Interpretacja indywidualna z dnia 6 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.243.2024.2.IN

Prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z wniesionym wkładem, czyli kwot przekazanych wcześniej spółce zależnej środków pieniężnych z tytułu nieodzyskanych dopłat.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy przyjęcia, że:

• Spółka będzie zobowiązana rozpoznać przychód podatkowy, stanowiący przychód z zysków kapitałowych, w wysokości kwot dopłat skonwertowanych na udziały w spółce zależnej;
• Spółka będzie mogła na moment wniesienia wkładu i objęcia udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym spółki zależnej, rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów wartość wcześniej wniesionych dopłat, których kwota podwyższy wtedy kapitał zakładowy spółki zależnej.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 czerwca 2024 r. (data wpływu 4 lipca 2024 r.). Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

„A” S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie (…), m. in. jako dystrybutor (…). Przede wszystkim z tej działalności uzyskuje przychody podatkowe oraz ponosi w jej ramach koszty podatkowe. Spółka jest rezydentem podatkowym w Polsce.

Wnioskodawca jest także wspólnikiem (udziałowcem) innej polskiej spółki kapitałowej.

W przeszłości Wnioskodawca jako wspólnik wnosił do spółki zależnej dopłaty, które były przewidziane w umowie spółki albo wynikały z doraźnych potrzeb, i które były dokonywane zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych. Kwestie konkretnych dopłat były doprecyzowywane na podstawie uchwał wspólników.

Dopłaty nie były określone ani w umowie spółki ani w uchwałach wspólników jako bezzwrotne.

Wnioskodawca nie wyklucza w przyszłości takiej sytuacji, że zdecyduje się na bardziej trwałe dokapitalizowanie spółki zależnej, poprzez podwyższenie jej kapitału zakładowego i objęcie udziałów o wartości wszystkich albo części dotychczasowych dopłat.

Mogłoby to zostać dokonane najpierw poprzez uchwalenie zwrotu dopłat, w sytuacji, w której spółka zależna nie będzie wykazywała straty bilansowej, a następnie poprzez wniesienie wartości tych samych dopłat jako wkładu do spółki.

Czyli faktycznie doszłoby do konwersji kwoty dopłat na kapitał zakładowy spółki zależnej.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Wniesione dopłaty zostaną skonwertowane od razu na podwyższenie kapitału zakładowego.

Spółka zależna nie ma innych wspólników poza Spółką. Zatem dopłaty zostały/zostaną wniesione tylko przez Spółkę, jako jedynego wspólnika spółki zależnej, w której posiada 100 % kapitału zakładowego.

Pierwotnie dokonane dopłaty nie zostały uznane przez Spółkę za koszt uzyskania przychodów.

Pytania

1.Czy w przypadku zaistnienia przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie musiał rozpoznać przychód podatkowy, stanowiący przychód z zysków kapitałowych, w wysokości kwot dopłat skonwertowanych na udziały w spółce zależnej?

2.Czy w przypadku zaistnienia przedstawionego zdarzenia przyszłego, i uznania za prawidłowe stanowiska w zakresie pytania pierwszego, Wnioskodawca będzie mógł, na moment wniesienia wkładu i objęcia udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym spółki zależnej, rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów wartość wcześniej wniesionych dopłat, których kwota podwyższy wtedy kapitał zakładowy spółki zależnej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w razie zaistnienia przedstawionego zdarzenia przyszłego, powinien on rozpoznać przychód podatkowy w wysokości wkładu, za jaki obejmie udziały w kapitale zakładowym, a ponieważ wysokość wkładu będzie odpowiadała wartości wcześniejszych dopłat, to właśnie ta kwota powinna być dla Spółki jako udziałowca, przychodem podatkowym. Równocześnie jednak, ta sama kwota, jako wydatek pieniężny, poniesiony faktycznie w przeszłości przez Wnioskodawcę, i fizycznie mu niezwrócony przez spółkę zależną, powinna stanowić koszt uzyskania wskazanego przychodu.

Uzasadnienie:

Co do zasady, obowiązek dokonywania dopłat przez wspólników musi wynikać z umowy spółki. Następnie wspólnicy w uchwale określają termin oraz wysokość wnoszonych dopłat.

Zgodnie z art. 179 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeksu spółek handlowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 18, dalej: „KSH”), dopłaty mogą być zwracane wspólnikom, jeżeli nie są wymagane na pokrycie straty wykazanej w sprawozdaniu finansowym. Oznacza to, że podjęcie decyzji o zwrocie dopłat wspólnikom możliwe jest wyłącznie w sytuacji, w której sprawozdanie finansowe nie wykazuje straty lub jest możliwe pokrycie tej straty z innych środków.

W praktyce, spółka która zamierza dokonać zwrotu dopłat wspólnikom, powinna to ogłosić w stosownym publikatorze. Następnie zgromadzenie wspólników spółki powinno podjąć uchwałę o zwrocie dopłat wspólnikom w określonej wysokości i określonym terminie.

Powyższe doprowadzi do sytuacji, w której spółka będzie dłużnikiem wspólników z tytułu zwrotu dopłat.

Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie stoją na przeszkodzie temu, aby spółka podwyższyła swój kapitał zakładowy, poprzez konwersję dopłat, jakie zostały wniesione przez wspólników spółki na przestrzeni lat na kapitał zakładowy. W wyniku konwersji, wspólnicy spółki otrzymają nowe udziały lub wartość nominalna dotychczas posiadanych przez nich udziałów ulegnie podwyższeniu.

W razie podjęcia takiej decyzji, wspólnicy zobowiążą się względem spółki wnieść wkłady na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego spółki (wspólnicy staną się dłużnikami spółki z tytułu wniesienia wkładów na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego).

Równocześnie zaś spółka jest wtedy podmiotem zobowiązanym wobec wspólników, z tytułu ich wierzytelności o zwrot dopłat.

Innymi słowy, podjęcie uchwały o zwrocie dopłat będzie powodowało powstanie po stronie wspólnika roszczenia wobec spółki. Roszczenie to może zostać wniesione na poczet podwyższenia kapitału zakładowego. W ten sposób dojdzie w sensie cywilnoprawnym do potrącenia wierzytelności z tytułu zwrotu dopłaty (przysługującej wspólnikowi) z wierzytelnością spółki na pokrycie kapitału zakładowego (przysługującą jej wobec wspólnika) - konwersja dopłat na kapitał zakładowy spółki.

Powinna więc być w szczególności zawarta umowa potrącenia, w której z wierzytelności spółki o wniesienie wkładu potrącana jest wierzytelność wspólnika o zwrot dopłat. Z postanowień art. 14 § 4 Kodeksu spółek handlowych wynika bowiem, że gdy spółce przysługuje wierzytelność wobec wspólnika z tytułu należnej wpłaty na poczet udziałów (wierzytelność pieniężna), to dopuszczalne jest potrącenie z wierzytelnością pieniężną wspólnika wobec spółki (w tym wypadku z tytułu zwrotu dopłat). Wskutek umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności, w przypadku gdy wartość obu wierzytelności jest taka sama, to obie wierzytelności umarzają się.

W zakresie podatkowym, na gruncie ustawy o CIT, co do zasady wnoszenie dopłat do spółek i ich ewentualny zwrot, są to zdarzenia neutralne podatkowo i u spółek i u wspólników. Tzn. nie powstają przychody ani koszty podatkowe w zakresie kwot dopłat.

Art. 12 ust. 4 pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) odnoszący się do kwestii środków uzyskiwanych z tytułu dopłat, wyłącza z zakresu przychodów te dopłaty, których wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach (chodzi o przepisy Kodeksu Spółek handlowych).

Wydatki zaś na pokrycie dopłat uchwalonych przez wspólników nie są kosztami uzyskania przychodów u tych wspólników co w sposób jednoznaczny określa art. 16 ust. 1 pkt 53 ustawy o CIT.

Z kolei przepis art. 12 ust. 4 pkt 21 ustawy o CIT stanowi, że nie uznaje się za przychody podatkowe, zwróconych wspólnikom dopłat wniesionych do spółki zgodnie z odrębnymi przepisami - w wysokości określonej w złotych na dzień ich faktycznego wniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze praktykę organów podatkowych oraz orzecznictwo sądów administracyjnych, niezależnie od tego jak to zostałoby zapisane pod względem prawnym, konwersja dopłaty na kapitał pod względem podatkowym powinna być oceniana jako operacja polegająca na zamianie wierzytelności wspólnika (o zwrot dopłaty) wobec istniejącej spółki (dłużnika) na udziały wspólnika w tej spółce.

Zgodnie bowiem z aktualną linią uznaje się, że wniesienie wkładu pieniężnego do spółki może polegać tylko na wpłacie gotówki lub na przelewie środków pieniężnych. W sytuacji konwersji na udziały, zdaniem sądów administracyjnych dochodzi w rzeczywistości do zamiany wierzytelności wspólnika na inne prawo majątkowe w postaci udziałów spółki, dlatego też taka zamiana nie może być uznawana za wniesienie wkładu pieniężnego.

Innymi słowy, gdy dochodzi do konwersji długu na udziały, tj. w sytuacji, gdy dokonuje się podwyższenia kapitału zakładowego spółki, a objęciem udziałów zainteresowany jest podmiot posiadający wierzytelność wobec spółki, i następnie dokonuje z nią potrącenia wzajemnych wierzytelności, czemu nie towarzyszy faktyczny przelew środków pieniężnych, to taką operację dla celów podatkowych powinno się rozpoznawać jako wniesienie wkładu niepieniężnego (aportu). Zatem konwersja wierzytelności na kapitał zakładowy - niezależnie od jej kwalifikacji dokonanej na gruncie prawa cywilnego, tj. jako potrącenia, odnowienia, przelewu wierzytelności czy zwolnienia z długu - zawsze będzie związana z wniesieniem do spółki wkładu niepieniężnego.

W konsekwencji, po stronie wspólnika należy wtedy rozpoznać przychód z kapitałów pieniężnych w wysokości wartości wkładu, ale co do zasady powinna to być wartość rynkowa wkładu. W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, byłaby to zatem wartość dopłat, które zostały „zamienione” na wkład do spółki (art. 7b ust. 1 pkt 2 i art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT).

Co do zasady, w przypadku objęcia udziałów w spółce w zamian za wkład niepieniężny, w tym w postaci wierzytelności, wspólnik który uzyskuje przychód, może rozpoznać odpowiednie koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1j ustawy CIT, w przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce w zamian za wkład niepieniężny - na dzień objęcia tych udziałów (akcji) - ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7, w wysokości m in.:

• wartości odpowiadającej kwocie pożyczki (kredytu), która została przekazana przez wnoszącego wkład na rachunek płatniczy spółki, nie wyższej jednak niż wartość wkładu z tytułu tej pożyczki (kredytu) określona zgodnie z art. 12 ust.1 pkt 7 ustawy o CIT - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego jest wierzytelność z tytułu tej pożyczki (kredytu);
• wartości wierzytelności, w części zaliczonej uprzednio do przychodów należnych - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego jest wierzytelność zaliczona uprzednio do przychodów należnych podmiotu wnoszącego ten wkład oraz
• faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie, innych niż wprost wymienione w tym przepisie składników majątku podatnika - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są te inne składniki.

We wskazanym przepisie art. 15 ust. 1j ani w żadnym innym przepisie ustawy o CIT, nie wskazano wprost jako kosztu uzyskania przychodów wartości odpowiadającej kwocie wcześniej wniesionych przez wspólnika dopłat, jeżeli przedmiotem aportu jest wierzytelność z tytułu niezwróconej przez spółkę dopłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy, jedynym możliwym do zastosowania rozwiązaniem, aby możliwe było rozpoznanie w tej sytuacji kosztów podatkowych, wydaje się zastosowanie regulacji wskazanej w ostatnim wyżej przywołanym tiret (art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o CIT).

Nie sposób przy tym według Spółki pomijać, że przez wiele lat, na gruncie zmieniających się przepisów ustawy o CIT, istniał spór podatkowy co do tego, czy w przypadku konwersji wierzytelności pożyczkowej wspólnika na kapitał spółki będącej dłużnikiem, powstaje koszt podatkowy. Wprawdzie od 2019 r. w ustawie o CIT znajduje się wprost przepis tego dotyczący, jednakże za okresy wcześniejsze, spory podatkowe ciągnęły się jeszcze do niedawna. Ostatecznie, w odniesieniu do stanu prawnego przede wszystkim sprzed 2015 r., NSA uchwałą z dnia 14 czerwca 2021 r. o sygn. akt II FPS 2/21 rozstrzygnął, że także w stanie prawnym sprzed 2019 r., wartość niespłaconej przez spółkę pożyczki, jest dla wspólnika wydatkiem poniesionym na nabycie / wytworzenie przedmiotu wkładu w postaci własnej wierzytelności pożyczkowej wobec tej spółki.

Jak w szczególności wskazał NSA w uchwale, na podstawie umowy pożyczki, dający zobowiązuje się przenieść na biorącego własność określonej ilości pieniędzy, natomiast biorący zobowiązuje się zwrócić taka samą ilość pieniędzy. Istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki, przy czym przedmiotem powrotnego przeniesienia własności nie muszą być te same pieniądze, byle miały tę samą ilość i jakość. Jeżeli zatem przedmiotem wkładu do spółki z jest wierzytelność wspólnika z tytułu udzielonej spółce pożyczki, to wykładnia gramatyczna przepisów ustaw o podatkach dochodowych nie pozwala na przyjęcie jednoznacznych wniosków, że istnieją przesłanki by do kosztów uzyskania przychodów wnoszącego taki wkład nie zaliczyć kwoty udzielonej pożyczki.

Dalej, NSA zauważył, że na gruncie podatków dochodowych kwota pożyczki co do zasady nie stanowi ani przychodu pożyczkobiorcy, ani kosztów uzyskania przychodów u pożyczkodawcy. W przypadku udzielenia pożyczki nie dochodzi bowiem do definitywnego przysporzenia dla biorącego pożyczkę, a dla pożyczkodawcy - definitywnego uszczuplenia (zmniejszenia) jego aktywów.

Sytuacja dającego pożyczkę ulega jednakże zmianie, gdy przeniesie on własną wierzytelność na inny podmiot. Majątek dotychczasowego wierzyciela zostanie w wyniku przeniesienia uszczuplony o wartość wierzytelności. Jeżeli jednak zbycie (przeniesienie) wierzytelności ma charakter odpłatny, wierzyciel uzyska przychód podatkowy w postaci ceny uzyskanej od nabywcy tej wierzytelności. Co istotne, zbywający swoją wierzytelność wierzyciel przychodu tego by nie uzyskał, gdyby wcześniej nie miał wierzytelności własnej. Wierzytelność ta natomiast by nie powstała, gdyby dający pożyczkę nie przeniósł wcześniej na rzecz biorącego pożyczkę własności pieniędzy, a tym samym, gdyby nie wydatkował sumy pieniędzy w celu wykonania swojego zobowiązania z umowy pożyczki. Wydatkowanie sumy pieniędzy na określony cel jest zaś równoznacznie z wydatkiem na ten cel.

W uchwale podkreślono, że objęcie udziałów w spółce w zamian za wkład niepieniężny w postaci wierzytelności z tytułu udzielonej wcześniej tej spółce pożyczki powoduje przeniesienie tej wierzytelności na spółkę i jej wygaśnięcie z uwagi na połączenie w jednej osobie praw wierzyciela i obowiązków dłużnika z uwagi na konfuzję. Konfuzja zobowiązania ma identyczne skutki jak wykonanie (spłata, uregulowanie) wierzytelności, np. przy zobowiązaniu z tytułu udzielonej w pieniądzu pożyczki, poprzez dokonanie jej zwrotu również w formie pieniężnej. „W przypadku pożyczki udzielonej spółce kapitałowej na skutek jej konwersji, w zamian za wniesiony wkład (wierzytelność) wspólnik obejmie nowe udziały (akcje) w spółce. W tym stanie rzeczy kosztami uzyskania przychodów u wspólnika wnoszącego taki wkład, powinny być wydatki poniesione na nabycie wierzytelności, czyli albo kwota pożyczonych pieniędzy, albo suma wydatkowana na nabycie pożyczonych rzeczy oznaczonych co do gatunku (w zależności od tego, co było przedmiotem pożyczki). Nie można bowiem uznać, w świetle wyżej przedstawionych wywodów, że wierzytelność z tytułu pożyczki została uzyskana (czyli nabyta) bez poniesienia faktycznych wydatków." (podkreślenie Wnioskodawcy).

NSA prezentując swoje stanowisko w sprawie nie miał wątpliwości, że sytuacja, w której podatnik uzyskuje przychód, ale nie ma możności uwzględnienia kosztów jego uzyskania, nie może być zaakceptowana. Przemawia przeciwko temu nie tylko sama nazwa podatku (podatek dochodowy, a nie przychodowy), ale także argument z zakresu fundamentalnych założeń konstrukcyjnych podatku. Logika podatku dochodowego jest taka, że przychód "powstaje" z kosztów jego uzyskania.

Wskazał również, że kolejne nowelizacje przepisów ustaw o podatkach dochodowych dążyły do wyeliminowania wątpliwości interpretacyjnych w szczególności co do tego, co należy uznawać za koszt uzyskania przychodów w przypadku aportu wierzytelności własnych (tj. przedmiotem wkładu niepieniężnego są składniki majątku powstałe w inny sposób niż poprzez ich nabycie, np. przez wytworzenie składnika majątku). Finalnie doprowadziło to do wprowadzenia do ustaw o podatkach dochodowych regulacji dedykowanej wprost kosztom podatkowym związanym z aportem własnej wierzytelności pożyczkowej. W uzasadnieniu zaś projektu ustawy wprowadzającej tę zmianę zapisano, że gdyby intencją ustawodawcy było uzależnienie zaliczenia do kosztów podatkowych objęcia udziałów od zakupu składnika majątkowego, dałby temu wyraz wprost w przepisie prawa wskazując, że kosztem są wydatki poniesione na zakup składnika majątkowego. Jednoznacznie wyjaśniono w uzasadnieniu, że w przypadkach kiedy przedmiotem wkładu niepieniężnego będzie wierzytelność przysługująca wnoszącemu wkład niepieniężny z tytułu pożyczki uprzednio udzielonej przez ten podmiot spółce, podatnik wnoszący taki wkład będzie mógł zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodów wartość odpowiadającą kwocie udzielonej uprzednio pożyczki, nie wyższej jednak niż przyjęta przez strony (wnoszącego i przez spółkę) wartość takiej wierzytelności, określona na dzień jej wniesienia.

Jakkolwiek zatem w ustawie o CIT nie ma przepisu wprost dedykowanego aportowi innej wierzytelności własnej niż pożyczkowa, to według Spółki, można się tutaj doszukiwać ewidentnej analogii z sytuacją wierzytelności wspólnika o zwrot dopłaty wniesionej do spółki, która teraz otrzymuje wkład w wysokości tej dopłaty. Pieniądze zatem wydatkowane przez wspólnika w przeszłości na dopłaty, muszą być zdaniem Wnioskodawcy potraktowane jako jego wydatek na uzyskanie wierzytelności (o zwrot dopłaty), która stanie się przedmiotem wkładu do tej samej spółki.

Przyjęcie innego stanowiska, tj. skrajnego, iż w razie zaistnienia opisanego zdarzenia przyszłego nie doszłoby do wystąpienia kosztu uzyskania przychodów, jest obecnie zdaniem Wnioskodawcy nie do zaakceptowania.

Wydatki na wytworzenie przez wspólnika wierzytelności własnej zostały faktycznie poniesione. Spółka wnosząc dopłatę (o charakterze zwrotnym) wydatkowała określoną kwotę kapitału poprzez wypływ środków pieniężnych celem powierzenia ich spółce zależnej. Poniesione przez Spółkę ww. wydatki, z chwilą tzw. konwersji wierzytelności na akcje spółki zależnej, staną się wydatkami definitywnymi. W rezultacie bowiem tego zdarzenia, Spółka nie będzie już posiadała należności o zwrot kwoty dopłat, a uzyska w to miejsce akcje w spółce zależnej, w stosunku do której przysługiwała jej co do zasady wierzytelność o zwrot dopłat. Kwota wydatkowanego na dopłaty kapitału nie została przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów podatkowych w dacie wydatkowania, z uwagi na przepisy ustawy o CIT. Wierzytelność własna zaś z tego tytułu należy do składników majątku Spółki, innych niż wymienione w art. 15 ust. 1j pkt 1-2 ustawy o CIT, ponieważ w przepisach tych jest mowa o środkach trwałych lub wartościach niematerialnych i prawnych oraz o udziałach (akcjach) w spółce albo wkładach w spółdzielni.

Powyższe potwierdza, iż w razie zaistnienia opisanego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego, tj. powstania przychodu z tytułu objęcia udziałów w zamian za wkład niepieniężny zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien mieć prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z wniesionym przez niego wkładem, czyli kwot przekazanych wcześniej spółce zależnej środków pieniężnych z tytułu nieodzyskanych dopłat. 

Wierzytelność własna (wytworzona) musi stanowić koszt uzyskania przychodu w przypadku jej aportu do spółki zależnej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych wyroków sądowych, wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego, nie negując jednak orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej