Interpretacja indywidualna z dnia 23 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.106.2024.2.RK

Możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym - oklejenie samochodu folią ochronną.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zabezpieczenie samochodu folią ochronną poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym według indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 6 maja 2024 r. (wpływ 6 maja 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT od czerwca 2004 roku.

Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy o wartości przekraczającej 150 000 zł netto. Początkowo samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Wnioskodawca spełni warunki do pełnego odliczenia VAT - będzie prowadził ewidencję przebiegu pojazdu, złoży naczelnikowi urzędu skarbowego w ustawowym terminie informację na formularzu VAT-26, oraz sporządzi regulamin wykorzystywania samochodu w Spółce. Wnioskodawca będzie odliczał 100% VAT od rat leasingowych oraz pozostałych wydatków związanych z używaniem tego pojazdu.

W celu wydłużenia trwałości powłoki lakierniczej pojazdu (tj. karoserii), Wnioskodawca zamierza zabezpieczyć ją folią ochronną. Koszt takiego zabezpieczenia przekroczy kwotę 15.000 zł i zostanie poniesiony przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca dokona odliczenia 100% podatku naliczonego od wydatków związanych z zabezpieczeniem samochodu folią ochronną.

Podatnik planuje, że po kilku miesiącach, przeznaczenie samochodu się zmieni, w taki sposób, że będzie on wykorzystywany do celów mieszanych. Zmiana przeznaczenia samochodu nastąpi po zabezpieczeniu go folią ochronną.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu  zdarzenia przyszłego

Głównym przedmiotem działalności spółki są działalność rachunkowo- księgowa i doradztwo podatkowe (PKD 69.20.Z).

Spółka prowadzi także działalność w zakresie:

• PKD 69.10.Z - Działalność prawnicza;
• PKD 70.22.Z - Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania;
• PKD 78.30.Z - Pozostała działalność związana z udostępnianiem pracowników;
• PKD 82.11 .Z - Działalność usługowa związana z administracyjną obsługą biura;
• PKD 82.19.Z - Wykonywanie fotokopii, przygotowywanie dokumentów i pozostała specjalistyczna działalność wspomagająca prowadzenie biura;
• PKD 82.30.Z - Działalność związana z organizacją targów, wystaw i kongresów;
• PKD 82.99.Z - Pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowana;
• PKD 85.59.B - Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane;
• PKD 85.60.Z - Działalność wspomagająca edukację.

Zabezpieczanie samochodu folią ochronną nie jest konieczne, okoliczność zabezpieczania samochodu folią ochronną nie będzie wynikała z umowy leasingu ani z żadnych przepisów.

Początkowo samochód będzie użytkowany wyłącznie w działalności gospodarczej Wnioskodawcy - w tym czasie zabezpieczenie samochodu folią ochronną będzie związane wyłącznie z wykorzystywaniem samochodu do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca planuje, jednak że po kilku miesiącach, przeznaczenie samochodu się zmieni, w taki sposób, że pojazd będzie wykorzystywany do celów mieszanych. Zmiana przeznaczenia samochodu nastąpi po zabezpieczeniu go folią ochronną. Wówczas zabezpieczenie w postaci folii wpłynie na używanie samochodu w celach prowadzonej działalności, jak i prywatnych (karoseria będzie chroniona przed zarysowaniem przez cały czas). Folia taka chroni lakier przed odpryskami i zarysowaniami, pozwala na utrzymanie fabrycznej powłoki lakierniczej w oryginalnym stanie. Nakłady mają charakter ulepszający. Ulepszenie polega na modernizacji. Zamontowanie folii, chroni oryginalną powłokę lakierniczą przed uszkodzeniami mechanicznymi, wydłuża okres jej użytkowania. W wyniku zabezpieczenia samochodu folią ochronną, zwiększy się jego wartość użytkowa. Wydatek na zabezpieczenie samochodu folią ochronną zostanie poniesiony przez Spółkę (Wnioskodawcę). Faktura dokumentująca zabezpieczenie samochodu folią ochronną będzie wystawiona na Spółkę (Wnioskodawcę).

Pytanie

Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zabezpieczenie samochodu folią ochronną poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym według stawki indywidualnej?

Państwa stanowisko

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zabezpieczenie samochodu folią ochronną poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym według stawki indywidualnej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm. - dalej ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 zdanie pierwsze in principio ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.

Zgodnie natomiast z 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3 )inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych .

Ustawa o CIT nie zawiera definicji inwestycji w obcych środkach trwałych. W praktyce przyjmuje się, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tj. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Wskazane w treści pytania nakłady poniesione na zabezpieczenie samochodu folią ochronną mają taki charakter, wobec czego zdaniem Wnioskodawcy stanowią one podlegającą amortyzacji inwestycję w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z art. 16g ust. 7 ustawy o CIT, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3-5. Powyższe oznacza, ze wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym wyznacza cena nabycia lub koszt jej wytworzenia, skorygowane o ewentualne różnice kursowe naliczone do dnia przekazania inwestycji do używania. W mniejszej sprawie, wartość początkową inwestycji stanowić będzie suma wydatków poniesionych na zabezpieczenie samochodu folią ochronną.

W myśl art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do art. 16j ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 (inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach) okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

W związku z powyższym, Wnioskodawca będzie mógł indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętej do używania inwestycji w obcym środku trwałym w postaci zabezpieczenia samochodu folią ochronną, z tym, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 30 miesięcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Z powyższego wynika zatem, że aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podmiotu.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie: „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”, „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Drugi z elementów zawarty w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (…).

Wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

Z kolei, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

Dodatkowo, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT,

Jak wynika bowiem z powołanego wyżej art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, wydatki na wytworzenie inwestycji w obcym środku trwałym mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tylko poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji inwestycji w obcych środkach trwałych. Przyjmuje się, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia. Zatem inwestycjami w obcych środkach trwałych są wydatki poniesione przez podatnika na przystosowanie tych środków do potrzeb wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Powyższy przepis stanowi, że środki trwałe uważa się za ulepszone, jeśli suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania (art. 16g ust. 13 ustawy o CIT). Wymienione czynności powodujące ulepszenie środka trwałego tworzą katalog zamknięty.

Tym samym pojęcie inwestycji w obcym środku trwałym jest konstrukcją prawną powołaną wyłącznie w celu rozłożonego w czasie obciążania kosztów podatkowych podatnika z tytułu poniesionych przez niego nakładów o charakterze inwestycyjnym na obcy środek trwały, o ile te nakłady stanowią koszty uzyskania przychodów i służą działalności gospodarczej podatnika. Zatem prawo do amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym służy wyłącznie podatnikowi, który poniósł nakłady uzasadnione potrzebami własnej działalności gospodarczej. W takim przypadku amortyzacja od inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszt podatnika.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że planują Państwo zawrzeć umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy o wartości przekraczającej 150 000 zł netto.

W celu wydłużenia trwałości powłoki lakierniczej pojazdu (tj. karoserii), Wnioskodawca zamierza zabezpieczyć ją folią ochronną. Zabezpieczanie samochodu folią ochronną nie jest konieczne, okoliczność zabezpieczania samochodu folią ochronną nie będzie wynikała z umowy leasingu ani z żadnych przepisów. Folia taka chroni oryginalną powłokę lakierniczą przed uszkodzeniami mechanicznymi, wydłuża okres jej użytkowania. Nakłady mają charakter ulepszający. Ulepszenie polega na modernizacji. W wyniku zabezpieczenia samochodu folią ochronną, zwiększy się jego wartość użytkowa.

Koszt takiego zabezpieczenia przekroczy kwotę 15.000 zł i zostanie poniesiony przez Wnioskodawcę.

Planują państwo, że po kilku miesiącach, przeznaczenie samochodu się zmieni, w taki sposób, że będzie on wykorzystywany do celów mieszanych. Zmiana przeznaczenia samochodu nastąpi po zabezpieczeniu go folią ochronną.

Państwa wątpliwości dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zabezpieczenie samochodu folią ochronną poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym według indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w zakresie możliwości dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym w pierwszej kolejności należy przeanalizować, czy poniesione przez Państwa wydatki spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc czy zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

Nie ulega wątpliwości, że nie wszystkie koszty, które ponosi podatnik prowadzący działalność gospodarczą mogą stanowić koszty uzyskania przychodów (pomijając przy tym, co oczywiste, te, które ustawodawca wprost wyłączył z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT). Wymogiem, który musi być bezwzględnie spełniony, nie jest, co wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 1, związek kosztów z działalnością gospodarczą tylko z uzyskaniem przychodów, lub też z zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła.

Powyższą tezę potwierdza utrwalony pogląd judykatury: „Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków: faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika, istnienie związku z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz poniesienie go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu. Nie każdy zatem wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia” (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z dnia 24 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 6/10, oraz uchwała z dnia 12 grudnia 2011 roku, sygn. akt II FPS 2/11).

W kontekście powyższych uwag oraz mając na względzie przedstawiony przez Państwa opis zdarzenia przyszłego, w ocenie organu nie wykazali Państwo związku ponoszonych wydatków na zabezpieczenie samochodu folią ochronną z uzyskaniem przez Spółkę przychodów, ani z zachowaniem oraz z zabezpieczeniem źródła tego przychodu.

Jak wynika z opisu sprawy, zabezpieczenie lakieru folią ochronną wpłynie na użytkowanie samochodu w celach prowadzonej działalności, jak i prywatnych (karoseria będzie chroniona przed zarysowaniem przez cały czas). Nie wykazali Państwo jednak celowości, zasadności poniesienia takiego wydatku w związku z prowadzoną działalnością. Ponadto wskazali Państwo, że wydatek ten nie jest konieczny a okoliczność zabezpieczania samochodu folią ochronną nie będzie wynikała z umowy leasingu ani z żadnych przepisów. Podkreślenia wymaga, że to Spółka decyduje o ponoszeniu wydatku, jednak nie każdy poniesiony wydatek może obniżać podstawę opodatkowania działalności gospodarczej.

Jak zaakcentowano na wstępie, kwalifikacja wydatków jako kosztów podatkowych każdorazowo powinna podlegać odrębnej analizie, opierającej się na okolicznościach konkretnego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie uzasadnili Państwo, w jaki sposób brak poniesienia wymienionych wydatków wpływałby na źródło przychodów jakim jest działalność Spółki, polegająca na świadczeniu usług rachunkowo-księgowych oraz usług doradczych. Poza ogólnymi stwierdzeniami i wskazaniem przepisów nie wskazali Państwo w jaki konkretny sposób wydatki poniesione na zabezpieczenie samochodu folią ochronną pozwolą na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, czyli w jaki sposób przełoży się na to na prowadzoną przez Spółkę działalność gospodarczą.

Wskazanie przez Państwa w opisie sprawy, że folia chroni oryginalną powłokę lakierniczą przed uszkodzeniami mechanicznymi i wydłuża okres jej użytkowania oraz, że nakłady będą miały charakter ulepszający i stanowią modernizację samochodu, która zwiększa jego wartość użytkową nie jest wystarczającą przesłanką aby uznać, że wydatki zostały poniesione w celu osiągnięcia przez Spółkę przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w okolicznościach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego wydatki związane z zabezpieczeniem samochodu folią ochronną nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ nie została spełniona przesłanka celowości, wynikająca z tego przepisu.

Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez Państwa decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. czy konkretne wydatki zostały poniesione w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Tym samym, aby poniesione wydatki na zabezpieczenie samochodu folią ochronną stanowiły inwestycje w obcym środku trwałym, tj. zostały ujęte jako koszt uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT musi zostać spełniona przesłanka celowości poniesienia takiego wydatku, co w analizowanej sprawie nie zostało przez Państwa wykazane. Z punktu widzenia prawa podatkowego ocenie podlega bowiem związek poniesionego wydatku (uznawanego za koszt) z efektem działalności podatnika mierzonym wielkością przychodu, który w określonych okolicznościach potencjalnie może być osiągnięty.

Zatem nie można podzielić Państwa stanowiska, że Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zabezpieczenie samochodu folią ochronną poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym według stawki indywidualnej przez okres nie krótszy niż 30 miesięcy.

W konsekwencji, zaprezentowane stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).