Interpretacja indywidualna z dnia 16 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.266.2024.1.DK

Ustalenie, czy Spółka jest uprawniona do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy oraz czy odsetki od kredytu zaciągniętego na częściowe sfinansowanie zakupu lokalu będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy :

• Spółka jest uprawniona do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy – jest prawidłowe
• odsetki od kredytu zaciągniętego na częściowe sfinansowanie zakupu lokalu będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodu – jest prawidłowe

Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka A. Sp z o.o. jest podatnikiem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie Polski, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie reklamy, w szczególności świadczy usługi (…) Obecnie Spółka jest w trakcie negocjacji zmierzających do nabycia od B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) prawa własności dwóch lokali mieszkalnych w budynku wolnostojącym. Oba lokale stanowią całość parteru dwukondygnacyjnej kamienicy (parter i 2 piętra). Na każdym piętrzę usytuowane są dwa lokale mieszkalne.

Cała kamienica przeznaczona jest do celów mieszkalnych, ale zakupiony parter będzie wykorzystywany przez Spółkę na cele biurowe, co dopuszcza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Pomimo wskazania w księgach wieczystych, że są to lokale mieszkalne, lokale te przystosowane będą do celów niemieszkalnych i w ten sposób użytkowane. Zakup lokalu sfinansowany zostanie ze środków własnych Spółki a częściowo będzie finansowany kredytem. Po dokonaniu transakcji, Spółka zamierza przystosować nabyte lokale do celów niemieszkalnych - w lokalach znajdować się będą pomieszczenia biurowe Spółki. Żadna część powierzchni użytkowej lokali po nabyciu przez Spółkę nie będzie wykorzystana na cele mieszkalne. Spółka planuje po nabyciu przedmiotowych lokali wprowadzić je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z symbolem Klasyfikacji Środków Trwałych 121 (tj. lokale niemieszkalne) oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nabytych lokali.

Pytanie

Czy Spółka jest uprawniona do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy? Czy odsetki od kredytu zaciągniętego na częściowe sfinansowanie zakupu lokalu będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka będzie uprawniona do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy i będzie mogła uwzględnić odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu w kosztach uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1)wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Amortyzacji nie podlegają:

1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a, 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, amortyzacji nie podlegają:

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

- o zaliczeniu lokalu do właściwego rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska w zakresie pytań przedstawionych na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad.1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, amortyzacji nie podlegają:

Treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa zmieniająca”, „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych. Z powyższego przepisu wynika, że ustawa Polski Ład wprowadziła zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych, począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 16c pkt 2a ustawy o CIT. Zmiana ta nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji.

Jak wskazano bowiem w uzasadnieniu do ustawy Polski Ład (Druk sejmowy nr 1532), w części określonej jako Zmiany w zakresie amortyzowania budynków i lokali mieszkalnych: „Proponowane zmiany zakładają wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Zmiany dotyczą zatem tych składników, których wartość nie spada, a zasadniczo wzrasta. Projektowane rozwiązanie będzie zbieżne w skutkach w podatku dochodowym z rozwiązaniami dotyczącymi gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które również nie podlegają amortyzacji. Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych mieszkań, szczególnie z rynku wtórnego, powoduje, że dochody uzyskiwane z tego tytułu są w obowiązującym stanie prawnym, efektywnie bardzo często nieopodatkowane. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje. (…) Budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. Tymczasem korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie, jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań. Zakłada się, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych. W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym”.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest w trakcie negocjacji zmierzających do nabycia prawa własności dwóch lokali mieszkalnych w budynku wolnostojącym. Oba lokale stanowią całość parteru dwukondygnacyjnej kamienicy (parter i 2 piętra). Na każdym piętrzę usytuowane są dwa lokale mieszkalne.

Cała kamienica przeznaczona jest do celów mieszkalnych, ale zakupiony parter będzie wykorzystywany przez Spółkę na cele biurowe, co dopuszcza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Pomimo wskazania w księgach wieczystych, że są to lokale mieszkalne, lokale te przystosowane będą do celów niemieszkalnych i w ten sposób użytkowane. Zakup lokalu sfinansowany zostanie ze środków własnych Spółki a częściowo będzie finansowany kredytem. Po dokonaniu transakcji, Spółka zamierza przystosować nabyte lokale do celów niemieszkalnych - w lokalach znajdować się będą pomieszczenia biurowe Spółki. Żadna część powierzchni użytkowej lokali po nabyciu przez Spółkę nie będzie wykorzystana na cele mieszkalne. Spółka planuje po nabyciu przedmiotowych lokali wprowadzić je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z symbolem Klasyfikacji Środków Trwałych 121 (tj. lokale niemieszkalne) oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nabytych lokali.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy mogą Państwo dokonywać amortyzacji podatkowej lokali oznaczonych jako mieszkalne, które Spółka zamierza zakupić oraz wprowadzić do ewidencji środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych jako niemieszkalne i użytkować na cele niemieszkalne.

Wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania.

We wniosku jednoznacznie Państwo wskazali, że lokale znajdujące się w budynku, który Spółka zamierza kupić, są lokalami mieszkalnymi, które pomimo zakwalifikowania ich jako mieszkalne będą całkowicie przeznaczone na cele biurowe. Z wniosku wynika także, że po dokonaniu transakcji zamierzają Państwo wykorzystywać lokale do celów nie mieszkaniowych, do prowadzenia biura Spółki. Ww. lokale zostaną również wprowadzone przez Państwa do ewidencji środków trwałych z symbolem 121 ( lokale niemieszkalne).

Art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wprost wskazuje, że amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne. Biorąc jednak pod uwagę, że jak sami Państwo przyznajecie, ww. lokal będzie użytkowany tylko na cele niemieszkalne i zostanie on wprowadzony do prowadzonej przez Państwa ewidencji środków trwałych z symbolem 121 ( lokale niemieszkalne), to należy uznać, że ww. przepis nie będzie miał zastosowania w tym przypadku.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że skoro opisane we wniosku lokale, od momentu wprowadzenia ich przez Państwa do ewidencji środków trwałych, zostały zakwalifikowane wg KŚT z symbolem 121 – „ lokale niemieszkalne”, to tym samym, Spółka od momentu ich wprowadzenia będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. lokali i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ wyłączenie określone art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy budynków/lokali niemieszkalnych.

Tym samym będą Państwo uprawnieni do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy. W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odsetki od kredytu zaciągniętego na częściowe sfinansowanie zakupu lokali, o których mowa we wniosku.

O ile udzielenie kredytu jest neutralne podatkowo dla stron umowy, o tyle odsetki z nim związane, do poniesienia których jest zobowiązany kredytobiorca (tu: Spółka), po spełnieniu określonych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Koszty kredytu (pożyczki), tj. naliczone odsetki od kredytu, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ustalonym zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a lub art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a powołanej ustawy:

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 tej ustawy:

A contrario odsetki od pożyczek (kredytów) zapłacone/skapitalizowane mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

W świetle art. 16g ust. 3 ustawy o CIT,

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że odsetki od spłaty kredytu do dnia oddania środka trwałego do ewidencji środków trwałych powiększają jego wartość początkową, natomiast po tym dniu nie wpływają na jego na jego wartość początkową, jednak stanowią one koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

W myśl art. 15c ust. 3:

Zgodnie z art. 15c ust. 4 ww. ustawy:

W myśl art. 15c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

Natomiast zgodnie z art. 15c ust. 6 tej ustawy:

Zgodnie z art. 15c ust. 12 powołanej ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 15c ust. 13 ww. ustawy:

Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 14 tej ustawy:

W myśl art. 15c ust. 18:

Natomiast zgodnie z art. 15c ust. 19 ww. ustawy:

Zauważyć należy, że w odniesieniu do kosztów finansowania zakupu lokali – co do zasady – wydatki, które Spółka poniesie na finansowanie procesu zakupu w postaci odsetek od zaciągniętego kredytu będą ponoszone w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wydatki te bowiem mają ogólny związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością, gdyż jak zaznaczyła Spółka we wniosku w ww. lokalach będzie prowadzić swoje biuro.

Zatem, należy uznać, że przedmiotowe wydatki Spółka może zaliczyć do kosztów związanych z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT przy jednoczesnym spełnieniu warunków, o których mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podkreślić przy tym należy, że odsetki ze względu na swój kasowy charakter stają się kosztem uzyskania przychodów w momencie ich zapłacenia/kapitalizacji.

Ponadto poniesione przez Państwa odsetki w związku z kredytem do czasu przyjęcia lokali do ewidencji środków trwałych będą powiększać wartość początkową tych lokali, natomiast odsetki poniesione po tym dniu (po dniu oddania lokali do ewidencji środków trwałych) nie wpływają na wartość początkową tych środków trwałych i Spółka będzie mogła zaliczyć te odsetki do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, w momencie ich zapłaty.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

• Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
• Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).