Interpretacja indywidualna z dnia 12 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.163.2024.2.KM

Dotyczy ustalenia, czy otrzymywane przez Wnioskodawcę środki od Klientów stanowiące zwrot poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych będą traktowane jako wartość przychodu ze sprzedaży w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT i w związku z tym, w przypadku gdy wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) przekroczy w poprzednim roku podatkowym wyrażoną w złotych kwotę odpowiadającą równowartości 2 000 000 euro wraz z ww. wpływami stanowiącymi zwrot poniesionych opłat urzędowych, gdy sama wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyłaby w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 0000 euro spowoduje utratę prawa do opodatkowania dochodów spółki na zasadach obowiązujących „małego podatnika”.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 marca 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy otrzymywane przez Wnioskodawcę środki od Klientów stanowiące zwrot poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych będą traktowane jako wartość przychodu ze sprzedaży w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) i w związku z tym, w przypadku gdy wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) przekroczy w poprzednim roku podatkowym wyrażoną w złotych kwotę odpowiadającą równowartości 2 000 000 euro wraz z ww. wpływami stanowiącymi zwrot poniesionych opłat urzędowych, gdy sama wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyłaby w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 0000 euro spowoduje utratę prawa do opodatkowania dochodów spółki na zasadach obowiązujących „małego podatnika”.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 maja 2024 r. (data wpływu: 28 maja 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej również jako: „Wykonawca”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski, gdzie posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”). Wnioskodawca począwszy od 2022 roku zmienił formę opodatkowania swoich dochodów na ryczałt od dochodów spółek (tzw. Estoński CIT). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (…).

Wnioskodawca w związku ze świadczonymi usługami ponosi w imieniu i na rzecz swoich Klientów opłaty urzędowe. Spółka obciąża tymi wydatkami swoich Klientów w dokładnie takiej samej wysokości, w jakiej wnosi opłaty do właściwych urzędów. Wnioskodawca po wniesieniu opłat urzędowych wystawia fakturę na rzecz Klienta, gdzie wykazuje swoją usługę i jako odrębną pozycję – opłatę urzędową. Jako drugi ze sposobów, na okoliczność obciążenia Klientów opłatami urzędowymi Wnioskodawca zamiast faktur posługuje się notami księgowymi. W obu przypadkach pozycje taką tytułuje jako Opłata urzędowa wniesiona w imieniu Nabywcy (…). Do takiego sposobu działania Wnioskodawca jest zobowiązany na podstawie umowy o świadczenie usług, którą zawiera z Klientami. Wskazuje na to treść dwóch postanowień:

1)(…)

2)(…)

Jeśli zaś chodzi o sposób księgowania tych opłat, w momencie wniesienia opłaty przez Wnioskodawcę do właściwego urzędu – są „zawieszane” na koncie rozrachunkowym (konto pozostałe rozrachunki). Przy wystawieniu opłaty urzędowej wniesiona opłata wraz z wystawioną opłatą urzędową są ze sobą rozliczane.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 27 maja 2024 r.)

Czy otrzymywane przez Wnioskodawcę środki od Klientów stanowiące zwrot poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych będą traktowane jako wartość przychodu ze sprzedaży w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT i w związku z tym, w przypadku gdy wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) przekroczy w poprzednim roku podatkowym wyrażoną w złotych kwotę odpowiadającą równowartości 2 000 000 euro wraz z ww. wpływami stanowiącymi zwrot poniesionych opłat urzędowych, gdy sama wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyłaby w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 0000 euro spowoduje utratę prawa do opodatkowania dochodów spółki na zasadach obowiązujących „małego podatnika”?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 27 maja 2024 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywane przez niego środki od Klientów tytułem zwrotu poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych nie są przychodem ze sprzedaży w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT.

Jeżeli ponoszone wydatki nie zostaną uznane za koszty uzyskania przychodu, bo nie są ponoszone przez podatnika, będącego jedynie pośrednikiem w przekazywaniu kwot do odpowiedniego urzędu, to konsekwentnie zwrot wydatkowanych kwot nie będzie stanowił jego przychodów.

Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, zgodnie z którą: ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Wskazane w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, sformułowanie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie należy tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego.

Przepisy ustawy o CIT, nie zawierają definicji pojęcia przychodów i dla wyjaśnienia znaczenia tego pojęcia posługują się otwartym katalogiem kategorii stanowiących przychód dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT: Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również równice kursowe.

Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT: Za przychody związane z działalnością gospodarcza i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT: Do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, (...).

Z powołanych przepisów wynika, że do przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 18 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 723/18 podjął się próby definicji przychodu ze sprzedaży, stwierdzając: Zatem, w ocenie Sądu, mając na uwadze powyższe wskazania, w okolicznościach niniejszej sprawy Dyrektor właściwie przyjął, że ustalając status małego podatnika, uprawniający do zastosowania 15% stawki podatku dochodowego od osób prawnych, skarżący winien wziąć pod uwagę przychody stanowiące jego „realne przysporzenie majątkowe osiągnięte w wyniku sprzedaży”.

Nie sposób nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że Wnioskodawca otrzymując zwrot poniesionej w imieniu i na rzecz swoich Klientów opłaty urzędowej, nie otrzymuje realnego przysporzenia majątkowego, bowiem zgodnie z postanowieniami umowy oraz faktycznym sposobem rozliczeń, uiszczanie opłat urzędowych nie jest nakierowane na uzyskanie korzyści majątkowej. Jest to podyktowane wyłącznie kwestiami logistycznymi oraz dbaniem o interes Klienta.

W związku z powyższym uznać należy, że jeśli wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) przekroczy w poprzednim roku podatkowym wyrażoną w złotych kwotę odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro wraz z otrzymywanymi przez Wnioskodawcę środkami od Klientów stanowiącymi zwrot poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych, gdy sama wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyłaby w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 0000 euro nie spowoduje utraty prawa do opodatkowania dochodów spółki na zasadach obowiązujących „małego podatnika”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Wskazane w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, sformułowanie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać także należy, że nie należy tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Wobec powyższych wyjaśnień, skoro przychód ze sprzedaży należy rozumieć zgodnie z wykładnią literalną, to oznacza, że do limitu decydującego o uznaniu podatnika za „małego” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy sumować wartość wszystkich przychodów stanowiących przychody ze sprzedaży (a więc wynikające z czynności sprzedaży).

Przepisy ustawy o CIT, nie zawierają definicji pojęcia przychodów i dla wyjaśnienia znaczenia tego pojęcia posługują się otwartym katalogiem kategorii stanowiących przychód dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Stosowanie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Dany przychód zostaje przyporządkowany do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, kiedy jest on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 wymienionej ustawy, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie zatem z art. 12 ust. 3a ww. ustawy:

W oparciu o wyżej przytoczone przepisy należy wskazać, że zasadniczo przychód należny powstaje w dniu wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub częściowego wykonania usługi. A jeśli te czynności jeszcze nie nastąpiły, ale miało miejsce wystawienie faktury, względnie uregulowanie należności - to z tym dniem podatnik obowiązany jest wykazać przychód. Zatem przychód należy rozpoznać w momencie wystąpienia najwcześniejszego z wymienionych zdarzeń.

Z powołanych przepisów wynika, że do przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe.

Stanowisko to znajduje jednoznaczne potwierdzenie w doktrynie, stanowisku organów podatkowych oraz orzecznictwie. W opracowaniu „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz.” (Wydawnictwo CH. Beck, wyd. 9, Warszawa 2021, str. 229) W. Dmoch wskazał, że: „Otrzymane pieniądze i wartości pieniężne są pierwszą kategorią wymienioną w katalogu przychodów. Istotne jest to, że aby pieniądze czy też wartości pieniężne zostały uznane za przychód dla potrzeb PDOPrU, muszą spełniać jedną podstawową przesłankę, mianowicie muszą być otrzymane, co oznacza, że stają się definitywnie własnością podatnika, który je otrzymał. Wszelkie wpłaty pieniężne uzyskane przez podatnika tytułem kaucji, gwarancji itp., których otrzymanie ma charakter nieostateczny i warunkowy, nie stanowią przychodu dla podmiotu, który je uzyskał. Pieniądze te staną się przychodem dla podatnika dopiero w tym momencie, kiedy nastąpi zdarzenie skutkujące definitywnym otrzymaniem ich przez podatnika”.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy otrzymywane przez Wnioskodawcę środki od Klientów stanowiące zwrot poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych będą traktowane jako wartość przychodu ze sprzedaży w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT i w związku z tym, w przypadku gdy wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) przekroczy w poprzednim roku podatkowym wyrażoną w złotych kwotę odpowiadającą równowartości 2 000 000 euro wraz z ww. wpływami stanowiącymi zwrot poniesionych opłat urzędowych, gdy sama wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyłaby w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 0000 euro spowoduje utratę prawa do opodatkowania dochodów spółki na zasadach obowiązujących „małego podatnika”.

W odniesieniu zatem do powyższych wątpliwości, wyjaśnić należy, że jak już wcześniej wskazano, samo pojęcie „sprzedaż” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W zakresie definiowania sprzedaży dla celów ustalenia limitu małego podatnika podkreśla się że wskutek braku definicji ustawowej, pojęcie to powinno być odczytywane według jego literalnego znaczenia (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 723/18). Skoro przychód ze sprzedaży należy rozumieć zgodnie z wykładnią literalną, to istotnym jest, że ustawodawca odwołał się do węższego pojęcia przychodu ze sprzedaży, a nie ogólnie do przychodu. Jest to zatem ograniczenie uwzględnianych w limicie kwot do określonych czynności. Tą czynnością jest sprzedaż, która według Słownika Języka Polskiego PWN oznacza „odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną sumę”.

WSA w Poznaniu w powyższym wyroku wskazał również, że „Dyrektor właściwie przyjął, że ustalając status małego podatnika, uprawniający do zastosowania 15% stawki podatku dochodowego od osób prawnych, skarżący winien wziąć pod uwagę przychody stanowiące jego „realne przysporzenie majątkowe osiągnięte w wyniku sprzedaży”.

Mając powyższe na względzie, wskazać należy, że skoro w związku ze świadczonymi usługami ponosicie Państwo opłaty urzędowe w imieniu i na rzecz swoich Klientów, to jesteście Państwo jedynie pośrednikiem w przekazywaniu opłat urzędowych do odpowiednich instytucji, do czego jesteście Państwo zobowiązani na podstawie umowy o świadczenie usług, którą zawieracie z Klientami. W związku z powyższym działaniem nie uzyskujecie Państwo realnego przysporzenia majątkowego. Zatem z mocy prawa otrzymywane przez Państwa środki od Klientów stanowiące zwrot poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych nie mogą być traktowane przez Państwa jako przychód podatkowy.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że skoro otrzymywane przez Państwa środki od Klientów stanowiące zwrot poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz opłat urzędowych nie mogą być traktowane przez Państwa jako przychód podatkowy, to nie mogą być również wliczane do limitu „małego podatnika”, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, tj. limitu 2 000 000 euro.

Tym samym, stwierdzić należy, że w przypadku, gdy sama wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług; bez kwoty wpływu stanowiącego zwrot poniesionych opłat urzędowych) nie przekroczyłaby w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 0000 euro, wówczas nie spowoduje to utraty prawa do opodatkowania dochodów Państwa Spółki na zasadach obowiązujących „małego podatnika”.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku sądu administracyjnego, stwierdzić należy, że został on wydany w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).