Interpretacja indywidualna z dnia 27 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.204.2019.15.AW

Czy w dacie likwidacji S Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nie w pełni zamortyzowanej S, gdyż likwidacja S następuje z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 22 maja 2019 r. (wpływ tego samego dnia) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 czerwca 2023 r. sygn. akt I SA/Gl 1642/22 (wpływ 29 kwietnia 2024 r.) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2024 r. sygn. akt II FSK 1994/23;

2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 maja 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 lipca 2019 r. (wpływ 22 lipca 2019 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego (sformułowany ostatecznie w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na terytorium kraju i pozostaje czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza Wnioskodawczyni skupia się w obszarze branży (…).

Wnioskodawczyni, aby utrzymać swoją pozycję na rynku, nieustannie prowadzi prace zmierzające do modernizacji i unowocześnienia swojego parku maszynowego, w tym celem wprowadzania na rynek nowych produktów.

Dział produkcji Wnioskodawczyni funkcjonuje w ramach ścisłej współpracy z doskonale wyposażonym laboratorium wspieranym przez Dział Badań i Rozwoju i sekcją produkcji własnych (…).

W ramach działalności produkcyjnej Wnioskodawczyni do (…) 2009 r. funkcjonował również Wydział S położony przy ul. (…) w (…) („S”) zajmujący się w obrębie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni produkcją (…). Obiekty i urządzenia Wydziału S w (…) przy ul. (…) zostały zakupione przez Sp. z o. o. w (…) („Sp. z o. o.”) w (…) 2005 r. od syndyka masy upadłości (…). Przez około (…) lata Sp. z o.o. przeprowadzała modernizację przestarzałego Wydziału (m.in. montaż nowej linii COS, przebudowa urządzeń elektrycznych i gazowych), dokonywała wcześniejszej kontraktacji dostaw energii, kompletowała obsługę urządzeń. W (…) 2007 r. S została przyjęta do eksploatacji po modernizacji i rozpoczęto produkcję i sprzedaż wyrobów (…).

Wydział S od początku stanowił osobny Wydział w schemacie Sp. z o. o. z osobną ewidencją majątku, kosztów i przychodów. W (…) 2007 r. całe przedsiębiorstwoSp. z o. o. (w tym również S) zostało przekazane aportem do Wnioskodawczyni założonej w grudniu 2006 r. Po przejęciu aportu, Wnioskodawczyni kontynuowała produkcję wyrobów (…) na tym Wydziale i sprzedaż produktów w 2007 i 2008 r.

Po głębokim kryzysie na rynku (…) (koniec 2008 r.), Zarząd Wnioskodawczyni dokonał analizy wyników ekonomicznych Wydziału S i dalszych perspektyw jego działania, po czym Uchwałą nr (…) z dnia (…) 2009 r. („Uchwała”) Zarząd Wnioskodawczyni zadecydował o wstrzymaniu z dniem (…) 2009 r. do odwołania produkcji wyrobów (…) na Wydziale S, zakładając jednocześnie, że urządzenia S powinny być utrzymywane w odpowiednim stanie technicznym pozwalającym w przyszłości zarówno wznowić produkcję, jak i sprzedać obiekt w całości. Jednocześnie Wnioskodawczyni dokonała w Uchwale zmiany stawki amortyzacji S na 1% rocznie w odniesieniu do wszystkich środków trwałych znajdujących się na S. W dacie podjęcia Uchwały Wnioskodawczyni rozważała możliwość wznowienia produkcji. Z chwilą wstrzymania działalności S Wnioskodawczyni nie zmieniła zakresu działalności wskazanego w Umowie Spółki, ani nie dokonała modyfikacji wpisu do rejestru przedsiębiorców obejmującego przedmiot działalności. Należy przy tym podkreślić, że jednym z kluczowych działań warunkujących podjęcie przez Wnioskodawczynię Uchwały było zaprzestanie prowadzenia projektów nieopłacalnych.

Produkcja w S do chwili obecnej nie została podjęta. Wnioskodawczyni po zamknięciu S utrzymała dotychczasowy profil i przedmiot działalności, pozyskując surowiec od dostawców zewnętrznych.

Wnioskodawczyni podjęła ostatnio decyzję o rezygnacji z wznowienia działalności S i o likwidacji S. Ponownie, u podstaw tej decyzji leży chęć zaprzestania realizacji projektów nieopłacalnych. Likwidacja S podejmowana jest z przyczyn gospodarczych i ekonomicznych – ze względu na sytuację rynkową na rynku (…) wznowienie działalności i produkcja (…) w ocenie Wnioskodawczyni byłyby nieopłacalne gospodarczo. Równocześnie, ze względu na dostęp do surowca od dostawców zewnętrznych, Wnioskodawczyni nie ma potrzeby dalszego wznawiania produkcji w S. Dodatkowo, sytuacja rynkowa na rynku (…) sprawia obecnie, że wznowienie działalności S było ekonomicznie nieopłacalne. Dodatkowo, ze względu na postęp techniczny, wznowienie działalności gospodarczej w S wymagałoby poczynienia istotnych nakładów na S celem dostosowania S do wymogów technologicznych i aktualnych metod i technik produkcji. To wszystko sprawia, że reaktywacja S nie będzie rozwiązaniem opłacalnym z przyczyn ekonomicznych.

Drugim argumentem, który przemawia za dokonaniem likwidacji S są działania restrukturyzacyjne i konsolidacyjne w grupie kapitałowej Wnioskodawczyni. Właściciele Wnioskodawczyni podjęli w roku 2018 decyzję o przekształceniu struktury kapitałowej grupy oraz dokonaniu konsolidacji spółek funkcjonujących w grupie. W tym obszarze właścicielom Wnioskodawczyni zależy na dokonaniu spieniężenia i likwidacji niewykorzystywanego majątku spółek należących do grupy kapitałowej, w tym majątku Wnioskodawczyni. Podstawowym celem dokonywanych przekształceń nie jest zmiana profilu działalności, ale chęć skonsolidowania rozbitej struktury spółek z grupy celem zapewnienia większej przejrzystości biznesowej grupy kapitałowej Wnioskodawczyni.

Co istotne, z całkowitym i ostatecznym zaprzestaniem działalności S nie wiąże się zmiana przedmiotu działalności lub profilu działalności Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni będzie kontynuowała działalność gospodarczą w dotychczasowym zakresie i obszarze. Ponownie, z chwilą wstrzymania działalności S Wnioskodawczyni nie planuje żadnej modyfikacji w zakresie przedmiotu lub profilu działalności, w tym nie planuje żadnych zmian w Umowie Spółki, ani dokonania modyfikacji wpisu do rejestru przedsiębiorców obejmującego przedmiot działalności.

Wnioskodawczyni od 2007 r. do dnia złożenia wniosku nie zmieniła przedmiotu działalności w Umowie spółki (§ 8 Umowy Spółki Wnioskodawczyni zawiera 29 przedmiotów działalności Wnioskodawczyni, a Spółka nie wykreślała i nie zamierza wykreślać z tego zakresu obszaru PKD (…).

Należy jednak wskazać, że ze względu na likwidację S, Wnioskodawczyni na chwilę złożenia wniosku nie będzie zajmować się produkcją (…). Stan ten jednak utrzymuje się już od roku 2009, a produkcja (…) nigdy nie stanowiła głównego przedmiotu działalności Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie wyklucza jednak produkcji (…) w przyszłości, jednak nie przy użyciu S, ze względu na okoliczności wskazane powyżej.

Ze względu na brak prowadzenia działalności S, po zakończeniu jej działalności wygasło pozwolenie zintegrowane, niezbędne do eksploatacji zgodnie z przeznaczeniem. Wobec tego, wznowienie w dniu złożenia wniosku działalności S wymagałoby ponownego uzyskania zezwolenia. Uwzględniając zmienione normy oraz wymogi, m.in. w zakresie ochrony środowiska, Wnioskodawczyni – celem uzyskania pozwolenia zintegrowanego – musiałaby dostosować S do aktualnych norm. To tym bardziej czyni powrót do S całkowicie nieopłacalnym i uzasadnia likwidację S.

W ramach likwidacji S, Wnioskodawczyni rozważa sprzedaż materiałów i wyrobów oraz wycofanie (wykreślenie) S z ewidencji środków trwałych w związku z utratą przydatności gospodarczej.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym w dacie likwidacji S Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nie w pełni zamortyzowanej S, gdyż likwidacja S następuje z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawczyni, likwidacja S następuje z przyczyn innych niż zmiana przedmiotu działalności, wobec czego Wnioskodawczyni w dacie likwidacji inwestycji będzie uprawniona do zaliczenia strat powstałych w wyniku likwidacji S do kosztów uzyskania przychodów. Likwidacja S znajduje bowiem uzasadnienie w aktualnych procesach gospodarczych i ekonomicznych i następuje w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865; dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Pojęcie kosztu uzyskania przychodu zostało zdefiniowane w updop w sposób ogólny, poprzez podanie określonych kryteriów, których spełnienie przez dany wydatek poniesiony przez podatnika skutkować będzie uznaniem tego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Definicja kosztów uzyskania przychodów zawiera następujące kryteria, które musi spełnić dany wydatek, aby mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

(i) wydatek poniesiony jest w celu uzyskania przychodów ze źródła przychodów lub

(ii) wydatek poniesiony jest w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz

 (iii) poniesiony wydatek nie zalicza się do żadnego z wydatków określonych w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodu określonym w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika uznać za koszt uzyskania przychodu dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, wydatek ten musi spełniać łącznie kryteria określone w pkt 1 i 3 lub w pkt 2 i 3 [por. W. Dmoch, Komentarz do art. 15 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Legalis 2018/el.].

Artykuł 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie. W tym kontekście należy wskazać, że na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Tym samym, w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, podatnik nie jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środków trwałych, jeżeli powodem likwidacji środków trwałych jest utrata przez nie przydatności gospodarczej w następstwie zmiany rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej [por. K. Gil, A. Obońska, A. Waclawczyk, A. Walter, Komentarz do art. 16 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Legalis 2019/el.].

Należy zatem uznać, że w przypadku utraty przydatności gospodarczej środka trwałego z innych przyczyn, podatnik będzie uprawniony do zaliczenia – po dokonaniu likwidacji – nieumorzonej części wartości środka trwałego do kosztów podatkowych. Potwierdził to NSA w wyroku z dnia 9 września 2005 r., sygn. akt FSK 2169/04] wskazując, że „a contrario należało przyjąć, że kosztem uzyskania przychodu będzie strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność z przyczyn innych niż zmiany rodzaju działalności lub metody jej prowadzenia”. Przepis ten dotyczy likwidacji środków trwałych bezpośrednio związanych (uczestniczących) z prowadzoną działalnością gospodarczą osoby prawnej i stanowi on pewien wyjątek od ogólnej zasady, iż likwidacja nie w pełni umorzonych tego rodzaju środków trwałych stanowi koszty uzyskania w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków. Przepisy prawa podatkowego, zwłaszcza te, na podstawie których organy podatkowe wprowadzają ujemne dla podatników przepisy, nie powinny być interpretowane i stosowane w sposób rozszerzający [por. Wyrok NSA z dnia 30 marca 1995 r., sygn. akt SA/Łd 1688/94].

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że przepisu tego nie można rozpatrywać w oderwaniu od ogólnej zasady determinującej możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, tj. wyrażonej w art. 15 ust. 1 updop konieczności poniesienia wydatku w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Kwestia ta została podniesiona w Uchwale NSA z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II FPS 2/12], w której wskazano wprost, że "nie można bowiem przy wnioskowaniu a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p zapominać, że strata w środkach trwałych, podobnie zresztą jak każdy inny wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien przejść "test" na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p, pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika". W konsekwencji nie można rozpatrywać dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 6 updop w oderwaniu od całokształtu okoliczności mających wpływ na podjęcie danej decyzji, ponieważ podjęte przez podatnika działania polegające, np. na skróceniu okresu obowiązywania umów najmu, w ramach których czynione były inwestycje w obcych środkach trwałych, nie mogą być traktowane jako oddzielne zdarzenia, odseparowane od całokształtu jego działalności gospodarczej [por. K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, Komentarz do art. 16 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Legalis 2019/el.].

Aby móc mówić o zaliczeniu niezamortyzowanej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

(i) musi dojść do likwidacji środka trwałego; oraz

 (ii) likwidacja powinna spełniać ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 updop;

(iii) likwidacja musi nastąpić z przyczyn innych niż zmiana przedmiotu działalności.

Pojęcie likwidacji nie zostało zdefiniowane w updop, w związku z czym należy w pierwszej kolejności odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zamieszczoną w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), likwidacja to zniesienie, usunięcie lub rozwiązanie czegoś. Szerokie rozumienie pojęcia likwidacji zostało zaprezentowane w Uchwale NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, w której stwierdzono, że: „należy przychylić się do tego nurtu orzecznictwa sądowego, w którym wskazuje się na konieczność szerszego rozumienia pojęcia "likwidacji" i objęcia nim także wycofania (wykreślenia) środka trwałego z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym, czy też utratą przydatności gospodarczej (...). Likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego – właściciela budynku (środka trwałego)”.

Co się zaś tyczy kwestii zmiany przedmiotu działalności – podobnie jak w odniesieniu do likwidacji – postanowienia updop nie definiują pojęcia „rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej”. W ocenie Wnioskodawczyni, należy tu w każdym przypadku oceniać przede wszystkim przedmiot prowadzonej przez podatnika działalności oraz to czy cel działalności pozostaje zbliżony. Nie można natomiast utożsamiać rodzaju działalności z metodą jej prowadzenia, ponieważ w tym zakresie zmiany mogą wynikać z postępu technicznego, który w niektórych dziedzinach gospodarki może w stosunkowo krótkim czasie prowadzić do zasadniczych zmian w modelu prowadzonej działalności i wykorzystywanych w niej środkach trwałych [por. K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter. Komentarz do art. 16 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Legalis 2019/el.].

Nie można również tracić z pola widzenia, że procesy gospodarcze cechują się właściwą sobie dynamiką. W rezultacie, konieczne, uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, pierwotnie podejmowane w określonych warunkach determinujących ich treść i konsekwencje (również prawnopodatkowe), w związku ze zmianą warunków otoczenia ekonomicznego (wzrost kosztów, obniżenie popytu, niekorzystne zmiany koniunktury) z perspektywy negatywnych skutków tych zmian na przychód podatkowy mogą (wręcz muszą) skutkować ich rewizją w nowych warunkach miejsca i czasu, co nie powinno jednak skutkować zakwestionowaniem możliwości zaliczenia skutków takich decyzji do kosztów uzyskania przychodów [por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 11 lipca 2007 r., sygn. akt I SA/Kr 1509/06].

Narzucony przez ustawodawcę przy obliczaniu podstawy opodatkowania sposób rozliczenia kosztu z tytułu nabycia środka trwałego bez uwzględnienia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całych kosztów związanych z jego nabyciem w sytuacji, gdy środek ten z racjonalnie i ekonomicznie uzasadnionych względów utracił swoją przydatność dla podatnika, skutkowałby nałożeniem na niego nieadekwatnych obciążeń podatkowych, nieuwzględniających konstrukcji tego podatku [por. Uchwała NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12].

Uwzględniając powyższe, we wszystkich tych przypadkach, w których nie zachodzi przesłanka zmiany rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności, tj. pomimo likwidacji wykorzystywanych w niej składników majątkowych, jest nadal kontynuowana, likwidacja będzie prowadzić do rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości niezamortyzowanej części majątku [por. K. Fedorowicz, Ł. Kupryjańczyk, Likwidacja składników majątkowych. „Prawo i podatki” 2009, nr. 7, s. 1-6]. W ocenie Wnioskodawczyni, w opisanym stanie faktycznym (powinno być: zdarzeniu przyszłym – przyp. Organu) Wnioskodawczyni spełnia warunki rozpoznania przez Wnioskodawczynię kosztów uzyskania przychodów w związku z likwidacją S.

Podejmowane działania niewątpliwie wpisują się w definicję likwidacji środka trwałego. Wnioskodawczyni wycofa S z ewidencji, na skutek całkowitego zaprzestania prowadzenia w niej dalszej działalności gospodarczej (a właściwie – niepodjęcia jej ponownie po jej wstrzymaniu w roku 2009). Prowadzone działania – z uwzględnieniem kontekstu ekonomicznego oraz realizowanych procesów restrukturyzacyjnych – znajdują swoje pełne uzasadnienie gospodarcze w działalności Wnioskodawczyni, spełniając zatem podstawową definicję kosztu uzyskania przychodu z art. 15 ust. 1 updop.

Wreszcie - w ocenie Wnioskodawczyni - likwidacja S nie następuje ze względu na zmianę przedmiotu działalności. Jak wskazano powyżej, dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 6 updop - jako wyjątku od ogólnej reguły zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów - nie można interpretować rozszerzająco. Tym samym, pojęcie „zmiany przedmiotu działalności”, o którym mowa w tym przepisie powinno być interpretowane wprost, jako uzależnienie konieczności likwidacji środka trwałego od podjętej decyzji w zakresie przeobrażenia i zmodyfikowania aktualnego profilu, przedmiotu działalności przedsiębiorstwa jako całości.

Nie będzie natomiast zmianą przedmiotu działalności zaprzestanie realizacji projektów nieopłacalnych. Poza pojęciem zmiany przedmiotu działalności, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop pozostaje w szczególności zaprzestanie wykorzystania środka trwałego ze względu na zmianę przydatności gospodarczej. Opierając się na Europejskiej Klasyfikacji Działalności trzeba uznać, że dla rodzaju działalności charakterystyczne są: rodzaj produkowanych wyrobów i świadczonych usług lub zastosowany, zasadniczo identyczny, proces produkcyjny. Jeżeli więc nie ulega zmianie rodzaj produkowanych wyrobów (świadczonych usług), lub też nie ulega zmianie proces produkcyjny, to nie można uznać, że nastąpiła zmiana rodzaju działalności (por. R. Kubacki, Straty z umorzenia, likwidacji środków trwałych. „Publikacje Elektroniczne ABC” LEX 2017/el.].

Tym samym, w opisanym stanie faktycznym (powinno być: zdarzeniu przyszłym - przyp. organu), zaprzestanie wykorzystywania S przez Wnioskodawczynię, które nastąpiło ze względu na utratę przydatności gospodarczej nie pozbawia Wnioskodawczyni możliwości zaliczenia powstałych stąd strat do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdzają również organy podatkowe, np.:

(i) lnterpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. 0461-ITPB3.4510.51.2017.1.PS, w której organ wskazał, że „Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione, nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takim wypadku – a contrario – straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków”;

(ii) lnterpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 maja 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.104.2018.1.PC;

 (iii) lnterpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 września 2015 r., sygn. IPPB6/4510-140/15-2/TO;

(iv) lnterpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2015 r., sygn. IPPB5/423-100/14-2/AJ.

Biorąc pod uwagę powyżej opisane okoliczności faktyczne oraz ugruntowane stanowisko doktryny oraz sądów administracyjnych, a także aktualną linię interpretacyjną organów podatkowych w zakresie ujęcia strat z likwidacji środków trwałych w postaci niezamortyzowanej wartości początkowej jako kosztów uzyskania przychodów, zdaniem Wnioskodawczyni będzie ona uprawniona do rozpoznania strat w postaci niezamortyzowanej wartości początkowej S jako koszty uzyskania przychodów w dacie ich likwidacji i wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a tym samym do ich uwzględnienia w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionych strat) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych za rok dokonania likwidacji S.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 25 lipca 2019 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-2.4010.204.2019.2.MM, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Państwu 25 lipca 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 23 sierpnia 2019 r. Państwa pełnomocnik wniósł skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Skarga wpłynęła do mnie 26 sierpnia 2019 r. Pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości i przekazanie jej organowi do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie od organu na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Pismem z 20 sierpnia 2019 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Skarga wpłynęła do mnie 27 sierpnia 2019 r. Wnieśli Państwo o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz zasądzenie od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Skarżącej kosztów postępowania sądowo-administracyjnego.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną – wyrokiem z 12 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 1373/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 14 października 2022 r. sygn. akt II FSK 381/20 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.

W wyniku ponownego rozpoznania, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną – wyrokiem z 5 czerwca 2023 r. sygn. akt I SA/Gl 1642/22.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 11 stycznia 2024 r. sygn. akt II FSK 1994/23 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 11 stycznia 2024 r. i został doręczony organowi wraz z aktami sprawy 29 kwietnia 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Pytanie przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.