Interpretacja indywidualna z dnia 17 września 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.393.2024.1.BJ

W zakresie ustalenia: 1. czy Spółka ma obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, od kwot przekazywanych na rzecz Producenta na podstawie zawartej umowy współpracy, za zakup licencji end user na Produkty przeznaczone na odsprzedaż klientom Spółki w tzw. modelu „white label”, czyli pod własną marką Spółki, 2. czy Spółka dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 na rzecz Producenta będącego nierezydentem, będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej Producenta oraz przesłania Producentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj. IFT-2/IFT-2R).

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 lipca 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1. czy Spółka ma obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, od kwot przekazywanych na rzecz Producenta na podstawie zawartej umowy współpracy, za zakup licencji end user na Produkty przeznaczone na odsprzedaż klientom Spółki w tzw. modelu „white label”, czyli pod własną marką Spółki,

2. czy Spółka dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 na rzecz Producenta będącego nierezydentem, będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej Producenta oraz przesłania Producentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj. IFT-2/IFT-2R).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

S.A. (dalej również jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i rezydentem podatkowym w Polsce. W konsekwencji Spółka podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca działa w branży usług elektronicznych, specjalizując się m.in. w (…).

W ramach swojej działalności, Wnioskodawca dokonuje dostaw dedykowanych rozwiązań informatycznych dla klientów, oraz pośrednictwa w sprzedaży licencji na oprogramowanie swoich partnerów biznesowych. W związku z realizowaną działalnością Spółka dokonuje oraz będzie dokonywać w przyszłości wypłat należności z tytułu zawieranych umów na rzecz podmiotów nieposiadających na terytorium RP siedziby ani zarządu w świetle art. 3 ustawy o CIT.

W trakcie prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł umowę współpracy ze spółką X (rezydent podatkowy Stanów Zjednoczonych Ameryki; dalej: „Producent”), będącą producentem oprogramowania komputerowego dostępnego w różnych pakietach funkcjonalności (dalej: „Produkty”), opartego na rozwiązaniu typu Software-as-a-Service (co oznacza oprogramowanie jako usługa; dalej: „SaaS”). SaaS, to model udostępniania oprogramowania w chmurze, w którym dostawca oprogramowania (w tym przypadku Producent) rozwija i utrzymuje oprogramowanie aplikacji chmurowych, zapewnia automatyczne aktualizacje oprogramowania i udostępnia oprogramowanie klientom za pośrednictwem Internetu, bez potrzeby jego instalacji na komputerze użytkownika. W przypadku licencji SaaS użytkownik w zamian za opłatę abonamentową otrzymuje od usługodawcy, po wejściu na odpowiednią stronę internetową, możliwość korzystania z wszystkich, bądź wybranych funkcjonalności (w zależności od zakupionego pakietu) danego oprogramowania w trybie „online”.

Na gruncie niniejszej umowy Spółka jako partner pośredniczy w sprzedaży licencji end user na Produkty Producenta. Wnioskodawca ma prawo do sprzedaży licencji end user na Produkt Producenta zarówno wskazując Producenta jako właściciela rozwiązania, jak i pod własną marką Wnioskodawcy w ramach podwykonawstwa ukrytego, w tzw. modelu biznesowym „white label” (w zależności od modelu współpracy na jaki zdecyduje się Spółka). Współpraca w modelu biznesowym „white label” (podwykonawstwo ukryte) nie została wprost zdefiniowana w polskim prawie, natomiast w praktyce oznacza, że jedna firma (lub osoba) tworzy dany produkt, a druga firma (lub osoba) następnie go odsprzedaje pod swoją marką. Dla firmy (osoby) odsprzedającej pod własną marką, model „white label” umożliwia zwiększenie obrotu m. in. poprzez szybkie i mniej kosztowne wejście z gotowym produktem na dany rynek. Dla producenta produktu, model ten daje możliwość zwiększenia swojego obrotu przy wykorzystaniu znanej na danym rynku marki kontrahenta, przy jedoczesnym zachowaniu przez producenta wszelkich praw do produktu, w tym wszelkich praw autorskich. Ponieważ jak wskazano, model ten nie został wprost zdefiniowany w przepisach prawa, istotne są zatem prawa i obowiązki stron określone w umowie. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż w ramach wskazanych powyżej modeli biznesowych współpracy z Producentem (w tym również w modelu biznesowym „white label”), zgodnie z umową współpracy, nie zostaną przeniesione na Spółkę jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe, uprawniające do rozpowszechniania czy dokonywania zmian w oprogramowaniu. Spółka nie nabywa żadnych praw do modyfikowania, technicznego rozwijania, kopiowania czy powielania oprogramowania nabywanego od Producenta celem odsprzedaży. Na gruncie opisywanej umowy współpracy Spółka ma jednak możliwość przekazywania Producentowi opinii o Produkcie oraz proponowania Producentowi kierunku rozwoju/modyfikacji Produktu i jego funkcjonalności. Producent samodzielnie decyduje jednak, czy otrzymane w formie opinii zmiany w ogóle zaimplementować w swoim Produkcie oraz w jakim zakresie. To Producent prowadzi również techniczne prace związane z implementacją modyfikacji w oprogramowaniu Produktu stając się ich prawnym właścicielem. Spółka nie nabywa żadnych praw autorskich i majątkowych do zaproponowanych zmian w Produkcie, na których implementacje zdecyduje się Producent, niezależnie od formy w jakiej dokonała zgłoszenia propozycji zmian. Wszelkie prawa autorskie i prawa majątkowe do Produktów oraz zaimplementowanych modyfikacji pozostają po stronie Producenta.

Na gruncie wskazanej umowy współpracy Spółka pośredniczy w sprzedaży licencji end user na Produkt według następującego scenariusza: Klient Wnioskodawcy, będący użytkownikiem końcowym Produktu, składa u Spółki zamówienie na określony pakiet Produktu. Wnioskodawca jako pośrednik (tzw. reseller), nabywa za wynagrodzeniem licencję na ten Produkt u Producenta i następnie odsprzedaje swojemu klientowi pod własną marką, tzw. model „white label” (klient nie wie, że faktycznym dostawcą rozwiązania jest Producent). Klient dokonuje zapłaty na rzecz Spółki za zamówiony Produkt, w zamian za co Spółka zapewnia klientowi wygenerowane przez Producenta licencje end user na oprogramowanie. Od strony technicznej wygląda to tak, że w momencie składania zamówienia na Produkt klient określa adres e-mail, na który kierowana będzie wszelka komunikacja związana z licencją na Produkt oraz do którego będzie przypisana licencja na zakupiony przez klienta Produkt. Wskazany przez klienta adres e-mail staje się identyfikatorem dla którego Producent uruchamia licencje end user na Produkt (nadaje dostęp do oprogramowania). W momencie zakupu licencji na Produkt przez klienta, to Producent każdorazowo udziela dostępów do Produktów oraz licencji end user użytkownikom. Spółka dokonuje zatem jedynie dystrybucji oprogramowania na rzecz klienta, który dokonał zamówienia na Produkt w wybranym przez siebie pakiecie. Ponadto klient, który dokonuje zakupu Produktu u Spółki, w zamian za opłatę subskrypcyjną uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie (licencja użytkownika końcowego end user). W ramach zrealizowanych transakcji nie następuje przeniesienie autorskich praw majątkowych do oprogramowania, ani praw do infrastruktury Producenta. Zarówno Wnioskodawca jak i jego klient nie mogą samodzielnie modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego klientowi oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części.

Ponadto, umowa Spółki z Producentem określa prawa i obowiązki Wnioskodawcy wynikające z przedmiotowej współpracy, które dotyczą również Produktu.

Mając na uwadze nałożone na Wnioskodawcę zobowiązania, Wnioskodawca uwzględnia je w regulaminie użytkowania Produktu, który udostępnia swoim klientom do zaakceptowania. Wnioskodawca nie może odsprzedać klientowi licencji na Produkt w szerszym zakresie niż określił to Producent.

W tym miejscu Spółka wskazuje, iż otrzymała już interpretację z 21 grudnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.698.2023.1.AW potwierdzającą, że wybrane typy transakcji pośrednictwa w sprzedaży licencji (umowy wskazane w interpretacji), w których Spółka występuje jedynie jako dystrybutor (reseller) oprogramowania danego producenta, nie kwalifikują się do żadnej z kategorii wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 1-2a ustawy o CIT, jak również nie mają podobnego charakteru do świadczeń tam wymienionych, w konsekwencji czego opłaty z tych tytułów nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka przy ich dokonywaniu nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Intencją Spółki jest potwierdzenie, iż opłaty dokonywane na rzecz Producenta na podstawie umowy współpracy na odsprzedaż licencji end user na Produkty w modelu „white label”, czyli pod własną marką Spółki, również nie stanowią żadnej z kategorii wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 1-2a ustawy o CIT, jak również nie mają podobnego charakteru do świadczeń tam wymienionych i w konsekwencji nie podlegają zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu w Polsce.

Pytania

1. Czy, mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka ma obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, od kwot przekazywanych na rzecz Producenta na podstawie zawartej umowy współpracy, za zakup licencji end user na Produkty przeznaczone na odsprzedaż klientom Spółki w tzw. modelu „white label”, czyli pod własną marką Spółki?

2. Czy Spółka dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 na rzecz Producenta będącego nierezydentem, będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej Producenta oraz przesłania Producentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj. IFT-2/IFT-2R)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów prawa oraz przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego:

1. Spółka nie ma obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, od kwot przekazywanych na rzecz Producenta na podstawie zawartej umowy współpracy, za zakup licencji end user na Produkty przeznaczone na odsprzedaż klientom Spółki w tzw. modelu „white label”, czyli pod własną marką Spółki.

2. Spółka nie jest zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej Producenta oraz przesłania Producentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj. IFT-2/IFT-2R), w odniesieniu do płatności o których mowa w pytaniu nr 1.

Uzasadnienie

W zakresie pytania nr 1

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czyli ciąży na nich tzw. ograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa powyżej, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład. Jednocześnie art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT stanowi, że dochodami (przychodami) takimi są również dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 tej ustawy.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 tej ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zawarty w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT katalog świadczeń można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. Ogólna charakterystyka świadczeń o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych wprost w ustawie o CIT została przedstawiona m.in. w wyroku NSA z 8 sierpnia 2023 r. sygn. akt II FSK 210/21. Zgodnie z tym wyrokiem, w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT za świadczenia podobne należy uznać świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla tych wymienionych w przepisie, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla innych od wymienionych. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w przepisie jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w tym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Poprawna wykładnia pojęcia „świadczenie o podobnym charakterze” prowadzi zatem do wniosków, że świadczenie takie to nie każde świadczenie, ale tylko świadczenie równorzędne pod względem prawnym do (świadczeń) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, gwarancji i poręczeń.

Z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, wynika, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e (przepisy nieznajdujące zastosowania w niniejszej sprawie - w przypadku Wnioskodawcy), w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Biorąc pod uwagę brzmienie przytoczonych przepisów, w celu ustalenia, czy na Spółce ciąży obowiązek poboru podatku u źródła od wypłat dokonywanych na rzecz Producenta istotne jest ustalenie, czy wypłacane zagranicznemu Producentowi wynagrodzenie związane jest z wykonaniem przez Spółkę opisywanych uprzednio rodzajów świadczeń wskazanych przez ustawodawcę w polskich regulacjach podatkowych.

Rozpatrując model współpracy „white label” Spółki z Producentem na podstawie umowy pośrednictwa w sprzedaży licencji end user na Produkty należy przede wszystkim ustalić, czy wypłaty na jej gruncie nie dotyczą należności z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie umowy współpracy z Producentem, na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe, uprawniające go do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom lub dokonywania zmian w oprogramowaniu. Jakkolwiek Wnioskodawca może zgłaszać Producentowi propozycje zmian/modyfikacji w Produktach, to i tak decyzję w zakresie czy dane modyfikacje zostaną wprowadzone oraz ich techniczne zaimplementowanie pozostaje każdorazowo po stronie Producenta. Stanowią one zatem formę wyrażenia opinii Spółki o Produkcie. Producent pozostaje również prawnym właścicielem zaimplementowanych zmian. W odniesieniu natomiast do samej sprzedaży Produktów podkreślenia wymaga, iż Wnioskodawca jedynie pośredniczy w sprzedaży licencji na oprogramowanie w modelu SaaS, natomiast uruchomienia licencji end user oraz nadanie technicznych dostępów do Produktów udziela odbiorcy ostatecznemu (klientowi Wnioskodawcy) bezpośrednio Producent (z perspektywy klienta wygląda to jednak jakby dostępów udzielała Spółka - zgodnie z modelem „white label”).

Spółka jeszcze raz pragnie podkreślić, iż nie nabywa ani nie udziela żadnych praw autorskich do oprogramowania w ramach zawartej umowy współpracy z Producentem. W związku z powyższym, na gruncie opisywanej umowy z Producentem nie dochodzi do przeniesienia na Spółkę praw autorskich ani do przekazania praw do używania praw autorskich do oprogramowania. Ewentualne prawa użytkownika end user w postaci dostępu do funkcjonalności oprogramowania (Produktu) Producenta przyznawane są klientowi nabywającemu dostęp do oprogramowanie za pośrednictwem Spółki.

Wnioskodawca przekazuje/będzie przekazywał Producentowi wynagrodzenie jedynie za nabyte przez klientów za pośrednictwem Spółki licencje uprawniające do korzystania z Produktów Producenta. Należy raz jeszcze podkreślić, iż analizowane opłaty nie stanowią wynagrodzenia za prawo autorskie lub korzystanie z praw autorskich, a jedynie ustaloną przez strony cenę, po której Spółka nabywa licencje end user na oprogramowanie celem jego odsprzedaży swoim klientom, w tzw. modelu „white label” czyli pod własną marką.

Tym samym w ocenie Wnioskodawcy, wypłacane na rzecz Producenta wynagrodzenie za Produkty sprzedane za pośrednictwem Spółki jej klientom, nie stanowią płatności za należności licencyjne podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Na potwierdzenie swojego stanowiska, Spółka pragnie przytoczyć interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.91.2022.1.BJ, która wprost odnosi się do usług pośrednictwa w sprzedaży licencji na oprogramowanie w modelu SaaS, cyt.: „Wnioskodawca pośredniczy jedynie w sprzedaży usługi SaaS polegającej na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności oprogramowania X W. Wnioskodawca nie nabywa praw do modyfikacji oprogramowania, nie jest jego użytkownikiem, a jedynie pośredniczy w sprzedaży na rzecz zamawiającego. W ramach transakcji, nie zostaną przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe, uprawniające do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom, dokonywania zmian w oprogramowaniu. Wnioskodawca nie ma prawa do korzystania z utworu. Ponadto, zamawiający w zamian za opłatę subskrypcyjną uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie. Nie następuje przeniesienie autorskich praw majątkowych do oprogramowania ani praw do infrastruktury dostawcy, tj. X. Zarówno Wnioskodawca jak i zamawiający nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części. (...) należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z pośrednictwem w sprzedaży usługi SaaS, polegające na umożliwieniu dostępu do funkcji realizowanych przez oprogramowanie X W. umieszczone na serwerach w chmurze, nie mieszczą się w katalogu świadczeń zawartych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika”.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 listopada 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.409.2019.1.JS, cyt.: „Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl cytowanych powyżej przepisów, nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu (...) korzystania z usług SaaS oraz pośrednictwa w sprzedaży usługi SaaS, polegające na umożliwieniu dostępu do funkcji realizowanych przez oprogramowanie umieszczone na serwerach w chmurze bez potrzeby instalacji, obejmujące w szczególności dostęp do aplikacji w trybie „online” nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1-4 u.p.d.o.p. i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 u.p.d.o.p.”.

Wnioskodawca podkreśla ponadto, że zajmowane przez niego stanowisko znajduje potwierdzenie w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD, który to jest bardzo istotnym źródłem wiedzy w zakresie zasad opodatkowania należności o charakterze transgranicznym, do których to odwołuje art. 21 ustawy o CIT. W treści tego dokumentu wskazuje się bowiem m.in., że porozumienia między właścicielem praw autorskich do programu a pośrednikiem zobowiązanym do dystrybucji często przewidują, że dystrybutor ma prawo do rozprowadzania kopii oprogramowań bez prawa ich kopiowania. W ramach transakcji tego typu prawa nabyte w odniesieniu do praw autorskich ograniczają się jedynie do praw niezbędnych dla pośrednika handlowego umożliwiających mu dystrybucję kopii programów. W takiej transakcji dystrybutorzy płacą tylko za nabycie kopii oprogramowań, a nie za korzystanie z jakiegokolwiek prawa do korzystania z praw autorskich do oprogramowań. Dlatego w ramach transakcji, w trakcie której dystrybutor dokonuje zapłaty za nabycie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez nabycia prawa do kopiowania tego oprogramowania), prawa dotyczące działań podejmowanych dla celów dystrybucji oprogramowań nie powinny być brane pod uwagę przy analizowaniu charakteru transakcji na potrzeby podatkowe. Wypłaty tego rodzaju powinny być traktowane jako zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu artykułu 7 i to niezależnie od faktu, czy rozprowadzane kopie dostarczane są na nośniku materialnym lub drogą elektroniczną (ponieważ dystrybutor nie ma prawa powielania oprogramowań), lub niezależnie od faktu, że oprogramowanie jest przedmiotem nieznacznych modyfikacji w celu ułatwienia jego zainstalowania (por.: akapit 14.4. Komentarza do Modelowej Konwencji OECD z 2017 r., s. 282).

W tym miejscu Wnioskodawca podkreśla również, iż bez znaczenia w jego ocenie pozostaje fakt, iż Spółka ma możliwość odsprzedaży dostępu do oprogramowania Producenta pod własną marką, w tzw. modelu „white label”. Jest to tylko forma dystrybucji licencji end user, na którą umówiły się strony. Fakt odsprzedaży licencji na Produkty Producenta pod własną marką Spółki nie wpływa natomiast na zakres jego uprawnień co do sprzedawanych Produktów. W tym modelu współpracy Spółka nadal nie posiada bowiem żadnych praw autorskich oraz praw majątkowych do dystrybułowanego oprogramowania Producenta, w tym w szczególności nie posiada praw do modyfikowania, rozwijania, kopiowania czy powielania oprogramowania nabywanego od Producenta. Spółka ma jedynie uprawnienie do pośredniczenia w sprzedaży licencji end user na Produkty poprzez umożliwienie swoim klientom dostępu do funkcjonalności oprogramowania Producenta. Wszelkie zmiany, aktualizacje, prace rozwojowe nad oprogramowaniem są nadal prowadzone przez Producenta. Spółka dystrybuuje jedynie uprawnienia do dostępu do Produktu swoim klientom wygenerowane przez Producenta. To Producent każdorazowo, nowym klientom zgłoszonym przez Spółkę, udziela technicznego dostępu do Produktu. Jednocześnie Spółka w regulaminach użytkowania Produktu jaki udostępnia/będzie udostępniać swoim klientom do zaakceptowania uwzględnia prawa i obowiązki jakie Producent określił w umowie współpracy ze Spółką w odniesieniu do Produktów. Wnioskodawca nie może zatem odsprzedać klientowi licencji na Produkt w szerszym zakresie niż określił to Producent.

Następnie, należy zaznaczyć, że z oczywistych względów świadczone przez Spółkę usługi pośrednictwa w sprzedaży licencji na Produkty nie mieszczą się w wyznaczonych przez art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT usługach w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej.

W odniesieniu do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, należy stwierdzić, że jego zakres przedmiotowy obejmuje przychody z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Należy zaznaczyć, że przedmiotowy przepis nie wymienia literalnie usług pośrednictwa w sprzedaży licencji end user na oprogramowanie, w związku z powyższym należy rozważyć czy usługi takie mieszczą się w ramach „usług o podobnym charakterze”.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie szczególnie istotne będzie wyjaśnienie znaczenia pojęć: „usług doradczych”, „usług reklamowych”, „usług badania rynku” oraz „usług przetwarzania danych”. Przepisy ustawy o CIT nie definiują ww. pojęć. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl), „doradczy” to „służący radą”, „doradzający”. Z kolei, „doradzać” to „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. To znaczy, że usługi doradcze obejmują czynności polegające na wyrażaniu opinii w konkretnych kwestiach, nie obejmując jednocześnie usług polegających na faktycznym działaniu (wykonywaniu czynności). W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca nie będzie wypłacał Producentowi należności z tytułu nabywania usług doradczych bądź świadczeń o podobnym charakterze, gdyż istotą rozliczeń na gruncie umowy z Producentem jest jedynie zapłata przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia należnego Producentowi pobranego od nabywców oprogramowania pozyskanych przez Wnioskodawcę.

Nie można również powiedzieć, że Spółka dokonuje wypłat należności za usługi reklamowe. Przez „usługi reklamowe” rozumie się działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Istotą umowy z Producentem jest umożliwienie Spółce dystrybucji oprogramowania wśród swoich klientów głównie na lokalnym rynku. Tym samym, nie można w analizowanej sytuacji mówić o nabywaniu przez Spółkę jakichkolwiek usług reklamowych, gdyż to de facto Spółka świadczy swoją usługę pośrednictwa sprzedaży na rzecz Producenta. Główne założenia modelu „white label” sprowadzają się do tego, że twórca rozwiązania (w tym przypadku Producent) odpowiada za dostarczenia gotowego produktu, podczas gdy sprzedawca (w tym przypadku Spółka) odpowiada za marketing i sprzedaż produktu do swoich klientów. W związku z tym należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie nabywa świadczeń reklamowych od Producenta, co więcej, Spółka nie oczekuje od Producenta żadnych działań o charakterze reklamowym lub marketingowym ani nie uiszcza z tego tytułu wynagrodzenia.

Na gruncie umowy z Producentem, Spółka nie otrzymuje również ani nie świadczy usług badania rynku. Zgodnie z definicją słownikową zwrot „badać” oznacza „poznawać coś za pomocą analizy naukowej” (Słownik Języka Polskiego, PWN 2012), pojęcie „rynek” odnosi się zaś do „całokształtu stosunków handlowych i gospodarczych”. Konsekwentnie „badanie rynku” oznacza „poznawanie całokształtu stosunków gospodarczych za pomocą analizy naukowej”. Natomiast, jak już wielokrotnie wspominano w niniejszym wniosku, cel umowy współpracy z Producentem jest zgoła odmienny, a w jej ramach Spółka nie otrzymuje analiz związanych z badaniem rynku, na którym Wnioskodawca operuje.

W ramach umowy z Producentem, Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) „przetwarzać” oznacza 1. „przekształcić coś twórczo” 2. „zmienić coś, nadając inny kształt, wygląd” 3. „opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową”. Przy wykonywaniu usług przetwarzania danych, dany podmiot zamawia u kontrahenta dane wyjściowe, które są specjalnie/indywidualnie przygotowane na podstawie przedstawionych przez zamawiającego wytycznych lub innych danych wejściowych. Efektem usługi przetwarzania danych są zatem dane wyjściowe opracowane przez usługodawcę według określonych indywidualnie kryteriów. Usługa SaaS polega natomiast na umożliwieniu dostępu do funkcji oprogramowania umieszczonego na serwerach lub w chmurze. Usługa SaaS daje jedynie zamawiającemu uprawnienie do wykorzystywania właściwości technicznych dostępnych, w już istniejącej aplikacji. W szczególności usługa SaaS sprzedawana jako Produkt przez Wnioskodawcę nie polega na świadczeniu usług związanych z tworzeniem baz danych, analiz porównawczych czy formularzy, obliczeń.

Z oczywistych względów w ramach umowy z Producentem Spółka nie udziela ani nie uzyskuje usług gwarancji i poręczeń, czy też usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Podsumowując, czynności dystrybucyjne realizowane na gruncie umowy z Producentem nie mogą zostać uznane za tożsame z celami usług wymienionych w otwartym katalogu świadczeń zawartym w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Usług pośrednictwa nie można zaliczyć także do „świadczeń o podobnym charakterze”, wymienionych w tym przepisie.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że płatności dokonywane przez Spółkę na podstawie umowy z Producentem za licencje end user na Produkty, sprzedawane przez Wnioskodawcę w modelu dystrybucyjnym „white label”, to jest pod własną marką, nie kwalifikują się do żadnej z kategorii wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 1-2a ustawy o CIT, jak również nie mają podobnego charakteru do świadczeń tam wymienionych. Tym samym dokonywane na rzecz Producenta opłaty za licencje na Produkty nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka przy ich dokonywaniu nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce.

Stanowisko prezentowane przez Spółkę było w przeszłości prezentowane także w już wydanych interpretacjach indywidualnych. W szczególności, Wnioskodawca pragnie przytoczyć:

- interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 12 czerwca 2023 r., Znak: 0111-KDWB.4010.9.2023.1.HK, w której potwierdzono prawidłowość stanowiska zajmowanego przez wnioskodawcę, zgodnie, z którym: „Z uwagi na to, że Spółka jako dystrybutor w istocie nie korzysta w żaden sposób z praw autorskich do oprogramowania, poza zakresem niezbędnym dla przekazania ich klientowi, który jest użytkownikiem oprogramowania, to nie sposób uznać, aby wypłacane wynagrodzenie za nabycie licencji czy subskrypcji oprogramowania stanowiło należności licencyjne w rozumieniu artykułu 12 Konwencji Modelowej. W efekcie, wynagrodzenie wypłacane na rzecz dostawcy oprogramowania (w tym przypadku - Producenta) przez dystrybutora (tj. Wnioskodawcę) na gruncie PL-NL UPO powinno być kwalifikowane jako tzw. zyski przedsiębiorstw, opodatkowane wyłącznie w państwie rezydencji dostawcy. To z kolei oznacza brak możliwości objęcia takich wypłat dyspozycją art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji brak obowiązku poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT.”;

- interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 30 grudnia 2021 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.507.2021.1.BJ, w której potwierdzono prawidłowość stanowiska zajmowanego przez wnioskodawcę, zgodnie, z którym: „na podstawie Umowy dystrybucyjnej Wnioskodawca nie jest właścicielem Systemu ani żadnej jego części, nie ma też możliwości zmiany jakichkolwiek części Systemu bez pisemnej zgody Dostawcy (Umowa dystrybucji nie przewiduje przeniesienia praw autorskich ani licencji do Systemu na Spółkę, poza wspomnianymi powyżej raportami), należy uznać, iż Wnioskodawca nie jest także uprawniony do przeniesienia praw autorskich ani udzielenia sublicencji do Systemu na klientów końcowych. W rezultacie, na podstawie Umów na pakiety klienci końcowi uzyskują tzw. licencję end-user. (...).”

Spółka również otrzymała interpretację z 21 grudnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.698.2023.1.AW potwierdzającą, że wybrane typy transakcji pośrednictwa w sprzedaży licencji (umowy wskazane w interpretacji), w których Spółka występuje jedynie jako dystrybutor (reseller) oprogramowania danego producenta, nie kwalifikują się do żadnej z kategorii wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 1-2a ustawy o CIT, jak również nie mają podobnego charakteru do świadczeń tam wymienionych, w konsekwencji czego opłaty z tych tytułów nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka przy ich dokonywaniu nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego.

W zakresie pytania nr 2

Mając na uwadze argumentację przedstawioną w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1, Spółka pragnie dodatkowo potwierdzić wpływ wyżej wskazanych konkluzji na zakres jej obowiązków wynikających z przepisów dotyczących zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W tym zakresie, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 26 ustawy o CIT, w sytuacji dokonywania płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 tej ustawy „Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.”

W ocenie Spółki, treść powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wskazuje, że udokumentowanie siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym przez niego certyfikatem rezydencji konieczne jest jedynie dla zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową lub przepisami szczególnymi ustawy o CIT regulującymi zwolnienie z podatku u źródła (tj. w oparciu o art. 21 ust. 3 oraz 22 ust. 4 ustawy o CIT).

Mając jednak na uwadze konkluzje dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynikające z uzasadnienia stanowiska Spółki dot. pytania nr 1, w przedmiotowej sytuacji nie sposób jest przypisać świadczeń uiszczanych na rzecz nierezydentów do żadnej z należności wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do będących przedmiotem niniejszego Wniosku płatności za licencje end user na Produkty dokonywane na rzecz Producenta, obowiązek podatkowy w ogóle nie powstaje, a co za tym idzie dyspozycja art. 26 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe skutkuje w szczególności tym, że w obowiązującym stanie prawnym nie jest wymagane przedstawianie certyfikatu rezydencji zagranicznego kontrahenta Spółki, ponieważ dokumenty takie są wymagane wyłącznie w sytuacji zastosowania stawki zryczałtowanego podatku dochodowego wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, niepobrania podatku zgodnie z taką umową bądź zastosowania jednego ze zwolnień z opodatkowania tym podatkiem, co w opisywanej sprawie nie ma zastosowania.

Zdaniem Spółki, powyższy wniosek dotyczący braku powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do analizowanych należności przekłada się także na inne obowiązki informacyjne zawarte w art. 26 ustawy o CIT.

Należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 26 ust. 3 zd. 2 ustawy o CIT: „Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1)art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2)art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru. Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.”

Wątpliwości Spółki dotyczą jedynie płatności uiszczanych na rzecz Producenta za licencje end user na Produkty, które następnie są dystrybułowane przez Wnioskodawcę pod własną marką, w tzw. modelu dystrybucyjnym „white label”, w związku z czym przedmiotem interpretacji jest wyłącznie obowiązek informacyjny wynikający z art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT.

W odniesieniu do tej informacji, art. 26 ust. 3a ustawy o CIT stanowi, że płatnicy są obowiązani przesłać tę informację w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b (tj. na wniosek podatnika).

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 3d ustawy o CIT: „Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.”

Biorąc pod uwagę ww. regulacje, wskazać należy, że obowiązek złożenia ww. informacji powstaje wyłącznie w przypadku dokonywania wypłat, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT (tj. opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem na zasadach art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT). Sytuacja taka nie zachodzi w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, bowiem - zgodnie z wcześniej przedstawioną argumentacją - w analizowanej sytuacji, wypłacane należności nie zawierają się w żadnej z kategorii płatności wymienionych w treści art. 21 ust. 1 bądź 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając to na uwadze, stwierdzić należy, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek składania informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT w odniesieniu do opisanych płatności realizowanych na rzecz Producenta.

W związku z tym, w ocenie Spółki, za prawidłowe należy uznać jej stanowisko również w zakresie pytania nr 2, bowiem z przedstawionej analizy prawnej wynika, że w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie jest ona zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej Producenta oraz przesłania Producentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj. informacji IFT-2/IFT-2R).

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w tym interpretacji uzyskanej bezpośrednio przez Spółkę z 21 grudnia 2023 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.698.2023.1.AW.

Dla celów potwierdzenia swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje również inne interpretacje wydane w podobnych stanach faktycznych, przykładowo:

- w interpretacji z 13 stycznia 2023 r. (Znak: 0111-KDIB1-2.4010.772.2022.1.AW): „Inaczej jednak w ocenie Spółki wygląda sytuacja, gdy Spotka nie ma obowiązku poboru podatku źródłowego z uwagi na fakt, iż wypłacane przez nią należności nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W takim przypadku wypłacając należności na rzecz A Spółka nie ma obowiązku poboru podatku nie dlatego, że stosuje zwolnienie z opodatkowania, lecz dlatego, że wypłacane przez nią należności nie są wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Jak wynika z przedstawionych powyżej argumentów należności wypłacane przez Spółkę z tytułu sprzedaży dostępu do serwisu streamingowego nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jak również art. 12 ust. 3 polsko-szwedzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W konsekwencji oznacza to, że nie musi ona również sporządzać i przesyłać informacji podatkowej IFT”.

- w interpretacji z 14 lutego 2022 roku (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU): „Z uwagi na fakt, że w rozpatrywanym przypadku nie dochodzi do przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych do oprogramowania należy uznać, że wypłacane na rzecz kontrahentów niebędących rezydentami podatkowymi Polski wynagrodzenie nie powinno zostać obciążone w Polsce 20% zryczałtowanym podatkiem u źródła, bowiem nie będzie się mieścić w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. (...) Oznacza to, że Spółka dokonując zapłaty, nie ma obowiązku odprowadzania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego. Spółka nie musi zatem w szczególności uzyskiwać od kontrahentów certyfikatów ich rezydencji podatkowej oraz składać informacje IFT-1/IFT-1R oraz IFT- 2/IFT-2R.

- w interpretacji z 10 marca 2021 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.17.2021.1.AT): „Skoro zatem, jak zostało wykazane w stanowisku Wnioskodawcy do pytania nr 1, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę nie stanowią należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, to Wnioskodawca nie jest (i nie będzie) zobowiązany do uzyskiwania certyfikatów rezydencji podatkowej od podatników otrzymujących te płatności oraz nie jest (i nie będzie) zobowiązany do sporządzenia informacji IFT-2/2R i złożenia ich do właściwego urzędu skarbowego”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie transakcji z podmiotem wymienionym we wniosku, dla którego dane w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowej z innym państwem zostało przez Wnioskodawcę wskazane.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.