Interpretacja indywidualna z dnia 1 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.209.2024.2.PC

Czy wydatki na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2023 r., wypłaconego w terminie zgodnym z wewnętrznym Regulaminem Wynagradzania w związku z ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym są kosztem uzyskania przychodów miesiąca grudnia 2023 roku.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 kwietnia 2024 r., za pośrednictwem systemu ePUAP, wpłynął Państwa wniosek tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalania, czy wydatki na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2023 r., wypłaconego w terminie zgodnym z wewnętrznym Regulaminem Wynagradzania w związku z ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym są kosztem uzyskania przychodów miesiąca grudnia 2023 roku.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – w dniach 21 i 26 czerwca 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca –powstał z przekształcenia zakładu budżetowego, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie (…).

100 % udziałów w spółce posiada Gmina Miejska (…). Zgodnie z obowiązującym u wnioskodawcy Regulaminem Wynagradzania Pracowników (…), pracownik zatrudniony w Spółce ma prawo m.in. do dodatkowego wynagrodzenia rocznego (§ 6 pkt 10 Regulaminu). W myśl § 10 ust. 2 cytowanego Regulaminu, dodatkowe wynagrodzenie roczne przysługuje pracownikowi na zasadach określonych w przepisach odrębnych. W tym zakresie znajduje zastosowanie ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (dalej jako „ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu”).

Zgodnie z ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu, pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego (art. 2 ust. 1), a wynagrodzenie roczne wypłaca się nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie (art. 5 ust. 2) – tj. do 31 marca.

Zatem, dodatkowe wynagrodzenie roczne za dany rok staje się należne dopiero z dniem 31 grudnia tego roku. Wobec powyższego, Wnioskodawca uwzględniając przepisy wewnątrzzakładowe oraz ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu, dokonał terminowej wypłaty pracownikom dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2023 r. (które stało się należne z dniem 31 grudnia 2023 r.) - dnia 15 marca 2024 r.

Pytania

Czy wydatki na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2023 r., wypłaconego w terminie zgodnym z wewnętrznym Regulaminem Wynagradzania w związku z ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym są kosztem uzyskania przychodów miesiąca grudnia 2023 roku?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie wnioskodawcy, wydatki na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2023 r. wypłaconego w terminie zgodnym z wewnętrznym Regulaminem Wynagradzania w związku z ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym są kosztem uzyskania przychodów w miesiącu grudniu 2023 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem, dodatkowe wynagrodzenie roczne stanowi należność z tytułów o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy tj. Regulaminem (…) w związku z ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym, dodatkowe wynagrodzenie roczne pracowników Wnioskodawcy za 2023 r. stało się należne dnia 31 grudnia 2023 r., a termin jego wypłaty został dochowany, ponieważ przedmiotowe wynagrodzenie wypłacono dnia 15 marca 2024 r., przy czym termin jego wypłaty przypadał do dnia 31 marca 2024 r.

Wobec powyższego dodatkowe wynagrodzenie roczne za 2023, jako należne w grudniu 2023 r., oraz wypłacone w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, stanowi koszt uzyskania przychodu wmiesiącu grudniu 2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym a przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ww. ustawy, czyli:

- został poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny, a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania;

- w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,

- nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop,

- został właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także tzw. „koszty pracownicze” obejmujące m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie.

Wydatki na rzecz pracowników co do zasady są kosztami podatkowymi, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT,

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 15a ustawy o CIT,

Zatem, dodatkowe roczne wynagrodzenia pracowników, należy kwalifikować jako koszty podatkowe w oparciu o cytowany powyżej art. 15 ust. 4g ustawy o CIT.

W związku z powyższym, koszty wynagrodzeń pracowników powinni Państwo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów Spółki w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia terminu, powyższe wydatki będą stanowiły dla Państwa koszt z chwilą ich zapłaty.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy wydatki na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2023 r. wypłaconego w terminie zgodnym z wewnętrznym Regulaminem Wynagradzania w związku z ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym są kosztem uzyskania przychodów w miesiącu grudniu 2023 r., jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

· Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

· Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).