSA określoną kwotę w walucie EUR. Finansowanie odbyło się w ramach programu finansowania grantowego FINTEC (Finance and Technology Transfer Centre for Climate Change- Centrum Finansowania i Transferu Technologii na rzecz Zmian Klimatu) założonego przez Fundusz na rzecz Globalnego Środowiska i mająca na celu zwiększenie optymalnego wykorzystania zasobów i ułatwienie transferu technologii poprzez wprowadzenie technologii klimatycznych.

Na podstawie planowanej umowy BANK przeniesie (na warunkach i z zastrzeżeniem warunków niniejszej zawieranej umowy) na Wnioskodawcę wszystkie prawa, tytuły, korzyści i udziały BANKu (obecne lub przyszłe, rzeczywiste lub warunkowe) do, w i na podstawie Umowy pożyczki i dokumentów zabezpieczenia, w tym, bez ograniczeń, wszelkie środki pieniężne płatne na rzecz BANKu od (i włącznie) daty przeniesienia na podstawie Umowy pożyczki i/lub dokumentów zabezpieczenia oraz wszelkie inne prawa i korzyści przypadające dla BANKu z tego tytułu.

W zamian za przeniesienie przez BANK na rzecz Wnioskodawcy w/w praw, tytułów, korzyści oraz udziałów Wnioskodawca dokona na rzecz BANKu zapłaty wynagrodzenia określonego w planowanej umowie.

Z uwagi na to, że Umowa pożyczki została poddana reżimowi prawa angielskiego, również umowa pomiędzy BANKiem a Wnioskodawcą będzie podlegać reżimowi tego prawa. W związku z tą okolicznością, zawarcie umowy pomiędzy BANKiem a Wnioskodawcą planowane jest poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - najprawdopodobniej w Londynie (Wielka Brytania).

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie momentu rozpoznania przychodu i kosztów jego uzyskania w związku z przejęciem wierzytelności na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych (CIT).

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał dane podmiotów zagranicznych wskazanych w opisie (...). 

W wersji anglojęzycznej umowy (taka ma zostać zawarta, gdyż umowa będzie poddana przepisom prawa brytyjskiego, a wersją główną (tekstem autentycznym) będzie wersja umowy w języku angielskim), umowa jest nazwana jako „Assignment agreement” co oznacza umowę przelewu (cesji) wierzytelności i taką też formę przybierze umowa.

Projekt umowy (na dzień złożenia wniosku) przewidywał, że w skład wynagrodzenia w zamian za przeniesienie przez BANK na rzecz Wnioskodawcy wszelkich praw związanych z wierzytelnością (za przejęcie wierzytelności), Wnioskodawca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz BANKu wynagrodzenia w łącznej wysokości 1.850.000 EUR (jeden milion osiemset pięćdziesiąt tysięcy euro).

W projekcie umowy zastrzeżono, że do czasu jej zawarcia, wszelkie płatności dokonane przez Spółkę białoruską na rzecz dotychczasowego wierzyciela - BANKu, będą pomniejszać kwotę wynagrodzenia, o której mowa wyżej (ponieważ zmianie ulegnie wysokość nabywanej wierzytelności).

BANK dokonał bowiem przekazania części kwoty pożyczki na rzecz Spółki białoruskiej - na dzień sporządzenia wniosku w projekcie umowy cesji wskazano kwotę 3.500.000 Euro kwoty głównej, odsetki w wysokości 462.515,39 Euro oraz koszty w kwocie 16.323,12 Euro, natomiast maksymalna kwota pożyczki została określona do wysokości 6.000.000 Euro. Kwota wynagrodzenia wynikająca z umowy Cesji na dzień jej zawarcia może zatem nie być równa wartości nominalnej przejmowanej wierzytelności.

Wnioskodawca wskazuje, że umowa, poza wynagrodzeniem na rzecz BANKu nie przewiduje innych kosztów i wydatków, które miałby ponieść Wnioskodawca bezpośrednio przy zawarciu planowanej umowy.

Takie ewentualne wydatki mogą dotyczyć Wnioskodawcy w przyszłości w związku z jego zobowiązaniem do zabezpieczenia BANKu i jego agentów, członków zarządu, dyrektorów, pracowników i prawników (osób zwolnionych z odpowiedzialności) oraz zabezpieczenia tych osób przed wszelkimi stratami, kosztami, wydatkami, żądaniami, odszkodowaniami, zobowiązaniami i podatkami (dokumentowych lub innych), niezależnie od tego, w jaki sposób powstałych, które osoby zwolnione z odpowiedzialności lub którakolwiek z nich może ponieść lub ponieść w związku z jakimkolwiek zobowiązaniem lub obowiązkiem Wnioskodawcy powstałym w dacie cesji lub po niej na mocy umowy pożyczki lub dokumentów zabezpieczenia (udzielonych przez Spółkę białoruską) w odniesieniu do cedowanych praw wynikających z umowy pożyczki, lub które mogą zostać poniesione w wyniku zawarcia przez BANK planowanej umowy cesji, w tym, bez ograniczeń, wszelkie koszty prawne i wydatki bieżące poniesione przez BANK w związku z negocjacjami, przygotowaniem i wykonaniem planowanej umowy cesji, wraz z podatkiem od wartości dodanej (jeśli dotyczy) i opłatą skarbową (jeśli dotyczy) z tego tytułu. Ewentualne wydatki Wnioskodawcy mogą także obejmować wszelkie odsetki, opłaty lub inne kwoty zapłacone lub należne z tytułu jakichkolwiek środków pożyczonych w celu przeniesienia niezapłaconej kwoty oraz wszelkie straty (w tym utratę zysku), premię, karę lub wydatki, które mogą zostać poniesione w związku z likwidacją lub wykorzystaniem depozytów od osób trzecich nabytych w celu dokonania, utrzymania lub zatrzymania jakiejkolwiek kwoty należnej lub która stanie się należna na mocy planowanej umowy cesji, a także wszelkie opłaty prawne poniesione w wyniku niewywiązania się przez Wnioskodawcę z któregokolwiek z jego zobowiązań wynikających z planowanej umowy cesji lub niewywiązania się w dowolnym momencie z któregokolwiek z oświadczeń lub gwarancji udzielonych przez Wnioskodawcę, które były prawdziwe i prawidłowe we wszystkich istotnych aspektach w momencie ich składania.

Jak wskazano wyżej, są to wydatki, które mogą lecz nie muszą wystąpić, a ich katalog wynika z postanowienia projektu planowanej umowy, które ma stanowić dla BANKu zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązania przez Wnioskodawcę.

Sformułowanie „Na podstawie planowanej umowy BANK przeniesie (na warunkach i z zastrzeżeniem warunków niniejszej zawieranej umowy) na Wnioskodawcę wszystkie prawa, tytuły, korzyści i udziały BANKu (obecne lub przyszłe, (obecne lub przyszłe, rzeczywiste lub warunkowe) do, w i na podstawie Umowy pożyczki i dokumentów zabezpieczenia, w tym, bez ograniczeń, wszelkie środki pieniężne płatne na rzecz BANKu od (i włącznie) daty przeniesienia na podstawie Umowy pożyczki i/lub dokumentów zabezpieczenia oraz wszelkie inne prawa i korzyści przypadające dla BANKu z tego tytułu”, oznacza, że wskutek zawarcia przedmiotowej umowy, od daty jej zawarcia, BANK przeniesie na Wnioskodawcę wszystkie prawa i obowiązki związane z umową pożyczki, którą BANK zawarł ze Spółką białoruską. Tym samym BANK zostanie wyłączony z tego stosunku prawnego, a w jego miejsce wstąpi Wnioskodawca, który od tego momentu będzie podmiotem traktowanym tak jakby sam pierwotnie był pożyczkodawcą.

Postanowienie to wskazuje także, że z chwilą zawarcia umowy na Wnioskodawcę przychodzą wszystkie prawa przysługujące do tej pory BANKowi, związane z możliwością dochodzenia wierzytelności, w tym możliwość dochodzenia środków pieniężnych, które mają być płatne w związku z wykonaniem umowy przez Spółkę białoruską, a także że na Wnioskodawcę przechodzą wszelkie prawa związane z ewentualnymi zabezpieczeniami udzielonymi przez Spółkę białoruską. Postanowienie to obejmuje przejście wszystkich praw związanych z wierzytelnością, w tym z ewentualnym powstaniem praw z nią związanych w przyszłości - jeżeli takie wynikną w przyszłości z uwagi na naturę stosunku prawnego pożyczki).

Podsumowując, postanowienie to oznacza, że BANK przenosi na Wnioskodawcę całokształt praw wynikających z umowy pożyczki zawartej przez BANK ze Spółką Białoruską i od zawarcia umowy BANK nie będzie uprawniony do realizacji tych praw, do czego będzie uprawniony wyłącznie Wnioskodawca.

Z projektu planowanej umowy nie wynika, aby BANK miał przenieść na Wnioskodawcę jakiekolwiek inne prawa i korzyści niż wynikające dla BANK z umowy pożyczki zawartej ze Spółką białoruską.

Pytania

1)Czy Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód z tytułu uzyskania spłaty przejętej wierzytelności dopiero w momencie uzyskania od dłużnika przejętej wierzytelności całości lub części należności?

2)Czy wydatek poniesiony w związku z przejęciem wierzytelności powinien stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie otrzymania od dłużnika należności wynikających ze spłaty wierzytelności w części lub całości i czy wartość przedmiotowego kosztu powinna odpowiadać proporcji kwoty uiszczonej z tytułu przejęcia wierzytelności do wartości otrzymanej spłaty?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Przychód z tytułu uzyskania spłaty przejętej wierzytelności Wnioskodawca powinien rozpoznać w momencie uzyskania od dłużnika spłaty całości lub części należności w wysokości odpowiadającej uzyskanej spłacie.

Uzasadnienie

Stosownie do art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 z późn. zm.; dalej: „K.c.”) wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi ją na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły (art. 510 §1 K.c.).

Przepisy K.c. umożliwiają przejście praw i obowiązków wynikających z danego zobowiązania na inne podmioty, przy czym zmianie nie ulega istota stosunku zobowiązaniowego, ale właśnie podmiot związany stosunkiem zobowiązaniowym (wierzyciel). Wierzyciel, wyzbywając się swojej wierzytelności, zostaje wyłączony z tego stosunku, a jego miejsce zajmuje odtąd nabywca.

W wyniku przelewu wierzytelności na nowego wierzyciela przechodzi ogół praw przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, co oznacza, że stosunek prawny (w swojej istocie) pozostaje niezmieniony, a nabywca wierzytelności ma prawo dochodzić od dłużnika spełnienia określonego świadczenia.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 zd. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. Jak wynika z treści powyższego przepisu dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3 ww. ustawy, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f ww. ustawy, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Powyższe oznacza, iż w przypadku nabycia przez podatników wierzytelności w celu uzyskania ich późniejszej spłaty, przychodem podatkowym są faktycznie wyegzekwowane od dłużników kwoty pieniężne. Bowiem aż do momentu otrzymania spłaty z tytułu posiadanych wierzytelności nie można mówić o powstaniu trwałego przysporzenia majątkowego po stronie nabywcy wierzytelności, które to przysporzenie stanowi przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT.

W orzecznictwie sądów administracyjnych nie istnieją wątpliwości co do tego, iż samo nabycie wierzytelności na podstawie cesji wierzytelności nie jest zdarzeniem, które implikuje moment powstania przychodu na gruncie CIT. Konsekwentnie wskazywane jest natomiast, że przychód ten powstaje dopiero w dacie otrzymania spłaty wierzytelności.

W wyroku WSA w Poznaniu z dnia 9 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Po 1118/17 (utrzymanym w mocy wyrokiem NSA z dnia 3 grudnia 2020 r. sygn. akt II FSK 2027/18) stwierdzono, że: „(...) do przychodów uzyskanych ze spłaty wierzytelności winno się zaliczyć kwoty wpłacane przez dłużników w miarę ich uzyskiwania, tj. w dacie ich wpływu na rachunek bankowy. Z kolei wydatek poniesiony na zakup wierzytelności będzie kosztem podatkowym dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez podatnika wierzytelności (dopiero w tym momencie poniesione wydatki pozostają w związku z uzyskanym przychodem). Co istotne, każdorazowa spłata konkretnej wierzytelności będzie wiązała się z prawem potrącenia przez podatnika kosztów uzyskania przychodów w wysokości tej części ceny nabycia konkretnej wierzytelności, jaka będzie odpowiadać stosunkowi wartości uzyskanej spłaty wierzytelności do wartości należnych spłat”.

Tożsame stanowisko przyjął NSA w wyroku z dnia 8 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2007/10, w którym to zostało stwierdzone, że: „Przychodem jest zatem wartość uiszczonej przez dłużnika wierzytelności i powstaje w dacie uzyskania od dłużnika całości lub części należności. Uzyskanie tego rodzaju przychodu decydowało równocześnie o zaliczeniu do kosztów uzyskania tego przychodu poniesionych wydatków na nabycie wierzytelności. Po myśli omówionego przepisu powinny to być koszty dotyczące przychodów roku podatkowego”.

Powyższe stanowisko jest przykładem utrwalonej linii orzeczniczej sądów administracyjnych. Jako przykład innego orzeczenia można także podać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2003 r. sygn. akt III SA 3382/02.

Przekładając powyższe przepisy oraz orzecznictwo sądów administracyjnych na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że przejęcie wierzytelności nie będzie generowało dla Wnioskodawcy przychodu już w momencie dokonania tej czynności. A zatem w chwili przejęcia wierzytelności dla Wnioskodawcy nie powstaną żadne skutki podatkowe w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Transakcja ta na gruncie podatku CIT będzie neutralna podatkowo.

Konkludując należy uznać, iż w związku z przejęciem wierzytelności przychodem Wnioskodawcy powinny być wartości nabytych wierzytelności, lecz dopiero w momencie uzyskania od dłużnika całości lub części spłaty wierzytelności.

Ad 2

Wydatek poniesiony w związku z przejęciem wierzytelności powinien stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie otrzymania od dłużnika należności wynikających ze spłaty wierzytelności w części lub całości a wartość przedmiotowego kosztu powinna odpowiadać proporcji kwoty uiszczonej z tytułu przejęcia wierzytelności do wartości otrzymanej spłaty tej wierzytelności.

Uzasadnienie

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów ustawodawca uregulował w art. 15 oraz art. 16 ustawy o CIT.

Kosztami uzyskania przychodów są - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT - koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Innymi słowy, dla kwalifikacji podatkowej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został on poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek musi być poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• wydatek musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie może być podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• wydatek musi pozostać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub musi mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• wydatek musi być właściwie udokumentowany,
• wydatek ten nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Reasumując, jako że wydatki na przejęcie wierzytelności są ponoszone przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodu z tytułu przyszłych spłat dokonywanych przez dłużnika, należy uznać, iż mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Przepisy podatkowe różnicują moment rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w zależności od tego, czy zostaną one uznane za koszty bezpośrednio związane z przychodami, czy za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

W przypadku wydatków na przejęcie wierzytelności w celu uzyskania spłaty, tj. wyegzekwowania jej wartości od dłużnika, należy wskazać, że podlegają one zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w powiązaniu z wykazanym przychodem i jego wysokością. Tym samym stanowią koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodem, o których stanowi art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

Powyższy przepis stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c ustawy o CIT.

W roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody są również potrącalne bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

• sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
• złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego (zgodnie z treścią art. 15 ust. 4b ustawy o CIT).

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2 ustawy o CIT, są natomiast potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o CIT).

Wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.

W związku z powyższym, rozważając kwestię możliwości rozpoznania przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodów, należy zauważyć, że otrzymywanie spłat z tytułu wierzytelności jest bezpośrednią konsekwencją przejęciem tych wierzytelności. Koszty nabycia wierzytelności stanowią tym samym koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu ich spłaty.

A zatem, zgodnie z regułą zawartą w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c ustawy, wydatki podatnika z tytułu nabycia wierzytelności są potrącalne w roku podatkowym, w którym powstają związane z nimi przychody, tj. w roku podatkowym, w którym podatnik osiąga przychód ze spłaty posiadanych wierzytelności.

Zasadą wynikającą z tego przepisu jest więc zasada odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami.

Odnosząc się do zagadnienia potrącalności kosztów uzyskania przychodów w przypadku całkowitej bądź częściowej spłaty na rzecz wierzyciela, należy zauważyć, że bezpośredni związek kosztów przejęcia wierzytelności z przychodami uzyskanymi ze spłaty wierzyciela przez dłużnika pozwala na stwierdzenie, że poniesienie określonej wartości kosztu służy uzyskaniu określonej kwoty przychodu. Tym samym, skoro - zgodnie ze wskazywaną zasadą - wydatki na nabycie wierzytelności są potrącalne w momencie powstania związanych z nimi przychodów, częściowa spłata wierzyciela pozwala na potrącenie odpowiedniej części kosztów przejęcia wierzytelności.

Zatem w przypadku uzyskania częściowej spłaty, wierzyciel może potrącić tylko taką część wydatków poniesionych na jej nabycie, jaka odpowiada stosunkowi wartości uzyskanej przez wierzyciela spłaty do wartości przejętej wierzytelności. W konsekwencji, w przypadku całkowitej lub częściowej spłaty wierzyciela przez dłużnika, wydatki na przejęcie wierzytelności mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w takiej proporcji, w jakiej pozostaje kwota otrzymanej częściowej spłaty w odniesieniu do wartości nominalnej przejętej wierzytelności.

Z momentem uzyskania poziomu spłat odpowiadającego nominalnej wartości wierzytelności, w opinii Wnioskodawcy powinien on rozliczyć już całość kosztów poniesionych na jej przejęcie.

Takie stanowisko aprobowane jest przez orzecznictwo sądów administracyjnych.

W wyroku NSA z dnia 02 grudnia 2021 r. sygn. akt II FSK 568/19 stwierdzono, że: „(...) jeżeli wierzytelność jest spłacana w częściach, to wydatki na nabycie wierzytelności powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w takiej części (proporcji), w jakiej dotyczyły przychodów uzyskanych przez spółkę z tytułu wpłat danego dłużnika, czyli do wysokości otrzymanej spłat”.

Koszty bezpośrednie powinny być zatem potrącane w roku, w którym uzyskano związane z nimi (odpowiadające im) przychody. Po stronie Wnioskodawcy będzie więc istniał więc obowiązek powiązania poniesionych kosztów nie tylko z określonym ich źródłem, ale też (w ramach takiego przyporządkowania) z uzyskanymi z niego przychodami. Reguła przyporządkowania wydatków do konkretnie przychodów, z którymi są one ściśle powiązane, dotyczy też wydatków lat ubiegłych, które podatnik także powinien rozliczyć w roku uzyskania odpowiadającego im przychodu.

Podobny pogląd sądy administracyjne zajmowały w wielu innych orzeczeniach. Dla przykładu można wskazać:

a)wyrok NSA z dnia 02 sierpnia 2019 r. sygn. akt II FSK 2612/17;

b)wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 704/15;

c)wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 346/16.

Konkludując biorąc pod uwagę przepisy ustawy o CIT oraz utrwalone orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód w momencie dokonania przez dłużnika faktycznej spłaty wierzytelności przez dłużnika.

W przypadku całkowitej lub częściowej spłaty przez dłużnika wierzytelności, wydatki na jej przejęcie będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w takiej proporcji, w jakiej pozostaje kwota otrzymanej częściowej spłaty w odniesieniu do wartości przejętej wierzytelności.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT:

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 12 ust. 3e ustawy o CIT:

W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że za przychód w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenie podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „Przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P.Małecki, M.Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 u.p.d.o.p., CIT. Komentarz, Lex, 2012).

Jak zostało wskazane w opisie sprawy, Wnioskodawca podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka zamierza przystąpić w charakterze wierzyciela do umowy pożyczki, której stronami jest BANK oraz Spółka prawa białoruskiego.

Na podstawie planowanej umowy pożyczkodawca tj. BANK przeniesie na Wnioskodawcę wszystkie prawa wynikające z umowy pożyczki. Umowa przybierze formę cesji wierzytelności.

Wnioskodawca dokona na rzecz BANKu zapłaty wynagrodzenia określonego w planowanej umowie. Umowa, poza wynagrodzeniem na rzecz BANKu nie przewiduje innych kosztów i wydatków, które miałby ponieść Wnioskodawca bezpośrednio przy zawarciu planowanej umowy.

Wskutek zawarcia przedmiotowej umowy, od daty jej zawarcia, BANK przeniesie na Wnioskodawcę wszystkie prawa i obowiązki związane z umową pożyczki, którą zawarł Bank ze Spółką białoruską.

Tym samym BANK zostanie wyłączony z tego stosunku prawnego, a w jego miejsce wstąpi Wnioskodawca, który od tego momentu będzie podmiotem traktowanym tak jakby sam pierwotnie był pożyczkodawcą. Z chwilą zawarcia umowy na Wnioskodawcę przechodzą wszystkie prawa przysługujące do tej pory BANKowi, związane z możliwością dochodzenia wierzytelności, w tym możliwość dochodzenia środków pieniężnych, które mają być płatne w związku z wykonaniem umowy przez Spółkę białoruską, a także że na Wnioskodawcę przechodzą wszelkie prawa związane z ewentualnymi zabezpieczeniami udzielonymi przez Spółkę białoruską. BANK od zawarcia umowy nie będzie uprawniony do realizacji tych praw, do czego będzie uprawniony wyłącznie Wnioskodawca.

Z projektu planowanej umowy nie wynika, aby BANK miał przenieść na Wnioskodawcę jakiekolwiek inne prawa i korzyści niż wynikające dla BANKu z umowy pożyczki zawartej ze Spółką białoruską.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest m.in. moment w jakim powinien rozpoznać przychód z tytułu uzyskania spłaty przejętej wierzytelności od dłużnika.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestie dotyczące wierzytelności oraz ich cesji uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm., dalej: „kc”).

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar.

Zgodnie z art. 509 ww. ustawy:

§ 1. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

§ 2. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak wynika natomiast z art. 510 § 1 kc:

umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem), co oznacza, że zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba, że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane odpłatnie lub nieodpłatnie.

Analizując przepis art. 12 ustawy o CIT można stwierdzić, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem w momencie jego faktycznego uzyskania przez podatnika

Ustawodawca ustanawiając ten przepis wprowadził wyjątki od zasady wynikającej z art. 12 ust. 1, bowiem o przychodach należnych możemy mówić w sytuacji, gdy podatnikowi przysługuje uprawnienie do ich otrzymania. Oznacza to więc, że przychód należny związany jest z powstaniem wierzytelności. Ponadto przepis ten znajduje zastosowanie, gdy podatnik nie uzyskuje zapłaty za wykonane w roku podatkowym świadczenie, które było wymagalne.

Zatem, w przypadku nabycia przez podatników wierzytelności w celu uzyskania ich późniejszej spłaty, przychodem podatkowym są faktycznie wyegzekwowane od dłużników kwoty pieniężne. Bowiem aż do momentu otrzymania spłaty z tytułu posiadanych wierzytelności nie można mówić o powstaniu trwałego przysporzenia majątkowego po stronie nabywcy wierzytelności, które to przysporzenie stanowi przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT.

Samo nabycie wierzytelności na podstawie cesji wierzytelności nie jest zdarzeniem, które implikuje moment powstania przychodu na gruncie CIT. Przychód ten powstaje dopiero w dacie otrzymania spłaty wierzytelności.

Należy się zgodzić z Państwem, że przychód z tytułu uzyskania spłaty przejętej wierzytelności Wnioskodawca powinien rozpoznać w momencie uzyskania od dłużnika spłaty całości lub części należności w wysokości odpowiadającej uzyskanej spłacie.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z przejęciem wierzytelności, należy wskazać, co następuje.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 ustawy o CIT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że poniesienie wydatku ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Związek kosztów podatkowych z przychodami jest zatem podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT.

W przepisie art. 15 ust. 4 ustawy o CIT określono, że:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednakże w myśl art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ich ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym w roku ich związania z odpowiadającym im przychodem, chyba że koszty bezpośrednie zostały poniesione po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie później jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) – w takim przypadku są one potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczą.

Zasada potrącalności kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarta została w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, który stanowi, że:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT wynika, że koszty, które pozostają w innym niż bezpośrednim związku z przychodami, powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W świetle wyżej wskazanych zasad, data potrącalności kosztów zależy od charakteru powiązania kosztów z przychodem podatkowym.

Wskazane powyżej przepisy ustanawiają zasadę adekwatności potrącania kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Wynika z niej, że wydatek poniesiony w celu uzyskania konkretnego przychodu staje się kosztem podatkowym w momencie osiągnięcia przychodu adekwatnego do tego wydatku.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

ożna zatem uznać, że wydatki na nabycie wierzytelności są ponoszone w celu uzyskania spłaty tych wierzytelności w wysokości odpowiadającej co najmniej wartości tych wierzytelności określonej w cenie ich nabycia. W konsekwencji, wydatki poniesione na nabycie wierzytelności mogą być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w momencie powstania przychodu z tytułu spłaty danej wierzytelności.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że wydatki na nabycie wierzytelności należy uznać za koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że przedmiotowe wydatki można przyporządkować konkretnym przychodom, tj. przychodom z tytułu spłaty tych wierzytelności. Ponadto, poniesienie tych wydatków stanowi warunek sine qua non osiągnięcia wskazanych przychodów.

W konsekwencji, w sprawie znajdzie zastosowanie art. 15 ust. 4 ustawy o CIT. Przepis ten pozwala zaliczyć w koszty uzyskania przychodów tę część wydatku (kosztu) jaka odpowiada osiągniętym przychodom.

A zatem należy uznać, że w roku podatkowym, w którym Wnioskodawca osiągnie przychód z tytułu spłaty danej wierzytelności, będzie on uprawniony do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów wydatków na nabycie tej wierzytelności.

Natomiast w przypadku uzyskania częściowej spłaty wierzytelności, Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tego roku podatkowego odpowiednią (adekwatną) część wydatków na nabycie tej wierzytelności.

Innymi słowy, w przypadku uzyskania całkowitej lub częściowej spłaty nabytej wierzytelności, wydatki na jej nabycie będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w takiej proporcji, w jakiej pozostaje kwota otrzymanej częściowej spłaty w odniesieniu do wartości nabytej wierzytelności. Z momentem uzyskania poziomu spłat odpowiadającego wartości nabytej wierzytelności Wnioskodawca będzie miał prawo do rozliczenia całości kosztów poniesionych na nabycie wierzytelności.

Podsumowując, wydatki z tytułu nabycia wierzytelności mogą zostać uznane za koszty podatkowe dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez Wnioskodawcę wierzytelności lub jej części, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, należy się zgodzić z Państwa stanowiskiem, z którego wynika, że wydatek poniesiony w związku z przejęciem wierzytelności powinien stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie otrzymania od dłużnika należności wynikających ze spłaty wierzytelności w części lub całości a wartość przedmiotowego kosztu powinna odpowiadać proporcji kwoty uiszczonej z tytułu przejęcia wierzytelności do wartości otrzymanej spłaty tej wierzytelności.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa wyroków sądów należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane wyroki sądów nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tutejszy organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).