Interpretacja
Interpretacja indywidualna z dnia 21 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDWP.4011.38.2024.1.JCH
Opodatkowanie "znaleźnego".
Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
5 maja 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 5 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania znalezionych pieniędzy.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Dnia (…) 2021 r. w (…), na terenie (…), znalazł Pan przy chodniku rozrzucone banknoty. Całkowita kwota znajdująca się w tych banknotach wyniosła (…). Banknoty znalazł Pan w piątek po południu, w kolejny dzień roboczy niezwłocznie oddał je do Biura Rzeczy Znalezionych w (…), gdzie sporządzony został protokół, w którym znalazły się następujące informacje: „Pieniądze w kwocie (…) w banknotach (…). Rzeczy znaleziono w dniu (…) 2021 r. przy (…)”. Dwa pliki pieniędzy były spięte, a jeden był rozrzucony. Leżały one na trawniku pomiędzy chodnikami.” Biuro Rzeczy Znalezionych w (…) zajęło się poszukiwaniami właściciela, jednak nie przyniosło to skutków. Według aktualnie obowiązujących przepisów (Art. 187 Kodeksu Cywilnego), po dwóch latach stał Pan się właścicielem znalezionych pieniędzy. (…) 2023 otrzymał Pan przelew od Biura Rzeczy Znalezionych w (…) na kwotę znalezionych pieniędzy. Dnia 15 kwietnia 2024 roku opisał Pan powyższą sytuację na infolinii Krajowej Administracji Skarbowej i dowiedział się, że nie ma sprecyzowanego przepisu określającego jednoznacznie informacje o podatku od rzeczy znalezionej.
Pytanie
Czy od znalezionych pieniędzy, których własność po upływie ustawowego okresu 2 lat została przeniesiona na Pana, powinien Pan odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych? Jeśli tak, to czy pieniądze te stanowią dla Pana jako znalazcy przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem, od znalezionych pieniędzy, które oddał do Biura Rzeczy Znalezionych i zadośćuczynił swoim obowiązkom, nie powinien Pan odprowadzać podatku dochodowego od osób fizycznych. Wskazuje na to odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 17542 w sprawie opodatkowania tzw. znaleźnego, w której poruszony został także temat samej znalezionej kwoty. Według tej odpowiedzi, wartość rzeczy znalezionej, która po upływie określonych terminów stanie się własnością znalazcy, nie stanowi przychodu znalazcy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, stosownie do art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazuje na to również fakt, że nie otrzymał Pan od Biura Rzeczy Znalezionych dokumentów umożliwiających Panu rozliczenie takiego „przychodu" np. deklaracji PIT. Nie udało się Panu znaleźć podstawy prawnej wskazującej wprost na obowiązek opodatkowania tak otrzymanej własności. Również na infolinii Krajowej Administracji Skarbowej nie był Pan w stanie uzyskać informacji na temat takiej podstawy prawnej, co wskazuje na to, że nie istnieje podstawa prawna, według której od wartości znalezionego przedmiotu powinien zostać odprowadzony podatek dochodowy od osób fizycznych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.
Źródła przychodów
Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:
Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Z powyższych regulacji wynika zatem, że przychód stanowią m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne. Przez termin „otrzymane”, zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod redakcją prof. M. Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN - 1998 r., wydanie I, tom II, str. 253) należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik, wykazując określoną aktywność, ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.
Na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z 20 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych (Dz. U. z 2023 r. poz. 501), zwanej dalej ustawą o rzeczach znalezionych:
Kto znalazł pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności, o których mowa w art. 21 ust. 4, lub rzeczy o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej i nie zna osoby uprawnionej do ich odbioru lub nie zna jej miejsca pobytu, oddaje rzecz niezwłocznie właściwemu staroście, chyba że znalezione zostały jedynie pieniądze a ich kwota nie przekracza 100 złotych lub równowartości tej kwoty obliczonej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia znalezienia pieniędzy, a w przypadku gdy w tym dniu nie ogłoszono takiego kursu, według ostatniego kursu ogłoszonego przed tym dniem.
Zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy o rzeczach znalezionych:
Kto znalazł rzecz inną niż rzecz, o której mowa w ust. 3 i 4, może ją oddać staroście.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
Do przechowania rzeczy przez znalazcę lub przechowującego stosuje się odpowiednio przepisy tytułu XXVIII księgi trzeciej ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360, 2337 i 2339), zwanej dalej "Kodeksem cywilnym", z tym, że przechowanie jest nieodpłatne.
W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych:
Poniesione przez znalazcę lub przechowującego koszty przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także koszty poszukiwania osoby uprawnionej do jej odbioru, obciążają osobę uprawnioną do odbioru rzeczy do wysokości wartości rzeczy w dniu odbioru.
Zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o rzeczach znalezionych:
Znalazcy lub przechowującemu przysługuje prawo zatrzymania.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
Znalazca przechowujący rzecz, który uczynił zadość swoim obowiązkom, może żądać znaleźnego w wysokości jednej dziesiątej wartości rzeczy, jeżeli zgłosił swoje roszczenie najpóźniej w chwili wydania rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru.
Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych:
W przypadku gdy rzecz nie jest przechowywana przez znalazcę, znalazca może zastrzec wobec przechowującego, że będzie żądał znaleźnego. W takim przypadku przechowujący zawiadamia znalazcę o wydaniu rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru oraz o jej adresie zamieszkania albo siedziby, a znalazca może zgłosić żądanie znaleźnego w terminie miesiąca od dnia zawiadomienia go o wydaniu rzeczy. Przechowujący informuje o tym osobę uprawnioną do odbioru rzeczy.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
W przypadku gdy rzecz znaleziona jest zabytkiem lub materiałem archiwalnym i stała się własnością Skarbu Państwa, znalazcy przysługuje nagroda.
Z kolei na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
Prowadzenie postępowania w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy, przyjmowania i przechowywania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób uprawnionych do ich odbioru należy do zadań właściwego starosty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych:
Zadanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi zadanie własne powiatu.
Na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
W przypadku gdy właściwy starosta przyjął na przechowanie rzecz ulegającą szybkiemu zepsuciu lub której przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej wartości rynkowej lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej wartości rynkowej - sprzedaje tę rzecz z wolnej ręki zgodnie z przepisami ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2022 r. poz. 479 z późn. zm.).
W myśl art. 17 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych:
W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rynkowej rzeczy, której przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej szacunkowej wartości lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej szacunkowej wartości, właściwy starosta występuje do sądu o zarządzenie jej sprzedaży.
Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
Właściwy starosta informuje osobę uprawnioną do odbioru rzeczy o kosztach przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także o kosztach poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy.
Artykuł 18 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych stanowi:
Właściwy starosta wydaje rzecz osobie uprawnionej do odbioru rzeczy po uiszczeniu przez nią kosztów, o których mowa w ust. 1.
Stosownie do art. 18 ust. 3 ustawy o rzeczach znalezionych:
O wydaniu rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru oraz o jej adresie zamieszkania albo siedziby właściwy starosta niezwłocznie zawiadamia znalazcę, który zażądał znaleźnego. Zawiadomienie wysyła się na adres zamieszkania wskazany w wydanym znalazcy poświadczeniu.
Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
W przypadku gdy rzecz znaleziona nie została odebrana przez osobę uprawnioną do jej odbioru, w terminie określonym w art. 187 Kodeksu cywilnego, właściwy starosta zawiadamia o tym znalazcę oraz wzywa go do odbioru rzeczy w terminie, nie krótszym niż 2 tygodnie, z pouczeniem, że w przypadku nieodebrania rzeczy w tym terminie jej właścicielem stanie się powiat. Przepisy art. 18 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy o rzeczach znalezionych:
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do zabytków oraz materiałów archiwalnych.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o rzeczach znalezionych:
w przypadku znalezienia pieniędzy, właściwy starosta sporządza ich opis zawierający liczbę banknotów lub monet, a także ich waluty i nominały. Po sporządzeniu opisu właściwy starosta wpłaca znalezione pieniądze na rachunek bankowy sum depozytowych.
Zgodnie z art. 187 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym:
Rzecz znaleziona, która nie zostanie przez osobę uprawnioną odebrana w ciągu roku od dnia doręczenia jej wezwania do odbioru, a w przypadku niemożności wezwania - w ciągu dwóch lat od dnia jej znalezienia, staje się własnością znalazcy, jeżeli uczynił on zadość swoim obowiązkom. Jeżeli jednak rzecz została oddana staroście, znalazca staje się jej właścicielem, jeżeli rzecz odebrał w wyznaczonym przez starostę terminie.
W myśl art. 187 § 2 Kodeksu cywilnego:
Rzecz znaleziona będąca zabytkiem lub materiałem archiwalnym po upływie terminu do jej odebrania przez osobę uprawnioną staje się własnością Skarbu Państwa. Inne rzeczy znalezione stają się własnością powiatu po upływie terminu do ich odbioru przez znalazcę.
Zgodnie z art. 187 § 3 Kodeksu cywilnego:
Z chwilą nabycia własności rzeczy przez znalazcę, powiat albo Skarb Państwa wygasają obciążające ją ograniczone prawa rzeczowe.
Przechodząc do Pana wątpliwości w pierwszej kolejności wskazać należy, że za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.
Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłami przychodów są:
inne źródła.
W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy:
Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.
O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.
Obowiązki znalazcy rzeczy oraz zasady nabywania rzeczy znalezionych regulują przepisy art. 183-189 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
Sposób postępowania z rzeczami znalezionymi został uregulowany w ustawie z 20 lutego 2015 roku o rzeczach znalezionych.
Określa ona prawa i obowiązki znalazcy oraz wskazuje sposób postępowania ze znalezioną rzeczą. Ustawa wprowadziła także regulację zgodnie z którą znalazca po upływie określonym w przepisach czasie (tj. art. 187 ustawy Kodeks Cywilny) nabywa własność znalezionych pieniędzy. Do momentu wprowadzenia ww. przepisów znalezione pieniądze stawały się własnością Skarbu Państwa.
Jeśli rzecz znaleziona będzie zabytkiem albo materiałem archiwalnym, w każdym przypadku jej nieodebrania przez osobę uprawnioną stanie się własnością Skarbu Państwa. W tej sytuacji przepisy przewidują nagrodę dla znalazcy.
Oznacza to, że do przeniesienia własności znalezionych pieniędzy mają zastosowanie przepisy dotyczące każdej znalezionej rzeczy, której własność po upływie określonego terminu przechodzi na znalazcę.
Jak wynika z przedmiotowej sprawy:
- (…) 2021 znalazł Pan przy chodniku rozrzucone banknoty w kwocie (…) i oddał je do Biura Rzeczy Znalezionych
- (…) 2023 otrzymał Pan przelew od Biura Rzeczy Znalezionych w (…) na kwotę znalezionych pieniędzy i zgodnie z art. 187 Kodeksu Cywilnego stał się właścicielem znalezionych pieniędzy.
Mając na uwadze zacytowane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny stwierdzić należy, że kwota znalezionych pieniędzy, których własność została przeniesiona po ustawowym okresie na Pana nie stanowi dla Pana (znalazcy) przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W powyższej sprawie nie należy zrównywać otrzymania znalezionych pieniędzy przez znalazcę ze znaleźnym czy kwotą otrzymanej nagrody. Kwotę znalezionych pieniędzy po przeniesieniu własności na znalazcę należy traktować jako przeniesienie na znalazcę własności znalezionej rzeczy.
Stanowisko Pana jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
