Interpretacja indywidualna z dnia 24 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.234.2024.1.EW

Nieuznanie podejmowanych przez Wnioskodawcę czynności w ramach przeprowadzonych wspólnych akcji marketingowych za świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieuznania podejmowanych przez Wnioskodawcę czynności w ramach przeprowadzonych wspólnych akcji marketingowych za świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Wnioskodawca lub Spółka). Spółka jest (...). W ramach obecnego modelu sprzedaży Spółka prowadziła sprzedaż samochodów poprzez dealerów. Dealerzy są podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą w Polsce.

Zasady współpracy Wnioskodawcy z dealerami regulują umowy o współpracy handlowej i powiązane z nimi porozumienia. Regulacje te określają całokształt praw i obowiązków stron związanych ze sprzedażą samochodów Wnioskodawcy do każdego z dealerów, to jest w szczególności:

• zasady dokonywania zamówień i zasady dostawy samochodu do dealera,
• cenniki dla dealera, zawierające ceny i zasady ich rabatowania,
• zasady prowadzenia standardowych akcji promocyjnych samochodów sprzedawanych przez dealerów na rzecz końcowych nabywców.

Całość postanowień umów i porozumień jest nakierowana na osiągnięcie przez strony wspólnego celu gospodarczego w postaci zwiększenia obrotów w zakresie sprzedaży samochodów zarówno u dealerów, jak i Wnioskodawcy.

Dealerzy dokonują od Wnioskodawcy zakupów samochodów:

1)przeznaczonych do sprzedaży na tzw. stok (magazyn);

2)pokazowych/showroomowych - które są prezentowane w salonie sprzedaży dealera;

3)demonstracyjnych - które służą do przeprowadzania jazd próbnych przez potencjalnych klientów lub jako auta zastępcze dla klientów serwisujących pojazd u dealera.

W celu zwiększenia sprzedaży samochodów u Wnioskodawcy oraz dealerów, a także w celu zwiększenia dostępności pojazdów w salonach dealerskich, Wnioskodawca zamierza wraz z poszczególnymi dealerami przeprowadzić wspólną akcję marketingową (dalej: WAM) na zasadach opisanych w odrębnych umowach z poszczególnymi dealerami. Akcja ta będzie skoordynowana i wspólna, co oznacza, że podejmowane w jej ramach działania stron nie będą dowolne, a nastawione są na osiągnięcie satysfakcjonującego strony rezultatu, przede wszystkim w postaci zwiększenia obrotów w zakresie sprzedaży samochodów zarówno u dealerów, jak i Wnioskodawcy.

WAM polegać będzie na prezentacji w salonach dealerskich poszczególnych dealerów samochodów pokazowych będących własnością Wnioskodawcy. Samochody zostaną odpowiednio wyeksponowane, tak aby klient końcowy mógł zobaczyć zarówno wnętrze jak i nadwozie samochodu. Samochody te nie będą dopuszczone do ruchu publicznego i nie będą przeznaczone do jazdy próbnej.

W ramach postanowień umownych dotyczących WAM:

1)obowiązkiem Wnioskodawcy będzie dostarczenie do salonu dealera na koszt Wnioskodawcy nowych, wolnych od wad samochodów pokazowych w ustalonej ilości w celu ich prezentacji na rzecz potencjalnych kupujących oraz ich odbiór po zakończeniu WAM;

2)natomiast obowiązkiem dealera będzie odebranie samochodu pokazowego i sprawdzenie jego stanu potwierdzającego dostarczenie bez wad, przygotowanie do ekspozycji poprzez zdjęcie folii ochronnych i innych zabezpieczeń w tym elektronicznych, ekspozycja w salonie dealera, ubezpieczenie go w umówionym zakresie wraz z przelewem wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, utrzymanie w czystości, zapewnienie oświetlenia podkreślającego prestiż samochodów Wnioskodawcy, wydanie samochodu na rzecz podmiotu wskazanego przez Wnioskodawcę po zakończeniu WAM.

Wskazane powyżej WAM, realizowane na podstawie przyszłych umów i porozumień, polegają na wspólnym promowaniu przez strony sprzedaży samochodów w salonach dealerów. Zasady prezentacji samochodów przez dealera ustalone są w ścisłym porozumieniu z Wnioskodawcą, ponieważ z uwagi na fakt, że produktem końcowym jest samochód marki (...), sposób jego ekspozycji stanowi jeden z najistotniejszych elementów wpływających na skuteczność sprzedaży. Taka prezentacja samochodu wobec klienta końcowego powtarzana jest przez dealera umówioną liczbę razy. Dzięki planowanemu rozwiązaniu dealer nie jest zobligowany do nabycia samochodu pokazowego przed jego prezentacją (nie dochodzi do przeniesienia prawa własności na dealera), tym samym będzie mógł sobie pozwolić na zakup większej ilości samochodów tzw. stokowych do bezpośredniej sprzedaży, co zwiększy dostępność nowych samochodów dla klientów a tym samym w konsekwencji odniesie pozytywny skutek w zakresie zwiększenia sprzedaży przez Wnioskodawcę i dealerów.

Jednocześnie, akcje promocyjne kierowane do klientów dealera mają znaczący wpływ na rozpoznawalność samochodów i dlatego też zwiększają wolumen sprzedawanych produktów. Wobec powyższego, poprzez opisane działania promocyjne stron, zostaje osiągnięty wspólny cel umów i porozumień Wnioskodawcy i dealerów.

Wobec tego, że akcje promocyjne stanowią wspólne działanie stron dla osiągnięcia celu zwiększenia sprzedaży u obu podmiotów, ani Wnioskodawca ani dealer nie otrzymują wynagrodzenia z tytułu podejmowanych WAM. W szczególności za takie wynagrodzenie nie będą mogły zostać uznane ewentualne niższe ceny samochodów oferowane przez Wnioskodawcę wobec dealera. Ceny te wynikają bowiem z całokształtu warunków umów i porozumień stron, w tym z faktu stałej wieloletniej współpracy stron i wielkości dokonywanych zamówień.

Pytanie

Czy podejmowane przez Wnioskodawcę czynności w ramach przeprowadzanych opisanych powyżej WAM, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy wyjaśnić, iż pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki: w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca, wierzyciel) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Podsumowując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wspólny cel współpracy.

Słusznie wskazuje się w orzecznictwie odnoszącym się do kwalifikacji czynności jako świadczenia usług na gruncie opodatkowania VAT, że: „przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) - jako przedmiotu opodatkowania - świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne lub mające charakter porozumienia), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu. Celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można do celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Opolu z dnia 9 października 2013 r., sygn. akt I SA/Op 523/13).

Również Naczelny Sąd Administracyjny trafnie wskazuje, że „przy ustalaniu, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT przedmiotu opodatkowania świadczenia usług o złożonym charakterze jakie stanowią umowy kooperacyjne należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1788/07).

W analizowanej sprawie, wspólne akcje promocyjne produktów Spółki sprzedawanych u dealera są podejmowane przez strony w ramach współpracy o złożonym charakterze, która to współpraca jest nakierowana na wspólny cel gospodarczy. Celem tym jest zwiększenie obrotu stron, tj. zarówno Spółki, jak i dealera. Podejmowane akcje promocyjne zwiększają sprzedaż produktów Wnioskodawcy u dealera, wpływają na zwiększenie zapotrzebowania na towary oferowane przez Spółkę i podwyższenie wolumenu sprzedawanych przez Spółkę produktów.

Ze względu na nakierowanie akcji promocyjnej na wspólny cel zwiększenia obrotów, ani Spółka, ani dealer nie będą otrzymywali wynagrodzenia z tytułu podejmowanych akcji promocyjnych. W szczególności za takie wynagrodzenie nie będzie mogło zostać uznane oferowanie niższych cen przez Spółkę do dealera. Jak wskazano bowiem powyżej, ceny wynikają z całokształtu warunków umów i porozumień stron, w tym z faktu stałej współpracy stron i wielkości zamówień. Ceny nie są więc bezpośrednio powiązane z akcjami promocyjnymi.

Podsumowując, charakter współpracy stron jest złożony, a prowadzenie akcji promocyjnych, czy ewentualne obniżenie cen przez spółkę, włączone jest w całokształt tej niepodzielnej współpracy stron i warunkowane jest wspólnym celem gospodarczym w postaci zwiększenia obrotów obu stron. Biorąc zatem pod uwagę przywołane tezy z orzecznictwa, patrząc na całokształt ustaleń stron w sprawie, nie można mówić o wyodrębnionych czynnościach dokonywanych w ramach WAM jako świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Brak wzajemnych świadczeń i odpłatności.

W odniesieniu do wspólnych działań marketingowych Naczelny Sąd Administracyjny trafnie potwierdza, że „nie stanowią wzajemnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) wspólne działania marketingowe dwóch podmiotów gospodarczych, których celem jest zachęcenie ich klientów do dokonania zakupów towaru u jednego z nich przy wykorzystaniu produktu drugiego” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2008 r., sygn. akt I FSK 291/08).

W świetle powyższego należy podkreślić, że w omawianym stanie faktycznym w ramach akcji promocyjnych nie można mówić o „świadczeniu wzajemnym”. Spółka i dealer działają bowiem we wspólnym celu gospodarczym i nie można wyodrębnić świadczenia jednej strony stosunku prawnego, które byłoby odpowiednikiem świadczenia drugiej strony.

Jak wskazano wcześniej, w szczególności nie można mówić o wynagrodzeniu za usługi, przede wszystkim takim wynagrodzeniem nie są niższe ceny oferowane przez Spółkę wobec kontrahenta. Ceny wynikają z całokształtu warunków umów i porozumień stron, w tym z faktu stałej współpracy i wielkości zamówień. Nie są więc bezpośrednio powiązane z akcjami promocyjnymi.

Wobec tego nie można mówić w niniejszej sprawie o „świadczeniach wzajemnych”, a w szczególności o „odpłatności świadczeń”. Cechy te są zaś nieodłącznymi cechami opodatkowanego podatkiem VAT świadczenia usług.

Powyższe w sposób klarowny wyłożył Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w jednej z interpretacji indywidualnych: „dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. (...) Należy zauważyć, iż nie każde współdziałanie, współpraca czy też wspólne przedsięwzięcie podejmowane przez podmioty gospodarcze opierają się na prostym schemacie odpłatnej ekwiwalentnej wymiany świadczeń (usług i towarów). W rozpoznawanej sprawie chodzi o skoordynowane w czasie, wspólne przedsięwzięcie o charakterze marketingowym, podejmowane przez Bank wraz z innym podmiotem (Operatorem). (....) celem tego przedsięwzięcia jest zwiększenie sprzedaży własnych produktów finansowych i uzyskanie przez to wyższych przychodów.” (interpretacja indywidualna sygn. IPPP1/443-825/13-2/PR z dnia 13 listopada 2013 r.). Powyższa interpretacja pomimo tego, że dotyczy podmiotu działającego w innej branży dotyczy stanu faktycznego zbliżonego do opisanego w niniejszym wniosku i z tego względu jej wnioski są przydatne w niniejszej sprawie.

Stanowisko w zakresie braku wzajemności świadczeń i brak odpłatności znajduje również potwierdzenie w innych interpretacjach podatkowych (por. interpretacje indywidualne sygn. ILPP4/443-322/12-3/EWW z dnia 15 października 2012 r., IPPP3/443-261/09-11/S/MPe z dnia 6 października 2010 r.).

Opisany w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej cel gospodarczy stanowi decydujące kryterium przesądzające o klasyfikacji czynności podejmowanych przez strony na gruncie ustawy o VAT. Wpływa on na to, że w omawianym stanie faktycznym nie można mówić o wzajemności świadczeń, a w szczególności ich odpłatności - które są cechami opodatkowanego VAT świadczenia usług. Zatem już z powyższych powodów należy stwierdzić, że wspólne działania promocyjne, o których mowa w sprawie, nie stanowią świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i nie mogą być opodatkowane VAT.

Brak konsumenta czynności.

Powyższe okoliczności braku wzajemnego świadczenia są nierozłącznie powiązane z kwestią braku spełnienia kolejnego warunku uznania czynności promocyjnych za świadczenia usług podlegające opodatkowaniu VAT, to jest istnienia bezpośredniego konsumenta tych czynności.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. W konsekwencji, aby dana czynność mogła być uznana za usługę opodatkowaną VAT, musi istnieć podmiot, na którego rzecz taka czynność zostałaby wykonana.

Powyższe znajduje jednoznaczne potwierdzenie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

Zgodnie z trafną tezą Naczelnego Sądu Administracyjnego: „Zakres świadczenia usług nie może być odczytywany w taki sposób, że świadczeniem usług jest każda czynność lub zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania bądź zaniechania innej strony. Co do zasady usługą jest każde odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) wynosi z niego, choćby nawet potencjalną korzyść.” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. akt I FSK 1128/12).

Tymczasem w niniejszej sprawie czynności dokonywane w ramach akcji promocyjnych nie są wykonywane ani na rzecz Spółki, ani dealera. Strony działają we wspólnym interesie zwiększenia sprzedaży towarów, więc nie wykonują usług na rzecz danego podmiotu. Nie można wyodrębnić bezpośredniego beneficjenta usługi, odbiorcy świadczenia.

Warto podkreślić, że podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług, chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi (Namysłowski R. (red.), Sachs K. (red.), Dyrektywa VAT. Komentarz, 2008, Legalis, por. wyrok ETS z dnia 19 lutego 1996 r., sprawie C-215/94, wyrok ETS z dnia 18 grudnia 1997 r., w sprawie C-384/95). Przedstawione powyżej stanowisko ETS i autorów Komentarza do ustawy o VAT wskazuje, że nie każda czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby taka usługa podlegała opodatkowaniu VAT musi być ona zgodnie z naczelnymi założeniami i celami podatku obrotowego obciążać konsumpcję. Taka konstatacja wynika bezpośrednio z brzmienia art. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/ WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.).

Mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT, a także wnioski sformułowane w unijnym orzecznictwie, należy wskazać na jedną istotną cechę usługi w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. W rozumieniu przepisów ustawy o VAT usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). W ten sposób wypowiedział się np. WSA w Warszawie stwierdzając, że: „Elementem koniecznym do uznania, że umowa obejmowała świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest wyodrębnienie podmiotu będącego odbiorcą świadczenia” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 154/09, LEX nr 493616, por. wyrok ETS z dnia 8 marca 1988 r., w sprawie 102/86). W przedmiotowym stanie faktycznym niemożliwe będzie wyodrębnienie beneficjenta prowadzonej akcji promocyjnej. Podmioty uczestniczące w akcji promocyjnej dokonują czynności w celu osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego, to znaczy zwiększenia wysokości przychodów z obrotu (zarówno Spółki, jak i dealera).

Powyższe znajduje jednoznaczne potwierdzenie w innych poglądach nauki prawa finansowego oraz judykatury. Jak trafnie wskazuje A. Bartosiewicz: dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą. Nie ma tutaj bowiem żadnej konsumpcji. Skoro świadczenie nie jest konsumowane (przy czym nie chodzi tutaj wyłącznie o finalną konsumpcję), to nie stanowi ono usługi. Musi pozostać poza sferą objętą opodatkowaniem VAT; podatek ten bowiem obciąża konsumpcję. Podobny pogląd wyraził WSA w Białymstoku, który w orzeczeniu z dnia 28 sierpnia 2008 r. (I SA/Bk 254/07, LEX nr 295685) stwierdził, że w przypadku usługi świadczeniobiorca (konsument) musi odnosić z niego, choćby nawet potencjalną, korzyść, musi wystąpić więc „konsumpcja świadczenia” (A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz, Lex 2014).

W świetle powyższego należy podkreślić, że w przedstawionym stanie faktycznym brak jest ostatecznego konsumenta - podmiotu otrzymującego korzyść w wyniku czynności podjętych przez inny podmiot. Czynności podejmowane przez strony są dokonywane w celu osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego - zwiększenia obrotu Spółki oraz zwiększenia obrotu dealera. Wyłącznym celem podejmowanych przez strony akcji promocyjnych jest zwiększenie wolumenu sprzedaży produktów Spółki, co odniesie bezpośredni wpływ na wzrost przychodów z obrotu obu podmiotów. Z tego powodu przedmiotowym czynnościom - akcji promocyjnej nie można przypisać cech świadczenia „na rzecz” kontrahenta.

Podsumowanie.

Podsumowując, jeszcze raz warto więc podkreślić, że nie każda współpraca stron musi oznaczać istnienie schematu wymiany świadczeń (interpretacja indywidualna sygn. IPPP1/443-825/13-2/PR z dnia 13 listopada 2013 r., por. także interpretacje indywidualne sygn. akt ILPP4/443-322/12-3/EWW z dnia 15 października 2012 r., IPPP3/443-261/09-11/S/MPe z dnia 6 października 2010 r.). W stanie faktycznym opisanym w niniejszym zapytaniu nie mamy do czynienia z wzajemnością świadczeń co powoduje, że opisane działania nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto działania podejmowane przez Spółkę nie będą stanowiły świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT również z uwagi na to, że żadnej ze stron nie da się przypisać cech konsumenta potencjalnego świadczenia drugiej strony oraz z uwagi na wspólny cel zawartego porozumienia (akcji promocyjnej).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska, jak wskazano na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Organ zauważa, że obecny publikator ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług to: Dz. U. z 2024 r. poz. 361.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.