Interpretacja indywidualna z dnia 30 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.537.2024.1.MKA

Waloryzacja kosztów nabycia nieruchomości

Interpretacja indywidualna– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 czerwca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 27 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy waloryzacji kosztów nabycia nieruchomości. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada miejsce zamieszkania w Polsce i w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”) w Polsce od całości swoich dochodów, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o PIT (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca 7 grudnia 2023 r. nabył nieruchomość (lokal mieszkalny) położoną w Polsce. Nieruchomość została zakupiona za 594 000 złotych. Wnioskodawca poczynił nakłady na nieruchomość. Wnioskodawca planuje sprzedaż wyżej wskazanej nieruchomości przed upływem 5 lat od daty nabycia, która to sprzedaż spowoduje konieczność zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca po sprzedaży nieruchomości na podstawie art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako ustawy o PIT) obliczając koszty nabycia nieruchomości uwzględni inflację odpowiadającą „wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski"."

Pytanie

Czy coroczne podwyższanie kosztów nabycia zgodnie z art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się jedynie do pierwotnych kosztów nabycia czy też Wnioskodawca może waloryzować corocznie kwotę nabycia z uwzględnieniem waloryzacji dokonanej w roku poprzednim?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy podczas obliczania należnego podatku dochodowego do kosztów uzyskania przychodu z uwzględnieniem waloryzacji na podstawie art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinien on uwzględniać co roku nową kwotę, z uwzględnieniem dokonanej w poprzednim roku waloryzacji.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych poczynione w czasie ich posiadania. Na podstawie art. 22 ust. 6f koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Literalna wykładnia przepisu wskazuje, iż koszty nabycia są corocznie podwyższane. Należy więc uznać, iż co rok podatnik może brać pod uwagę występującą inflację. Dla przykładu, jeśli podatnik kupił mieszkanie w 2019 r. za kwotę 100 000 zł i sprzedał je w 2023 r., a inflacja wyniosła w okresie pierwszych trzech kwartałów:

-2020 r. - 3,6% (źródło: Komunikat w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2020 r.),

-2021 r. - 4,2% (źródło: Komunikat w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2021 r.)

-2022 r. -13,3% (źródło: Komunikat w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2022 r.)

wówczas podczas obliczania kwoty należnego podatku powinien przyjąć następujące obliczenia:

1)2020 r. -100 000 x 3,6% = 103 600 zł

2)2021 r. - 103 600 x 4,2 % = 107 951, 20 zł

3)2022 r. - 107 951, 20 x 13,3 %= 122 308,71 zł.

Tym samym uwzględniając inflację w 2021 r. (4,2%) podatnik nie odnosi tego wskaźnika do pierwotnej sumy nabycia (100 000 zł), a do sumy 103 600 zł (tj. kwoty zrewaloryzowanej o inflację za poprzedni rok), jako że waloryzacja jest dokonywana corocznie. Istotą corocznej waloryzacji jest bowiem uwzględnianie występującej na rynku gospodarczym inflacji przez cały okres jej trwania w przyjętym okresie rozliczeniowym. Analogicznie Główny Urząd Statystyczny podczas ustalania danych dotyczących rocznej inflacji, za punkt odniesienia bierze rok poprzedzający. Przy przyjęciu, iż podczas obliczania należnego podatku dochodowego do kosztów uzyskania przychodu z uwzględnieniem waloryzacji na podstawie art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinno się brać pod uwagę jedynie kwotę nabycia wskazaną np. w akcie notarialnym, wówczas podatnik miałby możliwość odliczenia jedynie części występującej na rynku gospodarczym inflacji. Przy czym zważając na brzmienie przepisu stanowiącego, iż „koszty nabycia są corocznie podwyższane”, takie podejście nie byłoby uzasadnione. Należy więc stwierdzić, że na podstawie art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinno się brać pod uwagę waloryzowanie kwoty z uwzględnieniem waloryzacji dokonanej w każdym roku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

Zgodnie z tym przepisem, w sytuacji gdy nieruchomość sprzedana zostaje przed upływem pięciu lat licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i gdy sprzedaż nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej, sprzedaż ta stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy:

Z kolei w świetle art. 30e ust. 4 cytowanej ustawy:

Art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

W myśl art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy:

Zgodnie zaś z art. 19 ust. 4 ww. ustawy:

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Do wydatków takich można zaliczyć przykładowo koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe, itp.

Pomiędzy tymi wydatkami a odpłatnym zbyciem nieruchomości musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Tak obliczony przychód pomniejsza się następnie o koszty uzyskania przychodu – w celu ustalenia dochodu, który jest podstawą opodatkowania.

Określenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości odbywa się zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie.

W przedmiotowej sprawie nieruchomość została nabyta odpłatnie, dlatego zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z kolei art. 22 ust. 6e ww. ustawy wskazuje, że:

Z zacytowanych powyżej przepisów w sposób jednoznaczny wynika, jakie wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości podatnik może zaliczyć udokumentowane koszty nabycia.

Koszt nabycia, co do zasady, określa umowa notarialna sprzedaży, na podstawie, której nabywca staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia będzie zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży, niezależnie od tego, czy zakup ten jest sfinansowany kredytem bankowym, czy też środki na zakup nieruchomości pochodzą z oszczędności nabywcy. Kosztem nabycia są również wydatki notarialne, czyli wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego związanego z nabyciem nieruchomości, pod warunkiem, że w istocie nabywca je poniósł.

W myśl art. 22 ust. 6f ww. ustawy:

W opisie zdarzenia przyszłego wskazał Pan, że zamierza Pan sprzedać lokal mieszkalny, zakupiony w 2023 r. przed upływem pięciu lat od daty zakupu. W związku z tym, że sprzedaż lokalu mieszkalnego będzie stanowiła źródło przychodu powziął Pan wątpliwość co do sposobu wyliczenia kwoty o jaką może Pan podwyższyć jego koszty nabycia.

Odnosząc się do Pana wątpliwości, dotyczących waloryzacji poniesionych przez Pana kosztów nabycia nieruchomości, wskazuję na literalną wykładnię normy prawnej określonej w wyżej cytowanym art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten posługuje się zwrotem „koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c”, z powyższego zwrotu wynika jednoznacznie, że podstawą podwyższenia w niniejszej sprawie może być więc - będący przedmiotem Pana zapytania - koszt nabycia przez Pana nieruchomości. Podstawę waloryzacji w niniejszej sprawie stanowi zatem wynikająca z umowy sprzedaży cena jaką Pan zapłacił nabywając lokal mieszkalny powiększona o wydatki notarialne, czyli wydatki ze sporządzeniem aktu notarialnego związanego z nabyciem nieruchomości (pod warunkiem, że w istocie Pan takie wydatki poniósł).

Zatem nie mogę zgodzić się z Pana twierdzeniem, że waloryzacji podlega kwota uprzednio zwaloryzowana. Ustawodawca wskazał wprost w treści regulacji art. 22 ust. 6f ustawy, że podlega waloryzacji koszt nabycia. Dlatego nie można w kolejnych latach podatkowych waloryzować kwoty uprzednio zwaloryzowanej. Tym samym wyłącznie pierwotne koszty nabycia lokalu mieszkalnego będą corocznie podwyższane począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie zbywanego lokalu mieszkalnego, czyli od 2024 r. do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpi jego zbycie w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie trzech pierwszych kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłoszonemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Corocznej waloryzacji podlegać może zatem koszt nabycia pierwotnie ustalony.

Wobec powyższego Pana stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).