Interpretacja indywidualna z dnia 28 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.244.2024.3.IK

Brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku nabyciem bonów jednego przeznaczenia oraz uznanie czynności przekazania bonów jednego przeznaczenia pracownikom za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest:

- prawidłowe w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku nabyciem bonów jednego przeznaczenia,

- prawidłowe w zakresie uznania czynności przekazania bonów jednego przeznaczenia pracownikom za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku od towarów i usług, który dotyczy m.in. braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku nabyciem bonów jednego przeznaczenia oraz uznania czynności przekazania bonów jednego przeznaczenia pracownikom za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 19 czerwca 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie produkcji ... Maszyny i urządzenia są sprzedawane głównie do zagranicznych podmiotów powiązanych. Wnioskodawca zatrudnia pracowników zgodnie z przepisami prawa pracy oraz współpracuje z osobami na podstawie umów cywilnoprawnych. Poza wynagrodzeniem, pracownicy zatrudnieni na umowę o pracę otrzymują dodatkowe świadczenia.

Aby efektywnie zarządzać kontami dodatkowych świadczeń oraz dostosować te świadczenia do potrzeb zainteresowanych spółka planuje wprowadzić tzw. Program kafeteryjny obsługiwany przez podmiot zewnętrzny (dalej: „Operatora”), niepowiązany z Wnioskodawcą. W jego ramach pracownikom zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę przekazywane będą punkty uprawniające do nabycia określonych produktów i usług za pośrednictwem strony internetowej programu kafeteryjnego.

Program kafeteryjny będzie udostępniony na podstawie umowy Wnioskodawcy z dostawcą zewnętrznym (Operatorem). Program nie będzie stanowił części regulacji z zakresu wynagradzania pracowników. Założeniem Programu jest, by pracownicy otrzymywali od spółki na indywidualne konto funkcjonujące w serwisie internetowym określoną ilość punktów, gdzie 1 pkt jest warty 1 zł. Do tego celu Operator Programu Kafeteryjnego udostępni konta w serwisie internetowym, w którym znajduje się informacja o otrzymanych od spółki punktach, całkowitej wartości punktowej oraz ofercie towarów i usług, które można będzie za te punkty nabyć. Na podstawie umowy cywilnoprawnej, Operator będzie akceptował punkty przypisane pracownikom i umożliwiał ich wymianę na określone towary i usługi partnerów własnych i partnerów spółki. Program kafeteryjny będzie finansowany ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Pracownicy będą otrzymywać punkty co miesiąc. Następnie, za pośrednictwem serwisu internetowego będą mogli składać zamówienia na towary i usługi dostępne w ramach Programu Kafeteryjnego, aż do wyczerpania dostępnych środków. Wymiana punktów na towary i usługi następować będzie w formie jednorazowego umorzenia punktów za określony towar lub usługę lub w formie abonamentowej - w formie okresowego umorzenia punktów w zamian za udostępnienie usługi w kolejnym okresie rozliczeniowym. W takim przypadku otrzymywane w danym okresie rozliczeniowym punkty w pierwszej kolejności wymieniane będą na świadczenia abonamentowe. Tryb abonamentowy wykorzystywany będzie do nabywania abonamentów sportowych oraz ubezpieczeń medycznych i zdrowotnych, które nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

W przypadku bonów, jeżeli ilość punktów zgromadzonych przez pracownika lub współpracownika będzie niewystarczająca do nabycia wybranego produktu lub usługi, zainteresowany będzie mógł dopłacić brakującą kwotę z własnych środków. Operator umożliwi dostęp do serwisu płatniczego. Pracownicy będą mogli w dowolnym momencie wymienić punkty na towary lub usługi. Wnioskodawca nie przewiduje możliwości wypłaty zgromadzonych środków w gotówce, nawet w momencie rozwiązania umowy. Rozwiązanie umowy spowoduje brak możliwości dalszego uczestnictwa w Programie Kafeteryjnym i brak możliwości wykorzystania punktów. Rozwiązanie umowy spowoduje również dezaktywację konta uczestnika w serwisie internetowym Operatora.

Rozliczenie Wnioskodawcy z Operatorem Programu Kafeteryjnego ma się odbywać co miesiąc. Operator wystawi na Wnioskodawcę fakturę VAT za bony jednego przeznaczenia, na które pracownicy wymienili punkty w danym miesiącu. Załącznikiem do faktury będzie specyfikacja bonów, uwzględniająca stawkę VAT oraz informację pozwalającą określić czego dotyczyły bony, w szczególności czy były to usługi, czy towary oraz kto spośród pracowników dokonał wymiany. W sytuacji, gdy wartość bonu zostanie opłacona częściowo punktami od pracodawcy a częściowo przelewem z prywatnego rachunku bankowego pracownika, część „dopłacona” nie będzie odzwierciedlona na fakturze wystawionej przez Operatora na Wnioskodawcę. Przykładowo, przy zamówieniu bonu na masaż o wartości 246 zł, gdzie 123zł pochodzi z punktów od pracodawcy, a resztę pracownik uregulował przelewem, na fakturze od Operatora będzie bon na masaż w cenie brutto 123 zł.

Drugim dokumentem jaki wystawi Operator będzie nota księgowa obciążająca Wnioskodawcę na wartość bonów różnego przeznaczenia, na które pracownicy wymienili punkty w danym miesiącu. Wartość bonów będzie przypisywana poszczególnym pracownikom jako nieodpłatne świadczenie i podlegać ubezpieczeniom społecznym oraz opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych Przedmiotem niniejszego wniosku są tylko rozliczenia dotyczące bonów jednego przeznaczenia.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

 1. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i w ramach swojej działalności wykonuje czynności opodatkowane VAT.

 2. Odnosząc się do pytania zadanego w piśmie z 17 czerwca 2024 r.: „czy w ramach prowadzonej działalności wykonują Państwo wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem VAT, czy również wykonują Państwo czynności zwolnione od podatku?” Wnioskodawca zauważa, że rozważania w tym zakresie są po części przedmiotem złożonego wniosku o interpretację (pytanie nr 1). Co do zasady Spółka wykonuje czynności opodatkowane VAT, jednak zdarzają się również czynności pozostające poza systemem VAT tzn. niespełniające kryteriów działalności gospodarczej, o której w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT oraz czynności zwolnione z VAT na podstawie tej ustawy. Jeśli chodzi o czynności zwolnione to ich wartość netto w 2023 roku wyniosła 781 348,82 zł, co stanowi około 0,05% całej wartości sprzedaży. Tendencję tę można przyjąć za aktualną w 2024 roku. Jeśli chodzi o czynności pozostające poza systemem VAT to Wnioskodawca jest zdania, że do takich należy zakup i przekazanie pracownikom bonów jednego przeznaczenia, jednak celem uzyskania pewności w tym zakresie zadał pytanie we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów podatkowych (pytanie nr 1).

 3. Świadczenia dokonywane przez Spółkę na rzecz pracowników w postaci przekazywanych bonów jednego przeznaczenia zdaniem Wnioskodawcy nie mają zarówno ogólnego, jak i pośredniego związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, gdyż stanowią świadczenia wynikające z dobrej woli Spółki i chociaż mogą przyczynić się do zbudowania lojalności pracownika, a także zdecydować o wyborze Spółki jako pracodawcy w ramach rekrutacji, co ma związek z zabezpieczeniem źródła przychodów z prowadzonej działalności, to jednak w głównej mierze służą zaspokojeniu osobistych potrzeb korzystających pracowników. Wydatek ten nie jest uwzględniany w kalkulacji ceny usług, towarów bądź wyrobów sprzedawanych przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca przedstawił szerzej swoje stanowisko w tej sprawie we wniosku, chciałby jednak uzyskać potwierdzenie jego słuszności i oto wnioskował.

Pytania w zakresie podatku od towarów i usług oznaczone numerami jak we wniosku

2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku od towarów i usług wykazanego na fakturach dokumentujących zakup bonów jednego przeznaczenia celem nieodpłatnego przekazania pracownikom?

3. Czy nieodpłatne przekazanie pracownikom bonów jednego przeznaczenia dotyczących usług będzie spełniało dyspozycję art. 8 ust. 2 VAT i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Państwa stanowisko

Pytanie 2

Wnioskodawca nie będzie mieć prawa do odliczenia podatku od towarów i usług wykazanego na fakturach dokumentujących zakup bonów jednego przeznaczenia celem przekazania pracownikom.

Pytanie 3

Nieodpłatne przekazanie pracownikom bonów jednego przeznaczenia dotyczących usług nie będzie spełniać dyspozycji art. 8 ust. 2 VAT i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie stanowiska:

Ad. 1-3

Zgodnie z art. 15 Ustawy o podatku od towarów i usług [Dz. U. 2004 Nr 54 poz. 535, ze zm. Dz. U. 2023 poz. 1570, 1598, 1852] (dalej: VAT), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust.2 VAT).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 VAT)

Z kolei, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 (art. 86 ust. 1 VAT).

Przez bon jednego przeznaczenia rozumie się bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu (art. 2 ust. 43 VAT). Transferem bonu jest jego emisja oraz każde kolejne przekazanie. Transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy (art. 2 ust. 45 VAT).

W myśl art. 8 ust. 2 VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1)

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2)

nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT - spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy.

Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa - mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp. Przy czym, żeby można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

W opisywanym stanie przyszłym Wnioskodawca będzie nabywać bony jednego przeznaczenia, w tym dotyczące usług, z myślą o ich nieodpłatnym przekazaniu swoim pracownikom. Wydatki nie mają żadnego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli ich celem jest zaspokojenie potrzeb osobistych pracowników.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika, czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, itp.

Przekazania pracownikom bonów jednego przeznaczenia ma mieć nieobowiązkowy charakter, a pracownicy Wnioskodawcy będą mogli skorzystać z udostępnionych punktów celem zakupu bonu jednego przeznaczenia, ale nie będzie to obowiązkowe. Jeżeli nie skorzystają, wartość punktów przepadnie. Program ma być wyrazem dobrej woli Wnioskodawcy i nie wynikać z treści zawartych z poszczególnymi beneficjentami programu umów o pracę czy innych wewnętrznych regulaminów. W konsekwencji, w opisywanym stanie przyszłym, należy uznać nabycie bonów jednego przeznaczenia za pozostające bez związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i osiąganymi z niej przychodami.

Konstatacja ta znajduje liczne potwierdzenia w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: TSUE) m. in. w wyroku z dnia 6 maja 1992 r. w sprawie C20/91 X., Rec. S. I-2847, pkt 17, jak również w wyroku TSUE z 16 października 1997r. w sprawie C-259/95 pomiędzy Juliusz Fillibeck Sohne GmbH and CO.KG a Finanzamt Neustadt (Niemcy). Wyrok ten dotyczy wprawdzie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracowników w formie dowozu do pracy, jednakże został w nim poruszony także temat, kiedy przekazana usługa jest świadczeniem dla celów osobistych pracowników, a kiedy jest świadczeniem na potrzeby działalności gospodarczej pracodawcy. Dalej, sprawa C-371/07 Danfoss and Astra Zeneca przeciwko Skatteministeriet, w której wyrokiem z 11 grudnia 2008 r. Trybunał stwierdził, że co do zasady wydawanie pracownikom nieodpłatnych posiłków, o ile ich udostępnienie nie jest niezbędne, a przyjęcie należy do sfery wyboru pracownika, w które pracodawca nie interweniuje, służy zaspokojeniu ich prywatnych potrzeb w rozumieniu art. 6 ust. 2 Szóstej Dyrektywy. Jeżeli natomiast ze szczególnych okoliczności wynika, że zapewnienie posiłków przez pracodawcę nie służy zaspokajaniu prywatnych potrzeb tych ostatnich i nie jest dokonywane w celach innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa, wtedy osobista korzyść, jaka wynika z tego dla pracowników, wydaje się mieć jedynie charakter uboczny względem potrzeb przedsiębiorstwa.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż wobec braku związku zakupu bonów jednego przeznaczenia z wykonywaniem czynności opodatkowanych będących przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie będzie on uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu tychże bonów. Wnioskodawca dokonując zakupu bonów jednego przeznaczenia w kontekście podatku od towarów i usług będzie działał w charakterze konsumenta ostatecznego ponosząc ciężar tego podatku. Przechodząc do rozważań dotyczących należnego od Wnioskodawcy podatku od towarów i usług kluczowe dla sprawy jest odwołanie się do reguły neutralności podatku VAT. Wobec zasady natychmiastowego odliczenia podatku naliczonego VAT przy zakupach dokonanych przez podatników tego podatku, przepisy art. 7 i 8 VAT, odnoszące się do nieodpłatnego przekazania towarów oraz świadczenia usług na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością, zabezpieczają polski system podatkowy przed utratą dochodu z podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy podatnik zmienił charakter wydatku, w stosunku do którego skorzystał z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wobec deklarowanego wcześniej związku wydatku z czynnościami opodatkowanymi. W takich sytuacjach norma prawna oparta o przepisy art. 7 i 8 VAT stoi na straży zasada neutralności podatku od towarów i usług.

Termin „neutralność podatku VAT” nie jest pojęciem jednoznacznym. W węższym znaczeniu jest ona utożsamiana z wszechfazowym opodatkowaniem obrotu oraz możliwością odliczania podatku przez podatników niebędących ostatecznymi konsumentami. Przestrzeganie tej zasady ma zabezpieczyć przedsiębiorców przed ponoszeniem ciężaru podatku VAT (A. Adamczyk, M. Kluzek; „Stopień realizacji zasady neutralności podatku VAT w państwach Unii Europejskiej - próba kwantyfikacji”; Studia ekonomiczne. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach nr 358/2018). W opisywanym stanie przyszłym Wnioskodawca dokonując zakupu bonów jednego przeznaczenia dotyczących usług, które dalej nieodpłatnie przekaże pracownikom, nie będzie działał w charakterze podatnika, a jedynie ostatecznego konsumenta. Bony jednego przeznaczenia, dotyczące towarów jak i usług, Wnioskodawca nabywać będzie bowiem z myślą o ich nieodpłatnym przekazaniu pracownikom na cele osobiste i bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponosząc zatem koszt podatku VAT jako konsument ostateczny, bez prawa do jego odliczenia, w myśl zasady neutralności podatku VAT, nie będzie zobligowany wykazać jako przedsiębiorca podatek należny z tego tytułu. W praktyce oznaczałoby to dwukrotne opodatkowanie bonów dotyczących usług.

Co do zasady, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. Są to zatem te wszystkie nieodpłatne świadczenia usług, które odbywają się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. W przypadku nieodpłatnych świadczeń realizowanych na rzecz pracowników będą to także świadczenia, które nie są związane ze stosunkiem pracy, ale zaspakajają prywatne/osobiste potrzeby pracownika, a ich zaspokojenie przez pracodawcę wynika wyłącznie z jego dobrej woli.

Jeżeli natomiast nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. nieodpłatne świadczenie usług będzie wykonane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Należy jednak wskazać, że istotną kwestią dla zastosowania przepisu art. 8 ust. 2 ustawy jest ustalenie, czy wystąpiło prawo do odliczenia podatku naliczonego. Takie podejście znajduje potwierdzenie w opinii Rzecznika Generalnego z dnia 23 października 2008 r. w powołanej wyżej sprawie C-371/07, który stwierdził, że „(...) możliwość odliczenia podatku naliczonego stanowi wyraźną przesłankę jedynie dla zastosowania art. 5 ust. 6 lub art. 6 ust. 2 lit. a, jednakże sądzę, że w art. 6 ust. 2 lit. b ma charakter bezwzględnie dorozumiany. Nie ma w tym przypadku charakteru wyraźnego zasadniczo z uwagi na to, że przepis ten odnosi się głównie do usług świadczonych przez pracowników, a koszty pracowników (w formie wynagrodzenia) nie są obciążone podatkiem VAT. Jednakże w przypadku, gdy kompleksowa dostawa winna być sklasyfikowana, jako dostawa usług, wykorzystane towary zazwyczaj będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawą opodatkowania w odniesieniu do wszystkich transakcji wymienionych w art. 6 ust. 2 stanowi »suma wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie usług« (art. 11 część A ust. 1 lit. c). Objęcie tą podstawą opodatkowania kosztu dostaw, od których podatek naliczony nie podlegał odliczeniu, byłoby sprzeczne nie tylko z systematyką art. 5 ust. 6 i art. 6 ust. 2 w całości, ale również z fundamentalną zasadą neutralności podatku VAT dla podatników” - vide pkt 40 opinii.

Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikający z braku związku wydatku z prowadzoną działalnością wyklucza zastosowanie art. 8 ust.2.

Odnosząc się do opisanego stanu przyszłego, trzeba podkreślić, że to samo podejście znajdzie zastosowanie w przypadku gdy pracownicy będą zamawiali na Platformie kafeteryjnej bony opłacane częściowo punktami od pracodawcy, a częściowo z własnych środków. Wnioskodawca otrzyma wówczas fakturę za te bony opiewającą tylko na wartość punktów, które przekaże pracownikowi na poczet zakupu. Bony zostaną nabyte wspólnie z pracownikiem, z którym Wnioskodawca podzieli się zapłatą za bony, a dalej przekazane pracownikowi do wyłącznej dyspozycji. Wspólnie z pracownikiem, współdzieląc koszty, Wnioskodawca będzie działał jako konsument ostateczny, a nabycie bonów będzie w pełni odpłatne.

Podsumowując poczynione rozważania, w przypadku bonów dotyczących usług, ich przekazanie pracownikom Wnioskodawcy nie wypełni dyspozycji art. 8 ust. 2 pkt 2 VAT i nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 VAT.

O ile odnoszący się do nieodpłatnego przekazania towarów art. 7 ust. 2 VAT dodatkowo podkreśla neutralność podatku od towarów i usług poprzez wyrażenie „jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...)", o tyle odnoszący się do nieodpłatnych usług art. 8 ust. 2 nie zawiera podobnej wzmianki. Nie jest to argumentem pozwalającym na zignorowanie naczelnej zasady neutralności podatku od towarów i usług w przypadku analogicznym, ale dotyczącym usług. Normę prawną w tym zakresie należy rekonstruować także w oparciu o inne przepisy ustawy, które nie rozróżniają okoliczności na takie kiedy zasada neutralności VAT ma zastosowanie, a kiedy nie. Jest to bowiem zasada bezwzględna i nadrzędna.

W przedstawionym stanie przyszłym bez znaczenia jest także to, czy pracownik opłaca bon jednego przeznaczenia częściowo punktami od pracodawcy a częściowo z własnych środków, gdyż wystawiane przez Operatora na Wnioskodawcę faktury VAT nie uwzględniają kwot opłaconych z prywatnych środków pracodawcy.

Stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu wniosku zostało potwierdzone m.in. wyrokiem NSA z 6 kwietnia 2023 r. I FSK 239/20, a także w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora KIS 31 marca 2022 r. 0112-KDIL1-1.4012.842.2021.4.EB oraz interpretacji indywidualnej z dnia 14 czerwca 2023 r. 0111-KDIB3-1.4012.211.2023.1.IK i interpretacji indywidualnej z 5 października 2023 r. 0112-KDIL1-2.4012.347.2023.2.SN

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług jest:

- prawidłowe w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku nabyciem bonów jednego przeznaczenia,

- prawidłowe w zakresie uznania czynności przekazania bonów jednego przeznaczenia pracownikom za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b i c ustawy:

Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Z wniosku wynika, że są Państwo czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i co do zasady, wykonują Państwo czynności opodatkowane VAT. Zatrudniają Państwo pracowników. Poza wynagrodzeniem, pracownicy zatrudnieni na umowę o pracę otrzymują dodatkowe świadczenia. Planują Państwo wprowadzić tzw. Program kafeteryjny obsługiwany przez podmiot zewnętrzny - Operatora, niepowiązany z Państwem. W jego ramach pracownikom zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę przekazywane będą punkty uprawniające do nabycia określonych produktów i usług za pośrednictwem strony internetowej programu kafeteryjnego. Program kafeteryjny będzie udostępniony na podstawie umowy Państwa z dostawcą zewnętrznym (Operatorem). Założeniem Programu jest, by pracownicy otrzymywali od Państwa na indywidualne konto funkcjonujące w serwisie internetowym określoną ilość punktów, gdzie 1 pkt jest warty 1 zł. Do tego celu Operator Programu Kafeteryjnego udostępni konta w serwisie internetowym, w którym znajduje się informacja o otrzymanych od spółki punktach, całkowitej wartości punktowej oraz ofercie towarów i usług, które można będzie za te punkty nabyć. Na podstawie umowy cywilnoprawnej, Operator będzie akceptował punkty przypisane pracownikom i umożliwiał ich wymianę na określone towary i usługi partnerów własnych i partnerów spółki. Program kafeteryjny będzie finansowany ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Pracownicy będą otrzymywać punkty co miesiąc. Następnie, za pośrednictwem serwisu internetowego będą mogli składać zamówienia na towary i usługi dostępne w ramach Programu Kafeteryjnego, aż do wyczerpania dostępnych środków. Wymiana punktów na towary i usługi następować będzie w formie jednorazowego umorzenia punktów za określony towar lub usługę lub w formie abonamentowej - w formie okresowego umorzenia punktów w zamian za udostępnienie usługi w kolejnym okresie rozliczeniowym. W takim przypadku otrzymywane w danym okresie rozliczeniowym punkty w pierwszej kolejności wymieniane będą na świadczenia abonamentowe. Tryb abonamentowy wykorzystywany będzie do nabywania abonamentów sportowych oraz ubezpieczeń medycznych i zdrowotnych, które nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

W przypadku bonów, jeżeli ilość punktów zgromadzonych przez pracownika lub współpracownika będzie niewystarczająca do nabycia wybranego produktu lub usługi, zainteresowany będzie mógł dopłacić brakującą kwotę z własnych środków. Operator umożliwi dostęp do serwisu płatniczego. Pracownicy będą mogli dowolnym momencie wymienić punkty na towary lub usługi.

Rozliczenie Wnioskodawcy z Operatorem Programu Kafeteryjnego ma się odbywać co miesiąc. Operator wystawi na Wnioskodawcę fakturę VAT za bony jednego przeznaczenia, na które pracownicy wymienili punkty w danym miesiącu. Załącznikiem do faktury będzie specyfikacja bonów, uwzględniająca stawkę VAT oraz informację pozwalającą określić czego dotyczyły bony, w szczególności czy były to usługi, czy towary oraz kto spośród pracowników dokonał wymiany. W sytuacji, gdy wartość bonu zostanie opłacona częściowo punktami od pracodawcy a częściowo przelewem z prywatnego rachunku bankowego pracownika, część „dopłacona” nie będzie odzwierciedlona na fakturze wystawionej przez Operatora na Wnioskodawcę. Przykładowo, przy zamówieniu bonu na masaż o wartości 246 zł, gdzie 123 zł pochodzi z punktów od pracodawcy, a resztę pracownik uregulował przelewem, na fakturze od Operatora będzie bon na masaż w cenie brutto 123 zł. Drugim dokumentem jaki wystawi Operator będzie nota księgowa obciążająca Wnioskodawcę na wartość bonów różnego przeznaczenia, na które pracownicy wymienili punkty w danym miesiącu. Wartość bonów będzie przypisywana poszczególnym pracownikom jako nieodpłatne świadczenie i podlegać ubezpieczeniom społecznym oraz opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych Przedmiotem niniejszego wniosku są tylko rozliczenia dotyczące bonów jednego przeznaczenia.

Świadczenia dokonywane przez Państwa na rzecz pracowników w postaci przekazywanych bonów jednego przeznaczenia, wg Państwa, nie mają zarówno ogólnego, jak i pośredniego związku z Państwa działalnością gospodarczą, gdyż stanowią świadczenia wynikające z Państwa dobrej woli i chociaż mogą przyczynić się do zbudowania lojalności pracownika, a także zdecydować o wyborze Państwa jako pracodawcy w ramach rekrutacji, co ma związek z zabezpieczeniem źródła przychodów z prowadzonej działalności, to jednak w głównej mierze służą zaspokojeniu osobistych potrzeb korzystających pracowników. Wydatek ten nie jest uwzględniany w kalkulacji ceny usług, towarów bądź wyrobów sprzedawanych przez Państwa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W odniesieniu do wątpliwości Państwa należy wskazać, że decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jak już wcześniej wskazano, aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika, czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, itp.

W odniesieniu do powyższego można przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 16 października 1997r., wydane w sprawie C-258/95 pomiędzy Juliusz Fillibeck Söhne GmbH & CO.KG a Finanzamt Neustadt (Niemcy). Wyrok ten dotyczy wprawdzie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracowników dowozu do pracy jednakże, został w nim poruszony także temat, kiedy przekazana usługa jest świadczeniem dla celów osobistych pracowników, a kiedy jest świadczeniem na potrzeby działalności gospodarczej pracodawcy.

Trybunał rozważał, czy bezpłatny dowóz pracowników na teren przedsiębiorstwa stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykułu 6(2)(b) Szóstej Dyrektywy. Trybunał wskazał, że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają regulacjom artykułu 6(2)(b). Decyzja wyboru środka transportu (lub lokalizacji zamieszkania) leży bowiem w gestii pracowników, a udostępnienie im dodatkowej możliwości dojazdu do pracy służy jedynie ich potrzebom osobistym. Istnieją jednak sytuacje, w których usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie). Wówczas, takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych. Innymi słowy, w przypadku gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu jego pracownikom do lub z miejsca pracy, uważa się, że usługi przewozu wykonywane są jedynie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

W drugim wyroku z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 (Danfoss and Astra Zeneca) Trybunał stwierdził, że co do zasady wydawanie pracownikom nieodpłatnych posiłków, służy zaspokojeniu ich prywatnych potrzeb w rozumieniu art. 6 ust. 2 Szóstej Dyrektywy. Jeżeli natomiast ze szczególnych okoliczności wynika, że zapewnienie posiłków przez pracodawcę nie służy zaspokajaniu prywatnych potrzeb tych ostatnich i nie jest dokonywane w celach innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa, wtedy osobista korzyść, jaka wynika z tego dla pracowników, wydaje się mieć jedynie charakter uboczny względem potrzeb przedsiębiorstwa.

Przenosząc powyższe rozważania Trybunału na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w przypadku przekazania pracownikom bonów jednego przeznaczenia, korzyści uzyskiwane przez Państwa mają znaczenie drugorzędne wobec korzyści prywatnych uzyskiwanych przez pracowników.

Analiza przedstawionego opisu sprawy na tle powołanych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że nabyte przez Państwa bony i następnie nieodpłatnie przekazane na rzecz pracowników nie mają zarówno ogólnego, jak i pośredniego związku z Państwa działalnością gospodarczą, gdyż stanowią świadczenia wynikające z Państwa dobrej woli Spółki. Służą one w głównej mierze zaspokojeniu osobistych/prywatnych potrzeb Pracowników.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że nie będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywania bonów jednego przeznaczenia przekazywanych następnie nieodpłatnie na rzecz Pracowników.

W rozpatrywanej sprawie ww. wydatki, które będą ponosili Państwo w związku z nabyciem bonów nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej, gdyż jak wskazano powyżej służą one do zaspokojenia potrzeb prywatnych Pracowników. Od początku Państwa zamiarem jest przekazanie tych bonów nieodpłatnie Pracownikom.

Zatem, nie będzie przysługiwało Państwu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach dotyczących wydatków na zakup bonów jednego przeznaczenia  przekazywanych Pracownikom, gdyż nie jest spełniony podstawowy warunek wynikający z art. 86 ust. 1 ustawy, dotyczący związku ponoszonych wydatków z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Ponadto wątpliwości Państwa dotyczą ustalenia, czy w świetle powyższego nieodpłatne przekazanie bonów jednego przeznaczenia na rzecz Pracowników należy uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy :

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy oraz – w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2) wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z powyższych uregulowań wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu podlega również zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1) użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2) nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w ww. art. 8 ust. 2 ustawy.

Dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia.

Aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Konsekwentnie opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. Są to zatem te wszystkie nieodpłatne świadczenia usług, które odbywają się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Jeżeli natomiast nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. nieodpłatne świadczenie usług będzie wykonane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Ponadto należy wskazać, że istotną kwestią dla zastosowania przepisu art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy występuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Takie podejście znajduje potwierdzenie w opinii Rzecznika Generalnego z dnia 23 października 2008 r. w powołanej wyżej sprawie C-371/07, który stwierdził, że „(...) możliwość odliczenia podatku naliczonego stanowi wyraźną przesłankę jedynie dla zastosowania art. 5 ust. 6 lub art. 6 ust. 2 lit. a, jednakże sądzę, że w art. 6 ust. 2 lit. b ma charakter bezwzględnie dorozumiany. Nie ma w tym przypadku charakteru wyraźnego zasadniczo z uwagi na to, że przepis ten odnosi się głównie do usług świadczonych przez pracowników, a koszty pracowników (w formie wynagrodzenia) nie są obciążone podatkiem VAT. Jednakże w przypadku, gdy kompleksowa dostawa winna być sklasyfikowana, jako dostawa usług, wykorzystane towary zazwyczaj będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawą opodatkowania w odniesieniu do wszystkich transakcji wymienionych w art. 6 ust. 2 stanowi »suma wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie usług« (art. 11 część A ust. 1 lit. c). Objęcie tą podstawą opodatkowania kosztu dostaw, od których podatek naliczony nie podlegał odliczeniu, byłoby sprzeczne nie tylko z systematyką art. 5 ust. 6 i art. 6 ust. 2 w całości, ale również z fundamentalną zasadą neutralności podatku VAT dla podatników” – vide pkt 40 opinii.

Mając zatem na uwadze powyższe należy uznać, że w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkiego innego nieodpłatnego świadczenia usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wówczas zastosowanie znajdzie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Zatem brak prawa do odliczenia z uwagi na związek wydatków z czynnościami innymi niż działalność gospodarcza podatnika powoduje, że nie występuje obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego świadczenia usług.

Zwrócić należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że będą Państwo pokrywali koszty bonów jednego przeznaczenia, które to bony będą wykorzystywali Państwa pracownicy. Podmiotem wystawiającym bon nie będą Państwo, lecz podmiot trzeci – Operator Programu Kafeteryjnego.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy

Zgodnie z art. 2 pkt 42 ustawy:

Natomiast w myśl art. 2 pkt 45 ustawy:

Wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

I tak, w myśl art. 8a ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy:

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy:

W myśl art. 8a ust. 4 ustawy:

Ww. przepisy regulują obrót bonami na gruncie podatku VAT, nadając im charakter znaków legitymujących, które stanowią dowód przysługiwania określonej osobie określonego uprawnienia do uzyskania prawa do dysponowania towarem jak właściciel, czy też prawa do uzyskania określonego świadczenia.

Z definicji bonu wynika zatem, że jest to instrument, który może być przyjęty jako wynagrodzenie wyłącznie za dostawę towarów lub świadczenie usług. Również w motywie 4 preambuły Dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z 27 czerwca 2016 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. U. UE. L. 2016.177.9), wskazano „Zasady te powinny dotyczyć wyłącznie bonów, w zamian za które uzyskać można towary lub usługi. Zasadom tym nie powinny jednak podlegać instrumenty uprawniające posiadacza do zniżki przy zakupie towarów lub usług, ale nieuprawniające do otrzymania takich towarów lub usług”.

Bony mogą występować w formie fizycznej lub elektronicznej, powinny określać charakter uprawnienia, które wiąże się z danym bonem oraz ustanawiają obowiązek przyjęcia go jako wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług. Opodatkowanie podatkiem VAT w przypadku transakcji związanych z bonami zależy od specyficznych cech danego bonu.

W zakresie bonów wprowadza się dwie normy. Pierwsza z nich odnosi się do bonów jednego przeznaczenia (tzw. SPV), czyli bonów, które dotyczą konkretnej dostawy lub usługi i tylko w danym państwie członkowskim, co pozwala w chwili emisji (przekazania bonu pierwszemu posiadaczowi) bonu określić miejsce świadczenia jak i kwoty podatku należnego. Transfer bonów SPV (emisja i ich dalsze przekazanie) zostało zrównane ze świadczeniem usługi albo dostawą towarów (w zależności, jakiego uprawnienia dany bon dotyczy), a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Druga zaś norma odnosi się do bonów różnego przeznaczenia (MPV), które zostały zdefiniowane przez definicje negatywną, jako bony, które nie posiadają cech bonów SPV. Zatem są to bony, które nie dotyczą konkretnej dostawy lub usługi, lub nie wskazują, w którym państwie mogą być zrealizowane. Transfer tych bonów nie podlega opodatkowaniu albowiem w momencie ich emisji nie sposób określić stawki podatku, która będą podlegać opodatkowaniu lub miejsca świadczenia. W przypadku tych bonów do opodatkowania dochodzi w momencie ich realizacji.

Przez bon jednego przeznaczenia należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz kwota należnego podatku z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

W świetle ww. art. 8a ustawy, transfer bonu jednego przeznaczenia (SPV) jest traktowany jako świadczenie usług lub dostawa towarów, których dotyczy dany bon. Jednocześnie, obowiązek podatkowy powstaje już w momencie transferu (tj. emisji oraz każdego kolejnego przekazania bonu) bonu jednego przeznaczenia.

W tym miejscu należy się odnieść do sytuacji, w której Państwo dokonują nabycia bonów jednego przeznaczenia, a podmiotem wystawiającym bon jest inny podmiot, od którego Państwo kupią bon i przekażą pracownikowi.

W świetle ww. art. 8a ustawy, transfer bonu jednego przeznaczenia (SPV) jest traktowany jako świadczenie usług lub dostawa towarów, których dotyczy dany bon.

Przy czym przez transfer bonu rozumie się emisję bonu (pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu) oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji.

Warto także zwrócić uwagę, iż istota emisji bonów, opisana w art. 2 pkt 42 ustawy, jest związana z przekazaniem bonu przez emitenta pierwszemu posiadaczowi (co do zasady w związku ze sprzedażą bonu). Emisja bonu jednego przeznaczenia (tak jak późniejsze transfery) oznacza dokonanie dostawy towarów/świadczenia usług, których bon dotyczy.

Jeżeli nieodpłatnie zostanie Pracownikowi przekazany bon jednego przeznaczenia, to dochodzi do nieodpłatnej dostawy towarów, lub nieodpłatnego świadczenia usługi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, w razie zaistnienia przesłanek określonych w art. 7 ust. 2 ustawy lub art. 8 ust. 2 ustawy.

Jak wykazano powyżej, przyznawane pracownikom bony nie będą miały związku z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą opodatkowaną – mają/będą miały charakter konsumpcyjny i będą związane z zaspokajaniem potrzeb osobistych pracowników. Zatem nie będzie Państwu przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. bonów.

W odniesieniu do bonów, tj. bonów jednego przeznaczenia, które dotyczą konkretnych usług, wskazać należy, że aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Konsekwentnie opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. Są to zatem te wszystkie nieodpłatne świadczenia usług, które odbywają się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. W przypadku nieodpłatnych świadczeń realizowanych na rzecz pracowników będą to także świadczenia, które nie są związane ze stosunkiem pracy, ale zaspakajają prywatne/osobiste potrzeby pracownika, a ich zaspokojenie przez pracodawcę wynika wyłącznie z jego dobrej woli.

Jeżeli natomiast nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. nieodpłatne świadczenie usług będzie wykonane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Mając na uwadze wyżej wskazane wyroki TSUE C-258/95 i C-371/07 można wywieść wniosek, że co do zasady takie usługi, w których zasadniczą korzyść odnoszą pracownicy, należałoby uznać za świadczone na ich osobiste cele, a w konsekwencji usługi te będą podlegały opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy. Z drugiej jednak strony, jeżeli usługa taka nie jest świadczona przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności lub ma z nią nikły związek, to można mówić o świadczeniu usługi nie tyle na cele osobiste, lecz przede wszystkim w ramach innej działalności. W tym przypadku również czynność ta objęta jest opodatkowaniem zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy.

Mając zatem na uwadze powyższe należy uznać, że w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkiego innego nieodpłatnego świadczenia usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wówczas zastosowanie znajdzie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Zatem brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu bonów jednego przeznaczenia, które dotyczą konkretnej usługi, z uwagi na związek wydatków z czynnościami innymi niż działalność gospodarcza podatnika, powoduje, że nie występuje obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego przekazania tych bonów pracownikom.

Skoro zakup bonów jednego przeznaczenia, które dotyczą konkretnej usługi, przekazywanych nieodpłatnie pracownikom będą służyły głównie ich celom prywatnym, stwierdzić należy, że podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących poniesione wydatki nie będzie podlegał – co wykazano już powyżej – odliczeniu od podatku należnego, gdyż nie zostały spełnione wymogi, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

Zatem z uwagi na fakt, że jedną z przesłanek opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług, jest aby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od dokonywanych zakupów, oraz, że z tytułu zakupu bonów jednego przeznaczenia, które dotyczą konkretnej usługi, nie będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, nieodpłatne świadczenie ww. usług na rzecz pracowników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, nie powinni Państwo naliczać podatku należnego w odniesieniu do nieodpłatnego przekazania pracownikom bonów jednego przeznaczenia, które dotyczą konkretnej usługi, gdyż usługi świadczone przez Państwa na ich rzecz nie stanowią odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji nieodpłatne przekazanie pracownikom bonów jednego przeznaczenia nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji Państwa stanowisko jest:

- prawidłowe w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku nabyciem bonów jednego przeznaczenia,

- prawidłowe w zakresie uznania czynności przekazania bonów jednego przeznaczenia pracownikom za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku nabyciem bonów jednego przeznaczenia i uznania czynności przekazania bonów jednego przeznaczenia pracownikom za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. W zakresie braku uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu nabycia bonów jednego przeznaczenia oraz podatku dochodowego od osób prawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do powołanych w stanowisku wyroków sądów należy podkreślić, że nie mają one mocy powszechnie obowiązującej. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzygnę wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.). Zatem powołane wyroki nie posiadają waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.