Interpretacja indywidualna z dnia 29 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.232.2024.2.PK

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów utraconych w wyniku oszustwa środków wpłaconych na rzecz dostawcy.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przekazanych środków na rzecz malezyjskiego dostawcy. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 13 czerwca 2024 r. – pismem z 2 lipca 2024 r. (data wpływu: 2 lipca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, A. z siedzibą w miejscowości (…) jest spółką, mającą siedzibę działalności gospodarczej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca zamówił od firmy B. zarejestrowanej pod numerem (…) w Malezji towary – (…) na łączną kwotę 315 600 dolarów amerykańskich. Malezyjski dostawca wystawił na rzecz Wnioskodawcy „proforma invoice” (fakturę proforma).

Wnioskodawca zrealizował na rzecz malezyjskiego dostawcy przelew na kwotę 126 240 dolarów amerykańskich w dniu 14 września 2020 r. Malezyjski dostawca nie zrealizował na rzecz Wnioskodawcy dostawy zamówionych towarów.

W związku z niezrealizowaniem dostawy od dostawcy zamówionych towarów na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca, z uwagi na barierę językową, odległość oraz nieznajomość prawa malezyjskiego, za pośrednictwem kancelarii prawnej z Malezji wszczął procedurę windykacji należności, w skład której wchodzi między innymi, wysłanie przedsądowego wezwania do zapłaty, wszczęcie procedury sądowej w Malezji w celu zabezpieczenia środków na rachunku bankowym kontrahenta malezyjskiego, złożenie pozwu w sądzie w Malezji o oszustwo. Efektem przeprowadzonych czynności było:

1.Wydanie przez sąd w (…) w stanie (…) w Malezji w dniu 7 października 2021 r. nakazu zajęcia majątku, które malezyjski dłużnik posiadał na rachunku bankowym;

2.Wydanie przez sąd w (…) w stanie (…) w Malezji w dniu 22 listopada 2023 r. orzeczenia, że malezyjski dłużnik dopuścił się oszustwa – nieuczciwego wprowadzenia w błąd Wnioskodawcy. Sąd ten orzekł o obowiązku pełnego zwrotu środków pieniężnych na kwotę 126 240 dolarów amerykańskich wraz z odsetkami i kosztami postępowania.

Pomimo zrealizowania ww. działań, malezyjski dłużnik nie zwrócił Wnioskodawcy żadnej należności na rzecz Wnioskodawcy, ani nie zrealizował dostawy. Malezyjski dostawca, który dopuścił się oszustwa jest niewypłacalny.

Wnioskodawca na ww. procedurę dochodzenia należności poniósł ponad 20 tys. dolarów amerykańskich. Dalsze inwestowanie przez Wnioskodawcę w dochodzenie należności od malezyjskiego dłużnika pogłębia stratę Wnioskodawcy związaną z daną transakcją, a nie przyczynia się do skutecznego odzyskania środków, a co więcej, podejmowanie dalszych kroków jest kosztowne z uwagi na konieczność zapłaty za usługę malezyjskiej kancelarii prawnej, która reprezentuje Wnioskodawcę we wszystkich czynnościach podejmowanych przeciwko dłużnikowi oraz z uwagi na konieczność ponoszenia opłat sądowych i egzekucyjnych.

Wnioskodawca dochował należytej staranności, podejmując współpracę z zagranicznymi dostawcami oraz zaraz po wykryciu oszustwa zwrócił się o pomoc do właściwych organów w Malezji. Strata ta nie powstała na skutek zaniedbań Wnioskodawcy, bowiem Wnioskodawca ma wypracowaną ścieżkę postępowania we współpracy z podmiotami zagranicznymi.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca dochował należytej staranności w celu uniknięcia opisanego we wniosku zdarzenia. W tym przypadku Wnioskodawca, przed podjęciem decyzji o współpracy z malezyjskim kontrahentem, w ramach możliwości dostępnych dla prywatnych podmiotów prawa, dokonał analizy ryzyka związanego ze współpracą z kontrahentem, m.in.:

a)Zlecił wizytację fabryki, której miał być produkowany towar, przez lokalnego agenta do spraw zaopatrzenia w Malezji;

b)Zażądał przesłania dowodu istnienia zapasów (…);

c)Kontaktował się z innymi klientami (…) w celu zbadania wiarygodności i rzetelności biznesowej kontrahenta;

d)W celu zminimalizowania ewentualnych strat i ograniczenia ryzyka ekonomicznego, Wnioskodawca zaproponował dokonanie mniejszych zamówień, stąd zgodnie z opisem stanu faktycznego Wnioskodawca stracił 126 240 dolarów amerykańskich z 315 600 dolarów amerykańskich, bowiem na tę wyższą kwotę opiewało całe zamówienie.

Ponadto w toku postępowania sądowego sprawie cywilnej w (…) nr (…) zostało udowodnione, że przedstawiciele Wnioskodawcy podjęli wszelkie możliwe kroki w celu dochowania należytej staranności w sprawdzeniu legalności (…) i (…) zdolności do realizacji dużych zamówień na (…) dla Wnioskodawcy.

Powyższe oznacza, że wina Wnioskodawcy w stracie związanej z niewywiązaniem się z umowy przez malezyjskiego kontrahenta zasadniczo nie istnieje lub jest minimalna.

Wnioskodawca zlecił kancelarii prawnej z Malezji – (…) wszczęcie postępowania windykacyjnego przeciwko malezyjskiemu kontrahentowi w celu odzyskania zapłaconych środków. Postępowanie to obejmowało, m.in. wysłanie pism w imieniu Wnioskodawcy wzywających do zwrotu środków.

Postępowanie windykacyjne okazało się bezskuteczne, w związku z czym, kancelaria prawna z Malezji w imieniu Wnioskodawcy wszczęła postępowanie sądowe o zapłatę przed sądem w (…) przeciwko malezyjskiemu kontrahentowi. Sąd w (…) zasądził prawomocnie na rzecz Wnioskodawcy 126 240 dolarów amerykańskich wraz z odsetkami. Po zasądzeniu na rzecz Wnioskodawcy należności, malezyjski pełnomocnik złożył wniosek o zajecie wierzytelności na rachunku bankowym malezyjskiego kontrahenta. W toku tego postępowania, organ wykonujący nakaz zajęcia wierzytelności na rachunku bankowym zdołał wyegzekwować jedynie 9,69 RM (ringgitów malezyjskich), tj. około 2 dolarów amerykańskich.

Nieskuteczne działania na drodze cywilnej sprawiły, że Wnioskodawca podjął decyzję o wszczęciu przeciwko przedstawicielom malezyjskiego kontrahenta postępowania o oszustwo przed Sądem Sesyjnym w (…).

Wyrok sądu w (…) jest prawomocny, a postępowanie jest zakończone.

Wnioskodawca nie dysponuje dokumentem poświadczającym niewypłacalność malezyjskiego dłużnika, jednak wszystkie okoliczności, z którymi Wnioskodawca ma do czynienia, wskazują, że malezyjski dłużnik nie posiada środków na spłatę zobowiązania wobec Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zaliczenia wartości przekazanych środków pieniężnych malezyjskiemu dostawcy do kosztów uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie mu będzie przysługiwało prawo do zaliczenia wartości przekazanych środków pieniężnych malezyjskiemu dostawcy do kosztów uzyskania przychodu.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki, tj.:

• musi być poniesiony przez podatnika, czyli w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• winien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• musi być właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W katalogu wydatków wyłączonych przedmiotowo z kosztów uzyskania przychodu nie znajdują się straty w środkach obrotowych.

W ocenie Wnioskodawcy wydatek – środki przekazane malezyjskiemu dostawcy, który oszukał Wnioskodawcę spełniają warunki uznania go za koszt uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Tak więc ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się do przesłanki celowości, należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Każdorazowo konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a uzyskiwaniem – lub szansą uzyskiwania – przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek – poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu. Wydatki te nie mogą też znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka zamówiła od firmy w Malezji (…) na łączną kwotę 315 600 dolarów amerykańskich. Jednak przed złożeniem zamówienia Spółka zleciła analizę ryzyka związanego ze współpracą z tym kontrahentem i, w wyniku tej analizy, Spółka zmniejszyła początkowe zamówienie i, na podstawie wystawionej przez kontrahenta faktury proforma, wpłaciła 126 240 dolarów amerykańskich. Dostawca nie zrealizował zamówienia. Spółka, za pośrednictwem kancelarii prawnej w Malezji, wszczęła windykację należności, która okazała się nieskuteczna. Następnie przed sądem w (…) toczyło się postępowanie przeciwko malezyjskiej spółce. Zasądzono na Państwa rzecz zwrot zapłaty wraz z należnymi odsetkami oraz wydał orzeczenie, że malezyjski kontrahent dopuścił się oszustwa. Orzeczenia są prawomocne, a postępowanie zakończone. Malezyjski kontrahent okazał się niewypłacalny. Wszystkie okoliczności, z którymi mają Państwo do czynienia, wskazują, że malezyjski dłużnik nie posiada środków na spłatę zobowiązania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółce przysługuje prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów utraconych środków wpłaconych na rzecz malezyjskiego dostawcy.

Wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W konsekwencji, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. Jednocześnie, należy przy tym podkreślić, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika lub podległych pracowników działających – co do zasady – na rzecz i w interesie Spółki.

Wśród wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT kosztów, których nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
• udokumentowania straty,
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Ustawodawca nie wskazał w ustawie o CIT definicji „straty”. Należy się więc posiłkować definicją słownikową. I tak za Słownikiem Języka Polskiego PWN (Lidia Drabik, Aleksandra Kubiak-Sokół, Elżbieta Sobol, Warszawa, 2023, wydanie 3, 15 dodruk) „strata” oznacza „to, co się przestało posiadać; też: fakt, że się przestało coś posiadać” oraz „w przedsiębiorstwie: wielkość, o którą uległy zmniejszeniu własne fundusze”. Na ogół strata wynika ze zniszczenia, uszkodzenia, utracenia składników majątku np. wskutek pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego należy uznać, że powstała strata w środkach pieniężnych spełnia wymogi art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i może stanowić koszty uzyskania przychodów. Ponadto nie znajdują się również w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ustawy o CIT.

Przede wszystkim omawiany wydatek (zapłata na rzecz kontrahenta) został poniesiony przez Spółkę, tj. w ostatecznym rozrachunku to Spółka pokryła ten wydatek ze swoich zasobów majątkowych, a wydatek ten ma definitywny (rzeczywisty) charakter, tj. wartość poniesionego wydatku nie została, ani nie zostanie Spółce zwrócona z racji niewypłacalności malezyjskiego dostawcy. Ponadto Spółka ponosiła dodatkowe koszty, mające na celu wyegzekwowanie zwrotu zapłaty, które okazywały się nieskuteczne.

Jednocześnie Spółka udokumentowała poniesiony wydatek oraz dysponuje prawomocnym wyrokiem sądu, potwierdzającym oszustwo i utratę środków.

Dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

Mając powyższe na uwadze, jednym z warunków uznania straty w środkach obrotowych za koszt uzyskania przychodów jest ustalenie, czy strata powstała pomimo dochowania przez podatnika należytej staranności.

Należy podkreślić, że to na podatniku spoczywa szczególny obowiązek zachowania należytej staranności, aby strata w ogóle nie powstała. Nie może być też ona skutkiem działań lub zaniedbań podatnika. Jednocześnie, dla celów podatkowych tylko wydatek będący wynikiem przestępczej działalności powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatek taki nie może być wynikiem niedbalstwa lub naruszenia przepisów. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika przez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi wydatek o charakterze losowym. Chodzi tu o pewien wzorzec zachowania w zakresie zaangażowania i dbałości w wykonaniu czynności. Ocena należytej staranności w zakresie prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej musi tym bardziej uwzględniać zawodowy charakter tej działalności.

W sytuacji, gdy wydatek będący wynikiem działalności przestępczej powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy (Wnioskodawcy), niezawiniona przez Spółkę strata może stanowić koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka dochowała należytej staranności w celu zapobieżenia powstałej sytuacji. Procedury zapobiegające stracie były zachowane i odpowiadały wymaganiom, jakie powinien dochować racjonalnie działający podmiot gospodarczy.

W konsekwencji, sposób dokonania oszustwa, w wyniku którego powstała przedmiotowa Strata był nieprzewidywalny i nie do uniknięcia przez Spółkę.

Podsumowując, Spółce przysługuje prawo do zaliczenia wartości przekazanych środków pieniężnych malezyjskiemu dostawcy do kosztów uzyskania przychodu.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).