Wyrok NSA z dnia 17 maja 2024 r., sygn. III FSK 406/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Jacek Pruszyński (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Anna Juszczyk-Wiśniewska, po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 1406/21 w sprawie ze skargi A. B. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 27 sierpnia 2021 r. nr 2201-IEE.711.2.193.2021.2.BT w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. B. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

Wyrokiem z 18 stycznia 2022 r., sygn. akt I SA/Gd 1406/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę A. B. (dalej: skarżąca) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z 27 sierpnia

2021 r., nr 2201-IEE.711.2.193.2021.2.BT w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Wyrok (podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia) jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.

2. Skarga kasacyjna.

Skargę kasacyjną od wyroku sądu pierwszej instancji wniosła skarżąca. Działający w jej imieniu pełnomocnik, na podstawie art. 173 § 1 i 2 ustawy z dnia

30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U.

z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: p.p.s.a.) zaskarżył wyrok w całości.

Przedmiotowemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7 ustawy z dnia

14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 735, dalej: k.p.a.), art. 8 § 1 k.p.a. w zw. z art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1427, dalej: u.p.e.a.), art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez oddalenie skargi, podczas gdy obowiązkiem sądu było stwierdzenie naruszenia tych przepisów wobec braku podjęcia przez organ wszelkich czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, dowolną ocenę materiału dowodowego i całkowite pominięcie przez organ administracji okoliczności podniesionych przez skarżącą w treści zażalenia dotyczących rzeczywistych motywów, jakimi kierują się organy postępowania egzekucyjnego zachowujące całkowitą bierność od kilku lat w egzekucji z nieruchomości, stanowiącej obecnie majątek osobisty skarżącej i celu, jakiemu ta bierność ma służyć - zdaniem skarżącej działania organu od kilku lat trwającego postępowania egzekucyjnego są nakierowane nie tyle na wykonanie obowiązku podatkowego, lecz na maksymalizację dochodów z tytułu zaległości podatkowej. Skutkiem bierności organów postępowania egzekucyjnego będzie de facto bezpodstawne zubożenie skarżącej, albowiem administracyjny organ egzekucyjny najprawdopodobniej zamierza przystąpić do realizacji zajęcia nieruchomości, poprzez jej docelową sprzedaż dopiero w momencie spłaty przez skarżącą całego kredytu (ze środków pochodzących z jej majątku osobistego) i wykreśleniu hipoteki banku z zajętej nieruchomości, co spowoduje, że cena uzyskana ze sprzedaży będzie wyższa, bez obciążenia hipotecznego na rzecz banku. Bierność organu w tym przypadku stanowi nadmierną uciążliwość dla skarżącej i stoi w jawnej sprzeczności