Interpretacja indywidualna z dnia 28 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.292.2024.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przez użyciu KSeF.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 czerwca 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 6 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przez użyciu KSeF. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 17 lipca 2024 r. przesłanym za pośrednictwem ePUAP (data wpływu 17 lipca 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Niemiec. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej jako „podatek VAT”) w Polsce.

A. sp. z o.o. (dalej jako „A. PL”) jest spółką z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski oraz jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT w Polsce. Jedynym udziałowcem posiadającym 100% udziałów w kapitale zakładowym A. PL jest B., podmiot z siedzibą w Finlandii.

Wnioskodawca i A. PL należą do międzynarodowej Grupy (...) (dalej jako „Grupa”).

A. PL jest również spółką matką (tj. posiada wszystkie udziały w kapitale zakładowym) dla C. sp. z o.o., która jest spółką z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski i jest również czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce. C. sp. z o.o. jest również częścią Grupy (...).

A. PL działa jako część Grupy w ramach jednostki biznesowej (...). A. PL jest głównie zaangażowana w produkcję na zlecenie i dystrybucję o ograniczonym ryzyku produktów i rozwiązań Grupy skierowanych do branży budowlanej w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej „A. PL” świadczy usługi wspomagające bieżącą działalność Wnioskodawcy, produkuje na zlecenie Wnioskodawcy, sprzedaje produkty nabyte od Wnioskodawcy oraz zapewnia usługi magazynowe i logistyczne dla Wnioskodawcy. Ponadto, A. PL zatrudnia osobę odpowiedzialną za wdrożenie strategii Grupy (...) (prognozowanej na poziomie Grupy (...)), w tym koordynacje realizacji tej strategii w krajach Europy Wschodniej, w tym również w Polsce, która posiada również pełnomocnictwo od Wnioskodawcy.

Osoba ta jest odpowiedzialna za:

• Opracowanie i wdrożenie planu marketingowego klastra jako podzbioru planu Europejskiego;
• Analizowanie i interpretowanie informacji o klientach, konkurencji i zastosowaniach jako danych wejściowych do europejskiego planu marketingowego Grupy (...);
• Współpracę z zespołami interdyscyplinarnymi w celu zapewnienia zgodności lokalnych strategii z ogólnymi celami marketingowymi;
• Monitorowanie i raportowanie skuteczności lokalnych inicjatyw marketingowych;
• Kierowanie, coaching i rozwój pracowników.

Zgodnie z udzielonym pełnomocnictwem:

• Przedstawiciel jest pracownikiem firmy A. PL;
• Pełnomocnik jest uprawniony do negocjowania i zawierania umów sprzedaży oraz potwierdzania zamówień klientów w imieniu Wnioskodawcy do kwoty wskazanej w pełnomocnictwie (tj. do kwoty 500.000 EUR rocznie w stosunku do jednego kontrahenta); negocjowanie i zawieranie umów sprzedaży oraz potwierdzanie zamówień klientów w imieniu Wnioskodawcy powyżej kwoty wskazanej w pełnomocnictwie wymaga zgody Wnioskodawcy;
• Pełnomocnik jest uprawniony do negocjowania i zawierania umów dotyczących bonusów dla klientów do kwoty wskazanej w pełnomocnictwie (tj. do 20 000 EUR rocznie w stosunku do jednego kontrahenta); negocjowanie i zawieranie umów dotyczących bonusów dla klientów powyżej kwoty wskazanej w pełnomocnictwie wymaga zgody Wnioskodawcy;
• Pełnomocnik jest uprawniony do przyjmowania w imieniu Wnioskodawcy reklamacji z tytułu rękojmi i odpowiedzialności za produkt do wysokości wskazanej w pełnomocnictwie (tj. do 20 000 EUR rocznie w odniesieniu do jednego kontrahenta); przyjmowanie w imieniu Wnioskodawcy reklamacji z tytułu rękojmi i odpowiedzialności za produkty powyżej kwoty wskazanej w pełnomocnictwie wymaga zgody Wnioskodawcy;
• Przedstawiciel jest uprawniony do udzielania wsparcia i doradztwa technicznego w zakresie produktów sprzedawanych przez Wnioskodawcę klientom;
• Pełnomocnik jest uprawniony do podejmowania działań marketingowych na warunkach i zasadach określonych odrębnie;
• Pełnomocnik nie jest uprawniony do wystawiania faktury za sprzedaż produktów klientom przez Wnioskodawcę;
• Pełnomocnik nie jest uprawniony do akceptowania płatności za produkty sprzedawane przez Wnioskodawcę klientom;
• Wnioskodawca sprawuje nadzór nad działalnością pełnomocnika za pośrednictwem osoby zamieszkałej w Niemczech (bezpośredni przełożony);
• Pełnomocnictwo zawiera umocowanie do działania w imieniu Wnioskodawcy zarówno na terenie Polski, jak i w innych krajach Europy Wschodniej.

W związku z powyższym opisem, A. PL jest stroną umów z Wnioskodawcą, które regulują zasady współpracy pomiędzy tymi podmiotami.

• Zgodnie z (...), A. PL świadczy Wnioskodawcy usługi wspierające działalność Wnioskodawcy, jakość oferowanych produktów, produkcję, logistykę, sprzedaż i marketing (w tym marketing produktów) lub controlling.
• Zgodnie z (...), A. PL świadczy usługi w zakresie produkcji (między innymi zakup surowców i zakupionych półproduktów, produkcję, pakowanie, kontrolę jakości, testowanie, magazynowanie, dokumentację itp. dotyczących produktów oferowanych przez Grupę) w imieniu i na korzyść Wnioskodawcy. A. PL produkuje produkty i półprodukty zgodnie ze specyfikacjami Wnioskodawcy (m.in. zgodnie z instrukcjami dotyczącymi brandingu, etykietowania, pakowania, instalacji itp.). A. PL jest odpowiedzialny za wyposażenie produkcyjne (maszyny, surowce itp.).
• Na podstawie (...), uregulowano obowiązki i ryzyko związane z marketingiem i sprzedażą produktów przez A. PL, które zostały nabyte od Wnioskodawcy. Na mocy tego porozumienia, produkty są dostarczane bezpośrednio od Wnioskodawcy do klientów A. PL. Produkty mogą być nabyte przez A. PL tylko od Wnioskodawcy, a A. PL może sprzedawać tylko produkty dostarczone przez Wnioskodawcę. A. PL sprzedaje produkty klientom w swoim imieniu i na własny rachunek. A. PL działa jako niezależny wykonawca, nie będąc agentem Wnioskodawcy.
• Zgodnie z (...), Wnioskodawca nie jest w posiadaniu personelu magazynowego i terenów w Polsce i nabywa magazynowe, logistyczne i sprzedażowe usługi od A. PL. Usługi te mogą być świadczone przez A. PL tylko Wnioskodawcy. Wnioskodawca ponosi ryzyko w zakresie zapasów i jest zobowiązany do ubezpieczenia produktów. Towary są magazynowane w dowolnym miejscu w magazynie (zależy to od decyzji A. PL), jednakże Wnioskodawca może uzyskać dostęp do polskiego magazynu, m.in. w celu sprawdzenia jakości towarów. Ponadto A. PL koordynuje transport towarów, które są przewożone z polskiego magazynu do odbiorców w Polsce i w Unii Europejskiej.
• Na mocy (...), Wnioskodawca, jako Pryncypał ustanowił (...) w A. PL, aby dostarczać i koordynować usługi (...) (dalej jako „usługi (...)”) w ramach (...). A. PL jest uprawniony do otrzymania płatności na zasadach rynkowych za świadczenie usług (...). A. PL świadczy usługi (...) Wnioskodawcy, które następnie są świadczone przez Wnioskodawcę końcowym klientom. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za podejmowanie ostatecznych decyzji dotyczących swojej działalności gospodarczej dotyczącej klientów końcowych, jak również wdrożenia wszystkich zaleceń i wsparcia otrzymanego na mocy wspomnianego porozumienia. Ponadto Wnioskodawca ma obowiązek przejrzenia dostarczonych przez A. PL rezultatów, zanim Wnioskodawca dostarczy je klientom końcowym. A. PL nie może ani zawrzeć żadnej umowy, ani zaciągać żadnych zobowiązań w imieniu lub na rzecz Wnioskodawcy.
• Zgodnie z (...), A. PL sprzedaje usługi (...) podmiotom należącym do Grupy i zewnętrznym klientom w swoim własnym imieniu i na własny rachunek. Ponadto A. PL jest odpowiedzialny za promocję sprzedaży usług (...) na swoich własnych rynkach, określonych przez Wnioskodawcę. A. PL stosuje zachęty w celu składania zamówień, ubiega się o przetargi, negocjuje oraz zawiera kontrakty, a także odwiedza i pracuje z wszystkimi potencjalnymi nabywcami usług (...). A. PL ponosi wszystkie koszty takiej promocji sprzedaży, chyba że ustalono inaczej. Ponadto A. PL działa jako niezależny wykonawca Wnioskodawcy i nie jest uznawany za agenta Wnioskodawcy i nie zapewnia, ani nie podejmuje żadnego zobowiązania w imieniu Wnioskodawcy. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z usługami (...). A. PL świadczy usługi zgodnie z instrukcjami Wnioskodawcy.
• Z kolei na podstawie (...), A. PL świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi w zakresie działań marketingowych i zarządzania sprzedażą. Jednak to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za podejmowanie ostatecznych decyzji, jak również za wdrożenie wszystkich zaleceń i wsparcia otrzymanego w ramach tego porozumienia. Z reguły A. PL nie jest uprawniony do podpisywania jakiejkolwiek umowy w imieniu Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca nie posiada żadnego personelu (pracowników / kierowników / dyrektorów itd.) w Polsce, jak również nie podejmuje żadnych decyzji dotyczących zatrudnienia personelu przez A. PL (Dyrektor zarządzający A. PL jest również zatrudniony przez A. PL).

Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że zarówno Wnioskodawca jak i C. sp. z o.o. są stronami umów (...). Dla sprecyzowania, w dalszej części Wniosku Wnioskodawca odnosi się wyłącznie do działalności A. PL.

Podsumowując stan faktyczny opisany we Wniosku, działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski obejmuje następujące transakcje, które Spółka prawidłowo wykazuje w Jednolitych Plikach Kontrolnych dla celów VAT przekazywanych polskim organom podatkowym:

• zakup towarów i usług od firmy A. PL,
• zakup towarów od dostawców z Unii Europejskiej (dalej UE) - wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej WNT),
• przemieszczanie towarów do Polski w ramach własnej działalności gospodarczej (tj. z krajów europejskich do Polski i z Polski do innych krajów),
• wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów do innych krajów UE,
• sprzedaż towarów na rzecz A. PL,
• eksport towarów.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

1.od kiedy Spółka (... GmbH) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT na terytorium Polski, należało wskazać;

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce od (...) 2016 r.

2.na czym konkretnie polega, jakich konkretnie świadczeń dotyczy (jakie świadczenia obejmuje) działalność Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej, tj. w Niemczech,czy są to świadczenia tożsame ze świadczeniami wykonywanymi przez Spółkę w Polsce - należało opisać okoliczności zdarzenia;

W głównej siedzibie Spółki w Niemczech Spółka prowadzi działalność w szerszym zakresie niż w Polsce, tj. działalność Spółki w Niemczech obejmuje działalność badawczą i rozwojową, zaopatrzenie, produkcję towarów oraz dystrybucję produktów, a także pełnienie funkcji głównej dla jednostki biznesowej (...). Dodatkowo Spółka wskazała, że posiada również swoje towary w kilku innych niż Polska krajach europejskich, np. we Włoszech, na Węgrzech, w Estonii itp. Natomiast w Polsce, Wnioskodawca jest jedynie właścicielem towarów, które są przechowywane w magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski i dostarczane są klientom w Polsce oraz innych krajach. Jednocześnie, jak Spółka wskazała we Wniosku, Spółka nie posiada żadnego magazynu w Polsce, jak też nie posiada żadnej kontroli nad pracownikami A. PL w Polsce, który zarządzają magazynami.

3.w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność w Niemczech np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.);

Spółka prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w Niemczech, tj. działalność Spółki w Niemczech nie ogranicza się jedynie do posiadania biura. Spółka posiada (...) fabryki z trzema lokalizacjami magazynowymi oraz (...) lokalizacji biurowych w Niemczech. Ponadto, Spółka dysponuje w Niemczech zasobami technicznymi i kadrowymi niezbędnymi do prowadzenia swojej działalności gospodarczej. Personel Spółki w Niemczech składa się z pracowników biurowych (np. pracownicy z działów marketingu, finansów, IT, sprzedaży) oraz pracowników fizycznych (pracownicy odpowiedzialni za produkcję i logistykę). Na dzień 31 grudnia 2023 r. łączna liczba pracowników Spółki wynosiła (...). Dodatkowo, w ramach prowadzonej działalności w Niemczech, Spółka jest odpowiedzialna za podpisywanie umów z klientami.

4.przez jaki okres czasu Spółka zamierza realizować przedstawioną we wniosku działalność na terytorium Polski, należało wskazać przybliżone ramy czasowe;

Działalność Spółki na terytorium Polski będzie prowadzona przez Spółkę do momentu jej odwołania. Na chwilę obecną, Spółka nie planuje zakończenia prowadzenia działalności w Polsce.

5.na czym konkretnie polegają / jakich świadczeń dotyczą wykonywane na rzecz Spółki przez A. PL usługi wspomagające bieżącą działalność Wnioskodawcy, należało wyjaśnić;

Do usług wspierających bieżącą działalność Wnioskodawcy, wskazanych we Wniosku, należą usługi świadczone przez A. PL na rzecz Spółki, które są integralną częścią wsparcia bieżącej działalności Spółki, w tym w zakresie projektowania technicznego, planowania podaży oraz popytu. Usługi te wspierają sprawne i bieżące funkcjonowanie Spółki. Planowanie podaży i popytu pomaga w utrzymaniu równowagi między dostępnymi zasobami Spółki, a potrzebami Spółki (zapotrzebowaniem klientów na konkretne towary). Projekty techniczne, takie jak propozycje instalacji produktów (...) są przygotowywane dla klientów Spółki.

6.co oznacza, że „A. PL produkuje na zlecenie Wnioskodawcy”, należało wyjaśnić, w tym wskazać jakiego rodzaju produkty produkuje A. PL, czy produkuje je z towarów własnych, czy powierzonych przez Spółkę, na jakich zasadach odbywa się ta współpraca;

A. PL jest producentem kontraktowym, tzn. wykorzystuje własność intelektualną Spółki w procesie produkcyjnym. Spółka wskazuje, iż A. PL produkuje rury w oparciu o zamówienia, złożone przez Spółkę. A. PL dokonuje zakupu surowców do produkcji rur. Warunki produkcji są uzgadniane w umowie o produkcję kontraktową pomiędzy Spółką, a firmą A. PL.

7.na czym konkretnie polegają / jakich świadczeń dotyczą usługi (...) wykonywane przez A. PL, należało wyjaśnić, w tym wskazać zakres tych usług oraz opisać sposób funkcjonowania (...) Center;

Usługa (...) to świadczona elektronicznie usługa planowania (modelowania) integralnej części nieruchomości, w tym związanej z konkretną nieruchomością, już wybudowaną lub będącą w fazie planowania projektów klienta. Usługa (...) nie obejmuje dostawy oprogramowania do klientów ani usług instalacyjnych lub budowlanych na nieruchomościach (np. instalacja wodno-kanalizacyjna). A. PL świadczy usługi (...) zarówno dla swoich polskich klientów, jak i dla innych podmiotów grupy (...).

8.czy A. PL świadczy wskazane we wniosku usługi w ramach umów z Wnioskodawcą tylko i wyłącznie na rzecz Spółki, czy również analogiczne / podobne usługi świadczy na rzecz innych podmiotów, należało wyjaśnić;

A. PL nie świadczy usług wskazanych we Wniosku wyłącznie na rzecz Spółki, z uwagi na to, iż A. PL świadczy usługi pomocnicze, a także usługi (...) na rzecz innych podmiotów (spółek) grupy (...). Przy czym, na podstawie umów zawartych ze Spółką i opisanych we Wniosku, A. PL świadczy usługi wyłącznie na rzecz Spółki.

9.czy Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi A. PLwykorzystywanymi do świadczenia usług na Państwa rzecz, w tym należy wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana;

Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi A. PL (pracownikami A. PL), wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki. Spółka jednocześnie wskazuje, iż tylko liderzy (kierownicy) zespołów w Polsce, np. (i) lider zespołu odpowiedzialnego za świadczenie usługi (...) (w tym usługi sprzedawanej innym podmiotom grupy (...)), jak również (ii) lider zespołu odpowiedzialnego za inżynierię oprogramowania, projektowanie techniczne czy wsparcie, są nadzorowani przez pracownika Spółki. Liderzy (kierownicy) zespołu nie posiadają żadnego pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki, a także nie pełnią żadnej funkcji zarządczej. Zajmują się oni wyłącznie nadzorem nad czynnościami technicznymi i know-how wykorzystywanym podczas świadczenia usług na rzecz Spółki. Osoby te (liderzy / kierownicy zespołów) są zatrudniane i wynagradzane przez A. PL.

10.czy Spółka ma wpływ na czas pracy zasobów osobowych A. PL oraz czy Spółka ma wpływ, które zasoby osobowe A. PL mają realizować dane usługi na rzecz Spółki;

Spółka nie ma wpływu na godziny pracy zasobów osobowych (personelu / pracowników) A. PL ani nie ma wpływu na to, którzy z personelu (pracowników) A. PL mają świadczyć określone usługi na rzecz Spółki. Jedynym wyjątkiem w tym zakresie są liderzy zespołów, którzy są odpowiedzialni za usługi (...) opisane w punkcie 9 powyżej (tj. ich praca jest związana ze świadczeniem wyłącznie usług (...) z uwagi na posiadane przez nich kwalifikacje do świadczenia tych konkretnych usług).

11.co oznacza, że „Wnioskodawca sprawuje nadzór nad działalnością pełnomocnika za pośrednictwem osoby zamieszkałej w Niemczech (bezpośredni przełożony)”, należało wyjaśnić, w tym wskazać na czym ten nadzór polega, czy Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad tym pracownikiem oraz w jaki sposób nadzór jest realizowany;

Pełnomocnik wskazany przez Spółkę we Wniosku podlega Dyrektorowi Zarządzającemu Spółki. Spółka wskazuje jednak, iż nie występują cykliczne spotkania nadzorcze pomiędzy pełnomocnikiem, a Dyrektorem Zarządzającym, które byłyby dedykowane wyłącznie działalności w Polsce. Spotkania te dotyczą wszystkich podmiotów z Europy Wschodniej, świadczących usługi na rzecz Spółki z uwagi na to, iż pełnomocnik jest odpowiedzialny za działalność Spółki na wszystkich rynkach Europy Wschodniej.

12.czy Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi / rzeczowymi A. PL wykorzystywanymi do świadczenia usług na Państwa rzecz, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana;

Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi i materialnymi A. PL. Zasoby te są zarządzane i kontrolowane przez A. PL niezależnie. Spółka jest właścicielem wyłącznie praw własności intelektualnej, które A. PL wykorzystuje do produkcji rur. Proces produkcyjny jest monitorowany przez Spółkę, podobnie jak we wszystkich zakładach produkcyjnych Spółki (nie tylko w Polsce, ale także w innych krajach europejskich).

13.czy Spółka ma wpływ która część zasobów technicznych / rzeczowych A. PL jest wykorzystywana do świadczenia usług na Państwa rzecz;

Spółka nie sprawuje kontroli nad zasobami technicznymi i materialnymi A. PL. Zasoby te są zarządzane niezależnie przez A. PL.

14.czy Spółka posiada/wynajmuje lub w jakikolwiek inny sposób pozyskuje na terytorium Polski jakieś nieruchomości lub ruchomości (maszyny/urządzenia itp.), jeśli tak należało wskazać jakie i w jakim celu są wykorzystywane;

Wnioskodawca nie jest właścicielem/wynajmującym ani w żaden inny sposób nie posiada żadnych nieruchomości ani ruchomości na terytorium Polski.

15.gdzie, w Polsce czy w Niemczech, podejmowane będą istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski.

Wszelkie decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski podejmowane są w kraju, w którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (tj. w Niemczech).

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym, przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) w rozumieniu przepisów o podatku VAT?

2.Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca, to czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, przedstawionym we Wniosku, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) na terytorium Polski, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od (według stanu prawnego obowiązującego na dzień sporządzania Wniosku) 2026 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w stanie faktycznym, przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej(ang. fixed establishment) w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

1.1. Legalna definicja pojęcia stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

1.1.1. Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a jedynie posługuje się tym pojęciem np. w odniesieniu do określenia miejsca świadczenia usług w art. 28b ustawy o VAT.

1.1.2. Natomiast, definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajduje się w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE z 2011 r. cz. L nr 77/1), („Rozporządzenie”). Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (rozumiane zgodnie z art. 10 ust. 1 Rozporządzenia jako miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa), które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przy czym, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 Rozporządzenia).

1.2. Elementy tworzące stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wskazywane w praktyce sądów i organów podatkowych.

1.2.1. Analiza orzecznictwa tak Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), jak i polskich sądów administracyjnych i treści interpretacji indywidualnych, wydawanych przez organy podatkowe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim innym niż państwo siedziby danego podatnika istnieje w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1.posiadania odpowiedniej struktury pod względem zaplecza kadrowego i technicznego:

• powyższy warunek będzie spełniony tylko wtedy, gdy zarówno zasoby ludzkie, jak i techniczne istniejące na terytorium danego państwa (infrastruktura i pracownicy) stworzą strukturę służącą do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa w sposób długotrwały;

2.stały charakter miejsca:

• trwałość należy rozumieć jako wolę prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego kraju na stałe (lub przynajmniej w dłuższym okresie czasu); działalność taka powinna charakteryzować się odpowiednim stopniem zaangażowania, aby zapewnić, że nie ma ona charakteru tymczasowego;

3.istnienie zaplecza ludzkiego i technicznego umożliwiającego odbiór i korzystanie z usług świadczonych na własne potrzeby:

• oznacza to, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno charakteryzować się wystarczającą stabilnością oraz odpowiednią strukturą pod względem personelu i zaplecza technicznego, aby umożliwić mu otrzymywanie i korzystanie ze świadczonych usług na własne potrzeby; potrzeby te należy rozumieć jako potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jako podmiotu gospodarczego, co pozwala na prowadzenie działalności gospodarczej.

1.2.2. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w orzecznictwie TSUE

W swoich orzeczeniach TSUE niejednokrotnie wskazywał na prawidłowy sposób rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przykładowo, w wyroku TSUE z dnia 29 czerwca 2023 r. (sygn. C-232/22) w sprawie Cabot Plastics Belgium SA przeciwko Etat belge wskazano, iż podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Także, w pkt 58 wyroku TSUE z dnia 16 października 2014 r. (sygn. C-605/12) w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku wskazano, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Następnie, w wyroku z dnia 3 czerwca 2021 r. (sygn. C-931/19) w sprawie Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Osterreich TSUE wskazał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

1.2.3. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych.

Również polskie sądy administracyjne w wydawanych wyrokach niejednokrotnie odwoływały się do pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano w wyroku NSA z dnia 3 października 2019 r. (sygn. akt I FSK 980/17), stałe miejsce prowadzenia działalności to miejsce charakteryzujące się wystarczającą stałością, mające odpowiednie zaplecze personalne i techniczne, zdolne odebrać i wykorzystać usługi dla niego świadczone bądź odpowiednio wyświadczyć usługi przez siebie wykonywane. Miejsce takie powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. „To zaplecze personalne i techniczne powinno być stosowne do tego, aby umożliwić odpowiednio” odbiór i wykorzystanie usług dla własnych potrzeb bądź świadczenie usług. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) był a w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.”

Także zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w prawomocnym wyroku WSA w Gliwicach z dnia 2 marca 2022 r. (sygn. akt I SA/Gl 1210/21), stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej to taka przestrzeń (miejsce), w której występuje (funkcjonuje) odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy (incydentalny), jak również że działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

1.2.4. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w interpretacjach indywidualnych.

Także organy podatkowe niejednokrotnie odwołują się do pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 czerwca 2023 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.106.2023.2.RST): „Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.”

Również jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 lipca 2023 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.220.2023.2.RST) „(...) wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. (...) Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 (ustawy o VAT). Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

I.3. Działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski a stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w Polsce.

Opierając się tak na przepisach Rozporządzenia, jak i na stanowisku, wyrażonym w przytoczonych wyżej wyrokach TSUE, jak i polskich sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) dla potrzeb podatku VAT.

Jak bowiem wynika z opisu stanu faktycznego Wniosku:

1.Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski odpowiedniej infrastruktury umożliwiającej samodzielne i w sposób stały (w dłuższej perspektywie czasowej) prowadzenie działalności gospodarczej; Wnioskodawca nie jest bowiem ani właścicielem magazynów/maszyn niezbędnych do prowadzenia działalności produkcyjnej zlokalizowanych na terytorium Polski, a usługi magazynowe i logistyczne nabywa od A. PL (a także, jak wskazano powyżej, C. Sp. z o.o.).

2.Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce żadnego personelu, a osoby dedykowane do logistyki magazynów są zatrudnione przez A. PL (a także, jak wskazano powyżej, C. Sp. z o.o.) i nie podlegają nadzorowi Wnioskodawcy; A. PL ma pełną swobodę w doborze konkretnych pracowników wykonujących usługi na rzecz Wnioskodawcy oraz realizacji ich poleceń służbowych, jak również w ocenie Wnioskodawcy powyższego nie zmienia fakt, że Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa pracownikowi A. PL do negocjowania i zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy do wysokości wskazanej w pełnomocnictwie, nie oznacza to, że Wnioskodawca posiada personel na terytorium Polski (powyżej kwoty wskazanej w pełnomocnictwie każdorazowo wymagana jest zgoda Wnioskodawcy). Jednocześnie, z uwagi na wysoki poziom kontroli i nadzoru sprawowanego przez pracowników Wnioskodawcy zlokalizowanych na terenie Niemiec nad pełnomocnikiem (bezpośredni przełożony pełnomocnika znajduje się w Niemczech), akceptacja płatności i wystawianie faktur sprzedaży pozostaje poza zakresem czynności pełnomocnika.

Co istotne, należy zauważyć, że zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2023 r. (sygn. I FSK 761/19), stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej stanowi wyjątek, w związku z czym wymogi dotyczące zaplecza personalnego i technicznego powinny być interpretowane ściśle i nie podlegają wykładni rozszerzającej.

Ponadto w tym samym wyroku wskazano, że: „Nie może być mowy o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu art. 11 ust. 1 rozporządzenia w związku z art. 28b ust. 2 ordynacji podatkowej, jeżeli te same zaplecze ludzkie i techniczne, które mają być udostępnione wnioskodawcy przez spółkę krajową i które pozwalają wykazać istnienie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wnioskodawcy w kraju, Jest to również podstawa, za pomocą której spółka krajowa świadczy usługi na rzecz wnioskodawcy. Jedynie w przypadku wykazania, że na podstawie właściwych postanowień umownych skarżąca dysponuje zapleczem technicznym i kadrowym spółki krajowej, tak jakby była ona jej własną, można uznać, że posiada ona strukturę charakteryzującą się wystarczającą stabilnością pod względem zaplecza personalnego i technicznego w Polsce”. Stanowisko to jest również spójne ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na ograniczony zakres zadań i działań wykonywanych przez podmioty powiązane na jego rzecz, a także brak bezpośredniej kontroli i zarządzania tymi zasobami przez Wnioskodawcę, nie można uznać, że posiada on wystarczające zaplecze kadrowe i techniczne w Polsce, aby utworzyć stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

3.Wnioskodawca nie ma swobodnego (nieograniczonego) dostępu do magazynów i towarów, a dostęp do nich Wnioskodawca uzyskuje dopiero po uzyskaniu zgody A. PL (a także, jak wskazano powyżej, C. Sp. z o.o.).

Wnioskodawca nie ma żadnej swobody działania ani prawa do decydowania w odniesieniu do personelu i infrastruktury, z których korzysta w Polsce. Ponadto towary Wnioskodawcy są składowane w jednym z trzech magazynów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej:

• w Kleszczowie istnieje wyznaczony, wydzielony teren wyłącznie do dyspozycji Wnioskodawcy i przechowywania towarów przez Wnioskodawcę,
• w (...) wszystkie towary są własnością Wnioskodawcy i żadne wyroby niegotowe nie są własnością A. PL,
• w (...) składowane są zarówno towary Wnioskodawcy, jak i C. Sp. z o.o., ale nie jest wyznaczone żadne specjalne miejsce dla towarów Wnioskodawcy. Towary są przechowywane na pojedynczych regałach, ale nie ma regałów mieszanych dla Wnioskodawcy i C. Sp. z o.o.; nie została zawarta umowa o korzystanie z określonych przestrzeni/powierzchni wyłącznie przez Wnioskodawcę) i nie może wpływać na miejsce i warunki składowania towarów. Innymi słowy, nie ma żadnej władzy nad tym, jak świadczone są usługi magazynowe. Potencjalna możliwość weryfikacji usług przez Wnioskodawcę oraz dostępu do magazynu nie stanowi przejawu nadzoru lub kontroli. Sporadyczna weryfikacja wpisuje się w standardowe działania podmiotu, który dba o własne interesy gospodarcze i nie może być przejawem kontroli jedynie zwykłych relacji między usługodawcą a usługobiorcą.

4.Wszelkie decyzje dotyczące działalności Wnioskodawcy na terytorium Polski podejmowane są w kraju prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę (tj. w Niemczech).

Natomiast, sam fakt rejestracji Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego w Polsce, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia nie stanowi o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym, przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, przedstawionym we Wniosku, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) na terytorium Polski, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od (według stanu prawnego obowiązującego na dzień sporządzania Wniosku) 2026 r.

11.1. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ministerstwo Finansów, od 2026 r. (a nie jak wcześniej planowano od 2024 r.) zaczną obowiązywać przepisy ustawy o VAT dotyczące obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Zgodnie bowiem z art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT (który ma dotyczyć KSeF, a który to przepis na dzień składania tego Wniosku nie został jeszcze znowelizowany), podatnicy są zobowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF. Ustawodawca przewidział jednak, że ww. obowiązek nie dotyczy wystawiania faktur przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (art. 106ga ust. 2 pkt 1) ustawy o VAT).

11.2. Biorąc pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione w pkt I uzasadnienia tego wniosku, w ocenie Wnioskodawcy - z uwagi na brak posiadania siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę dla potrzeb podatku VAT w Polsce - Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KseF począwszy od (według stanu prawnego obowiązującego na dzień sporządzania Wniosku) 2026 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361) - zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność w Niemczech obejmującą działalność badawczą i rozwojową, zaopatrzenie, produkcję towarów oraz dystrybucję produktów, a także pełnieni funkcję główną dla jednostki biznesowej (...). Spółka w kraju siedziby posiada (...) fabryki z (...) lokalizacjami magazynowymi oraz (...) lokalizacji biurowych. Ponadto, Spółka dysponuje w Niemczech zasobami technicznymi i kadrowymi niezbędnymi do prowadzenia ww. działalności gospodarczej. Na terytorium Polski działalność prowadzi spółka A. PL, która wraz z Wnioskodawcą należą do międzynarodowej Grupy (...). A. PL świadczy usługi wspomagające bieżącą działalność Wnioskodawcy, produkuje na zlecenie Wnioskodawcy (producent kontraktowy), sprzedaje produkty nabyte od Wnioskodawcy oraz zapewnia usługi magazynowe i logistyczne dla Wnioskodawcy. Ponadto, A. PL zatrudnia osobę odpowiedzialną za wdrożenie strategii Grupy (...) (prognozowanej na poziomie Grupy (...)), w tym koordynacje realizacji tej strategii w krajach Europy Wschodniej, w tym również w Polsce.

Na tle tak przedstawionych okoliczności sprawy Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy, Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku VAT (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

W wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C‑333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Natomiast w wyroku C-232/22 z dnia 29 czerwca 2023 r. TSUE orzekł, że „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”.

Należy także zwrócić uwagę na ostatni wyrok TSUE w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54).

(...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada / nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Nie zorganizuje ona bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wynika z wniosku Spółka prowadzi działalność w Niemczech obejmującą działalność badawczą i rozwojową, zaopatrzenie, produkcję towarów oraz dystrybucję produktów, a także pełni funkcję główną dla jednostki biznesowej (...). Spółka w kraju siedziby dysponuje zasobami technicznymi i kadrowymi niezbędnymi do prowadzenia ww. działalności gospodarczej. Na terytorium Polski działalność prowadzi spółka A. PL, która wraz z Wnioskodawcą należy do międzynarodowej Grupy (...). A. PL świadczy usługi wspomagające bieżącą działalność Wnioskodawcy tj. produkuje na zlecenie Wnioskodawcy (producent kontraktowy), sprzedaje produkty nabyte od Wnioskodawcy oraz zapewnia usługi magazynowe i logistyczne dla Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki” posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie jest właścicielem/wynajmującym ani w żaden inny sposób nie posiada żadnych nieruchomości ani ruchomości na terytorium Polski. Ponadto Spółka nie posiada również żadnego personelu (pracowników / kierowników / dyrektorów itd.) w Polsce. Zatem należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski własnych zasobów personalnych ani też technicznych.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka co prawda korzysta z usług usługodawcy tj. A. PL jednak nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi i materialnymi A. PL. Zasoby te są zarządzane i kontrolowane przez A. PL niezależnie. Spółka nie posiada także bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi A. PL (pracownikami A. PL) wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki oraz nie podejmuje żadnych decyzji dotyczących zatrudnienia personelu przez A. PL. Przy czym z wniosku wynika, że liderzy (kierownicy) zespołów w Polsce są nadzorowani przez pracownika Spółki. Liderzy (kierownicy) zespołu nie posiadają jednak żadnego pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki, a także nie pełnią żadnej funkcji zarządczej. Zajmują się oni wyłącznie nadzorem nad czynnościami technicznymi i know-how wykorzystywanym podczas świadczenia usług na rzecz Spółki. Osoby te (liderzy / kierownicy zespołów) są zatrudniane i wynagradzane przez A. PL. Dodatkowo należy wskazać, że Spółka nie ma wpływu na godziny pracy zasobów osobowych (personelu / pracowników) A. PL ani nie ma wpływu na to, kto z personelu (pracowników) A. PL ma świadczyć określone usługi na rzecz Spółki. Wyjątkiem w tym zakresie są liderzy zespołów, którzy są odpowiedzialni za usługi (...) tj. ich praca jest związana ze świadczeniem wyłącznie usług (...) z uwagi na posiadane przez nich kwalifikacje do świadczenia tych konkretnych usług. Zatem z powyższego wynika, że Spółka co do zasady nie posiada kontroli nad zapleczem personalnym A. PL z wyjątkiem liderów (kierowników) zespołów w Polsce, którzy są nadzorowani przez pracownika Spółki. Ponadto jak wskazałem Spółka nie posiada również kontroli nad zapleczem technicznym usługodawcy tj. A. PL porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Wskazać należy także, że A. PL zatrudnia osobę odpowiedzialną za wdrożenie strategii Grupy (...) (prognozowanej na poziomie Grupy (...)), w tym koordynacje realizacji tej strategii w krajach Europy Wschodniej, w tym również w Polsce. Osoba ta posiada również pełnomocnictwo od Wnioskodawcy. Zgodnie z udzielonym pełnomocnictwem pełnomocnik jest uprawniony do:

• negocjowania i zawierania umów sprzedaży oraz potwierdzania zamówień klientów w imieniu Wnioskodawcy do kwoty wskazanej w pełnomocnictwie (tj. do kwoty 500.000 EUR rocznie w stosunku do jednego kontrahenta); negocjowanie i zawieranie umów sprzedaży oraz potwierdzanie zamówień klientów w imieniu Wnioskodawcy powyżej kwoty wskazanej w pełnomocnictwie wymaga zgody Wnioskodawcy;
• negocjowania i zawierania umów dotyczących bonusów dla klientów do kwoty wskazanej w pełnomocnictwie (tj. do 20 000 EUR rocznie w stosunku do jednego kontrahenta); negocjowanie i zawieranie umów dotyczących bonusów dla klientów powyżej kwoty wskazanej w pełnomocnictwie wymaga zgody Wnioskodawcy;
• przyjmowania w imieniu Wnioskodawcy reklamacji z tytułu rękojmi i odpowiedzialności za produkt do wysokości wskazanej w pełnomocnictwie (tj. do 20 000 EUR rocznie w odniesieniu do jednego kontrahenta); przyjmowanie w imieniu Wnioskodawcy reklamacji z tytułu rękojmi i odpowiedzialności za produkty powyżej kwoty wskazanej w pełnomocnictwie wymaga zgody Wnioskodawcy,
• do udzielania wsparcia i doradztwa technicznego w zakresie produktów sprzedawanych przez Wnioskodawcę klientom;
• podejmowania działań marketingowych na warunkach i zasadach określonych odrębnie.

Spółka sprawuje nadzór nad działalnością pełnomocnika za pośrednictwem osoby zamieszkałej w Niemczech (bezpośredni przełożony). Natomiast pełnomocnictwo zawiera umocowanie do działania w imieniu Wnioskodawcy zarówno na terenie Polski, jak i w innych krajach Europy Wschodniej.

Wskazać jednak należy, że pomimo posiadania przez Wnioskodawcę pewnej skali kontroli nad zapleczem personalnym A. PL oraz nadzoru nad działalnością pełnomocnika za pośrednictwem osoby zamieszkałej w Niemczech to zaplecze nie funkcjonuje w ramach odpowiedniej struktury, która umożliwiałaby stałemu miejscu prowadzenie działalności gospodarczej, odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb. Wskazać również należy, że Spółka nie posiada żadnego zaplecza technicznego na terytorium Polski niezbędnego do prowadzenia działalności w zakresie produkcji i dystrybucji towarów. Natomiast zaplecze personalne jak i techniczne musi być w stanie prowadzić działalność gospodarczą. Zaplecze osobowe A. PL nad którym Spółka posiada pewien stopień kontroli nie jest w stanie prowadzić niezależnej działalności. Ponadto wszelkie decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski podejmowane są w kraju, w którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (tj. w Niemczech). Nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w kraju siedziby posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Działalność, jaka jest prowadzona w Polsce nie cechuje się samodzielnością w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Jednocześnie w analizowanej sprawie istotny jest cytowany już powyżej wyrok TSUE C- 333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że usługodawca tj. A. PL realizuje na rzecz Spółki określone usługi, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych A. PL w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług - tym samym zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Spółki. Jednocześnie w wyroku C-533/22 TSUE określił, że Spółka nie może posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej tylko z tego powodu, że należy do tej samej grupy co spółka usługodawcy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług.

Oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy, a także orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada / nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto przedmiotem Państwa wątpliwości wyrażonych w pytaniu nr 2 jest także ustalenie czy w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od (według stanu prawnego obowiązującego na dzień sporządzania Wniosku) 2026 r.

Mając na uwadze powyższe Państwa wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 ustawy:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Zatem, przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro Spółka nie posiada / nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 2 jestprawidłowe.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy przepisów, których wejście w życie planowane było na 1 lipca 2024 r., a obecnie zostało przesunięte na 1 lutego 2026 roku. W związku z przesunięciem terminu ww. przepisów dotyczących faktur ustrukturyzowanych należy wskazać, że wydana interpretacja indywidualna traci ważność i nie wywołuje żadnych skutków podatkowo-prawnych w przypadku zmiany czy też uchylenia przepisów będących jej przedmiotem.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie Epuap: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).