Interpretacja indywidualna z dnia 17 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.181.2024.1.AJ

1. Czy dla potrzeb stosowania opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT należy uwzględnić części budynków, w których znajdują się pokoje hotelowe, w których Wnioskodawca świadczy usługi hotelarskie? 2. Czy dla potrzeb stosowania opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o których mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT należy uwzględnić części budynków, w których znajdują się sale konferencyjne, w których Wnioskodawca świadczy w kompleksowe usługi konferencyjne?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

- przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT należy uwzględnić części budynków,

w których znajdują się pokoje hotelowe, w których Wnioskodawca świadczy usługi hotelarskie jest nieprawidłowe,

- przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT należy uwzględnić części budynków, w

których znajdują się sale konferencyjne, w których Wnioskodawca świadczy w kompleksowe usługi konferencyjne jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy przychody uzyskane przy wykorzystaniu obiektów, w których świadczone są usługi noclegowe oraz konferencyjne opodatkowane będą podatkiem od przychodów z budynków.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Uniwersytet (…) (zwany dalej „Uczelnią” lub „Wnioskodawcą”) jest uczelnią publiczną w rozumieniu art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 roku - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1668 ze zm., dalej jako: „Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce”).

Wnioskodawca, oprócz podstawowej działalności związanej z kształceniem, prowadzi również dodatkową działalność gospodarczą w zakresie usług hotelarskich (w porównaniu z działalnością podstawową, usługi te mają charakter marginalny). Usługi te prowadzone są nieprzerwanie od ponad 5 lat (rozpoczęły się jeszcze przed 1 stycznia 2019 r.). Usługi te można zaklasyfikować zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU)  w dziale 55.1, czyli usługi hotelarskie i podobne związane z zakwaterowaniem.

Uczelnia prowadzi dwa hotele w budynkach, których jedynym właścicielem jest Uczelnia. W pierwszym z hoteli do dyspozycji gości hotelowych przeznaczono 12 pokoi (1-osobowych, 2-osobowych, 3-osobowych), natomiast w drugim z hoteli znajduje się 30 pokoi

(1-osobowych, 2-osobowych), 3 apartamenty oraz sala konferencyjna. Budynki w całości są przeznaczone na tego rodzaju działalność hotelarską. Wszystkie obiekty hotelowe, zarządzane przez Wnioskodawcę, znajdują się na terytorium Polski.

Budynki zostały ujęte w odpowiedniej ewidencji jako środki trwałe. Suma wartości początkowej wszystkich budynków objętych podatkiem od przychodów z budynków (w tym dwóch hoteli, opisanych powyżej) wg ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przekracza 10.000.000 zł.

W poszczególnych budynkach Uczelnia świadczy usługi hotelarskie związane z zakwaterowaniem (zakwaterowanie gości hotelowych wraz ze śniadaniem lub bez śniadania), krótkoterminowy wynajem sal konferencyjnych, usługi parkingowe dla gości hotelowych i uczestników odbywających się w nim imprez (dotyczy jednego z hoteli), eventów, konferencji etc. oraz inne usługi towarzyszące.

W ramach usługi hotelarskiej Uczelnia zobowiązana jest zapewnić zakwaterowanie w pokoju hotelowym o określonym standardzie i cechach (ale nie w konkretnym pokoju wskazanym w zamówieniu), w ramach którego zapewniona jest również obsługa recepcji, udzielanie informacji związanych z pobytem i podróżą, pełną obsługę techniczną pokoju hotelowego i jego wyposażania ruchomego (w tym usuwanie usterek), pościel, kosmetyki, sprzątanie, TV, dostęp do Internetu, a także śniadanie (świadczone przez firmę zewnętrzną). Usługa hotelarska świadczona jest na podstawie rezerwacji lub na podstawie umowy o świadczenie usługi hotelarskiej. Każdy gość hotelowy jest zobowiązany przestrzegać regulaminu hotelu.

W ofercie świadczenia usług hotelarskich Wnioskodawca prezentuje warunki, na jakich jest gotowy świadczyć opisaną usługę, w tym standard pokoju (bez wskazania na konkretny pokój) oraz, stanowiące immanentną, a przez to konieczną część świadczonej usługi, elementy takie jak obsługa recepcyjna, sprzątanie, zapewnienie pościeli, zapewnienie kosmetyków, TV, wifi, etc.

Usługi konferencyjne (organizacja wydarzenia) realizowane są przez Wnioskodawcę na podstawie indywidualnie negocjowanych z klientami umów, w których precyzyjnie identyfikowany jest przedmiot kompleksowego świadczenia, którego poszczególne elementy tworzą integralną całość.

W ramach usługi konferencyjnej, co do zasady, Uczelnia zapewnia swoim klientom kompleksową obsługę polegającą m.in. na udostępnieniu sali bądź sal, udostępnieniu sprzętu konferencyjnego (np. rzutnik, projektor, komputer, nagłośnienie), dostęp do Internetu.

W przypadku świadczenia realizowanego w ramach usług konferencyjnych, w zgodnym założeniu stron (tj. Uczelnia i jej kontrahenta nabywającego świadczenie), każdy z elementów składowych jest integralną częścią jednej usługi, a jego cena stanowi element kalkulacyjny łącznej ceny usługi konferencyjnej. Ze względu na to, że w każdym przypadku usługa konferencyjna jest konstruowana wg zapotrzebowania klienta, elementy składowe mogą ulegać modyfikacji, a wszelkie ustalenia dokonywane są przez strony na etapie zawierania umowy.

Uczelnia od roku 2019 oblicza podatek od przychodów z budynków, na podstawie art. 24 ustawy o CIT, początkowo odliczając go w całości od zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych. Natomiast od 2020 r. Wnioskodawca reguluje co miesiąc zobowiązanie podatkowe z tego tytułu, z przerwą na okres zwolnienia, z uwagi na pandemię koronawirusa i odpowiednie regulacje w tym zakresie.

Opisana działalność będzie nadal kontynuowana przez Uczelnię w przyszłości.

Pytania

 1. Czy dla potrzeb stosowania opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT należy uwzględnić części budynków, w których znajdują się pokoje hotelowe, w których Wnioskodawca świadczy usługi hotelarskie?

 2. Czy dla potrzeb stosowania opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o których mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT należy uwzględnić części budynków, w których znajdują się sale konferencyjne, w których Wnioskodawca świadczy w kompleksowe usługi konferencyjne?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, dla potrzeb stosowania opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu podstawy opodatkowania zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT, Uczelnia nie miała obowiązku uwzględniać części budynków, w których znajdują się pokoje hotelowe, w których Wnioskodawca wykonuje usługi hotelarskie. Również taki obowiązek nie będzie obciążał Uczelni w przyszłości.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, dla potrzeb stosowania opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu podstawy opodatkowania zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT nie uwzględnia się części budynków, w których znajdują się sale konferencyjne, w których Wnioskodawca świadczy w nich kompleksowe usługi konferencyjne. Również taki obowiązek nie będzie obciążał Uczelni w przyszłości.

Uzasadnienie stanowiska podatnika

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT:

Podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1) stanowi własność albo współwłasność podatnika,

2) został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3) jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 ustawy o CIT: „ Zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE. L 7 z 11.01.2012, str. 3).”

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT: „Przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. ”

Zgodnie z art. 24b ust. 4 ustawy o CIT: „ W miesiącu, w którym dokonano zbycia budynku lub oddania go do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17f przychód z tego budynku ustala się wyłącznie u podatnika, który zbył ten budynek lub oddał go do używania na podstawie umowy leasingu. Zasadę, o której mowa w zdaniu pierwszym, stosuje się odpowiednio w przypadku zbycia udziału we współwłasności budynku.”

Na podstawie art. 24b ust. 7 ustawy o CIT: „Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.”

W myśl art. 24b ust. 9 ustawy o CIT: „Podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.”

Stosownie do art. 24b ust. 11 ustawy o CIT: „Podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 2 7 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.”

W myśl art. 24b ust. 12 ustawy o CIT: „Kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.”

Stosownie art. 24b ust. 13 ustawy o CIT: „Podatnicy mogą nie wpłacać podatku od przychodów z budynków, jeżeli jest on niższy od kwoty zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25, za dany miesiąc.”

Jednocześnie na podstawie art. 24b ust. 14 ustawy o CIT: „Kwotę zapłaconego i nieodliczonego w roku podatkowym podatku od przychodów z budynków odlicza się od podatku obliczonego zgodnie z art. 19 za rok podatkowy. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1.”

Odnosząc się w pierwszej kolejności do usług hotelarskich, sklasyfikowanych jako PKWiU 55.1, tj. Usługi hotelarskie i podobne związane z zakwaterowaniem, od lat na gruncie prawa podatkowego, zarówno ustaw o podatkach dochodowych jak i podatku od towarów i usług, organy podatkowe i sądy administracyjne prezentują pogląd, iż usługi takie, ze względu na ich złożony charakter, znacznie wykraczający poza samo udostępnienie lokalu, nie mogą być uznane za usługi najmu czy usługi o podobnym charakterze, które należy zaliczyć do grupowania PKWiU 68.20 Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnym lub dzierżawionymi.

W ustawie o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych z 29 sierpnia 1997 r. (dalej jako: „Ustawa o usługach hotelarskich”), ustawodawca nazwał i zdefiniował usługi hotelarskie (art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy): „ Usługi hotelarskie - to krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych”

Z kolei umowa najmu jest ustawowo bardzo obszernie uregulowana. Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej jako: „Kodeks cywilny”): „Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz ”.

W myśl art. 693 Kodeksu cywilnego: „Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz”.

Regulacje dotyczące umów najmu znajdują się również poza Kodeksem cywilnym, w innych ustawach np.: w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych, w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

W Ustawie o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego uregulowano np. najem okazjonalny (art. 19a), najem instytucjonalny (art. 19f), najem instytucjonalny z dojściem do własności (art. 19k), do obydwu tych rodzajów najmu nie stosuje się art. 661 § 1 k.c. Ustawa ta przewiduje możliwość ujawnienia w księdze wieczystej roszczenia najemcy o przeniesienie prawa własności lokalu mieszkalnego, ustanowienie hipoteki zabezpieczającej wierzytelność najemcy (art. 19l). Do ochrony praw lokatorów stosuje się przepisy o ochronie własności (art. 19), ograniczenia czasowe w zakresie eksmisji (art. 16).

Także regulacja dotycząca umowy najmu zawarta w Kodeksie cywilnym określa np. ustawowe prawo zastawu (art. 670), podnajem, jeśli umowa najmu tego nie zabrania (art. 668 § 1).

Z art. 691 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że: „W razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą.” W sytuacji, gdy nie ma osób wstępujących w stosunek najmu lokalu mieszkalnego po śmierci najemcy, w stosunek ten wstępują jego spadkobiercy (zob. uchwała SN z 16 maja 1996 r., sygn. akt III CZP 40/96).

Dodatkowo należy zauważyć, że zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 Ustawy o księgach wieczystych i hipotece (dalej jako: „Ustawa o księgach wieczystych”) w księdze wieczystej w szczególności mogą być ujawnione: prawo najmu lub dzierżawy. Przez taki wpis prawo najmu uzyskuje skuteczność względem praw nabytych przez czynność prawną po jego ujawnieniu (art. 17 Ustawy o księgach wieczystych) oraz pierwszeństwo przed ograniczonym prawem rzeczowym nieujawnionym w księdze (art. 20 w zw. z art. 11 Ustawy o księgach wieczystych) (Gudowski Jacek Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV Zobowiązania część szczegółowa, wyd. III). Podkreślić należy, iż regulacje o analogicznym charakterze nie znajdują żadnego odniesienia do usług hotelarskich uregulowanych w Ustawie o usługach hotelarskich.

Biorąc pod uwagę, że ustawodawca w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT posługuje się pojęciem podobnego charakteru, czyli pojęciem nieostrym, stanowiącym przykład klauzuli generalnej - w pierwszej kolejności należy chociażby w przybliżony sposób zrekonstruować jego zakres znaczeniowy w odniesieniu do umów. Zgodnie ze słownikowym znaczeniem "charakter" oznacza "zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju" (Słownik języka polskiego PWN). W przypadku badanego przepisu oznacza to, że "właściwy zespół cech odróżniających" musi wytyczać zakres konstytutywnych właściwości wymienionych w nim umów. Przez podobieństwo zaś należy rozumieć dzielenie cech przez zestawiane pojęcia.

Wykładając i stosując art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT należy także mieć na uwadze zasadę zaufania do państwa i stanowionego prawa, zwaną też zasadą lojalności państwa wobec jednostki. Wymaga ona - ogólnie rzecz ujmując - stosowania prawa w taki sposób, aby nie stawało się dla adresata pułapką i by mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu, iż nie naraża się na prawne skutki, których nie przewidywał w chwili podejmowania tych decyzji (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt K 4/03). Tym samym podatnikowi należy zapewnić możliwość racjonalnego rozumienia przepisu w oparciu o przyjęte w kulturze prawnej dyrektywy interpretacyjne. Z drugiej zaś strony pamiętać należy, że posłużenie się tego rodzaju klauzulą, dzięki tkwiącemu w niej luzowi interpretacyjnemu, umożliwia objęcie zakresem stosowania danego przepisu zdarzeń, których kazuistyczne wymienienie byłoby niemożliwe.

W przepisach art. 24b ustawy o CIT prawodawca posłużył się cywilnoprawnym pojęciem "najmu", "dzierżawy" oraz wskazał na umowy o podobnym charakterze. Istotą najmu, zgodnie z definicją cywilistyczną, jest świadczenie polegające na oddaniu rzeczy do używania na czas oznaczony lub nieoznaczony, w zamian za umówiony czynsz pieniężny lub innego rodzaju. Podobnie, jeżeli chodzi o umowę dzierżawy, której istota również sprowadza się do oddania rzeczy w odpłatne używanie, przy czym dodatkowo dzierżawcy przysługuje prawo do pobierania pożytków. Z powyższego wywieść można, że wskazane w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, umowy o podobnym charakterze to takie, które co prawda nie zawierają wszystkich elementów niezbędnych (essentialia negotii) do uznania je za najem czy dzierżawę, ale których istotą jest, jako wspólna cecha najmu i dzierżawy, oddanie konkretnej rzeczy do wyłącznego używania korzystającego, a obowiązkiem korzystającego jest zapłata czynszu, wynagrodzenia za możliwość korzystania z rzeczy oddanej mu do wyłącznego używania.

W praktyce, w przypadku najmu budynków lub ich części czynsz jest kalkulowany w oparciu o powierzchnię, jako iloczyn stawki za jeden metr i ilości metrów oraz dodatkowych kosztów związanych z korzystaniem z tzw. mediów.

Odnosząc powyższe do cech, jakie można przypisać usługom hotelarskim, można zauważyć, że usługi hotelarskie mają znacznie szerszy zakres niż sam najem pokoju hotelowego. Nie można zapominać, że integralną częścią usługi hotelarskiej jest udostępnienie wyposażenia, pościeli itp., a także zapewnienie dodatkowych usług, jak chociażby recepcja, przechowanie, śniadanie, itd. O odrębności usług hotelarskich od umów najmu świadczą również zasady ustalenia ceny usługi hotelarskiej, co jednocześnie eliminuje przesłanki do uznania jej za umowę o podobnym charakterze do umowy najmu.

Ustalenie ceny za usługę hotelarską świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz gościa nie jest dokonywane jako iloczyn stawki i powierzchni (jak w praktyce jest to najczęściej stosowane w przypadku najmu nieruchomości), a w ramach złożonej kalkulacji (dokonywanej na poziomie ustaleń cennika) uwzględniającej wiele składowych, w tym koszty świadczenia takich składowych jak np. koszty sprzątania, zapewnienia pościeli, ręczników, środków czystości itd. Ustalona uprzednio (w ramach cennika) cena usługi hotelarskiej nie jest w żaden sposób uzależniona od tego, ile energii elektrycznej, wody, energii cieplnej zużył gość, będący jej nabywcą.

Przyjmując zamówienie na realizację usługi hotelarskiej Wnioskodawca nie precyzuje,  którym konkretnie (o określonym numerze) pokoju będzie świadczona usługa, a samo przypisanie gościa do pokoju dokonywane jest w ramach puli dostępnych pokoi o określonym standardzie. A zatem tym co ponad wszelką wątpliwość pokazuje, iż usługa hotelarska świadczona przez hotel jest odrębna od usługi najmu i nie ma do niej podobnego charakteru jest to, że usługa świadczona z wykorzystaniem identycznego pokoju, albo nawet w tym samym pokoju może być wykonywana za różną cenę w zależności od tego czy w ramach takiej usługi zapewniane jest zakwaterowanie np. jednej czy dwóm osobom (np. cena usługi zakwaterowania w pokoju dwuosobowym świadczona dla jednej osoby jest niższa niż w przypadku zakwaterowania w tym samym pokoju, w ramach jednej usługi dwóch gości).

Ponadto należy również wskazać, że w ramach usługi hotelarskiej Wnioskodawca wykorzystuje również inne niż sam pokój części budynku, w szczególności hol, korytarze, windy i inne części budynku bez dodatkowej opłaty.

Dodatkowe argumenty prawne przemawiające za całkowitą odrębnością najmu i usług hotelarskich to brak możliwości świadczenia przez gościa hotelowego dalszej usługi, która odpowiadałaby podnajmowi, a także fakt odrębnego, dedykowanego konkretnie usługom hotelarskim, szczegółowego uregulowania dotyczącego odpowiedzialności, prawa zastawu i przedawnienia roszczeń utrzymujących hotele i podobne zakłady.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że świadczone przez Uczelnię usługi hotelarskie realizowane są na podstawie umowy, która nie może być uznana za umowę o podobnym charakterze do umowy najmu oraz umowy dzierżawy. To oznacza, że dla potrzeb stosowania opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu podstawy opodatkowania zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT, nie uwzględnia się części budynków, w których znajdują się pokoje hotelowe, w których Wnioskodawca wykonuje usługi hotelowe.

Powyższy pogląd został podzielony w orzecznictwie, w szczególności w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 lipca 2023 r. sygn. akt II FSK 372/23, z dnia 4 lipca 2023 r. sygn. akt II FSK 70/21 oraz z dnia 4 lipca 2023 r. sygn. akt II FSK 71/21, w których sąd potwierdził, iż zapisy ustaw dotyczących najmu w żaden sposób nie mogą być odniesione do umowy o usługi hotelarskie. Dodatkowo wskazano, że z porównania regulacji prawnych umów najmu i usług hotelarskich wynika, że nie są to umowy o podobnym charakterze.

Ponadto w oparciu o wyrok z dnia 12 lipca 2023 r. sygn. akt II FSK 372/23 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej został zobowiązany do zmiany interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2022 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.447.2022.1.BJ. Pamiętając o tym, że interpretacje indywidualne nie stanowią źródła prawa, ale jednocześnie uwzględniając argumentację przywołaną powyżej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że usługi hotelarskie świadczone przez podatnika, nie podlegają zakresowi przedmiotowemu art. 24b ustawy o CIT. W związku z tym, podatnik nie jest zobowiązany do uiszczania podatku określonego tym przepisem za świadczone przez niego usługi hotelarskie.

Odnosząc się do świadczonych przez Wnioskodawcę usług konferencyjnych należy w pierwszej kolejności wskazać na kompleksowy, znacznie szerszy niż umowa najmu, charakter świadczenia oraz fakt, iż udostępnienie sali konferencyjnej jest tylko jednym z elementów świadczonej usługi.

Z uwagi na to, że w art. 24b ustawy o CIT prawodawca nie wprowadził żadnej normatywnej definicji, innej niż najem i dzierżawa, a wskazał jedynie, że przepis ten będzie miał zastosowanie również do umów o podobnym charakterze do umów najmu i dzierżawy, zasadnym jest odwołanie się do istoty i charakteru konkretnej umowy, aby ocenić, czy jej zawarcie będzie skutkować objęciem nieruchomości podatkiem od przychodów z budynków.

Biorąc pod uwagę charakter regulacji art. 24b ustawy o CIT, dla zastosowania tych przepisów, a w konsekwencji podatku od przychodów z budynku, konieczne jest by realizowane świadczenie, w ramach którego nieruchomość ma być oddana w używanie, było bezpośrednio powiązane z konkretną i zidentyfikowaną nieruchomością. Kwestia istnienia lub braku związku świadczenia z nieruchomością ma charakter uniwersalny, który nie jest uzależniony od rodzaju podatku, dla potrzeb którego dokonywana jest ocena czy istnieje takie powiązanie.

W licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdza, że kompleksowa usługa organizacji konferencji, wykonywana przez hotel w konkretnej sali konferencyjnej, ale w skład której wchodzi szereg innych świadczeń, nie może być uznana za usługę związaną z nieruchomościami (tak np. w interpretacji indywidualnej z 16 kwietnia 2020 r. Znak: 0114-KDIP1-2.4012.72.2020.1.KST, z 3 października 2019 r. Znak: 0114-KDIP1-3.4012.279.2019.2.ISK, z 12 czerwca 2018 r. Znak: 0114-KDIP1-2.4012.274.2018.2.PC).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi konferencyjne, realizowane są na podstawie odrębnej, nie może być uznana za umowę o podobnym charakterze do umowy najmu oraz umowy dzierżawy. Przedstawione powyżej argumenty dotyczące usługi hotelarskiej mają w niniejszym zakresie odpowiednie zastosowanie.

To oznacza, że dla potrzeb opodatkowania tzw. podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, przy wyznaczaniu podstawy opodatkowania zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT nie uwzględnia się części budynków, w których znajdują się sale konferencyjne wykorzystywane przez Uczelnię dla potrzeb realizacji kompleksowych usług konferencyjnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 24b ust. 1-7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805, ze. zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

1. Podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1) stanowi własność albo współwłasność podatnika,

2) został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3) jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

 2. Zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

 3. Przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

 4. W miesiącu, w którym dokonano zbycia budynku lub oddania go do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17f, przychód z tego budynku ustala się wyłącznie u podatnika, który zbył ten budynek lub oddał go do używania na podstawie umowy leasingu. Zasadę, o której mowa w zdaniu pierwszym, stosuje się odpowiednio w przypadku zbycia udziału we współwłasności budynku.

5. W przypadku gdy budynek stanowi:

 1) współwłasność podatnika - przy obliczaniu wartości początkowej przyjmuje się wartość wynikającą z ewidencji tego podatnika;

 2) własność albo współwłasność spółki niebędącej osobą prawną - przy obliczaniu wartości początkowej przypadającej na wspólnika przepis art. 5 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

 6. W przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

 7. Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W myśl art. 24b ust. 9-15 ustawy o CIT:

9. Podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

10. W przypadku gdy podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1, kwotę, o której mowa w ust. 9, ustala się w takiej proporcji, w jakiej przychód, o którym mowa w ust. 1, pozostaje do ogólnej kwoty takich przychodów podatnika oraz podmiotów z nim powiązanych.

11. Podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

12. Kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.

13. Podatnicy mogą nie wpłacać podatku od przychodów z budynków, jeżeli jest on niższy od kwoty zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25, za dany miesiąc.

14. Kwotę zapłaconego i nieodliczonego w roku podatkowym podatku od przychodów z budynków odlicza się od podatku obliczonego zgodnie z art. 19 za rok podatkowy. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1.

15. Kwota podatku od przychodów z budynków nieodliczona na podstawie ust. 14 podlega zwrotowi na wniosek podatnika bez wydawania decyzji o zwrocie podatku, jeżeli wniosek nie budzi wątpliwości.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT należy uwzględnić części budynków, w których znajdują się pokoje hotelowe oraz sale konferencyjne w których Wnioskodawca świadczy usługi hotelarskie oraz kompleksowe usługi konferencyjne.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis sprawy wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie.

Z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej [druk sejmowy 2291-A], tj. ustawy z 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. 1998 Nr 144, poz. 930) wynika, że regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego skierowane są do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Celem nowelizowanej regulacji jest natomiast przeciwdziałanie stosowaniu przez podatników optymalizacji podatkowej. W uzasadnieniu podkreślono, że regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

 1. objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości – budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;

 2. stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;

 3. zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;

 4. możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski.

Warunkiem m.in. kwalifikującym budynek do objęcia podatkiem na podstawie art. 24b ustawy o CIT (poza warunkiem własności lub współwłasności, położenia na terytorium RP) jest jego oddanie w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Dokonując wykładni przepisów art. 24b ustawy o CIT nie można abstrahować od celu ich wprowadzenia, którym jest m.in. przeciwdziałanie optymalizacji podatkowej.

W tym celu należy przejść na grunt ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1610 ze zm., dalej: „k.c.”), gdzie zgodnie z art. 659 § 1:

Natomiast w myśl art. 660 k.c.:

Zgodnie z zapisem art. 662 k.c.:

Zauważyć należy, że zgodnie z ww. przepisami k.c. i zgodnie z ugruntowaną praktyką nie ma konieczności zawierania umowy najmu w formie pisemnej jeśli umowa ta nie jest dłuższa niż rok pod warunkiem że strona umowy zapoznana została z regulaminem korzystania przedmiotu najmu oraz wpłaciła zabezpieczenie finansowe w razie zniszczenia rzeczy oddanej w najem (kaucja).

W myśl art. 693 k.c.:

Jedną z podstawowych zasad prawa cywilnego jest zasada swobody umów. Zakłada ona, że strony mogą w granicach wyznaczonych przez prawo swobodnie kształtować treść łączącego je stosunku prawnego. Jedynie wyjątkowo ustawodawca wprowadza przepisy o charakterze bezwzględnie obowiązującym, których strony własną, nawet zgodną wolą, zmienić nie mogą.

Jak wynika z powołanego wcześniej art. 659 § 1 k.c., istotną cechą umowy najmu jest z jednej strony oddanie najemcy rzeczy do używania oraz (z drugiej strony) zobowiązanie do płacenia wynajmującemu umówionego czynszu.

W tym miejscu wskazać należy, że wobec braku legalnej definicji pojęcia „czynsz” konieczne jest odwołanie się do językowego rozumienia tego terminu. „Czynsz” wg Słownika języka polskiego (https://sjp.pwn.pl) jest to «opłata za wynajem lokalu lub innej nieruchomości, wnoszona w określonych terminach». Z definicji tej wynika że słowo „czynsz” może być używane zamiennie ze słowem „opłata”, znaczenie ma bowiem jej charakter.

Z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że oprócz podstawowej działalności związanej z kształceniem prowadzą Państwo również dodatkową działalność gospodarczą w zakresie usług hotelarskich oraz usług konferencyjnych. Usługi te można zaklasyfikować zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) w dziale 55.1, czyli usługi hotelarskie i podobne związane z zakwaterowaniem. Uczelnia prowadzi dwa hotele. W poszczególnych budynkach świadczone są usługi hotelarskie związane z zakwaterowaniem (wraz ze śniadaniem lub bez śniadania), krótkoterminowy wynajem sal konferencyjnych, usługi parkingowe dla gości hotelowych i uczestników odbywających się imprez, eventów, konferencji oraz inne usługi towarzyszące.

W ramach usługi hotelarskiej Uczelnia zobowiązana jest zapewnić zakwaterowanie w pokoju hotelowym o określonym standardzie i cechach (ale nie w konkretnym pokoju wskazanym w zamówieniu), w ramach którego zapewniona jest również obsługa recepcji, udzielanie informacji związanych z pobytem i podróżą, pełną obsługę techniczną pokoju hotelowego i jego wyposażania ruchomego (w tym usuwanie usterek), pościel, kosmetyki, sprzątanie, TV, dostęp do Internetu, a także śniadanie (świadczone przez firmę zewnętrzną). Usługa hotelarska świadczona jest na podstawie rezerwacji lub na podstawie umowy o świadczenie usługi hotelarskiej.

W ramach usługi konferencyjnej, co do zasady, Uczelnia zapewnia swoim klientom kompleksową obsługę polegającą m.in. na udostępnieniu sali bądź sal, udostępnieniu sprzętu konferencyjnego (np. rzutnik, projektor, komputer, nagłośnienie), dostęp do Internetu. Usługi konferencyjne realizowane są przez Państwa na podstawie indywidualnie negocjowanych z klientami umów, w których precyzyjnie identyfikowany jest przedmiot kompleksowego świadczenia, którego poszczególne elementy tworzą integralną całość.

W omawianej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której Uniwersytet odpłatnie udostępnia korzystającemu miejsce w posiadanych obiektach (pokoje oraz sale konferencyjne), a zatem trudno twierdzić, że nie mamy tutaj do czynienia z sytuacją podobną do najmu, w której to „(…) wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz” (art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1610)).

Zauważyć należy, że Umowa hotelowa jest umową nienazwaną, mieszaną, zawierającą w sobie elementy takich umów jak: umowa najmu, umowa zlecenia, umowa przechowania, umowa sprzedaży. Do umowy hotelowej stosuje się przepisy kodeksu cywilnego art. 846 - 852. Zawieranie umowy hotelowej i jej treść oparte są na zasadzie swobody kształtowania umów. Na mieszany charakter umowy hotelowej pośrednio wskazuje definicja usługi hotelarskiej, sformułowana w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych (t. j. Dz.U. z 2023, poz. 1944 ze zm.), zgodnie z którą usługi hotelarskie to krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych.

Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych dominującym elementem umowy hotelowej, czy też usługi hotelowej, jest najem, natomiast usługi świadczone w obrębie obiektu, mają charakter dodatkowy wobec głównej funkcji usługi, jakim jest wynajem (por. wyrok WSA z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Go 999/16). Umowa hotelowa ma zatem charakter umowy mieszanej łączącej elementy treści różnych typów umów. Należy przyjąć, że jeżeli świadczeniem głównym umowy mieszanej tzw. hotelowej jest korzystanie z rzeczy (oddanie części nieruchomości do używania), to taka umowa nienazwana ma charakter podobny do kodeksowej umowy najmu. W celu ustalenia skutków podatkowo prawnych konkretnej zawartej przez podatnika umowy (tzw. hotelowej), niezbędna jest analiza jej zapisów, przy uwzględnieniu przedmiotowo istotnych elementów treści czynności prawnej w postaci umowy najmu oraz dzierżawy, określonych w odpowiednich regulacjach prawa cywilnego.

Natomiast w wyroku WSA z dnia 7 kwietnia 2021 r., sygn. akt I SA/Bd 116/21, Sąd wskazał, że: „o tym, że zawierane przez Skarżącego z osobami trzecimi umowy są umowami podobnymi do umowy najmu lub dzierżawy przesądza fakt udostępniania pokoi we wskazanych budynkach za odpłatnością. Jest to – zdaniem Sądu - istotny element usługi, którą otrzymują osoby korzystające z hoteli, domów studenckich, domków letniskowych Skarżącego w celach rekreacyjnych (por. wyrok WSA w Warszawie z 11 grudnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1293/19 – wszystkie orzeczenia powołane w niniejszym wyroku dostępne są na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, iż jak wskazał Wnioskodawca w złożonym wniosku w opisie stanu faktycznego, Uniwersytet udostępnia pokoje/powierzchne użytkowe w będących jego własnością: hotelu, domach studenckich, domach wczasowych oraz domkach letniskowych de facto wszystkim zainteresowanym osobom”.

Tym samym należy przyjąć, że jeżeli świadczeniem głównym umowy mieszanej, związanej ze świadczeniem usług noclegowych oraz krótkotrwałego zakwaterowania jest korzystanie z rzeczy (oddanie części budynku do używania), to taka umowa nienazwana ma charakter podobny do kodeksowej umowy najmu.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że udostępnianie budynku hotelowego, sal konferencyjnych lub innych pomieszczeń o podobnym charakterze, w ramach świadczonej usługi, wypełnia warunek, o którym mowa w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT odnoszący się do oddania budynku w całości lub części do używania na podstawie innej umowy o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy.

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy i argumenty nie sposób zgodzić się z Państwem, że usługi hotelarskie i konferencyjne realizowane są na odrębnej podstawie i nie można ich uznać za umowę o podobnym charakterze do umowy najmu oraz umowy dzierżawy.

W związku z faktem, że w rozpoznawanej sprawie występuje przesłanka określona w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, tj. Uczelnia odpłatnie udostępnia miejsca w budynku hotelowym (pokoje oraz sale konferencyjne) - Uczelnia jest zobowiązana przy wyznaczaniu przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, zgodnie z art. 24b ust. 6 w związku z ust. 3 ustawy o CIT uwzględnić części budynków, w których znajdują się pokoje hotelowe i sale konferencyjne, w których Wnioskodawca świadczy usługi hotelarskie oraz kompleksowe usługi konferencyjne.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 oraz pytania nr 2 należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do kompleksowości świadczeń, na którą Państwo się powołują, podkreślić dodatkowo należy, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie występuje pojęcie usługi „kompleksowej”.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wskazać należy, że przywołane przez Państwa interpretacje indywidualne sygn.: 0114- KDIP1-2.4012.72.2020.1.KST z 16 kwietnia 2020 r.,  sygn.: 0114-KDIP1-3.4012.279.2019.2. ISK z 3 października 2019 r., sygn.: 0114-KDIP1-2.4012.274.2018.2.PC z 12 czerwca 2018 r. zostały wydane w zakresie przepisów ustawy o podatku pochodowym od towarów i usług, która to ustawa w Państwa sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nie ma zastosowania.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).