Wyrok NSA z dnia 29 lutego 2024 r., sygn. II GSK 1246/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Grzegorz Dudar Protokolant Monika Majak po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2024 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 5 sierpnia 2020 r. sygn. akt II SA/Rz 95/20 w sprawie ze skargi B. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 19 listopada 2019 r. nr BP.501.1467.2019.0164.ML6.10200 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B. S. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2020 r., sygn. akt II SA/Rz 95/20, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.), oddalił skargę B. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 19 listopada 2019 r., w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł B. S., zaskarżając orzeczenie w całości oraz domagając się jego uchylenia w całości i rozpoznania skargi poprzez uchylenie decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 19 listopada 2019 r., nr BP.501.1467.2019.0164.ML6.10200, a także zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

I. prawa materialnego w postaci:

1. niewłaściwego zastosowania art. 4 pkt 11 oraz art. 18 ust. 4ab ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 ze zm.; powoływanej dalej jako: u.t.d.) w zw. z lp. 2.11 załącznika nr 3 do ww. ustawy, polegające na uznaniu, że czynności wykonywane przez Skarżącego wyczerpywały definicję przewozu okazjonalnego, podczas gdy okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności fakt skorzystania przez pasażera z aplikacji o nazwie [...], wykonanie tego przejazdu przez kierowcę M. S., nie zaś przez skarżącego (bądź jego pracownika), świadczą o tym, że przewóz ten nie był przewozem okazjonalnym w rozumieniu ustawy, a także nałożenie na skarżącego kary za wykonanie przewozu okazjonalnego w sytuacji, w której czynności podejmowane przez skarżącego, w odniesieniu do tej konkretnej sprawy nie mieszczą się w definicji krajowego transportu drogowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 u.t.d.;