Interpretacja indywidualna z dnia 18 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.215.2024.1.AND

Budynki będące własnością Wnioskodawcy, które jako nieruchomości inwestycyjne nie są wpisane do ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, stanowią w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka nie amortyzuje przedmiotowych środków trwałych, przedmiot opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 kwietnia 2024 roku za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy budynki będące własnością Wnioskodawcy, które jako nieruchomości inwestycyjne nie są wpisane do ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, stanowią w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka nie amortyzuje przedmiotowych środków trwałych, przedmiot opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium RP, posiadającym w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy. Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej P. (dalej: „Grupa”), która jest (…). Portfel Grupy obejmuje (…).

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości budynkowej położonej na terytorium Polski i posiada status spółki nieruchomościowej w rozumieniu art. 4a pkt 35 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Wnioskodawca nie ujmuje nieruchomości (w tym również budynków) w ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, gdyż nieruchomość (w tym budynki) będąca własnością Wnioskodawcy wykazywana jest w aktywach bilansu Spółki w poz. „inwestycje długoterminowe – nieruchomości”, jako nieruchomości inwestycyjne i jest wyceniana wg wartości godziwej.

Podatkowo zaś, budynki będące własnością Wnioskodawcy, począwszy od 1 stycznia 2022 r. są amortyzowane, natomiast Wnioskodawca nie uwzględnia kosztów odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów z uwagi na treść art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, który wskazuje, że w przypadku spółek nieruchomościowych (a takim jest Wnioskodawca) odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji (a więc budynki), nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Z tych względów, ponieważ dla celów bilansowych Wnioskodawca nie amortyzuje budynków (efektywnie koszt amortyzacji bilansowej = 0), dla celów podatkowych Wnioskodawca stosuje ww. ograniczenie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT i w konsekwencji nie rozpoznaje kosztów amortyzacji od budynków dla celów podatkowych.

Budynki będące własnością Wnioskodawcy stanowią oraz będą w przeszłości stanowić przedmiot umowy najmu, z których Spółka osiąga oraz będzie osiągać przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Pytanie

Czy budynki, będące własnością Wnioskodawcy, które jako nieruchomości inwestycyjne nie są wpisane do ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, stanowią w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka nie amortyzuje przedmiotowych środków trwałych, przedmiot opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, budynki będące jego własnością, które jako nieruchomości inwestycyjne nie są wpisane do ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, nie stanowią w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka nie amortyzuje przedmiotowych środków trwałych, przedmiotu opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

a) stanowi własność albo współwłasność podatnika,

b) został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

c) jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji, wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku, gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Jednocześnie, nie ustala się przychodu, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Zgodnie z art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Z kolei, na podstawie art. 24b ust. 11 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

Należy zauważyć, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., tzw. minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie.

Co do zasady, zagadnienie będące przedmiotem wniosku sprowadza się do ustalenia czy opisane inwestycje w nieruchomości, które nie są wpisane do ewidencji środków trwałych (dla celów bilansowych) ze względu na fakt, iż traktowane są w aktywach bilansu Spółki w poz. „inwestycje długoterminowe – nieruchomości”, stanowią w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka nie amortyzuje przedmiotowych środków trwałych, przedmiot opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT. W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowej analizy należy dokonać (począwszy od 1 stycznia 2023 r.) również z uwzględnieniem okoliczności możliwości amortyzowania danego środka trwałego, wobec wprowadzenia przez ustawodawcę art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, który w przypadku spółek nieruchomościowych (a taką jest Wnioskodawca) wprowadził zasadę, że odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji (a więc budynki) nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Innymi słowy, w ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 24b ustawy o CIT powinien być rozumiany w ten sposób, że opodatkowaniu podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT, powinny podlegać wyłącznie te budynki, od których odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów.

Słuszność stanowiska w tym zakresie płynie przede wszystkim z wykładni celowościowej analizowanych przepisów. Jak czytamy w uzasadnieniu projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Druk Sejmowy nr 1878 z 2017), który wprowadzał regulacje art. 24b ustawy o CIT:

 1) wprowadzenie proponowanego rozwiązania podyktowane jest tym, iż w wielu przypadkach podatnicy nie wykazują dochodów do opodatkowania lub wykazują dochody w kwocie nieadekwatnej do skali i rodzaju prowadzonej działalności. Oznaczać to może wykorzystywanie przez podatnika działań optymalizacyjnych. Z punktu widzenia budżetu państwa sytuacja taka jest nieakceptowalna i wiąże się z podjęciem działań mających na celu zminimalizowanie takich możliwości;

 2) projektowane przepisy nie będą miały zastosowania do budynków, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku zawieszenia działalności gospodarczej, a także do budynków wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika lub na cele określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

W świetle celów jakie przyświecały ustawodawcy należy, w ocenie Wnioskodawcy, uznać, że sytuacja, w której podatnik nie wprowadza budynku do rejestru środków trwałych i nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych, powinna być traktowana na równi z sytuacją, w której podatnik wprawdzie wprowadza budynek do środków trwałych zgodnie z regulacjami ustawy o CIT, lecz nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych wskutek zastosowania ograniczenia art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Powyższe wpisuje się zresztą w ideę i konstrukcję podatku od przychodów z budynków, który poprzez wprowadzenie zasady, że podatnicy mogą nie wpłacać tego podatku od przychodów z budynków, jeżeli jest on niższy od kwoty zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25, za dany miesiąc (kwotę podatku od przychodów z budynków odlicza się od kwoty zaliczki na podatek), jest de facto wpłacany przez podmioty posiadające istotne wartościowo aktywa w postaci budynków, a jednocześnie niskie dochody (lub straty), co może być spowodowane również wysokimi kosztami odpisów amortyzacyjnych od budynków.

A zatem podatnik, który nie obciąża wyniku podatkowego poprzez uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, nie powinien uiszczać tzw. podatku (dochodowego) z tytułu własności budynku.

Prawidłowość powyższego stanowiska wypływa w sposób pośredni również z wydawanych przez Dyrektora KIS interpretacji podatkowych w kontekście właśnie nieruchomości traktowanych jako nieruchomości inwestycyjne dla celów bilansowych (choć w sposób oczywisty pytanie wnioskodawców dotyczyło praw i obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego):

 1) interpretacja z 8 lutego 2023 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.38.2023.1.JC): „Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów oraz kierując się wykładnią literalną przyjąć należy, że jeżeli ustawodawca w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT używa określenia „podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem (...)” to należy rozumieć, że inwestycja w nieruchomość, o której mowa we wniosku, która nie stanowi środka trwałego i nie jest wpisana do ewidencji, nie podlega i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od budynków”;

 2) interpretacja z 2 listopada 2022 r. (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.595.2022.1.IZ): „Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów oraz kierując się wykładnią literalną przyjąć należy, że jeżeli ustawodawca w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT używa określenia „podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem (...)” to należy rozumieć, że inwestycja w nieruchomość, o której mowa we wniosku, która nie stanowi środka trwałego i nie jest wpisana do ewidencji, nie podlega i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od budynków”;

 3) interpretacja z 11 grudnia 2019 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.440.2019.1.JC): „Z opisu stanu faktycznego wynika z kolei, że budynki nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Zatem mając na uwadze powyższy opis stanu faktycznego oraz treść przepisów prawa podatkowego, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., nie będą podlegały przychody z niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych budynków”.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że budynki będące własnością Wnioskodawcy, które jako nieruchomości inwestycyjne nie są wpisane do ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, nie stanowią w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka nie amortyzuje przedmiotowych środków trwałych, przedmiotu opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1) stanowi własność albo współwłasność podatnika,

2) został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3) jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT:

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy budynki będące własnością Wnioskodawcy, które jako nieruchomości inwestycyjne nie są wpisane do ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, stanowią w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka nie amortyzuje przedmiotowych środków trwałych, przedmiot opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT.

Z przepisów art. 24b ustawy o CIT wynika, że podatkiem od przychodów z budynków zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie.

Powyższe wynika również z treści uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy 2291-A), zgodnie z którym:

W tym miejscu należy zauważyć, że procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia jego treści), niezależnie od stopnia jego rozumienia prima facie (tak Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie jest więc tak, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretanda), bowiem należy opowiedzieć się za twierdzeniem, że samo tylko ustalenie tego faktu (jednoznaczności przepisu) następuje w procesie interpretacyjnym. Chodzi wszak nie o to, aby rozumieć tekst czy przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit., str. 61). Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej może się zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z 24 lipca 2012 r., I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie ujmuje nieruchomości (w tym również budynków) w ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, gdyż nieruchomość (w tym budynki) będące własnością Wnioskodawcy wykazywana jest w aktywach bilansu Spółki w poz. „inwestycje długoterminowe – nieruchomości”, jako nieruchomości inwestycyjne i jest wyceniana wg wartości godziwej. Podatkowo zaś, budynki będące własnością Wnioskodawcy, począwszy od 1 stycznia 2022 r. są amortyzowane, natomiast Wnioskodawca nie uwzględnia kosztów odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów z uwagi na art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Zgodnie z tym przepisem:

Jak Państwo wskazali, ponieważ dla celów bilansowych Wnioskodawca nie amortyzuje budynków (efektywnie koszt amortyzacji bilansowej = 0), dla celów podatkowych Wnioskodawca stosuje ww. ograniczenie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT i w konsekwencji nie rozpoznaje kosztów amortyzacji od budynków dla celów podatkowych.

Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów oraz kierując się wykładnią literalną przyjąć należy, że jeżeli ustawodawca w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT używa określenia „podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem (…)” to należy rozumieć, że przepis ten dotyczy wszystkich budynków, które dla celów podatkowych stanowią środki trwałe.

W analizowanej sprawie nie ma znaczenia, że w ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych przedmiotowe budynki nie zostały ujęte.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z zasadą autonomii prawa podatkowego, jest ono niezależne od innych działów prawa, w tym również od prawa bilansowego. Dlatego też, prawo bilansowe nie może wpływać na sposób opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków.

Na autonomiczność prawa podatkowego względem prawa bilansowego wskazują również wyroki: NSA z 17 czerwca 1991 r. sygn. akt III SA 245/9, (gdzie wyrażono pogląd, że „funkcją ksiąg jest rejestrowanie operacji gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych, zaś zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego”), NSA z 8 czerwca 1994 r. sygn. akt III SA 1571/93, WSA w Poznaniu z 18 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Po 529/12, WSA w Warszawie z 21 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 695/14.

Zatem znaczenie w sprawie ma wprowadzenie budynków do ewidencji środków trwałych zgodnie z regulacjami ustawy o CIT. To, że nie uwzględniacie Państwo odpisów amortyzacyjnych od ww. środków trwałych w kosztach uzyskania przychodów z uwagi na treść art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, nie stanowi przesłanki wyłączenia z opodatkowania podatkiem od budynków w myśl art. 24b ust. 1 ustawy o CIT. Przepis art. 24b ustawy o CIT nie wskazuje na środki trwałe podlegające amortyzacji.

W konsekwencji nie można zgodzić się z Państwa poglądem, że art. 24b ustawy o CIT powinien być rozumiany w ten sposób, że opodatkowaniu podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, powinny podlegać wyłącznie te budynki, od których odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 24b ustawy o CIT nie uzależnia objęcia środka trwałego podatkiem od przychodów z budynków od kwestii ujmowania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych tych nieruchomości. Przepis wyraźnie wskazuje na budynek będący środkiem trwałym, a nie na budynek, który jest amortyzowany lub w jakikolwiek inny sposób odnosi się do kwestii amortyzowania budynku.

Zatem przepisem art. 24b ustawy o CIT objęte są budynki będące środkami trwałymi, a regulacja art. 15 ust. 6 ustawy o CIT w żaden sposób nie modyfikuje tej kwestii.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że budynki będące Państwa własnością, które jako nieruchomości inwestycyjne nie są wpisane do ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych, natomiast są wprowadzone do ewidencji środków trwałych zgodnie z regulacjami ustawy o CIT (niezależnie od okoliczności, że w sprawie ma zastosowanie druga cześć przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o CIT), stanowią w przedstawionym stanie faktycznym przedmiot opodatkowania podatkiem od budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT.

Zatem Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto powołane przez Państwa interpretacje dotyczą odmiennego stanu faktycznego, gdzie nieruchomości na gruncie podatkowym były traktowane jako towar przeznaczony do sprzedaży i nie stanowiły one środków trwałych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

 - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).