Kryterium opodatkowania PCC: wykonywanie czynności w ramach działalności opodatkowanej lub zwolnionej z VAT - Wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2024 r., sygn. III FSK 939/22

O wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych decyduje to, czy czynności te zostały wykonane w ramach działalności gospodarczej, która jest opodatkowana lub zwolniona z podatku od towarów i usług, a nie tylko fakt, że podmiot wykonujący te czynności jest przedsiębiorcą.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Pruszyński, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), Protokolant asystent sędziego Ewelina Wołosiak, po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1009/21 w sprawie ze skargi L. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 17 lutego 2021 r., nr 1401-IOM.4104.213.2020/EO w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od L. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

|III FSK 939/22 | |

| | |

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 lutego 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1009/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę L. S.A. z siedzibą w W. (dalej jako: skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie

z dnia 17 lutego 2021 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było to, czy na skarżącej Spółce (będącej pożyczkobiorcą) ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zaciągniętych pożyczek pieniężnych, czy też umowy tych pożyczek nie podlegały podatkowi od czynności cywilnoprawnych w związku z przepisem art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1150 ze zm., dalej: "u.p.c.c."). WSA w Warszawie stwierdził, że organy zasadnie przyjęły, że udzielenie pożyczek miało przede wszystkim na celu wsparcie finansowe pożyczkobiorcy, a nie czerpanie zysku z działalności finansowej w postaci udzielania pożyczek. Podkreślił, że okoliczności udzielenia przedmiotowych pożyczek wyraźnie różniły te pożyczki od pożyczek udzielanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym zakresie. Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że sporne umowy pożyczki nie zostały udzielone w sposób zawodowy (profesjonalny). Sąd pierwszej instancji dodał także, że w jego opinii bez znaczenia pozostawała podnoszona w skardze kwestia udzielenia pożyczki za oprocentowaniem, w wysokości 5% w skali roku, które stanowiło przychód pożyczkodawców. W dalszej kolejności WSA w Warszawie dodał, że na ocenę charakteru spornych umów pożyczki wskazywała również przewidziana w umowach możliwość prolongaty terminu spłaty pożyczki, co nie jest standardem u podmiotów profesjonalnie trudniących się udzielaniem pożyczek. Z pisma skarżącej z 18 czerwca 2020 r. (k. 72 akt administracyjnych) wynikało, że Spółka nie zwróciła z dniem 31 grudnia 2019 r. otrzymanych od L. Sp. z o.o. oraz S. Sp. z o.o. pożyczek wraz z oprocentowaniem, a termin spłaty ww. pożyczek i odsetek został odroczony do dnia 31 grudnia 2020 r. Ponadto L. Sp. z o.o. nie udzielał pożyczek innym podmiotom, natomiast S. Sp. z o.o. udzieliła tylko jednej pożyczki spółce A. Sp. z o.o., która była powiązana kapitałowo z L. S.A.