Interpretacja indywidualna z dnia 29 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.392.2024.2.MR

Prawo do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% w związku z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów na podstawie posiadanych dokumentów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% w związku z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów na podstawie posiadanych dokumentów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką cywilną osób fizycznych. Wspólnikami Wnioskodawcy są osoby fizyczne podlegające nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przeważający rodzaj działalności Wnioskodawcy obejmuje PKD 22.23.Z Produkcja wyrobów dla budownictwa z tworzyw sztucznych, a pozostałe działalności według PKD to 47.52.Z Sprzedaż detaliczna drobnych wyrobów metalowych, farb i szkła prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach oraz 29.41.Z Transport drogowy towarów.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym z dniem 15 maja 2013 r., zarejestrowanym także na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce (podatnik VAT UE).

W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca współpracował w latach 2021-2023 z podatnikami posiadającymi siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej (we Francji), zarejestrowanymi dla celów rozliczenia podatku od wartości dodanej, jako podatnicy VAT UE (posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, który podali Wnioskodawcy).

Spółka dokonywała na ich rzecz wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT). W każdym z przypadków dostawy, miejscem rozpoczęcia transportu towarów było terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) było terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Co do zasady, towary stanowiące przedmiot dostawy nie były transportowane przy użyciu własnych środków transportu Wnioskodawcy, a zewnętrznych przewoźników. Zdarzyły się także przypadki, gdy to nabywca dokonywał odbioru towarów, a następnie wykonywał transport do miejsca docelowego na terytorium Francji.

W takich przypadkach Wnioskodawca wystawiał list przewozowy CMR oraz protokół, w którym wpisywał numer rejestracyjny pojazdu, którym miał odbywać się transport towarów.

W zależności od ustaleń poczynionych pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem, płatność za transport spoczywała na Wnioskodawcy albo na kontrahencie, przy czym, jeżeli koszty transportu wstępnie ponosił Wnioskodawca, wówczas na fakturze oraz w protokole pojawiała się także pozycja dotycząca tych kosztów.

Nadmienić należy, że w poprzednich okresach, przez cały czas współpracy z kontrahentami zagranicznymi, rozliczenia VAT Wnioskodawcy były na bieżąco weryfikowane przez właściwy organ podatkowy (w ramach czynności sprawdzających), który dokonywał weryfikacji zasadności dokonania zwrotu VAT na rzecz Wnioskodawcy i nie zdarzył się żaden przypadek, w którym po weryfikacji stwierdzono by jakiekolwiek nieprawidłowości, a zwrot uznano by za niezasadny.

Dokumentację na potrzeby weryfikacji wniosków o zwrot VAT, Wnioskodawca dostarczał do organu podatkowego w formie elektronicznej (skany).

W 2024 r. Wnioskodawca uzyskał od organu podatkowego informację o nieprawidłowościach w rozliczeniach podatkowych jednego z kontrahentów zagranicznych.

Wnioskodawca wykazywał informacje o dokonywanych WDT w składanych informacjach podsumowujących (VAT-UE). Przedmiotem WDT były produkty związane ze stolarką okienną, tj. okna, parapety, rolety, panele, płaskowniki, kątowniki itp.

Wnioskodawca w swojej praktyce stosował obieg dokumentacji, która obejmowała (także w formie elektronicznej oraz za pośrednictwem e-mail):

1)oferty,

2)potwierdzenie przyjęcia oferty,

3)dokumenty WZ zawierające specyfikację towarów dla danego zamówienia,

4)listy przewozowe CMR,

5)dokumenty potwierdzenia dostaw,

6)protokoły odbioru towaru,

a sprzedaż była każdorazowo dokumentowana fakturą VAT z zastosowaniem stawki podatku w wysokości 0%, dla której to faktury, formą płatności był każdorazowo przelew bankowy. Wnioskodawca nie przyjmował płatności gotówkowych za dostawę towarów za granicę. Każda dostawa była dokumentowana ww. CMR, protokołem oraz fakturą VAT. Wnioskodawca posiada także aktualne oświadczenie przewoźnika potwierdzające miejsce dokonania dostawy oraz rozładunku, które jest zgodne z miejscem wskazywanym przez kontrahenta, a zlokalizowanym na terytorium Francji.

Protokoły odbioru zawierały zbiorcze zestawienie wszystkich przedmiotów dostawy zaszeregowanych w poszczególne pozycje (w tym informację o wymiarach i cenie za sztukę/mb/kpl). W przypadku zamówień niekompletnych, tj. takich, w ramach których nie obejmowano np. rolet, protokół nie obejmował tych towarów. Towary te były następnie ujmowane w odrębnym protokole w momencie ich skompletowania. W takich przypadkach dokumentacja zawierała dane więcej niż jednego przewoźnika.

Faktury VAT były wysyłane zarówno poprzez e-mail, jak również były doręczane w formie papierowej – przy dostawie. Zdarzało się, że nie całość dokumentacji wracała do Wnioskodawcy w formie papierowej. Wówczas, dokumenty, które nie zostały dostarczone w formie papierowej, były dostarczane Wnioskodawcy w formie elektronicznej (skany).

Często płatności za określoną dostawę były przyjmowane przed dokonaniem kolejnej dostawy.

Obieg korespondencji odbywał się za pośrednictwem poczty elektronicznej (e-mail). Ta forma obiegu dotyczyła zapytania ofertowego klienta, oferty handlowej, potwierdzenia przyjęcia oferty przez klienta, ustalenia terminów produkcji oraz realizacji zamówień, w tym dat załadunku, planowanej dostawy oraz rozładunku (ustalenia indywidualne uzależnione od potrzeb klienta i możliwości produkcyjnych Wnioskodawcy), a także bieżącej obsługi transakcyjnej (np. reklamacji, zmian zamówień itp.). Ponadto, każde zamówienie było opatrywane referencją odnoszącą się do nazwy klienta, która była również zamieszczana na fakturze VAT.

Gromadzona dokumentacja każdorazowo zawierała specyfikację towarów podlegających dostawie, dane nabywcy (w tym numer VAT UE), adres dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego UE, dane sprzedawcy (Wnioskodawcy, w tym numer VAT UE). W dokumentacji wskazywano też takie dane jak nr rejestracyjny pojazdu, który dokonywał transportu (w CMR oraz protokołach) oraz rodzaj dokumentów dołączonych do poszczególnych CMR (np. WZ, faktura, protokół).

Na CMR znajdował się podpis i pieczątka Wnioskodawcy, podpis i pieczątka przewoźnika oraz podpis nieczytelny odbiorcy towaru, przy czym, z uwagi na przekazaną Wnioskodawcy informację o braku prawnego obowiązku posiadania pieczątki, odbiorca towarów opatrywał dokumenty wyłącznie podpisem (nieczytelnym) ze wskazaniem daty odbioru. Podobnie na innych dokumentach, np. fakturach, protokołach, potwierdzeniach dostaw czy WZ, odbiorca potwierdzał ich treść poprzez podpis (nieczytelny) – odbiorca nie stosował pieczątki.

W przypadku dopiero planowanych transakcji z kontrahentami zagranicznymi, Wnioskodawca planuje dokumentować je w sposób analogiczny do opisanego powyżej, przy czym od praktyki odbiorcy i właściwych przepisów krajowych państwa odbiorcy, zależeć będzie czy podpis odbiorcy będzie czytelny, czy też nieczytelny, jak również czy będzie on stosował pieczątkę.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca chce uzyskać potwierdzenie, czy stosowany sposób dokumentacji dostawy towarów spełniał oraz będzie spełniał ustawowe przesłanki (w tym potwierdzenie dokonania dostawy) i uprawniał oraz będzie uprawniał do stosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla dokonywanych WDT.

Pytanie

Czy dostawy towarów udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym mogły oraz będą mogły korzystać z opodatkowania stawką podatku VAT w wysokości 0% na podstawie art. 42 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, dostawy towarów udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, tj. gdy Wnioskodawca posiada oraz będzie posiadał takie dokumenty, jak: oferty, potwierdzenie przyjęcia oferty, dokumenty WZ zawierające specyfikację towarów dla danego zamówienia, listy przewozowe CMR, dokumenty potwierdzenia dostaw, protokoły odbioru towaru, czy też korespondencję z kontrahentami – bez względu na okoliczność, czy są opatrzone podpisem czytelnym, czy też nieczytelnym albo parafą, a także bez względu na to, czy są opatrzone pieczątką odbiorcy – spełniały oraz będą spełniały ustawowe przesłanki do skorzystania z opodatkowania stawką podatku VAT w wysokości 0% na podstawie art. 42 ustawy o VAT, w tym, w szczególności odnośnie do udokumentowania dokonania dostawy towarów do miejsca ich przeznaczenia.

Uzasadnienie stanowiska własnego

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Towarami są natomiast rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1)podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2)osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3)podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4)podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Jak stanowi art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za WDT musi zatem dojść do wywozu towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Przepisy ustawy o VAT przewidują wyjątki do stosowania stawki podstawowej podatku VAT, w tym możliwość opodatkowania według stawki 0%, w tym w przypadku WDT. Przesłanki umożliwiające stosowanie stawki 0% VAT dla WDT reguluje przepis art. 42 ustawy o VAT. Zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1)podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2)podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3)podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Ponadto, zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy o VAT, stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1)podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2)złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

-chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Jak wynika z art. 42 ust. 3 ustaw o VAT, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1)dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2)(uchylony),

3)specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4)(uchylony),

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Ponadto, jak wynika z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1)imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

2)adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;

3)określenie towarów i ich ilości;

4)potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

5)rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Co szczególnie istotne, ustawa o VAT przewiduje także wyjątki od wskazanych wyżej rygorów dokumentacyjnych. Z treści art. 42 ust. 11 wynika bowiem, że w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1)korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2)dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3)dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4)dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Pierwsze dwie przesłanki, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, mają charakter materialny, tj. ich wystąpienie jest obligatoryjne dla uznania, że dochodzi do WDT. Trzecia z przesłanek ma charakter formalny, a w praktyce organów podatkowych uznaje się, że warunkuje ona zastosowanie stawki 0% VAT. Obecna treść przepisów ustawy o VAT przewiduje więc jako warunek formalny, że zastosowanie stawki 0% VAT jest uzależnione od zarejestrowania dostawcy jako podatnika VAT-UE.

W tym zakresie w literaturze podobnie wskazuje się, że:

„Do 31.03.2013 r. dostawy wewnątrzwspólnotowe mogły być dokonywane wyłącznie przez podatników oraz osoby prawne, które są zarejestrowane i zidentyfikowane na potrzeby tych transakcji (zgłosiły zamiar ich dokonywania na druku VAT-R). Tylko te podmioty (w Polsce nazywane „podatnikami VAT UE”) – zgodnie z ówczesnymi przepisami – mogły rozpoznawać i rozliczać dostawy wewnątrzwspólnotowe.

Wymóg ten był kwestionowany w praktyce i w orzecznictwie sądowym. Wskazywano bowiem, że zgodnie z przepisami unijnymi transakcja wewnątrzwspólnotowa ma miejsce niezależnie od tego, czy w momencie jej dokonania dostawca miał rejestrację dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (zob. także wyrok WSA w Warszawie z 29.07.2010 r., III SA/Wa 600/10, LEX nr 611878).

W związku z tym obecnie identyfikacja dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych podatnika dokonującego dostaw nie jest już warunkiem uznania transakcji za dostawę wewnątrzwspólnotową, lecz warunkiem zastosowania do niej stawki 0% VAT (zob. także teza 10). (…)

W stanie prawnym obowiązującym od 1.04.2013 r. do uznania transakcji za dostawę wewnątrzwspólnotową podlegającą opodatkowaniu wedle stawki 0% VAT nie jest już konieczne podawanie na fakturze stwierdzającej dokonanie dostawy tych numerów. W sytuacji niepodania numeru na fakturze bądź podania na niej numeru niewłaściwego, nieważnego czy nieaktualnego podatnik zachowuje prawo do zastosowania stawki 0%, o ile tylko (co do zasady) jego kontrahent w chwili dokonywania dostawy był zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Podobnie, w związku z nowym brzmieniem przepisów, podatnik dokonujący dostawy nie musi (w celu zastosowania stawki 0% VAT) podawać na fakturze swojego numeru dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Co więcej, w chwili dokonywania dostawy nie musi być zarejestrowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, aby móc zastosować do niej (w składanej deklaracji podatkowej) stawkę 0% VAT (zob. także teza 10)” (Bartosiewicz A., VAT. Komentarz, wyd. XVII, WKP 2023, art. 42).

Przedmiotem sporu podatników z organami podatkowymi jest w istocie zgodność przepisów ustawy o VAT z przepisami Dyrektywy VAT. Albowiem, zgodnie z treścią art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT, Państwa członkowskie zwalniają dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę lub przez nabywcę towarów lub na ich rzecz, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)towary są dostarczane innemu podatnikowi lub osobie prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

b)podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, na rzecz których dokonywana jest dostawa, są zidentyfikowani do celów VAT w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów oraz podali dostawcy ten numer identyfikacyjny VAT.

W Dyrektywie VAT brak bowiem zastrzeżenia, aby to podatnik dokonujący dostawy musiał posiadać numer identyfikacyjny VAT-UE nadany dla potrzeb tych transakcji. Akt zawiera bowiem katalog przesłanek materialnych, a więc bez spełnienia których w ogóle nie można uznać danej transakcji za WDT. Zauważyć jednak należy, że z treści przepisu wynika, iż są to jedyne stawiane w tym miejscu wymogi odnoszące się do transakcji, które warunkują zwolnienie (w polskim systemie prawnym stosowanie stawki 0%) WDT z VAT.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca był oraz nadal jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT UE. Podobnie, weryfikacja kontrahentów w systemie VIES w momencie dokonywania dostawy towarów wykazywała, że posiadali oni aktywną rejestrację jako podatnik VAT UE.

W dalszej kolejności wskazać należy, że użycie przez ustawodawcę w treści art. 42 ust. 11 ustawy o VAT sformułowania „w szczególności” oznacza, że katalog dokumentów jakimi można wykazywać dokonanie WDT jest otwarty, a dokonujący dostawy ma możliwość legitymowania się każdym dokumentem, który w sposób wiarygodny wykaże dokonanie dostawy.

Ponadto, w art. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE.L. 2018.311.10; dalej: „Rozporządzenie wykonawcze-zmieniające”) wprowadzono przepisy zawierające doszczegółowienie kwestii dokumentacji WDT, wskazując, że domniemywa się, iż towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium UE, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a)sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b)sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

i.pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów, które określa:

-datę wystawienia,

-nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy,

-ilość i rodzaj towarów,

-datę i miejsce przybycia towarów,

-numer identyfikacyjny środków transportu (w przypadku dostawy środków transportu),

-identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy

oraz

ii.co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów:

-odnoszących się do wysyłki lub transportu towarów, takich jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy lub jakichkolwiek pojedynczych z ww. dowodów wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami w postaci:

·polisy ubezpieczeniowej w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumentów bankowych potwierdzających zapłatę za wysyłkę lub transport towarów,

·dokumentów urzędowych wydanych przez organ władzy publicznej (np. notariusza), potwierdzających przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia,

·poświadczenia odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim,

potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Co istotne, jak bowiem wskazano w komunikacie Ministerstwa Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie implementacji dyrektywy 2018/1910, tzw. pakiet Quick Fixes:

„Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne”.

Ponadto, przepisy ustawy o VAT nakładają na dostawcę towaru obowiązek składania informacji podsumowującej VAT-UE. W świetle regulacji Dyrektywy zmieniającej Dyrektywę VAT, złożenie prawidłowej informacji podsumowującej jest istotnym elementem realizacji kontrolnych funkcji organów podatkowych. Jest to bowiem swego rodzaju narzędzie mające przeciwdziałać oszustwom w transakcjach transgranicznych dokonywanych na terytorium Unii Europejskiej.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca realizował obowiązek składania informacji podsumowującej.

Podsumowując powyższe, wskazuje się, że dokumentacja stosowana na potrzeby korzystania ze stawki 0% VAT dla WDT może obejmować takie dokumenty jak:

1)dokumenty przewozowe przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

2)specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku;

3)dokument zawierający co najmniej:

a)imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania sprzedawcy dokonującego WDT oraz nabywcy tych towarów,

b)adres, pod który są przewożone towary (jeżeli jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy),

c)określenie towarów i ich ilości,

d)potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w lit. a) lub lit. b), znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,

e)rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego;

4)korespondencja handlowa z nabywcą (w tym także złożone zamówienie),

5)dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,

6)dokument potwierdzający zapłatę za towar (z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie – wówczas należy posiadać inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania),

7)dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,

8)pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazujące państwo członkowskie przeznaczenia towarów, które określa:

a)datę wystawienia,

b)nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy,

c)ilość i rodzaj towarów,

d)datę i miejsce przybycia towarów,

e)numer identyfikacyjny środków transportu (w przypadku dostawy środków transportu),

f)identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy;

9)podpisany list przewozowy CMR,

10)konosament,

11)faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów,

12)polisa ubezpieczeniowa związana z dostawą lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów,

13)dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej (np. notariusza), potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia,

14)poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

W kontekście powyższego aktualność zachowuje uchwała Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której stwierdzono, że:

„W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Pogląd ten jest nadal podzielany w orzecznictwie NSA, np. w wyroku z dnia 25 kwietnia 2023 r., sygn. akt I FSK 59/19 czy też wyroku z dnia 25 kwietnia 2023 r., sygn. akt I FSK 563/19.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca legitymuje się takimi dokumentami jak: korespondencja z kontrahentem, faktury, listy przewozowe CMR (podpisane podpisem nieczytelnym przez odbiorcę towaru oraz nieopatrzone pieczątką), protokoły odbioru, potwierdzenia dostaw, dokumenty WZ, specyfikacje przedmiotu dostawy, które to dokumenty zawierają wszystkie dane identyfikujące zarówno podmiot dokonujący dostawy (Wnioskodawcę), przewoźnika (w tym numery rejestracyjne pojazdów) oraz kontrahenta (w tym numer VAT UE oraz miejsce dostawy), a także podpisy tych podmiotów (w przypadku kontrahenta jest to podpis nieczytelny).

Ponadto, już samo posiadanie faktury stanowi w istocie o posiadaniu dwóch dokumentów stanowiących dowód na potrzeby stosowania stawki 0% VAT. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazano bowiem, że faktura stanowi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Tak np. w wyroku NSA z dnia 9 grudnia 2009 r., sygn. akt I FSK 1388/08 w którym stwierdzono, że:

„(…) nie wydaje się by podatnik był zmuszony do posiadania w swej dokumentacji odrębnej specyfikacji dostarczanych w ramach WDT towarów, jeśli specyfikacja taka została zawarta w fakturze VAT. Tym samym na pełną akceptację zasługuje pogląd, że dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych dostawą za granicę, istotne znaczenie ma treść wymienionych w art. 42 ust. 3 VATU dokumentów, a nie ich liczba. Innymi słowy nie budzi wątpliwości, że w celu wykazania faktu dokonania wywozu towarów za granicę, możliwe jest posłużenie się przez podatników dokumentem, który będzie jednocześnie pełnić kilka funkcji dowodowych (por. S. Karpiński, E. Lis – Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów – obowiązki dokumentacyjne, Przegląd Podatkowy Nr 1/2005, str. 25). Wracając do powołanych wcześniej metod wykładni należy stwierdzić, że wyrażony pogląd nie stoi w sprzeczności z literalnym brzmieniem powołanego przepisu. Ustawodawca nie wyłącza możliwości, by faktura zawierała specyfikację sztuk ładunku, a w zasadzie by dowody wymienione enumeratywnie w art. 43 ust. 3 zostały ujęte trzema odrębnymi dokumentami. Powyższe wydaje się potwierdzać art. 106 ust. 1 VATU, gdzie wskazano konieczne wymogi, które spełniać powinna prawidłowo wystawiona faktura. Nie ma natomiast przeszkód by obok elementów wymienionych w powołanym przepisie jej wystawca umieścił specyfikację, o której mowa w art. 43 ust. 3 pkt 3 VATU. Rację należy przyznać Sądowi pierwszej instancji również w zakresie w jakim stwierdza, że specyfikacja nie jest żadnym konkretnym dokumentem, a jedynie pewnego rodzaju wyliczeniem, które w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego podatnik może sporządzić zarówno na odrębnym dokumencie, jak i w ramach wystawionej faktury, z podkreśleniem, że zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku chodzi o osiągnięcie celu jakim jest możliwość identyfikacji towaru będącego przedmiotem dostawy”.

Co istotne, w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca posiada także odrębne specyfikacje zawarte np. w dokumentach WZ. Podobnie, wyszczególnienie towarów widnieje także na listach przewozowych CMR, a potwierdzenie dostawy oraz zgodności z zamówieniem było każdorazowo kwitowane przez nabywcę.

Odnosząc się do wskazanej powyżej praktyki podpisywania przez odbiorcę dokumentów CMR podpisem nieczytelnym wskazać należy na przepis art. 5 ust. 1 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzonej w Genewie dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), który wskazuje warunki wystawienia listu przewozowego. Zgodnie z treścią tego przepisu, list przewozowy wystawia się w trzech oryginalnych egzemplarzach, podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika, przy czym podpisy te mogą być wydrukowane lub też zastąpione przez stemple nadawcy i przewoźnika, jeżeli pozwala na to ustawodawstwo kraju, w którym wystawiono list przewozowy. Pierwszy egzemplarz wręcza się nadawcy, drugi towarzyszy przesyłce, a trzeci zatrzymuje przewoźnik. Przepis ten nie przewiduje więc obowiązku opatrywania listu przewozowego (CMR) podpisem odbiorcy towaru. Przepis art. 6 ust. 1 ww. Konwencji wskazuje zaś elementy konieczne, które musi posiadać list przewozowy (CMR). Zgodnie z treścią tego przepisu List przewozowy powinien zawierać następujące dane:

a)miejsce i datę jego wystawienia;

b)nazwisko (nazwę) i adres nadawcy;

c)nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika;

d)miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania;

e)nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy;

f)powszechnie używane określenie rodzaju towaru oraz sposób opakowania, a dla towarów niebezpiecznych ich ogólnie uznane określenie;

g)ilość sztuk, ich cechy i numery;

h)wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość towaru;

i)koszty związane z przewozem (przewoźne, koszty dodatkowe, należności celne i inne koszty powstałe od chwili zawarcia umowy do chwili dostawy);

j)instrukcje niezbędne do załatwienia formalności celnych i innych;

k)oświadczenie, że przewóz, bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom niniejszej Konwencji.

Stąd należy stwierdzić, że Wnioskodawca w celu skorzystania ze stawki 0 % w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie musi być w posiadaniu dokumentu CMR podpisanego przez odbiorcę – kontrahenta. Jak bowiem wskazano w jednej z interpretacji indywidualnych:

„Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, iż we wniosku z dnia 25 sierpnia 2006 r. Strona zapytała nie tylko o sposób dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, ale również wskazała, iż w Jej opinii na liście przewozowym CMR nie musi znajdować się potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę. W ocenie organu odwoławczego stanowisko Strony w tym zakresie jest prawidłowe. Należy bowiem wskazać, iż z zacytowanego wyżej art. 6 ust. 1 ww. Konwencji nie wynika taka konieczność, z tego też względu Strona winna za pomocą innych dowodów dowieść, iż wysyłany towar został przez odbiorcę otrzymany. Z racji okoliczności, że brak jest – jak wskazano uprzednio – wzoru dokumentu potwierdzającego otrzymanie towaru przez odbiorcę, jako dowód potwierdzający otrzymanie towaru przez zagranicznego kontrahenta Strony winien być dopuszczony każdy dokument, z którego jednoznacznie wynikać ma fakt przedmiotowego odbioru towaru” (Pismo z dnia 23 listopada 2007 r., wydane przez: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 listopada 2007 r., sygn. 1401/PH-I/4407/14-181/06/EN/PV-I).

Wskazać należy również, że w jednej z interpretacji indywidualnych Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przyznał rację wnioskodawcy co do sposobu dokumentowania realizowanych dostaw odstępując jednocześnie od uzasadnienia prawnego oceny. W interpretacji tej wskazano zaś, że:

„Przypadek 2: alternatywnie do Przypadku 1, Wnioskodawca rozważa również (zdarzenie przyszłe) gromadzenie przed terminem złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy wyłącznie dokumentów wymienionych wyżej w pkt 1-4, tj.:

a)kopii faktury,

b)dokumentu dostawy (Delivery Note/Lieferschein),

c)kopii listu przewozowego (CMR) z podpisem kierowcy, lecz bez podpisu Nabywcy,

d)zamówienia systemowego wskazującego adres dostawy towarów. (…)

Wnioskodawca w odniesieniu do dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów – jak zostało przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – każdorazowo będzie posiadał dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, tj. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (ujętą na dokumencie dostawy o nazwie Delivery Note/Lieferschein i/lub fakturze) oraz dokument przewozowy (list CMR) otrzymany od przewoźnika odpowiedzialnego za transport towarów z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. List przewozowy co prawda nie będzie podpisywany przez Nabywcę, niemniej jednak będą się na nim znajdowały podpisy Wnioskodawcy oraz przewoźnika, które – zdaniem Spółki – pośrednio będą potwierdzały dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia (tj. do Nabywcy lub miejsca wskazanego przez Nabywcę znajdującego się w państwie członkowskim innym niż Polska). Przewoźnik, podpisując dokument przewozowy, daje bowiem rękojmię prawidłowej realizacji transportu i dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez nadawcę (Wnioskodawcę)” (interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 26 września 2022 r. sygn. 0111-KDIB3-3.4012.400.2022.1.MAZ).

Stąd też, odwołując się do zasady wnioskowania a minori ad maius, skoro możliwe jest zastosowanie stawki 0% w ramach realizowanego WDT, gdy dokument CMR nie jest wcale podpisany przez odbiorcę, to tym bardziej zasadnym jest przyznanie możliwości zastosowania stawki 0% w sytuacji, gdy podpis odbiorcy na dokumencie CMR jest obecny, również w sytuacji gdy podpis ten pozostaje nieczytelny – przy czym, w ocenie Wnioskodawcy, obecność pieczątki odbiorcy albo jej brak), pozostaje bez znaczenia dla materialnej wartości dokumentu jako dowodu na dostawę towarów.

Ponadto, mocy dowodowej nie sposób odmówić dokumentom posiadanym przez Wnioskodawcę w formie elektronicznej (skany). Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej organów podatkowych:

„(…) przepisy regulujące prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku nie określają formy dokumentów potwierdzających wywiezienie i dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Obowiązujące w tym zakresie przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, lub jako skan dokumentu załączony do wiadomości e-mail otrzymanej od przewoźnika lub kontrahenta, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Należy zatem przyjąć, że każda forma dokumentu jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność i integralność z dokumentami źródłowymi została wystarczająco uprawdopodobniona. Dokumenty powinny jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów takich jak: dokumenty przewozowe (listy przewozowe CMR), specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty uzupełniające, wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy.

Zatem posiadanie przez Wnioskodawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy, uprawnia do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, pod warunkiem, że łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju” (interpretacja indywidualna z dnia 26 października 2022 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.375.2022.1.JK).

Podobnie także w interpretacjach indywidualnych:

1)Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. IPPP3/443-530/14-2/JF,

2)Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 lutego 2017 r., sygn. 3063-ILPP1-3.4512.203.2016.1.JN,

3)Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 czerwca 2021 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.57.2021.3.PJ,

4)Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 czerwca 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.238.2024.1.GK

Okolicznością istotną z punktu widzenia realizowanych dostaw pozostaje fakt, że Kontrahenci Wnioskodawcy przez cały okres dotychczasowej współpracy uiszczali cenę należną za dostarczone towary potwierdzając tym samym prawidłowość realizowanych dostaw. Jeżeli bowiem dostawy nie zostałyby dokonane, wówczas kontrahent powinien wstrzymać wszelkie płatności, gdyż nie znalazłoby uzasadnienia zachowanie, w którym zamówiony towar nie został dostarczony, a dokonywane byłyby płatności za kolejne zamówienia. Tym samym, działanie kontrahenta potwierdza okoliczność faktycznej realizacji dostawy na rzecz kontrahenta, zgodnie z jego zamiarem (w tym co do miejsca dokonania dostawy).

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dostawy towarów udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym mogły oraz będą mogły korzystać z opodatkowania stawką podatku VAT w wysokości 0% na podstawie art. 42 ustawy o VAT. Spełniona została bowiem przesłanka prawidłowego udokumentowania dokonania dostawy do miejsca jej przeznaczenia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wnioskujest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:

Z kolei w myśl art. 2 pkt 4 ustawy:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Według art. 13 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym także na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce (podatnik VAT UE). W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca współpracował w latach 2021-2023 z podatnikami posiadającymi siedzibę w innych krajach Unii Europejskiej (we Francji), zarejestrowanymi dla celów rozliczenia podatku od wartości dodanej, jako podatnicy VAT UE (posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, który podali Wnioskodawcy). Spółka dokonywała na ich rzecz wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT). W każdym z przypadków dostawy, miejscem rozpoczęcia transportu towarów było terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) było terytorium innego państwa członkowskiego UE. Co do zasady, towary stanowiące przedmiot dostawy nie były transportowane przy użyciu własnych środków transportu Wnioskodawcy, a zewnętrznych przewoźników. Zdarzyły się także przypadki, gdy to nabywca dokonywał odbioru towarów, a następnie wykonywał transport do miejsca docelowego na terytorium Francji. Wówczas Wnioskodawca wystawiał list przewozowy CMR oraz protokół, w którym wpisywał numer rejestracyjny pojazdu, którym miał odbywać się transport towarów. W zależności od ustaleń poczynionych pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem, płatność za transport spoczywała na Wnioskodawcy albo na kontrahencie, przy czym, jeżeli koszty transportu wstępnie ponosił Wnioskodawca, wówczas na fakturze oraz w protokole pojawiała się także pozycja dotycząca tych kosztów. Wnioskodawca wykazywał informacje o dokonywanych WDT w składanych informacjach podsumowujących (VAT-UE). Przedmiotem WDT były produkty związane ze stolarką okienną, tj. okna, parapety, rolety, panele, płaskowniki, kątowniki itp.

Wnioskodawca w swojej praktyce stosował obieg dokumentacji, która obejmowała (także w formie elektronicznej oraz za pośrednictwem e-mail):

1)oferty,

2)potwierdzenie przyjęcia oferty,

3)dokumenty WZ zawierające specyfikację towarów dla danego zamówienia,

4)listy przewozowe CMR,

5)dokumenty potwierdzenia dostaw,

6)protokoły odbioru towaru,

a sprzedaż była każdorazowo dokumentowana fakturą VAT z zastosowaniem stawki podatku w wysokości 0%, dla której to faktury, formą płatności był każdorazowo przelew bankowy. Wnioskodawca nie przyjmował płatności gotówkowych za dostawę towarów za granicę. Każda dostawa była dokumentowana ww. CMR, protokołem oraz fakturą VAT. Wnioskodawca posiada także aktualne oświadczenie przewoźnika potwierdzające miejsce dokonania dostawy oraz rozładunku, które jest zgodne z miejscem wskazywanym przez kontrahenta, a zlokalizowanym na terytorium Francji.

Protokoły odbioru zawierały zbiorcze zestawienie wszystkich przedmiotów dostawy zaszeregowanych w poszczególne pozycje (w tym informację o wymiarach i cenie za sztukę/mb/kpl). W przypadku zamówień niekompletnych, tj. takich, w ramach których nie obejmowano np. rolet, protokół nie obejmował tych towarów. Towary te były następnie ujmowane w odrębnym protokole w momencie ich skompletowania. W takich przypadkach dokumentacja zawierała dane więcej niż jednego przewoźnika.

Faktury VAT były wysyłane zarówno poprzez e-mail, jak również były doręczane w formie papierowej – przy dostawie. Zdarzało się, że nie całość dokumentacji wracała do Wnioskodawcy w formie papierowej. Wówczas, dokumenty, które nie zostały dostarczone w formie papierowej, były dostarczane Wnioskodawcy w formie elektronicznej (skany).

Często płatności za określoną dostawę były przyjmowane przed dokonaniem kolejnej dostawy.

Obieg korespondencji odbywał się za pośrednictwem poczty elektronicznej (e-mail). Ta forma obiegu dotyczyła zapytania ofertowego klienta, oferty handlowej, potwierdzenia przyjęcia oferty przez klienta, ustalenia terminów produkcji oraz realizacji zamówień, w tym dat załadunku, planowanej dostawy oraz rozładunku (ustalenia indywidualne uzależnione od potrzeb klienta i możliwości produkcyjnych Wnioskodawcy), a także bieżącej obsługi transakcyjnej (np. reklamacji, zmian zamówień itp.). Ponadto, każde zamówienie było opatrywane referencją odnoszącą się do nazwy klienta, która była również zamieszczana na fakturze VAT.

Gromadzona dokumentacja każdorazowo zawierała specyfikację towarów podlegających dostawie, dane nabywcy (w tym numer VAT UE), adres dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego UE, dane sprzedawcy (Wnioskodawcy, w tym numer VAT UE). W dokumentacji wskazywano też takie dane jak nr rejestracyjny pojazdu, który dokonywał transportu (w CMR oraz protokołach) oraz rodzaj dokumentów dołączonych do poszczególnych CMR (np. WZ, faktura, protokół).

Na CMR znajdował się podpis i pieczątka Wnioskodawcy, podpis i pieczątka przewoźnika oraz podpis nieczytelny odbiorcy towaru, przy czym, z uwagi na przekazaną Wnioskodawcy informację o braku prawnego obowiązku posiadania pieczątki, odbiorca towarów opatrywał dokumenty wyłącznie podpisem (nieczytelnym) ze wskazaniem daty odbioru. Podobnie na innych dokumentach, np. fakturach, protokołach, potwierdzeniach dostaw czy WZ, odbiorca potwierdzał ich treść poprzez podpis (nieczytelny) – odbiorca nie stosował pieczątki.

W przypadku dopiero planowanych transakcji z kontrahentami zagranicznymi, Wnioskodawca planuje dokumentować je w sposób analogiczny do opisanego powyżej, przy czym od praktyki odbiorcy i właściwych przepisów krajowych państwa odbiorcy, zależeć będzie czy podpis odbiorcy będzie czytelny, czy też nieczytelny, jak również czy będzie on stosował pieczątkę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy dostawy towarów udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym mogły oraz będą mogły korzystać z opodatkowania stawką podatku VAT w wysokości 0% na podstawie art. 42 ustawy.

Wskazać należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

W myśl art. 42 ust. 1a ustawy:

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy:

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przy czym, przepisy regulujące prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku nie określają formy dokumentów potwierdzających wywiezienie i dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Obowiązujące w tym zakresie przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, lub jako skan dokumentu załączony do wiadomości e-mail otrzymanej od przewoźnika lub kontrahenta, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Należy zatem przyjąć, że każda forma dokumentu jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność i integralność z dokumentami źródłowymi została wystarczająco uprawdopodobniona. Dokumenty powinny jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem posiadanie przez Wnioskodawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy uprawnia do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Ponadto wskazać należy, że faktura sprzedaży wypełnia znamiona specyfikacji, tj. zawiera dane dotyczące w szczególności nazwy i ilości towarów będących przedmiotem dostawy, umożliwiając ich identyfikację.

Za możliwością uznania, iż faktura stanowi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, przemawia ugruntowana w tym zakresie praktyka organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. Dla przykładu, w wyroku z 9 grudnia 2009 r. o sygn. akt I FSK 1388/08, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż: „(...) nie wydaje się, by podatnik był zmuszony do posiadania w swej dokumentacji odrębnej specyfikacji dostarczanych w ramach VAT towarów, jeśli specyfikacja taka została zawarta w fakturze VAT. (...). Jeżeli na fakturze wskazano dane, jakie powinna zawierać specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (tj. m.in. nazwę i ilość towarów), faktura taka w istocie stanowi specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. (...) posiadanie w takim przypadku odrębnej od faktury specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku nie jest konieczne do zastosowania 0% VAT w przypadku WDT (...)”.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca stosował obieg dokumentacji, która obejmowała (także w formie elektronicznej oraz za pośrednictwem e-mail):

1)oferty,

2)potwierdzenie przyjęcia oferty,

3)dokumenty WZ zawierające specyfikację towarów dla danego zamówienia,

4)listy przewozowe CMR,

5)dokumenty potwierdzenia dostaw,

6)protokoły odbioru towaru,

a sprzedaż była każdorazowo dokumentowana fakturą VAT, dla której to faktury, formą płatności był każdorazowo przelew bankowy. Każda dostawa była dokumentowana ww. CMR, protokołem oraz fakturą VAT. Wnioskodawca posiada także aktualne oświadczenie przewoźnika potwierdzające miejsce dokonania dostawy oraz rozładunku, które jest zgodne z miejscem wskazywanym przez kontrahenta, a zlokalizowanym na terytorium Francji. Obieg korespondencji odbywał się za pośrednictwem poczty elektronicznej (e-mail). Ta forma obiegu dotyczyła zapytania ofertowego klienta, oferty handlowej, potwierdzenia przyjęcia oferty przez klienta, ustalenia terminów produkcji oraz realizacji zamówień, w tym dat załadunku, planowanej dostawy oraz rozładunku (ustalenia indywidualne uzależnione od potrzeb klienta i możliwości produkcyjnych Wnioskodawcy), a także bieżącej obsługi transakcyjnej (np. reklamacji, zmian zamówień itp.). Ponadto, każde zamówienie było opatrywane referencją odnoszącą się do nazwy klienta, która była również zamieszczana na fakturze VAT. Gromadzona dokumentacja każdorazowo zawierała specyfikację towarów podlegających dostawie, dane nabywcy (w tym numer VAT UE), adres dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego UE, dane sprzedawcy (Wnioskodawcy, w tym numer VAT UE). W dokumentacji wskazywano też takie dane jak nr rejestracyjny pojazdu, który dokonywał transportu (w CMR oraz protokołach) oraz rodzaj dokumentów dołączonych do poszczególnych CMR (np. WZ, faktura, protokół). Na CMR znajdował się podpis i pieczątka Wnioskodawcy, podpis i pieczątka przewoźnika oraz podpis nieczytelny odbiorcy towaru ze wskazaniem daty odbioru. Podobnie na innych dokumentach, np. fakturach, protokołach, potwierdzeniach dostaw czy WZ, odbiorca potwierdzał ich treść poprzez podpis (nieczytelny) – odbiorca nie stosował pieczątki. W przypadku dopiero planowanych transakcji z kontrahentami zagranicznymi, Wnioskodawca planuje dokumentować je w sposób analogiczny do opisanego powyżej, przy czym od praktyki odbiorcy i właściwych przepisów krajowych państwa odbiorcy, zależeć będzie czy podpis odbiorcy będzie czytelny czy też nieczytelny, jak również czy będzie on stosował pieczątkę.

Z wniosku wynika również, że okolicznością istotną z punktu widzenia realizowanych dostaw pozostaje fakt, że Kontrahenci Wnioskodawcy przez cały okres dotychczasowej współpracy uiszczali cenę należną za dostarczone towary potwierdzając tym samym prawidłowość realizowanych dostaw. Jeżeli bowiem dostawy nie zostałyby dokonane, wówczas kontrahent powinien wstrzymać wszelkie płatności, gdyż nie znalazłoby uzasadnienia zachowanie, w którym zamówiony towar nie został dostarczony, a dokonywane byłyby płatności za kolejne zamówienia. Tym samym, działanie kontrahenta potwierdza okoliczność faktycznej realizacji dostawy na rzecz kontrahenta, zgodnie z jego zamiarem (w tym co do miejsca dokonania dostawy).

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy uznać, że gromadzone przez Spółkę dokumenty wskazane w opisie sprawy, tj. faktury, oferty, potwierdzenie przyjęcia oferty, dokumenty WZ zawierające specyfikację towarów dla danego zamówienia, listy przewozowe CMR, otrzymywane płatności przelewem za dostawy, dokumenty potwierdzenia dostaw (w tym oświadczenie przewoźnika potwierdzające miejsce dokonania dostawy oraz rozładunku), protokoły odbioru towaru, stanowią/będą stanowić dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają/będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Tym samym, ww. dokumenty wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku, przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy, upoważniają/będą upoważniały Spółkę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT).

Podsumowując, dostawy towarów udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym mogły oraz będą mogły korzystać z opodatkowania stawką podatku VAT w wysokości 0% na podstawie art. 42 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zastrzegam, że rozstrzygnięcie, czy dokumenty, którymi dysponuje/będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).