Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 24 kwietnia 2024 r., sygn. I SA/Gd 50/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędzia WSA Irena Wesołowska, Protokolant Specjalista Beata Jarecka, , po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2024 r. sprawy ze skargi S.T. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 7 listopada 2023 r. nr 2201-IOD-2.601.3.2023 w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie orzeczenia odpowiedzialności podatkowej płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za kwiecień 2013 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 22 lutego 2023 r. S. T. (dalej "Skarżący") wniósł o wznowienie postępowania, zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku (dalej "Dyrektor IAS") z dnia 9 września 2019 r.. Decyzją tą Dyrektor Izby uchylił w całości decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pucku (dalej "Naczelnik US") z 19 listopada 2018 r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za marzec 2013 r. wypłaconych pracownikom ze stosunku pracy w kwietniu 2013 r. i określił wysokości niepobranych i niewpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za kwiecień 2013 r. w wysokości 108.750 zł.

Decyzją z dnia 6 lipca 2023 r., Dyrektor IAS (działając jako organ I instancji) odmówił uchylenia decyzji ostatecznej Dyrektora IAS z dnia 9 września 2019 r., z uwagi na brak zaistnienia przesłanek określonych w art. 240 § 1 pkt 5 i 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm., dalej O.p.).

Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia 7 listopada 2023 r. Dyrektor IAS utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia 6 lipca 2023 r.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy w sprawie zachodzą przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 i 9 O.p. Zdaniem Skarżącego nowymi istotnymi okolicznościami faktycznymi istniejącymi w dniu wydania decyzji, a nieznanymi organowi, który ją wydał były: posiadanie na terenie Belgii stałego zakładu, poprzez który Skarżący prowadził w tym państwie działalność gospodarczą, posiadanie stałego przedstawicielstwa odpowiedzialnego za organizację zakładu na terenie Belgii, na którą to okoliczność Skarżący zawarł umowę, zawarcie w Belgii kontraktu na prawie belgijskim oraz fakt, że część pracowników przebywała w Belgii dłużej niż 183 dni świadcząc pracę na rzecz zakładu, miejsca, w których były wykonywane prace znajdowały się pod kontrolą belgijskiego zleceniodawcy.