Interpretacja indywidualna z dnia 25 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.230.2024.2.SM

Zwolnienie od podatku VAT świadczonych usług w zakresie przeprowadzania spotkań autorskich na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 marca 2024 r. do Krajowej Informacji Skarbowej wpłynęło pismo naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego przekazujące złożony przez Panią wniosek z 20 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług w zakresie przeprowadzania spotkań autorskich na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 1 czerwca 2024 r. (wpływ 1 czerwca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku)

Jest Pani pisarką, autorką książek literatury popularnej. Rejestrując działalność gospodarczą jako pisarka artystka, zarejestrowała się Pani jako podatnik VAT, przewidując, że wartość sprzedaży Pani książek łącznie przekroczy w roku podatkowym 200 tysięcy złotych. W międzyczasie kilka razy w roku jako pisarka, artystka z dziedziny kultury, bierze Pani udział w spotkaniach autorskich organizowanych przez biblioteki i ośrodki kultury w całej Polsce.

Na spotkaniach autorskich występuje Pani samodzielnie, jako indywidualny twórca literatury, występując jako osoba posiadająca prawa autorskie do omawianych przez Panią książek, które sama Pani napisała, a na egzemplarzach książek, o których Pani mówi, widnieje Pani nazwisko według przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509). Na spotkaniach odpowiada Pani na pytania osoby prowadzącej, lub czytelników dotyczące Pani książek.

Przeprowadzane przez Panią spotkania autorskie, mają charakter wyłącznie działalności kulturalnej, z wyłączeniem działalności dydaktycznej.

Na spotkaniach rozmawia Pani z czytelnikami o Pani książkach z dziedziny literatury obyczajowej, o pisarskiej pasji, dzieli się Pani anegdotami z pracy pisarza. Te spotkania są otwarte dla publiczności, mają charakter spotkań kulturalnych dla czytelników i … i zawsze mają wstęp wolny, bez płatnych biletów wstępu dla czytelników chcących wziąć udział w spotkaniu. Biblioteki lub ośrodki kultury płacą Pani honorarium za spotkanie z własnych funduszy, a wysokość honorariów łącznie, w całym roku nie przekracza kwoty 200 tysięcy złotych, przy której należałoby odprowadzać podatek VAT.

Spotkania organizowane są w placówkach związanych z kulturą takich jak biblioteki publiczne czy ośrodki kultury, co świadczy o kulturalnym charakterze imprezy i mają na celu propagowanie czytelnictwa w Polsce, zachęcanie do odwiedzania takich miejsc jak biblioteki publiczne, co zalicza się do działalności kulturalnej.

Na spotkania jest Pani zapraszana przez biblioteki na konkretny dzień i godzinę, ale zawsze sama bierze Pani udział w spotkaniu, Pani wypowiedzi podczas rozmów z czytelnikami są wypowiedziami autorskimi, będącymi dzieleniem się wrażeń z Pani pracy twórczej w zakresie pisania książek.

W wyniku przeprowadzanych spotkań autorskich wykonuje Pani usługę wymienioną w art. 43 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), tj. wstępu: a) na imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego, oraz usług wydawniczych.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy ze względu na prowadzoną działalność kulturalną jaką są spotkania z czytelnikami na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ma Pani prawo do korzystania ze stawki ZW VAT za przeprowadzone spotkania autorskie?

Pani stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Pani zdaniem spotkania autorskie, w których bierze Pani udział jako pisarka i za które pobiera Pani honorarium, mają charakter kulturalny. We wpisie do ewidencji ma Pani wybrany jako rodzaj działalności PKD 90.03.Z Artystyczna i Literacka działalność twórcza, który sklasyfikowany jest w dziale 90PKWiU, co sugeruje, że usługi te objęte są zwolnieniem z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b Ustawy o podatku od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawodawca zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku. Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy:

Zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

a)podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,

b)indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Zgodnie z art. 43 ust. 18 ustawy:

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Z kolei na podstawie art. 43 ust. 19 ustawy:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1)usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;

2)wstępu:

a)na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,

b)do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,

c)do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;

3)wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;

4)usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;

5)działalności agencji informacyjnych;

6)usług wydawniczych;

7)usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;

8)usług ochrony praw.

Warunkiem zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy jest zatem spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy.

Powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 132 ust. 1 lit. n) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym:

Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

W skład grupy podmiotów uprawnionych do zwolnienia weszli indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie definiują pojęć „kultura” i „usługa kulturalna”. Zatem przy dokonywaniu interpretacji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, posłużyć się należy wykładnią literalną, odwołując się do językowego znaczenia tych pojęć.

Zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury, itp. Natomiast kultura to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową – ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności funkcjonujących w postaci dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp. (Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtműller „Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Wydawnictwo Europa, Warszawa 1999). Encyklopedia Popularna w haśle „kultura” podaje, że jest to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; w skład tak pojętej kultury wchodzą nie tylko wytwory materialne i instytucje społeczne, ale także zasady współżycia społecznego, sposoby postępowania, wzory, kryteria ocen estetycznych i moralnych przyjęte w danej zbiorowości i wyznaczające obowiązujące zachowania” (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie XV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1982).

Przez potoczne rozumienie pojęcia „kultura” możemy zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności.

W sytuacji, gdy wykładnia językowa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, wskazanym jest sięgnięcie do wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. W tym celu należy sięgnąć do ustaw wprost lub pośrednio odnoszących się do działalności prowadzonej w sferze kulturalnej, np. ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 87):

Działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Analizując możliwość zwolnienia świadczonych usług na gruncie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, należy wskazać, że art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509 ze zm.), do której odwołuje się ustawodawca w treści art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy stanowi, że:

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W myśl art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1)wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

2)plastyczne;

3)fotograficzne;

4)lutnicze;

5)wzornictwa przemysłowego;

6)architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

7)muzyczne i słowno-muzyczne;

8)sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9)audiowizualne (w tym filmowe).

Według art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka.

Aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

‒mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),

‒stanowić przejaw działalności twórczej,

‒posiadać indywidualny charakter.

W myśl art. 85 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Zgodnie z art. 85 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Artyście wykonawcy przysługuje, w granicach określonych przepisami ustawy, wyłączne prawo do:

1)ochrony dóbr osobistych, w szczególności w zakresie:

a)wskazywania go jako wykonawcy, z wyłączeniem przypadków, gdy pominięcie jest zwyczajowo przyjęte,

b)decydowania o sposobie oznaczenia wykonawcy, w tym zachowania anonimowości albo posłużenia się pseudonimem,

c)sprzeciwiania się jakimkolwiek wypaczeniom, przeinaczeniom i innym zmianom wykonania, które mogłyby naruszać jego dobre imię;

2)korzystania z artystycznego wykonania i rozporządzania prawami do niego na następujących polach eksploatacji:

a)w zakresie utrwalania i zwielokrotniania - wytwarzania określoną techniką egzemplarzy artystycznego wykonania, w tym zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową,

b)w zakresie obrotu egzemplarzami, na których artystyczne wykonanie utrwalono - wprowadzania do obrotu, użyczania lub najmu egzemplarzy,

c)w zakresie rozpowszechniania artystycznego wykonania w sposób inny niż określony w lit. b - nadawania, reemitowania oraz odtwarzania, chyba że są one dokonywane za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza, a także publicznego udostępniania utrwalenia artystycznego wykonania w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Z treści ww. przepisów można zatem wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie „przejaw działalności twórczej”, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym.

W myśl art. 86 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Artyście wykonawcy służy prawo do wynagrodzenia za korzystanie z artystycznego wykonania lub za rozporządzanie prawami do takiego wykonania określone w umowie albo przyznane w przepisach ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pani pisarką, autorką książek literatury popularnej. Rejestrując działalność gospodarczą jako pisarka artystka, zarejestrowała się Pani jako podatnik VAT. W międzyczasie kilka razy w roku jako pisarka, artystka z dziedziny kultury, bierze Pani udział w spotkaniach autorskich organizowanych przez biblioteki i ośrodki kultury w całej Polsce. Na spotkaniach autorskich występuje Pani samodzielnie, jako indywidualny twórca literatury, występując jako osoba posiadająca prawa autorskie do omawianych przez Panią książek, które sama Pani napisała, a na egzemplarzach książek, o których Pani mówi, widnieje Pani nazwisko według przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509). Na spotkaniach odpowiada Pani na pytania osoby prowadzącej, lub czytelników dotyczące Pani książek. Przeprowadzane przez Panią spotkania autorskie, mają charakter wyłącznie działalności kulturalnej, z wyłączeniem działalności dydaktycznej. Na spotkaniach rozmawia Pani z czytelnikami o Pani książkach z dziedziny literatury obyczajowej, o pisarskiej pasji, dzieli się Pani anegdotami z pracy pisarza. Te spotkania są otwarte dla publiczności, mają charakter spotkań kulturalnych dla czytelników i … i zawsze mają wstęp wolny, bez płatnych biletów wstępu dla czytelników chcących wziąć udział w spotkaniu. Biblioteki lub ośrodki kultury płacą Pani honorarium za spotkanie z własnych funduszy, a wysokość honorariów łącznie, w całym roku nie przekracza kwoty 200 tysięcy złotych, przy której należałoby odprowadzać podatek VAT. Spotkania organizowane są w placówkach związanych z kulturą takich jak biblioteki publiczne czy ośrodki kultury, co świadczy o kulturalnym charakterze imprezy i mają na celu propagowanie czytelnictwa w Polsce, zachęcanie do odwiedzania takich miejsc jak biblioteki publiczne, co zalicza się do działalności kulturalnej. Na spotkania jest Pani zapraszana przez biblioteki na konkretny dzień i godzinę, ale zawsze sama bierze Pani udział w spotkaniu, Pani wypowiedzi podczas rozmów z czytelnikami są wypowiedziami autorskimi, będącymi dzieleniem się wrażeń z Pani pracy twórczej w zakresie pisania książek.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy, w ramach świadczonych usług opisanych we wniosku podejmuje Pani szereg czynności, które prowadzą do realizacji jednego celu, tj. przeprowadzania spotkań autorskich, które stanowią usługi kulturalne.

Jednocześnie jak wynika z okoliczności sprawy, świadcząc ww. usługi w ramach prowadzonej działalności, działa Pani samodzielnie, jako indywidualny twórca literatury, występując jako osoba posiadająca prawa autorskie do omawianych przez Panią książek, które sama Pani napisała, a na egzemplarzach książek widnieje Pani nazwisko według przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ponadto, Biblioteki lub ośrodki kultury płacą Pani honorarium za spotkanie z własnych funduszy. Te spotkania są otwarte dla publiczności, mają charakter spotkań kulturalnych dla czytelników i … i zawsze mają wstęp wolny, bez płatnych biletów wstępu dla czytelników chcących wziąć udział w spotkaniu.

Przy czym nie sposób zgodzić się z Panią, iż w wyniku przeprowadzanych spotkań autorskich wykonuje Pani usługę wymienioną w art. 43 ust. 19 ustawy, tj. usługę wstępu.

Wskazać należy, że definicję usług wstępu znajdziemy w rozporządzeniu wykonawczym Rady UE Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. nr 77/1).

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

Z kolei w myśl art. 32 ust. 2 rozporządzenia:

Ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

a)prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;

b)prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;

c)prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.

Zatem art. 32 rozporządzenia 282/2011 definiuje „usługi wstępu” odnosząc je w szczególności do przyznania prawa wstępu na imprezy takie jak spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne, a także przyznanie prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody oraz przyznanie prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że świadczone przez Panią usługi, polegające na przeprowadzaniu spotkań autorskich na rzecz bibliotek lub ośrodków kultury, którzy nabywają usługi we własnym imieniu i na własną rzecz, stanowią sprzedaż usług kulturalnych, w ramach prowadzonej przez Panią działalności kulturalnej, a nie świadczenie usług wstępu.

Wyłączenie ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 19 pkt 2 lit. a ustawy nie znajdzie zatem zastosowania, bowiem dotyczy usług wstępu, natomiast w opisanej sytuacji dochodzi do sprzedaży spotkań autorskich na rzecz bibliotek lub ośrodków kultury i to te podmioty są nabywcami usług w stosunku do Pani, co potwierdza okoliczność, iż biblioteki lub ośrodki kultury płacą Pani honorarium za spotkanie z własnych funduszy. W przedmiotowej sytuacji nie świadczy Pani usług wstępu na spotkania autorskie, na spotkania jest Pani zapraszana przez biblioteki na konkretny dzień i godzinę, natomiast spotkania są otwarte dla publiczności, mają charakter spotkań kulturalnych dla czytelników i … i zawsze mają wstęp wolny. Tym samym nabywcą spotkań autorskich jest organizator wydarzenia – instytucja kultury, która zaprasza Panią na spotkanie autorskie, a w dalszej kolejności umożliwia nieodpłatnie udział w spotkaniu czytelnikom.

W konsekwencji, skoro świadczone przez Panią usługi polegające na przeprowadzaniu spotkań autorskich – jak wynika z opisu sprawy – stanowią usługi kulturalne, które świadczy Pani, jako indywidualny twórca w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, występując jako osoba posiadająca prawa autorskie do omawianych przez Panią książek, które sama Pani napisała, a na egzemplarzach książek widnieje Pani nazwisko według przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a usługi te są wynagradzane w formie honorarium, to ww. usługi będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

A zatem Pani stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczam, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Pani ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto wskazuję, że interpretacja indywidualna wydana na Pani wniosek nie ma mocy wiążącej dla pozostałych uczestników transakcji. Stosownie do art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k-14n mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).