Interpretacja indywidualna z dnia 5 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.300.2024.2.BD

Ustalenie czy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów stanowią koszty uzyskania przychodów oraz momentu potrącalności ww. wydatków

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia:

- czy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów stanowią koszty uzyskania przychodów,

- momentu potrącalności ww. wydatków.

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 12 lipca 2024 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego  

Spółka akcyjna z siedzibą w (…) przy (…), NIP: (…), dalej - „Spółka” lub „Wnioskodawca”, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie (…). Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

W celu zwiększenia wolumenu sprzedawanych usług lub towarów, Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym i promocyjnym, w tym nabywa zwyczajowo przyjęte gadżety i produkty reklamowe (dalej łącznie: „Gadżety”). Do typowych Gadżetów nabywanych przez Spółkę należą:

- drobne urządzenia elektroniczne związane z branżą (…) - co nawiązuje do głównego przedmiotu prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej - np. przenośne pamięci USB (pendrive), myszki komputerowe, podkładki pod myszki, powerbanki, przewody do ładowania, ładowarki, słuchawki bezprzewodowe, zaślepki na kamerki komputerowe itd.;

- artykuły papiernicze i biurowe - np. kalendarze, teczki, notesy, notatniki, kartki świąteczne, zakładki itd.;

- drobne artykuły codziennego użytku - np. długopisy, smycze, breloki, koszulki, czapeczki, bezrękawniki, parasole, torby na laptopa, plecaki, portfele, termosy, kubki, latarki, słodycze itd.

Gadżety są zawsze opatrzne w sposób trwały w logo Wnioskodawcy, gdyż celem ich przekazywania jest cel marketingowy/reklamowy, realizowany poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Gadżety są przeznaczone dla szerokiego kręgu odbiorców (w praktyce przede wszystkim dla osób/podmiotów, które korzystają z usług Spółki lub nabywają towary Spółki, bądź są zainteresowane takimi usługami lub takimi towarami - jednak podkreślić należy, że krąg odbiorców Gadżetów nie jest z góry określony). Dystrybucji Gadżetów dokonuje Wnioskodawca (tzn. np. pracownicy Spółki pracujący w Działach Handlowych). Gadżety są przekazywane przy różnych okazjach, np. w trakcie targów, konferencji, wizyty klienta w oddziale Spółki, spotkanie z klientem lub potencjalnym klientem Spółki, etc.

Jednostkowa cena nabycia (netto) Gadżetu zależy od jego rodzaju - np. w przypadku koszulek lub kubków jest to, co do zasady, kilkadziesiąt złotych; w przypadku drobnych urządzeń elektronicznych cena jednostkowa (netto) może być nieco wyższa (np. około 100-150 PLN). Wartość Gadżetów jest zatem niewielka. Co więcej, opatrzenie Gadżetu w sposób trwały w logo (jak Wnioskodawca wskazał powyżej, wszystkie Gadżety posiadają logo Wnioskodawcy) powoduje, iż Gadżet staje się artykułem reklamowym o ograniczonej wartości i użyteczności dla ostatecznego odbiorcy.

Celem przekazania Gadżetów jest zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług lub towarów poprzez m.in.:

- reklamę i rozpowszechnianie (zwiększenie rozpoznawalności) marki i logo Wnioskodawcy, pod którym sprzedawane są usługi lub towary Spółki,

- popularyzację informacji o Wnioskodawcy i usługach lub towarach oferowanych przez Spółkę.

Istotne jest wskazanie, że reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy zróżnicowaniu środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Oznakowanie przedmiotów reklamowych poprzez logo firmy powoduje, że mogą one pełnić funkcje reklamowe. Spółka pragnie podkreślić, że niekiedy w ramach spotkań z klientem lub potencjalnym klientem Spółki, bądź w sytuacji innych spotkań biznesowych, Spółka przekazuje również alkohol, natomiast wydatek na alkohol jest traktowany jako reprezentacja i nie stanowi dla Spółki kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy CIT.

W związku z powyższym, Spółka pragnie potwierdzić, że w sposób prawidłowy rozpoznaje wydatki z tytułu zakupu zwyczajowo przyjętych Gadżetów, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie ich poniesienia.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że:

- wydatki z tytułu zakupu Gadżetów są pokrywane z własnych środków obrotowych Wnioskodawcy i nie są one Wnioskodawcy zwracane w jakiejkolwiek formie;

- przekazanie Gadżetów ich odbiorcom ma charakter bezzwrotny i jest nieodpłatne;

- wszystkie ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na zakup Gadżetów dokumentowane są fakturami;

- wydatki na zakup Gadżetów pozostają w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż celem przekazywania Gadżetów jest cel marketingowy/reklamowy, realizowany poprzez rozpowszechnianie logo firmy, co przekłada się na zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Wnioskodawcę usług lub towarów. Przekazanie Gadżetów odbiorcom wpływa na promowanie i budowanie marki Wnioskodawcy, a także utrzymanie bądź zintensyfikowanie relacji z klientami lub potencjalnym klientem Wnioskodawcy. Wskazane wyżej cele mają w założeniu przełożyć się pośrednio na wzrost przychodów Wnioskodawcy.

Pytania

 1. Czy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów Wnioskodawca może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

 2. Czy Wnioskodawca prawidłowo rozpoznaje wydatki z tytułu zakupu Gadżetów, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu zakupu Gadżetów Wnioskodawca może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca prawidłowo rozpoznaje wydatki z tytułu zakupu Gadżetów, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawy CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Podkreślić należy, że wydatki z tytułu zakupu Gadżetów są ponoszone przez Spółkę, tj. są pokrywane z zasobów majątkowych Spółki. Wydatki te są również definitywne (rzeczywiste), gdyż wartość ponoszonych wydatków nie jest Spółce w jakikolwiek sposób zwracana. Jak zostało podkreślone w opisie stanu faktycznego, wydatki te pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz są ponoszone w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, gdyż celem przekazywania Gadżetów jest cel marketingowy/reklamowy, realizowany poprzez rozpowszechnianie logo firmy, co przekłada się na zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług lub towarów. Zakupione Gadżety od podmiotów zewnętrznych są również właściwie udokumentowane poprzez wystawioną fakturę.

Do przeanalizowania pozostał ostatni warunek, tj. wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy CIT, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. - w pkt 28 tego przepisu - koszty reprezentacji. Zgodnie bowiem z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Należy zauważyć, że ustawa CIT nie definiuje pojęć reprezentacji i reklamy.

Próbę zdefiniowania pojęcia „reprezentacji” podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym także Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

Stanowisko zaprezentowane przez Sąd zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521.

Niewątpliwym zatem jest, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeżeli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty mają charakter reprezentacyjny.

Natomiast „reklama” według Słownika Języka Polskiego (red. M. Szymczak, PWN Warszawa 1989 r.) to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi”. Pod pojęciem reklamy należy rozumieć ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów, bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Może to być realizowane przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

W konsekwencji wydatek o charakterze reprezentacyjnym, to wydatek, który ma na celu kształtowanie i utrwalenie określonego wizerunku podmiotu na zewnątrz.

Przez reklamę rozumie się natomiast działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą i interpretacyjną reklama wiąże się z zamiarem utrwalenia w świadomości kontrahenta, choćby potencjalnego, reklamowanej firmy lub jej produktu (...). Tak więc, to co promuje logo danej firmy jest reklamą (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 2293/16), przy czym reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu (...) a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy (interpretacja indywidualna Dyrektora Informacji Skarbowej z 14 września 2017 r., Znak: 0114- KDIP2- 2.4010.125.2017.1.AZ). W konsekwencji wydatek o charakterze reklamowym, to np. wydatek, który ma na celu zwiększenie rozpoznawalności firmy i jej produktów, czy upowszechnienie wiedzy o firmie i jej produktach. W przypadku oferowania Gadżetów z logo firmy mamy więc do czynienia z reklamą, polegającą na promowaniu przedsiębiorstwa bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych towarów bądź usług.

W ocenie Wnioskodawcy, Gadżety stanowią wprost reklamę i z całą pewnością nie mają charakteru reprezentacyjnego. Stanowisko Spółki uzasadniają m.in. następujące okoliczności:

- biorąc pod uwagę charakter i rodzaj Gadżetów (jak Spółka wskazała w stanie faktycznym są to drobne przedmioty opatrzone logo), oczywistym jest, że celem ich dystrybucji nie jest żadną miarą uwypuklenie przez Spółkę swojej zasobności czy profesjonalizmu; trudno uznać, aby w obecnych realiach wręczenie komukolwiek kubka, pamięci USB (pendrive), kalendarza, koszulki, czy czapeczki, czy nawet torby na laptopa z logo Spółki wiązało się z budowaniem prestiżu Spółki, czy jej wizerunku jako podmiotu zasobnego;

- Gadżety skierowane są do szerokiego kręgu potencjalnych odbiorców; są wśród nich klienci Spółki, osoby zainteresowane produktami oferowanymi przez Spółkę, ale i przypadkowi klienci odwiedzający oddział Spółki czy obecni na różnych targach lub konferencjach; mając na uwadze brak precyzyjnego zakreślenia kręgu odbiorców oraz liczne kanały dystrybucji Gadżetów (np. w trakcie targów, spotkań z klientami, poprzez oddział Spółki) należy przyjąć, iż zwyczajowo przyjęte Gadżety pełnią w praktyce funkcję reklamową - w przeciwnym razie należałoby uznać, że Spółka podejmuje działania o charakterze reprezentacyjnym względem nieokreślonego i potencjalnie bardzo szerokiego kręgu podmiotów, co nie jest normalną praktyką biznesową;

- potwierdzeniem tego jest również fakt, iż Spółka nabywa Gadżety w większej ilości i przechowuje w specjalnie wydzielonym pomieszczeniu, czyli nie nabywa Gadżetów z myślą o konkretnych klientach w celu stworzenie pozytywnego wizerunku, lecz nabywa je dla szerokiego grona odbiorców w różnych okolicznościach, w celu marketingowym/reklamowym realizowanym poprzez rozpowszechnianie logo firmy;

- jak Wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym, celem przekazania Gadżetów jest przede wszystkim reklama i rozpowszechnianie (zwiększenie rozpoznawalności) marki oraz logo Spółki jak również oferowanych przez Spółkę usług i towarów oraz popularyzacja informacji o Spółce i usługach oferowanych przez Spółkę;

- co więcej, podkreślić należy, że opatrzenie Gadżetu w sposób trwały w logo Spółki powoduje, iż Gadżet staje się artykułem o ograniczonej wartości i użyteczności dla ostatecznego odbiorcy, a z perspektywy Spółki bezpośrednio artykułem reklamowym.

Zgodnie z powyższą analizą, w przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym i promocyjnym, w tym nabywa zwyczajowo przyjęte Gadżety, dzięki którym możliwe jest prowadzenie reklamy poprzez rozpowszechnianie logo firmy wobec szerokiego kręgu potencjalnych odbiorców. Istotny jest fakt, iż nabyte przez Wnioskodawcę Gadżety reklamowe są opatrzone w sposób trwały w logo firmy, a ich wartość jednostkowa jest niska. Podkreślić należy również, że obecność Gadżetów w obszarze reklamy jest dziś tak powszechna, że nie przyczynia się do budowy wizerunku firmy i to brak Gadżetów może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania. Należy zatem stwierdzić, że wydatki poniesione na nabycie Gadżetów, które są rozdawane szerokiemu gronu klientów lub potencjalnych klientów Spółki, nieodpłatnie oraz opatrzone są w sposób trwały logo Spółki, stanowią wydatki reklamowe. W efekcie, tego rodzaju wydatki jako spełniające kryteria z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, mogą być w całości uznane za koszty uzyskania przychodów Spółki.

Powyższe stanowisko jest spójne z dotychczas prezentowanym stanowiskiem sądów administracyjnych i organów podatkowych:

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 5 kwietnia 2023 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.103.2023.2.KW: „Odnosząc powyższe rozważania oraz uregulowania prawne do przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki poniesione na nabycie drobnych gadżetów - Prezentów 1, które są rozdawane szerokiemu gronu kontrahentów Spółki, nieodpłatnie oraz opatrzone są logo Spółki, stanowią wydatki reklamowe. W efekcie tego rodzaju wydatki jako spełniające kryteria z art. 15 ust. 1 updop, mogą być w całości uznane za koszty uzyskania przychodów Spółki. Zatem, przedstawione we wniosku stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe”;

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 11 grudnia 2018 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.450.2018.1.BS:

„W związku z realizacją Spotkania w 2018 roku, Wnioskodawca poniósł m.in.: Koszty upominków przekazanych uczestnikom, w tym:

- Welcome Gift - upominek na powitanie: długopis, pudełko, notes - wszystkie upominki z logo Wnioskodawcy,

- Goodbye Gift - upominek na pożegnanie: walizka - również z logo Wnioskodawcy.

- Upominki przekazane razem z zaproszeniami: płyta z podpisami artystów, książka, pudełko - bez logo Wnioskodawcy. (...)

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wymienione przez Spółkę Upominki przekazywane uczestnikom podczas wskazanych we wniosku Spotkań, które opatrzone są logo Wnioskodawcy mogą być traktowane jako przedmioty reklamowe, a wydatki na ich nabycie mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast wymienione przez Wnioskodawcę Upominki przekazywane uczestnikom, nieopatrzone logo Spółki stanowią wydatki na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zatem są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów”;

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 9 września 2018 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.282.2018.1.MG: „Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym i promocyjnym, w tym nabywa gadżety i produkty reklamowe.

Do typowych Gadżetów nabywanych przez Spółkę należą:

- drobne urządzenia elektroniczne - np. przenośne pamięci USB (pendrive), zegary, kubki termiczne, ładowarki samochodowe, myszki komputerowe,

- artykuły papiernicze i biurowe - np. wizytowniki, pióra, kalendarze, teczki,

- drobne artykuły codziennego użytku - np. koszulki, czapeczki, parasole,

- inne drobne przedmioty o charakterze masowym (targowym) - np. smycze, breloki, słodycze, zapachy samochodowe, kamizelki odblaskowe.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu fatycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wskazane w opisie sprawy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów, nabywanych w celu zwiększenia wolumenu sprzedawanych usług, w tym również sprzedaży Produktów Promocyjnych, mogą, co do zasady, stanowić koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT”;

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 września 2017 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.125.2017.1.AZ: „Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, w ramach wykonywanej działalności Wnioskodawca zamierza przekazywać swoim kontrahentom drobne upominki w postaci papierowych voucherów lub zaproszeń do restauracji. Vouchery i zaproszenia będą mieć niewielką wartość, ok. 100-500 zł. (...) Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że wymienione przez Spółkę upominki, skierowane do szerokiego grona kontrahentów, przekazywane w opakowaniach z logo firmy, w celu nakłonienia kontrahentów do zakupu towarów lub usług od Wnioskodawcy albo nawiązania współpracy, winny być traktowane jako promocja i reklama firmy. Tym samym wydatki na nabycie upominków stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 25 kwietnia 2017 r. o sygn. ILPB3/423-307/11/12/17-S/EK:

„Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka przekazuje obecnym bądź potencjalnym kontrahentom drobne, zwyczajowo przyjęte prezenty, jak przykładowo długopisy, kalendarze, komplety do kawy, breloki do kluczy, etui, jedwabne krawaty ze spinkami, MP4, multinarzędzia, latarki z kompletem narzędzi, pendrive, portfele, ramki cyfrowe, stacje pogodowe, zegary ścienne, kubki termiczne i inne gadżety. Powyższe prezenty przekazywane są zarówno potencjalnym klientom (np. podczas targów), jak i dotychczasowym klientom Spółki (np. w trakcie dwustronnych spotkań). Niektóre prezenty posiadają logo Spółki, a inne nie, ich wartość jednostkowa jest stosunkowo niska i z pewnością nie noszą charakteru okazałości czy wystawności. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wymienione przez Spółkę drobne prezenty przekazywane wybranym kontrahentom podczas dwustronnych spotkań, o ile opatrzone są logo Spółki winny być traktowane jako przedmioty reklamowe, a wydatki na ich nabycie winny stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2015 r. o sygn. IBPB-1-1/4510-63/15/NL: „Przyjęte przez Spółkę limity wydatków (jak zostało przedstawione w zdarzeniu przyszłym, cena zakupu brutto pojedynczego Upominku przekazywanego w ramach reklamy Produktów Leczniczych nie może przekraczać 100 zł, natomiast cena zakupu brutto Upominku przekazywanego w ramach reklamy Produktów Nieleczniczych nie może przekraczać 200 zł) pozwalają na uznanie, że działania Spółki polegające na przekazywaniu Upominków mieszczą się w kategorii akceptowalnych i stosowanych powszechnie na rynku zachowań reklamowych, a co za tym idzie nie będą stanowiły elementu budowania wizerunku Spółki (jej hojności, zasobności). (...)

Odnosząc powołane uregulowania prawne do przedstawionego we wniosku opisu sprawy należy stwierdzić, że wydatki jakie Spółka poniesie na nabycie upominków, które nie będą miały dużej wartości, przekazywanych Osobom Uprawnionym, a osoby otrzymujące te upominki nie będą w żaden sposób wyselekcjonowane, jako pozostające w ścisłym związku z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą oraz mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub oferowanych usług, będą stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT”;

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 9 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 2293/16:

„Trafne są także poprzedzające je uwagi Sądu pierwszej instancji, w których Sąd ten stwierdził, że reklamą jest nie tylko rozpowszechnianie wiedzy o oferowanych przez firmę wyrobach, czy usługach, ale także promowanie marki firmy, np. poprzez umieszczanie logo firmy na różnych przedmiotach. Umieszczenie na określonym przedmiocie znaku firmy powoduje, że co do zasady, przedmiot ten będzie traktowany jako przedmiot reklamowy”;

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 18 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2538/15:

„Gdyby bowiem chodziło tylko o same gadżety reklamowe o niewielkiej wartości opatrzone logo Spółki, sprawa byłaby jednoznaczna (tzn. wydatki takie stanowiłyby koszt podatkowy)”.

Ad. 2

Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą CIT podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

- bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),

- inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT).

Ustawa CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, koszty reklamy, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT). O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że art. 15 ust. 4e ustawy CIT odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.

Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawie CIT.

Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r. poz. 217). Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu uzyskania przychodu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

Reasumując, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy CIT jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem. W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z ustawą CIT można go uznać za koszt pośredni, to data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego. W świetle powyższego, należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych - ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy CIT.

Podkreślić należy, iż zwrot w cytowanym art. 15 ust. 4d ustawy CIT – „dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy” obejmuje wydatki dotyczące usług (świadczeń) wykonywanych w kilku okresach. Nie dotyczy zaś wydatków związanych ze świadczeniami wykonywanymi jednorazowo, lecz wykorzystywanymi lub odnoszącymi skutek przez dłuższy czas. Przede wszystkim jednak, zauważyć należy, że o tym czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydują ostatecznie przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego. Zgodnie z powyższą analizą oraz przedstawionym stanem faktycznym, wskazać należy, iż wydatków z tytułu zakupu Gadżetów mających charakter marketingowy (reklamowy), oznaczonych logo Spółki, nie można łączyć bezpośrednio z przychodami, wobec czego wydatki te należy zaliczyć do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy CIT.

Tym samym, samo rozliczenie podatkowe odpowiednio udokumentowanych wydatków z tytułu zakupu Gadżetów, powinno następować na podstawie art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy CIT w dacie poniesienia kosztu, tj. w dniu w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo w dniu, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych.

Powyższe stanowisko jest spójne z dotychczas prezentowanym stanowiskiem sądów administracyjnych i organów podatkowych:

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2021 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.65.2021.1.MK:

„W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”;

- analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 26 kwietnia 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.90.2019.1.DP:

„Reasumując, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

Zapisy dokonywane w księgach rachunkowych zgodnie z ustawą o rachunkowości nie mogą tworzyć ani modyfikować podatkowych zasad potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów, ponieważ data ujęcia kosztu w księgach rachunkowych jest jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami ze źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów lub wydatków, których wysokość zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych została ustawowo ograniczona.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Państwa wątpliwości w rozpatrywanej sprawie budzi kwestia ustalenia, czy wydatki z tytułu zakupu Gadżetów Wnioskodawca może zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Przez reklamę rozumie się działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych, zalet technicznych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Jednocześnie zauważyć należy, że można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy).

W tym miejscu wskazać należy stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT:

Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

Z uwagi na powyższe każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem kwalifikacji konkretnych wydatków jako kosztów reprezentacji, wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny, czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu osób, do których jest skierowana, okoliczności wręczania prezentów, itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

W przypadku upominków o niewielkiej wartości (np. długopisy, kubki, notesy, kalendarze, koszulki itp.) należy stwierdzić, że co do zasady, drobne gadżety nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się do budowy wizerunku firmy i to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania.

Innymi słowy, o ile wartość jednostkowa przedmiotowych upominków jest niska oraz ich rozdysponowanie ma charakter masowy, to wydatki poniesione na ich zakup nie spełnią kryterium okazałości czy wystawności, tj. elementów wyznaczających granice pojęcia „reprezentacji”. W konsekwencji nie mogą podlegać wyłączeniu określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

W przedmiotowej sprawie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze reklamowym i promocyjnym, w tym nabywa Gadżety, które przeznaczone są do szerokiego kręgu odbiorców. Wszystkie Gadżety posiadają logo Spółki, co powoduje że produkty te są artykułami reklamowymi o ograniczonej wartości i użyteczności. Celem przekazywania Gadżetów jest marketing czy reklama realizowana poprzez rozpowszechnianie logo firmy, co przekłada się na zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Wnioskodawcę towarów lub usług. Przekazanie Gadżetów odbiorcom wpływa na promowanie i budowanie marki Wnioskodawcy, a także utrzymanie bądź zintensyfikowanie relacji z klientami lub potencjalnymi klientami Wnioskodawcy. Zatem, powyższe działania determinowane są chęcią zwiększenia poziomu sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów lub usług, co ma przełożyć się pośrednio na wzrost przychodów Wnioskodawcy.

Odnosząc powyższe rozważania oraz uregulowania prawne do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie gadżetów reklamowych, które są przekazywane odbiorcom Spółki nieodpłatnie, stanowią wydatki reklamowe. W efekcie tego rodzaju koszty jako spełniające kryteria wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest również kwestia ustalenia, czy Wnioskodawca prawidłowo rozpoznaje wydatki z tytułu zakupu Gadżetów, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych, zauważyć należy, że dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. Przepisy ustawy o CIT dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarte zostały w przepisach art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że jak wynika z wniosku wydatki na zakup Gadżetów pozostają w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów. Podkreślić bowiem należy, że przekazywanie Gadżetów na rzecz różnych odbiorców ma za zadanie realizować cel marketingowy/reklamowy poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Takie działania przekładają się na zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez Wnioskodawcę usług lub towarów, tym samym pośrednio na wzrost przychodów Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, wydatki z tytułu zakupu Gadżetów, które nie są bezpośrednio związane z przychodami osiąganymi przez Spółkę stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Tym samym, prawidłowe jest Państwa stanowisko dotyczące ustalenia, czy Wnioskodawca prawidłowo rozpoznaje wydatki z tytułu zakupu Gadżetów, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.