Wyrok NSA z dnia 20 marca 2024 r., sygn. I OSK 2884/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: sędzia NSA Zygmunt Zgierski sędzia del. WSA Maria Grzymisławska-Cybulska (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej F. R., H. R. i G. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 396/19 w sprawie ze skargi F. R., H. R. i G. R. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 stycznia 2019 r. nr DAP-WOSRFR-7281-1/2019/MBs w przedmiocie zawieszenia postępowania odwoławczego 1) uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 listopada 2018 r. nr DAP-WOSR-7280-306/2018/JB; 2) zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji solidarnie na rzecz F. R., H. R. i G. R. kwotę 1.040 (tysiąc czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 września 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 396/19 oddalił skargę F. R., H. R. i G. R. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 stycznia 2019 r. nr DAP-WOSRFR-7281-1/2019/MBs w przedmiocie zawieszenia postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej jest postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 8 stycznia 2019 r. utrzymujące w mocy własne postanowienie z 15 listopada 2018 r. o zawieszeniu z urzędu postępowania odwoławczego wszczętego odwołaniem od decyzji Wojewody Lubelskiego z 10 sierpnia 2018 r., nr 2007/2018. Sąd pierwszej instancji wskazał, że istota sporu sprowadza się do oceny, czy organ odwoławczy zasadnie z urzędu zawiesił postępowanie odwoławcze na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. – zgodnie z którym organ administracji publicznej zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że organ ma obowiązek prawidłowego ustalenia wszystkich stron postępowania. W uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 października 2017 r., sygn. akt I OPS 3/17, stwierdzono, że złożenie wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty przez osobę uprawnioną w terminie określonym art. 5 ust. 1 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej skutkuje wszczęciem postępowania administracyjnego również w stosunku do wszystkich pozostałych uprawnionych w rozumieniu art. 3 tej ustawy. Dalej wyjaśniono, że zagadnienie rekompensat za tzw. mienie zabużańskie reguluje ustawa z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 2 tej ustawy prawo do rekompensaty przysługuje właścicielowi nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełnia on łącznie następujące wymogi: