Interpretacja indywidualna z dnia 18 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.271.2024.1.ENB

Obowiązki płatnika wynikające z zatrudnienia rezydenta Niemiec świadczącego pracę zdalnie.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika związanych z dokonywaniem świadczeń na rzecz pracownika będącego rezydentem Niemiec. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X S.A. (zwana dalej „Spółką”) zatrudnia na podstawie umowy o pracę (zawartej na prawie niemieckim) pracownika, który jest rezydentem podatkowym w Niemczech (zwany dalej „Pracownikiem”). Pracownik jest zatrudniony przez Spółkę od 2021 r. Zgodnie z umową, Pracownik część pracy wykonuje na terytorium Niemiec, a część pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jako miejsce pracy jest wskazana siedziba Spółki w Polsce oraz adres zamieszkania pracownika w Niemczech (wykonuje pracę zdalną). Przyjazd pracownika do siedziby Spółki jest traktowany jako podróż służbowa. Spółka jest w stanie ustalić, jaka część pracy jest wykonywana na terytorium Polski, a jaka część na terytorium Niemiec.

W wypełnieniu obowiązków podatkowych po stronie niemieckiej w dniu 4 marca 2022 r. Spółka przesłała do Niemieckiego Urzędu Skarbowego kwotę 84.810,56 Euro (tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych), którą to Urząd zwrócił na konto Pracownika. Przyczyną takiego stanu rzeczy było nie posiadanie przez Spółkę zakładu podatkowego na terytorium Niemiec oraz brak zarejestrowania Spółki w Niemczech na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za Pracownika.

W wyniku informacji otrzymanej z Niemieckiego Urzędu Skarbowego przez Pracownika oraz jego małżonkę, w której Urząd oszacował wysokość należnego podatku - Spółka zawarła z Pracownikiem porozumienie, na podstawie którego uzgodniono, że Pracownik wykorzysta otrzymany zwrot z Urzędu Skarbowego w celu uregulowania wszelkich roszczeń Niemieckiego Urzędu Skarbowego dotyczących podatku dochodowego w Niemczech (dalej zwane: „Porozumienie”). W Porozumieniu wskazano, że kwota, którą Niemiecki Urząd Skarbowy zwrócił Pracownikowi, została potrącona Pracownikowi z kwoty brutto wynagrodzenia należnego z tytułu umowy o pracę zawartej między Pracownikiem a Spółką. W kolejnych latach zostały podpisane 4 kolejne porozumienia z dnia 3 czerwca 2022 r., z dnia 2 grudnia 2022 r., z dnia 8 września 2022 r. oraz z dnia 24 lutego 2023 r., które dotyczyły kolejnych terminów zapłaty podatku do Niemieckiego Urzędu Skarbowego. Wszystkie powyższe porozumienia będą łącznie określane dalej jako „Porozumienia”. Spółka zmieniła firmę odpowiadającą za rozliczenia pracownika zatrudnionego na prawie niemieckim zatrudniając doradcę podatkowego z Niemiec. Ww. doradca uznał, że kwoty wypłacone Pracownikowi na podstawie Porozumień stanowią dodatkowy element wynagrodzenia Pracownika, od którego powinien zostać zapłacony podatek dochodowy od osób fizycznych w Niemczech. Ponadto w wyniku jego działań Spółka od sierpnia 2023 r. dokonała zgłoszenia, na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, do Niemieckich Organów Podatkowych oraz odprowadza samodzielnie podatek dochodowy od części wynagrodzenia uzyskiwanego przez pracownika na terenie Niemiec do Niemieckich Organów Skarbowych. Ww. Pracownik przebywa na terytorium RP, krócej niż 183 dni w skali roku.

Pytania

1)Czy Pracownik powinien być opodatkowany proporcjonalnie do czasu pracy zarówno na terenie Niemiec jak i Polski - czy też zastosowanie znajduje umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. nr 12, poz. 90) i w związku z tym pracownik winien być opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych wyłącznie po stronie niemieckiej?

2)Czy kwoty wypłacone Pracownikowi na podstawie Porozumień dotyczących opłacenia podatku dochodowego – do niemieckich organów podatkowych – przez pracownika, powinny podlegać podatkowi dochodowemu od osób fizycznych również w Polsce w proporcji, w której wynagrodzenie Pracownika jest wypłacane za pracę wykonywaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej? Ww. porozumienia w sposób immanentny dotyczą obowiązku podatkowego na terenie Republiki Federalnej Niemiec.

3)Czy w przypadku konieczności opodatkowania Porozumienia również po stronie polskiej (odpowiedzi twierdzącej na zapytanie nr 2) i konieczności zapłaty w związku z tym przez Pracownika wyższego podatku czy też daniny solidarnościowej - czy Spółka powinna „dopłacić” pracownikowi brakujące zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pokrywające wysokość daniny solidarnościowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem – w zakresie pytania Nr 1 – w przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajduje artykuł 15 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (w dalszej treści DBA-DE-PL). Jeżeli poniżej odsyła się do pojęć z DBA- DE-PL, w szczególności do pojęcia „miejsce zamieszkania” lub „siedziby” - pojęcia te należy rozumieć w znaczeniu art. 4 DBA-DE-PL. DBA-DE-PL reguluje, jakie państwo ma prawo do opodatkowania określonych dochodów i w jaki sposób można uniknąć podwójnego opodatkowania. Ww. przepis art. 15 DBA-DE-PL, dotyczy dochodów z pracy najemnej. Zdaniem Spółki bezspornym jest, że dochody pracownika zatrudnionego w Niemczech pochodzą z pracy najemnej (umowy o pracę). Zasada, które państwo ma prawo do opodatkowania, jest uregulowana w art. 15 ust. 1 DBA-DE-PL, zgodnie z którym: „Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie”. Artykuły 16, 17, 18 i 19 nie mają tutaj zastosowania. Odmiennie od tej zasady art. 15 ust. 2 DBA-DE-PL reguluje jak następuje: „Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym państwie, jeżeli:

a)odbiorca przebywa w drugim państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i

b)wynagrodzenie jest wypłacone przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim państwie, i

c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawco posiada w drugim państwie.”

W pierwszej kolejności stosuje się art. 15 ust. 2 DBA-DE-PL ze względu na dotychczasowe sformułowanie „niezależnie od ustępu 1”.

W ww. przepisie w lit. a) jest mowa o przebywaniu odbiorcy w drugim państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku kalendarzowym. Jednak skutki prawne art. 15 ust. 2, zdaniem Państwa, mogą być zastosowane tylko wtedy, gdy spełnione zostaną wszystkie wymogi. Warunki ujęte w literach b) i c) muszą być także spełnione; co oznacza, że spełnione muszą być wszystkie warunki ujęte w literach a) do c).

W ocenie Spółki nie spełnia ona przede wszystkim warunku określonego w lit. b), ponieważ wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim państwie (w tym kontekście "drugie państwo" oznacza Polskę).

Zdaniem Spółki prawo do opodatkowania należy zatem określić zgodnie z ogólną regulacją art. 15 ust. 1 DBA-DE-PL, ponieważ nie można zastosować określnej w art. 15 ust. 2 DBA-DE-PL regulacji dopuszczającej wyjątek. W tym kontekście należy uznać że pracownicy zatrudnieni w Niemczech również mają siedzibę w Niemczech. Biorąc pod uwagę regulację art. 15 ust. 1 (patrz tekst powyżej) DBA-DE-PL uposażenia (...) które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie (a więc w Niemczech) otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (a więc tylko w Niemczech), chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim umawiającym się Państwie (a więc w Polsce, ponieważ tutaj istotna jest fizyczna obecność.). Jeżeli praca jest wykonywana tam (a więc w Polsce), to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (a więc w Polsce)”.

Rozważając konsekwencje prawne art. 15 ust. 1 DBA-DE-PL w oderwaniu od innych uwarunkowań, można byłoby dojść do wniosku, że prawo do opodatkowania wynagrodzeń za pracę w Polsce (tj. proporcjonalnie; fizyczna obecność) należy przypisać państwu polskiemu.

Z tego też względu Spółka stoi na stanowisku, iż należy przyjąć, na co wskazywał już rozpatrywany odrębnie art. 15 ust.1 DBA-DE-PL, że dla wynagrodzenia za pracę w Polsce (tj. proporcjonalnie; decydująca jest fizyczna obecność w Polsce), prawo do opodatkowania przysługuje państwu polskiemu. Ww. przepis, w opinii Spółki, nie wymaga również minimalnego okresu wykonywania pracy najemnej w innym kraju. Z tego też powodu w Państwa opinii należy dokonać podziału wynagrodzenia na część podlegającą opodatkowaniu w Polsce i w Niemczech. W pierwszej kolejności należy przy tym bezpośrednio przyporządkować elementy wynagrodzenia, które mogą być przypisane do działalności w Niemczech lub w Polsce. Następnie wynagrodzenie dzieli się według fizycznej obecności w pracy, a więc następuje przyporządkowanie pośrednie. Co za tym idzie Spółka winna odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych proporcjonalnie do organów podatkowych zarówno w Polsce, jak i Niemczech.

Państwa zdaniem – w zakresie pytania Nr 2 – zgodnie z ustawą z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych dalej zwaną „ustawą o PIT”, dochód z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. ze stosunku pracy przez osoby posiadające ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. Polskich nierezydentów) podlega opodatkowaniu w Polsce (art. 3 ust. 2b pkt 1 Ustawy o PIT). Zgodnie z DBA-DE-PL, jeżeli praca jest wykonywana na terytorium Państwa innego niż państwo rezydencji, może podlegać tam opodatkowaniu (art. 15 ust. 1 DBA- DE-PL). Wykładnia wyżej przytoczonych przepisów Ustawy o PIT oraz DBA- DE-PL, w Państwa ocenie, prowadzi do wniosku, że opodatkowaniu w Polsce podlega ta część wynagrodzenia wypłacanego Pracownikowi, która dotyczy pracy faktycznie wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pozostała część wynagrodzenia podlega zatem opodatkowaniu, co do zasady, w Niemczech. Zgodnie z Ustawą o PIT, przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty (art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT). W szczególności przychodem ze stosunku pracy są wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe oraz różnego rodzaju dodatki. W praktyce organów podatkowych widoczne jest podejście, zgodnie z którym, jakiekolwiek świadczenia wypłacane przez pracodawcę, pozostające w związku ze stosunkiem pracy, powinny zostać potraktowane jako element wynagrodzenia pracownika. Przykładowo wskazać można interpretację indywidualną z dnia 13 marca 2024 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4011.29.2024.2.MKA, w której Dyrektor KIS wskazał, że przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Jak się wydaje mimo że interpretacja ta nie była wydana w stanie faktycznym analogicznym do stanu faktycznego komentowanego w niniejszej opinii, to zasada w niej wyrażona, może znaleźć tu zastosowanie. Również w literaturze podkreśla się, że jakiekolwiek świadczenie uzyskane przez podatnika w związku ze stosunkiem pracy będzie świadczeniem z tego stosunku, a konsekwencją jego otrzymania będzie powstanie obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego (Komentarz do art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, red. prof. dr hab. Witold Modzelewski, Małgorzata Słomka, Jerzy Bielawny, Krzysztof Radzikowski, Wojciech Safian, Marcin Szymocha, Mateusz Wojciechowski, Marek Zagórski, Piotr Zyśk, 2024, Legalis).

W świetle ww. przytoczonych przepisów oraz w związku z tym, że w oparciu o opinię doradcy podatkowego z Niemiec, Spółka uznała kwoty wypłacane na podstawie Porozumień za część wynagrodzenia należnego Pracownikowi na potrzeby rozliczeń z Urzędem Skarbowym w Niemczech powstaje jednak wątpliwość, czy ww. kwoty należy opodatkować również po stronie polskiej dokonując proporcjonalnego podzielenia do okresu w jakim odbywała się praca na terenie Polski i Niemiec w okresie objętym wypłaconą ratą porozumienia.

W Państwa ocenie nie ma obowiązku zapłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot wypłaconych na podstawie Porozumień po stronie polskiej, gdyż kwoty te dotyczą rozliczeń podatkowych Pracownika w Niemczech, a więc nie są w żaden sposób związane z pracą wykonywaną na terytorium Polski. Dodatkowo należy wskazać, iż powodem wypłaty należności pracownikowi jest wyłącznie spełnienie obowiązku związanego z odprowadzaniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na potrzeby Niemieckich Organów Podatkowych i w „pośrednim” wypełnieniu obowiązków ciążących na Spółce jako płatniku tychże zaliczek.

Państwa zdaniem – w zakresie pytania Nr 3 – dochód z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. ze stosunku pracy przez osoby posiadające ograniczony obowiązek podatkowy - na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. Polskich nierezydentów podatkowych) podlega opodatkowaniu w Polsce stosownie do postanowień art. 3 ust. 2b pkt 1 Ustawy o PIT. Płatnik jest zobowiązany do opłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych - Pracowników (art. 32 ustawy o PIT). Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku konieczności opodatkowania kwoty Porozumień po stronie polskiej powinna dokonać opłacenia należnej zaliczki na podatek dochodowy - w tym w przypadku zaległości - wraz z odsetkami (art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej) bezpośrednio na konto właściwego miejscowo Urzędu Skarbowego. W takim przypadku Płatnik nie dokonuje wypłat kwot zaliczek na podatek dochodowy do rąk pracownika. Jednocześnie w ocenie Spółki nie ma ona obowiązku opłacania zaliczek na podatek dochodowy po przekroczeniu przez Pracownika dochodu wyższego niż 1.000.000 zł celem zapłaty przez Pracownika „daniny solidarnościowej” określonej w art. 30h i ustawy o PIT. Stanowisko swoje Spółka uzasadnia tym, iż przepisy ustawy o PIT wyraźnie wskazują osoby fizyczne jako zobowiązane do zapłaty tejże należności, a dodatkowo przepis art. 32 ustawy o PIT nie odsyła do wyżej analizowanego art. 30h nakazując płatnikowi opłacanie zaliczek. W szczególności w sytuacji, gdy Pracownik nie złożył stosownego oświadczenia, w którym wnioskowałby o potrącania zaliczek, których celem byłoby pokrycie wysokości daniny solidarnościowej, płaconej przez Pracownika.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 tej ustawy:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Jeśli podatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, wówczas podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu,z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 31 ustawy, który obowiązywał do 31 grudnia 2022 r.:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy'', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

W opisie zdarzenia wskazali Państwo, że zatrudniają na podstawie umowy o pracę pracownika, który jest rezydentem niemieckim. Pracownik jest zatrudniony od 2021 r. Zgodnie z umową, Pracownik część pracy wykonuje na terytorium Niemiec, a część pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jako miejsce pracy jest wskazana siedziba Spółki w Polsce oraz adres zamieszkania pracownika w Niemczech, gdzie wykonuje pracę zdalną. Przyjazd pracownika do siedziby Spółki jest traktowany jako podróż służbowa. Są Państwo w stanie ustalić, jaka część pracy jest wykonywana na terytorium Polski, a jaka część na terytorium Niemiec.

Wypełniając obowiązki podatkowe w Niemczech, w dniu 4 marca 2022 r. przesłali Państwo do Niemieckiego Urzędu Skarbowego kwotę 84.810,56 Euro (tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych), którą Urząd zwrócił na konto Pracownika. Przyczyną tego była okoliczność, że nie posiadali Państwo zakładu podatkowego na terytorium Niemiec oraz nie byli Państwo zarejestrowani w Niemczech na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za Pracownika.

W wyniku informacji otrzymanej z Niemieckiego Urzędu Skarbowego przez Pracownika oraz jego małżonkę, w której Urząd oszacował wysokość należnego podatku – zawarli Państwo z Pracownikiem porozumienie, na podstawie którego uzgodniono, że Pracownik wykorzysta otrzymany zwrot z Urzędu Skarbowego w celu uregulowania wszelkich roszczeń Niemieckiego Urzędu Skarbowego dotyczących podatku dochodowego w Niemczech (dalej zwane: „Porozumienie”). W Porozumieniu wskazano, że kwota, którą Niemiecki Urząd Skarbowy zwrócił Pracownikowi, została potrącona Pracownikowi z kwoty brutto wynagrodzenia należnego z tytułu umowy o pracę zawartej między Pracownikiem a Spółką. W kolejnych latach zostały podpisane 4 kolejne porozumienia z dnia 3 czerwca 2022 r., z dnia 2 grudnia 2022 r., z dnia 8 września 2022 r. oraz z dnia 24 lutego 2023 r., które dotyczyły kolejnych terminów zapłaty podatku do Niemieckiego Urzędu Skarbowego. Wszystkie powyższe porozumienia będą łącznie określane dalej jako „Porozumienia”. Spółka zmieniła firmę odpowiadającą za rozliczenia pracownika zatrudnionego na prawie niemieckim zatrudniając doradcę podatkowego z Niemiec. Ww. doradca uznał, że kwoty wypłacone Pracownikowi na podstawie Porozumień stanowią dodatkowy element wynagrodzenia Pracownika, od którego powinien zostać zapłacony podatek dochodowy od osób fizycznych w Niemczech. Ponadto w wyniku jego działań Spółka od sierpnia 2023 r. dokonała zgłoszenia, na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, do Niemieckich Organów Podatkowych oraz odprowadza samodzielnie podatek dochodowy od części wynagrodzenia uzyskiwanego przez pracownika na terenie Niemiec do Niemieckich Organów Skarbowych. Ww. Pracownik przebywa na terytorium RP, krócej niż 183 dni w skali roku.

Ustalając w którym państwie podlegało opodatkowaniu wynagrodzenie wypłacane pracownikowi w pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że na podstawie art. 15 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90):

Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast przepis art. 15 ust. 2 ww. umowy określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem:

Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a)odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i

b)wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i

c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy polsko-niemieckiej, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Niemczech podlega opodatkowaniu w Niemczech, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski. W takim przypadku, dochód ten może być opodatkowany zarówno w Polsce, jak i w państwie rezydencji, czyli w Niemczech.

Co do zasady zatem pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać natomiast zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenie uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Niemczech z pracy wykonywanej w Polsce podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Niemczech, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tego artykułu, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Polsce) oraz w państwie miejsca zamieszkania (w Niemczech).

W państwie miejsca zamieszkania należy wówczas zastosować wynikającą z umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania.

W przedstawionej przez Państwa sytuacji w odniesieniu do pracy wykonywanej w Polsce przez rezydenta Niemiec nie zostały łącznie spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 2 analizowanej umowy polsko-niemieckiej, bowiem wynagrodzenie jest wypłacane przez Spółkę mającą swoją siedzibę w Polsce (a nie jak Państwo wskazali we własnym stanowisku „przez pracodawcę który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim państwie”).

W konsekwencji wynagrodzenia z tytułu pracy wykonywanej w Polsce przez pracownika mającego miejsce zamieszkania w Niemczech podlegały opodatkowaniu stosownie do art. 15 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, tj. zarówno w Polsce, jak i w Niemczech.

Natomiast wynagrodzenia z pracy wykonywanej przez tego pracownika w Niemczech nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości związanych z wyodrębnieniem wynagrodzenia podlegającego opodatkowaniu w Polsce, zgodzić się należy, że płatnik może ustalać wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce stosując metodę proporcjonalnego dzielenia wynagrodzenia w odniesieniu do liczby dni roboczych faktycznie przepracowanych w Polsce i w Niemczech.

W rezultacie, w celu obliczenia części wynagrodzenia podlegającego wykazaniu jako przychód osiągnięty w Polsce należałoby uwzględnić ilość dni faktycznie przepracowanych w Polsce do ilości wszystkich przepracowanych dni roboczych w danym okresie miesięcznym.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma przeszkód, aby Państwo ustalili wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce proporcjonalnie do liczby dni roboczych przepracowanych w Polsce, tj. uwzględniając dla celów tej proporcji ilość dni roboczych faktycznie przepracowanych w Polsce w ogólnej liczbie dni roboczych faktycznie przepracowanych w danym miesiącu.

W konsekwencji, osiągane przez pracownika wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy powinno być opodatkowane w Polsce w stopniu adekwatnym do dni fizycznej obecności w Polsce, w których to dniach pracownik wykonywał w Polsce pracę. W sytuacji zatem, gdy praca wykonywana jest przez pracownika na terytorium Polski (czyli przebywa on fizycznie w Polsce), to przypadające na te dni pracy wynagrodzenie otrzymywane przez pracownika podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Powzięli Państwo również wątpliwość, czy kwoty wypłacone na podstawie opisanych we wniosku porozumień powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz czy należy do nich stosować ww. metodę proporcjonalnego dzielenia kwoty w odniesieniu do ilości dni przepracowanych w danym państwie.

Z przedstawionych przez Państwa okoliczności wynika, że zgodnie z zapisami porozumień, kwoty, które Niemiecki Urząd Skarbowy zwrócił pracownikowi zostały potrącone z kwoty brutto wynagrodzenia należnego z tytułu umowy o pracę zawartej między Państwem a pracownikiem.

W świetle przedstawionych przez Państwa okoliczności, nie można więc przyjąć, że kwoty te nie były w żaden sposób związane z pracą wykonywaną na terytorium Polski.

Skoro bowiem – zgodnie z ustaleniami – zostały potrącone z wynagrodzenia brutto, to zasadnym jest przyjęcie, że stanowiły one w istocie część wynagrodzenia za pracę wykonywaną w obu państwach. W konsekwencji kwoty wypłacone pracownikowi na podstawie porozumień powinny zostać opodatkowane w sposób analogiczny jak pozostała część wynagrodzenia, tj. z zastosowaniem metody proporcjonalnego dzielenia kwoty w odniesieniu do ilości dni przepracowanych w danym państwie.

W konsekwencji ciążył na Państwu obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od całości wynagrodzenia związanego z pracą wykonywaną w Polsce, w tym od kwot „potrąconych” z wynagrodzenia brutto (w części przypadającej na pracę wykonywaną w Polsce) a następnie zwróconych pracownikowi przez Niemiecki Urząd Skarbowy.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości związanych ze skutkami opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot wypłaconych pracownikowi na podstawie porozumień, w postaci obowiązku zapłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych wyjaśnić należy, że płatnik stosownie do powołanego powyżej art. 31 i art. 32 ust. 1 jest zobowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od niego przychody ze stosunku pracy.

W myśl art. 32 ust. 1 w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:

Zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1)za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy nie przekroczył kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali - 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

2)za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 17% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali;

3)za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 r. poz. 1265):

Przy obliczaniu zaliczki według zasad określonych w art. 32 ust. 1 i 1a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, od dochodów uzyskanych w okresie od dnia 1 lipca 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. zamiast stawki 17% stosuje się stawkę 12%.

Na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.:

Zaliczki za miesiące od stycznia do grudnia wynoszą:

1)za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika nie przekroczył kwoty 120 000 zł - 12% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

2)za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika przekroczył kwotę 120 000 zł - 12% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę 120 000 zł;

3)za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu od danego płatnika.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r. :

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W świetle powyższego byli Państwo zobowiązani do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych również w sytuacji, gdy pracownik osiągnął dochód wyższy niż 1.000.000 zł. Zaliczki te należało obliczać według zasad wskazanych odpowiednio w art. 32 ust. 1 lub 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczki należy wpłacać na rachunek urzędu skarbowego przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według Państwa siedziby wykonuje swoje zadania.

Kwestie zaległości podatkowych oraz odpowiedzialności z tego tytułu regulują przepisy Ordynacji podatkowej.

Na podstawie art. 8 Ordynacji podatkowej:

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do art. 51 § 1, § 2 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa:

Zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.

Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku.

Przepisy § 1 i 2 stosuje się również do należności z tytułu podatków, zaliczek na podatki oraz rat podatków niewpłaconych w terminie płatności przez płatnika lub inkasenta.

W myśl art. 53 § 1 tej ustawy:

Od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 52 § 1 pkt 2 i art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę.

Na podstawie natomiast art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Z powyższych uregulowań wynika, że odpowiedzialność płatnika dotyczy podatku niepobranego lub podatku pobranego a niewpłaconego. Zobowiązanie płatnika do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie jest oderwane od zobowiązania podatkowego podatnika. Za wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 26a Ordynacji podatkowej, obciążony podatkiem jest podatnik, a rola płatnika polega na dopełnieniu czynności wskazanych w art. 8 Ordynacji podatkowej. Elementem konstytutywnym odpowiedzialności płatnika jest zawsze niewpłacenie podatku, co wynika z treści art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany, a niewpłacony. Zatem płatnik odpowiada wówczas, gdy należny podatek nie wpłynął w odpowiedniej wysokości i w odpowiednim terminie na rachunek urzędu skarbowego.

Odpowiedzialność płatnika za niepobrany podatek ma na celu zabezpieczenie należności Skarbu Państwa w wysokości tego podatku (z ewentualnymi odsetkami).

Jednakże w sytuacji braku pobrania zaliczki na podatek przez płatnika, przy jednoczesnej wpłacie należnego podatku przez podatnika - organ podatkowy nie może żądać wpłaty tych samych kwot od płatnika. Z chwilą ewentualnej zapłaty podatku przez podatnika dojdzie bowiem do wygaśnięcia jego zobowiązania podatkowego. Brak zobowiązania powoduje natomiast, że nie można mówić o odpowiedzialności podatkowej jakiegokolwiek podmiotu, w tym płatnika, za jego zapłatę.

W konsekwencji, jeśli nie pobrali i nie odprowadzili Państwo należnych zaliczek od kwot wskazanych w Porozumieniu (w części przypadającej na pracę wykonywaną w Polsce), a ponadto należnego podatku z tego tytułu samodzielnie nie wpłacił Państwa pracownik, to zgodzić się należy, że nadal istnieje przedmiot odpowiedzialności płatnika, w związku z czym odpowiada on za należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku wraz z odsetkami za zwłokę liczonymi do dnia zapłaty. Zapłata należności przez płatnika następuje do właściwego urzędu skarbowego, a nie do rąk podatnika.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości związanych z obowiązkiem zapłaty daniny solidarnościowej wyjaśnić natomiast należy, że zgodnie z art. 30h ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne są obowiązane do zapłaty daniny solidarnościowej w wysokości 4% podstawy obliczenia tej daniny.

Podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1 000 000 zł sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1, 9 i 9a, art. 30b, art. 30c oraz art. 30f po ich pomniejszeniu o:

1)kwoty składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a, oraz składek, o których mowa w art. 30c ust. 2 pkt 2,

2)kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5

- odliczone od tych dochodów.

Na podstawie art. 30h ust. 3 ustawy:

Przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej w roku kalendarzowym, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się dochody i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z ust. 2 wykazywane w:

1)rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, jeżeli podatek wynikający z tego rozliczenia jest podatkiem należnym,

2)zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa

- których termin złożenia upływa w okresie od dnia następującego po dniu upływu terminu na złożenie deklaracji o wysokości daniny solidarnościowej w roku poprzedzającym ten rok kalendarzowy do dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 4.

Zgodnie z art. 30h ust. 4 i ust. 5 ustawy:

Osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1, są obowiązane składać urzędom skarbowym deklarację o wysokości daniny solidarnościowej, według udostępnionego wzoru, w terminie do dnia 30 kwietnia roku kalendarzowego i w tym terminie wpłacić daninę solidarnościową. Przepisy art. 45 ust. 1b i 1c stosuje się odpowiednio.

Deklaracja o wysokości daniny solidarnościowej zawiera dane umożliwiające prawidłową identyfikację osoby fizycznej i urzędu skarbowego, do którego kierowana jest deklaracja, oraz poprawne rozliczenie daniny solidarnościowej.

Do zapłaty daniny solidarnościowej obowiązane są więc osoby fizyczne, których dochód przekroczył 1 000 000 zł. Osoby te, oprócz podatku dochodowego, są obowiązane zapłacić dodatkowo daninę solidarnościową w wysokości 4% podstawy obliczenia oraz złożyć we właściwym urzędzie skarbowym deklarację o wysokości tej daniny solidarnościowej.

Zapłata daniny solidarnościowej nie jest więc dokonywana za pośrednictwem płatnika i jest ponoszona ze środków podatnika.

W konsekwencji w sytuacji konieczności zapłaty daniny solidarnościowej przez pracownika, na Państwu jako płatniku nie ciążą obowiązki związane z zapłatą tej daniny. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują obowiązku pokrywania kosztów daniny solidarnościowej przez płatnika. Odpowiadając zatem wprost na trzecie z zadanych przez Państwa pytań – w sytuacji konieczności zapłaty daniny solidarnościowej przez pracownika nie są Państwo zobowiązani do pobierania zaliczek na poczet daniny solidarnościowej, jak też nie są Państwo zobowiązani „dopłacić” pracownikowi kwot zaliczek pokrywających wysokość daniny solidarnościowej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.