Wyrok WSA w Łodzi z dnia 12 kwietnia 2024 r., sygn. I SA/Łd 54/24

Dnia 12 kwietnia 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Cezary Koziński, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Cisowska-Sakrajda, Asesor WSA Grzegorz Potiopa (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi W. w Ł. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 28 listopada 2023 r. nr 1001-IOD-1.4102.40.2023.5/U17/MJ w przedmiocie obowiązku udzielenia informacji oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Łd 54/24

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 listopada 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Łodzi (dalej także: DIAS), po rozpatrzeniu zażalenia A w Ł. (dalej także: Strona lub Skarżący), utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Trybunalskim (dalej także: NUS) z dnia 12 września 2023 r. w sprawie obowiązku udzielenia informacji.

W uzasadnieniu postanowienia organ wyjaśnił, że NUS w toku postępowania podatkowego prowadzonego w zakresie orzeczenia o odpowiedzialności spadkobierców M. D., wystąpił do Strony postanowieniem z 12 września 2023 r. o udzielenie informacji, czy M D. skorzystał ze środków A w Ł. w zakresie programu "Czyste Powietrze", sfinansowanej (dofinansowanej) inwestycji przedsięwzięcia termomodemizacyjnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, w miejscowości [...] S., ul. A 15 (dawniej ul. B 15).

Strona wniosła w dniu 19 września 2023 roku zażalenie, którym zaskarżyła w całości ww. postanowienie NUS z 12 września 2023 roku.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Łodzi wskazał, że o ile w istocie w orzecznictwie sądowym wskazuje się na wątpliwości interpretacyjne dotyczące stosowania art. 45 ustawy o KAS, o tyle dostrzega się również, że jeśli istnieje obiektywnie podstawa prawna do żądania przez organ podatkowy dokumentów, lecz sporna pozostaje jedynie podstawa wskazana przez ten organ w postanowieniu, to nie prowadzi to wprost do wyeliminowania tegoż postanowienia z obrotu prawnego (zob. wyrok WSA w Olsztynie z 23 czerwca 2022 r., sygn. akt I SA/Ol 254/22). Naruszenie przepisu kompetencyjnego ma bowiem miejsce jedynie wówczas, gdy w systemie prawa nie ma przepisu prawa, który umocowuje organ administracji publicznej do działania, albo też przepis jest, ale nie stanowi źródła prawa powszechnie obowiązującego (wyrok NSA z 13 grudnia 2017 r., sygn. akt 1 FSK 331/16). Braku podstawy prawnej do działania organu nie należy natomiast utożsamiać z brakiem powołania przez ten organ prawidłowej podstawy prawnej w wydanym akcie. Stwierdzenie braku kompetencji organu nie zachodzi, gdy podstawa prawna do działania organu istnieje, a jedynie organ jej nie powołał albo powołał ją błędnie. Istotne jest bowiem rzeczywiste istnienie wspomnianej podstawy (tak NSA w wyrokach z: 26 września 2017 r., sygn. akt II FSK 2238/15; 28 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 482/14 oraz 3 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 256/12).