Interpretacja indywidualna z dnia 18 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.296.2020.2024.11.MJ

Skutki podatkowe zmiany korzystającego w związku z cesją umów leasingu.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

1)ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 30 marca 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 grudnia 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1669/20 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 11 kwietnia 2024 r.); i

2)stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych zmiany korzystającego w związku z cesją umów leasingu jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 marca 2020 r. wpłynął Pana wniosek z 24 marca 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą i jest Pan czynnym podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej „VAT”) w Polsce. Prowadzona na terytorium kraju działalność gospodarcza obejmuje jako przeważającą działalność prawniczą (kod PKD 69.10.Z).

Umowa leasingu operacyjnego niekonsumenckiego pomiędzy Finansującym – A. z siedzibą w (…), Oddział w Polsce – A. sp. z o.o. z siedzibą w (…) (KRS: (…)) a Korzystającym: B. spółka jawna z siedzibą w (…) (KRS: (…)) - została zawarta w dniu 12 kwietnia 2018 r. na czas oznaczony, tj. okres 60 miesięcy, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159), które weszły w życiu w dniu 1 stycznia 2019 r.

Umową przejęcia przedmiotu leasingu (cesji) umowy leasingu zawartą w dniu 3 marca 2020 r. - wszedł Pan w prawa i obowiązki dotyczące korzystania z przedmiotu leasingu, tj. z samochodu osobowego. Cesja obejmowała wstąpienie w prawa i obowiązki na tych samych zasadach z zachowaniem określonego w umowie terminu i wysokości rat leasingowych. Dotychczasowy leasingobiorca (Korzystający), leasingodawca (Finansujący) oraz nowy leasingobiorca (Przejmujący) zawarli umowę przejęcia przedmiotu leasingu, nie wprowadzając żadnych zmian do jakichkolwiek warunków umowy.

Umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie:

• jest zawarta na czas oznaczony, przekraczający 40% normatywnego okresu amortyzacji dla rzeczy ruchomej jaką jest przedmiot leasingu;
• suma ustalonych w niej opłat odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego (przewyższa ją).

Pytanie

Czy w stanie faktycznym sprawy, wskutek zawartej umowy przejęcia przedmiotu leasingu doszło do zmiany lub odnowienia umowy leasingu, o której mowa w art. 8 ustawy zmieniającej, a co za tym idzie, czy w stanie faktycznym sprawy do opisanej umowy leasingu stosować się będzie ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. (a w szczególności art. 23 ust. 1 pkt 47a tej ustawy)?

Pana stanowisko w sprawie

Z dniem 1 stycznia 2019 r. dokonano nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159).

W ramach tej nowelizacji do art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano pkt 47a, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Ustawodawca w art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej wskazał, że do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.

Z kolei w jego ust. 2 stwierdzono, że do umów, o których mowa w art. 8 ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

W myśl art. 23a pkt 1 ww. ustawy, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zagadnienie prawne, którego rozstrzygnięcia domaga się Pan, sprowadza się do pytania jakie przepisy (w jakim brzmieniu) będą miały zastosowanie do opisanego powyżej stanu faktycznego.

Pana zdaniem, umowa przejęcia przedmiotu leasingu (cesja) w całości - nie stanowi zmiany lub odnowienia umowy leasingu w rozumieniu art. 8 ustawy zmieniającej, bowiem przejmuje on wszystkie prawa i obowiązki wynikające z zawartej umowy w tym samym brzmieniu a zatem będą miały zastosowanie przepisy obowiązujące przed zmianą, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.

Pana zdaniem pojęcie „zmiany lub odnowienia” umowy zawarte w art. 8 ustawy zmieniającej należy rozumieć ściśle. Wejście w ogół praw i obowiązków w miejsce innego podmiotu nie jest ani zmianą umowy, ani jej odnowieniem, gdyż stanowi niejako kontynuację tej samej umowy, na tych samych warunkach, z zachowaniem dokładnie tych samych kwot, terminów zapłaty i warunków umowy in genere.

Zatem art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej nie znajduje zastosowana do zmian lub odnowienia umowy, które nie oddziałują na rozliczenie podatkowe wynikające z umowy leasingu.

Artykuł 8 ust. 2 ustawy zmieniającej ma na celu powstrzymanie działań zmierzających do obejścia prawa, polegającego na zmienianiu czy odnawianiu umów leasingowych w celu przedłużenia możliwości stosowania wobec nich przepisów dotychczasowych.

Z treści art. 23a pkt 2 ww. ustawy wynika, że zmiana umowy jedynie w zakresie stron nie generuje skutków podatkowych w rozumieniu tego przepisu.

W znaczeniu art. 8 ustawy zmieniającej zmiana stron umowy, bez zmiany innych postanowień również nie powinna generować skutków, o jakich mowa w tym przepisie. Oznacza to, iż nowy leasingobiorca tj. Pan może korzystać z ochrony praw nabytych.

Na potwierdzenie powyższych twierdzeń, wskazuje Pan treść uchwały Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w którym Sąd, rozpatrując podobne zagadnienie prawne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazał m.in., że:

• przeniesienie własności rzeczy (przedmiotu leasingu) w czasie trwania umowy leasingu powoduje zmianę podmiotu będącego stroną umowy. Nabywca rzeczy wstępuje w stosunek leasingu w miejsce finansującego. Skutek ten następuje z mocy samego prawa i w istocie oznacza, że nabywca staje się podmiotem wszystkich praw i obowiązków finansującego wynikających z tego stosunku prawnego. Wstępuje on w sytuację prawną zbywcy wynikającą z umowy leasingu. Treść umowy natomiast pozostaje bez zmian (K. Kopaczyńska-Pieczniak, Komentarz do art. 709¹⁴ Kodeksu cywilnego). Jeżeli, w przypadku zmiany podmiotowej umowy, to jest wyłącznie zmiany osoby leasingodawcy, czyli finansującego, treść umowy leasingu pozostaje bez zmian, bez zmian pozostają również te jej części czy też elementy, w zakresie których ustawa podatkowa przewiduje określone wymogi. W relacji do treści umowy, która ma znaczenie prawne tak dla prawa cywilnego jak i prawa podatkowego, nie można w przypadku nabycia przedmiotu leasingu w czasie jego trwania zasadnie mówić o "nowej umowie", ponieważ treść umowy pozostaje bez zmian.
• wstąpienie do wykonywanej umowy leasingu przez nabywcę przedmiotu leasingu w czasie jej trwania powoduje wejście tego podmiotu w ogół praw i obowiązków strony tej umowy, są to jednak prawa i obowiązki wynikające z treści umowy, która nie uległa zmianie, a więc jeżeli spełniała wymogi przewidziane przez ustawę podatkową nie wymaga ponownego podatkowego jej weryfikowania. Prawa i obowiązki w zakresie prawa podatkowego odnoszą się do treści umowy leasingu, która w omawianym przypadku nie ulega zmianie. Nie są natomiast uzależnione od tego, kto jest leasingodawcą, jeżeli wykonuje on zgodną z wymogami prawa cywilnego i prawa podatkowego niezmienioną przedmiotowo umowę, w której w szczególności nie ulega zmianie osoba leasingobiorcy, czyli korzystającego, który z tytułu wykonania tej umowy posiada zasadniczo prawo zaliczania rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu, podczas gdy przychód leasingodawcy, niezależnie od tego, kto nim jest, stanowić będzie jego przychód do opodatkowania,
• zmiana leasingodawcy poprzez zbycie i nabycie przez inny podmiot przedmiotu trwającej umowy leasingunie uzasadnia przeprowadzania z tego tylko powodu weryfikacji tej umowy (Uchwała z dnia 23 maja 2016 r. sygn. akt II FPS 1/16 NSA).

W przedstawionym stanie faktycznym zmiana umowy co do podmiotu korzystającego (leasingobiorcy) nie wpływa na prawa i obowiązki w zakresie prawa podatkowego odnoszące się do treści umowy leasingu, która w tym zakresie nie uległa zmianie, bowiem nie dokonano np. zmiany przedmiotu umowy lub jego wartości, czy też ilości lub wysokości rat. Nie doszło do zmiany umowy w znaczeniu art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej, rozliczenie umowy leasingu, podlega zasadom określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r. W stanie faktycznym zaprezentowanym we wniosku nie będzie miał zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wszedł on w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2019 r. Koszt uzyskania przychodu pozostanie na tym samym poziomie, z tą jedynie różnicą, że będzie rozliczany przez Pana (podobnie również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyroku sygn. I SA/GI 1186/19 z dnia 5 lutego 2020r., Legalis.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pana wniosek – 26 czerwca 2020 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP3-2.4011.296.2020.1.MG, w której uznałem Pana stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Panu 29 czerwca 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

29 lipca 2020 r. wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 5 sierpnia 2020 r.

Wniósł Pan o:

• uchylenie zaskarżonej Interpretacji,
• o zasądzenie na rzecz Skarżącego od organu, który wydał zaskarżoną interpretację zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z dnia 15 grudnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1669/20.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 18 stycznia 2024 r. sygn. akt II FSK 477/21 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 18 stycznia 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz.1634 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że Pana stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie skutków podatkowych zmiany korzystającego w związku z cesją umów leasingu jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.) - publikator aktualny na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej):

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy:

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że:

Stosownie do art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018, poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca) zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych zmieniono i dodano kilka przepisów regulujących m.in. skutki podatkowe związane z umowami leasingowymi.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.:

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 47a omawianej ustawy, obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej:

Do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 8 ust. 2 tej ustawy).

Celem wprowadzonych, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zmian jest ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. W przepisie tym zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytuły używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze.

Stosownie do art. 16 ustawy zmieniającej:

Jak stanowi art. 17 tej ustawy:

Z treści art. 8 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej nie wynika wprost, kiedy umowę można uznać za zmienioną lub odnowioną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 15 grudnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1669/20 zaznaczył, że kwestia zmian podmiotowych w umowach leasingu i ich wpływu na sytuację prawnopodatkową leasingobiorców i leasingodawców, a także podmiotów wstępujących w prawa i ich obowiązki w wyniku umowy cesji, była przedmiotem rozbieżności w orzecznictwie sądowym. Doprowadziło to do podjęcia przez NSA uchwały o sygn. II FPS 1/16, w której Sąd orzekł, że zmiana leasingodawcy poprzez zbycie i nabycie przez inny podmiot przedmiotu trwającej umowy leasingu nie uzasadnia przeprowadzania z tego tylko powodu weryfikacji tej umowy na podstawie art. 17a pkt 1 i 2 oraz art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (...) w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2013 r.”

Sąd uznał za uprawnione wyrażenie poglądu, że - istotnie - podjęta uchwała NSA jest w pełni aktualna i przydatna na gruncie sprawy niniejszej. Sąd wyjaśnił, że wyraża ona bowiem uniwersalną zasadę, że „(...) ustawodawca wśród warunków, których spełnienie jest konieczne, aby daną umowę można było traktować, jako umowę leasingu, nie wymienia ciągłości podmiotowej po stronie korzystającego lub finansującego, a tym samym nie przeciwstawia się możliwości zmiany stron tej umowy. Według Sądu nie można więc twierdzić, że cesja umowy leasingu jest kontynuacją pierwotnej umowy jedynie na gruncie prawa cywilnego. Opowiedzenie się za odmiennym poglądem doprowadziłoby do sytuacji, w której ponoszone przez nowego korzystającego wydatki dotyczące przedmiotu umowy leasingu (niepodlegające - co do zasady - wykluczeniu według kryteriów z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.), nie mogłyby być traktowane, jako koszty uzyskania przychodów, tylko z tej racji, że wywodzą się one ze zdarzeń prawnych mających miejsce u pierwotnie korzystającego. Następstwem przejęcia umowy leasingu przez osobę trzecią byłoby wobec tego „zaniknięcie określonych kosztów uzyskania przychodów, pomimo poniesionych, niezbędnych wydatków służących osiąganiu przychodów. Wydatki te nie mogłyby być bowiem kosztem u przejmującego leasing, a tym bardziej u poprzedniego korzystającego”.

W dalszej części uzasadnienia uchwały NSA ocenił, że „prawa i obowiązki w zakresie prawa podatkowego odnoszą się do treści umowy leasingu, która w omawianym przypadku nie ulega zmianie. Nie są natomiast uzależnione od tego, kto jest leasingodawcą, jeżeli wykonuje on zgodną z wymogami prawa cywilnego i prawa podatkowego niezmienioną przedmiotowo umowę, w której w szczególności nie ulega zmianie osoba leasingobiorcy, czyli korzystającego, który z tytułu wykonania tej umowy posiada zasadniczo prawo zaliczania rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu, podczas gdy przychód leasingodawcy, niezależnie od tego, kto nim jest, stanowić będzie jego przychód do opodatkowania.” Co prawda w wyroku Sąd zaakcentował w tym fragmencie brak zmiany leasingobiorcy (w szczególności nie ulega zmianie osoba leasingobiorcy (...)”), podczas gdy z taką zmianą mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie, to jednak nie wpływa to na wyżej przytoczoną, generalną ocenę NSA, iż ciągłość podmiotowa po którejkolwiek stronie umowy leasingowej nie jest konieczna dla zachowania uprawnienia tych stron do podatkowego rozliczania umowy według przepisów, które obowiązywały przed zmianą. Ta konstatacja NSA ma zasadnicze znaczenie także dla sprawy niniejszej.

Skoro umowa przejęcia przedmiotu leasingu (cesja) w całości - nie stanowi zmiany lub odnowienia umowy leasingu w rozumieniu art. 8 ustawy zmieniającej, zatem do Pana sytuacji nie znajdzie zastosowania dodany ustawą zmieniającą art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.

Zatem Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).