Wyrok WSA w Lublinie z dnia 14 lutego 2024 r., sygn. I SA/Lu 694/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz Sędziowie WSA Andrzej Niezgoda (sprawozdawca) WSA Grzegorz Wałejko Protokolant asystent sędziego Katarzyna Jacyniuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2024 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 18 września 2023 r. nr 0601-IOD-2.4102.20.2022.17 w przedmiocie umorzenia postępowania podatkowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 listopada 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie, dalej: "Dyrektor Izby Administracji Skarbowej", "organ odwoławczy", po rozpatrzeniu odwołania A. G., dalej: "podatnik", "strona", "skarżący", od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Radzyniu Podlaskim, dalej: "Naczelnik urzędu Skarbowego", "organ pierwszej instancji", z dnia 8 sierpnia 2022 r., umarzającej postępowanie podatkowe w sprawie ustalenia zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych za 2018 r., utrzymał w mocy decyzję wydana w pierwszej instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, że podstawą rozstrzygnięcia zawartego w decyzji organu pierwszej instancji były ustalenia dokonane w toku kontroli podatkowej oraz następnie postępowania podatkowego, zgodnie z którymi w 2018 r. wydatki skarżącego i jego rodziny nie przekroczyły przychodów uzyskanych ze źródeł ujawnionych w złożonych zeznaniach podatkowych oraz ustalonych w toku postępowania, a także przychodach ze źródeł niepodlegających opodatkowaniu.

Odwołując się od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego podatnik zarzucił naruszenie przepisów postępowania, przez zaniechanie działań zmierzających do dokładnego wyjaśnienia sprawy, niezebranie całego materiału dowodowego oraz rozpatrzenie go w sposób tendencyjny. Podatnik twierdził, że w rzeczywistości ponosił mniejsze koszty utrzymania niż przyjął organ pierwszej instancji na podstawie danych statystycznych, a organ bezzasadnie pominął fakt korzystania przez rodzinę skarżącego z pomocy rodziców i teściów w zakresie wyżywienia, co spowodowało zawyżenie tych wydatków o 35 – 40%. Organ także, zdaniem podatnika bezzasadnie odmówił wiarygodności potwierdzonym przez darczyńców umowom darowizn przedstawianym przez niego. Podatnik twierdził również, że na potrzeby postępowania w sprawie podatku od spadków i darowizn nie były one kwestionowane i z tego tytułu ustalony został podatek.