Interpretacja indywidualna z dnia 17 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.143.2024.2.BS

Czy do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) Spółka powinna wliczać przychody uzyskane od Faktora z tytułu wskazanego w opisie stanu faktycznego. Czy Spółka spełnia warunek, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT i w związku z tym skutecznie przystąpiła do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek ze skutkiem od 1 stycznia 2022 roku w sytuacji gdy w roku podatkowym 2021 osiągnęła przychody podatkowe opisywane w stanie faktycznym w wysokości przekraczającej 50% przychodów z działalności Spółki.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 marca 2024 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

- czy do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) Spółka powinna wliczać przychody uzyskane od Faktora z tytułu wskazanego w opisie stanu faktycznego;

- czy Spółka spełnia warunek, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT i w związku z tym skutecznie przystąpiła do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek ze skutkiem od 1 stycznia 2022 roku w sytuacji gdy w roku podatkowym 2021 osiągnęła przychody podatkowe opisywane w stanie faktycznym w wysokości przekraczającej 50% przychodów z działalności Spółki.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 13 maja 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP w tym samym dniu) oraz pismem z 13 maja 2024 r. (wpływ 15 maja 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z siedzibą na terytorium Polski, której głównym przedmiotem działalności jest obsługa procesów biznesowych w zakresie sprzedaży i obsługi klienta realizowana dla podmiotów krajowych. Rokiem podatkowym Spółki jest rok kalendarzowy Całość dochodów podmiotu podlega opodatkowaniu na terytorium Polski (Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym).

Spółka zatrudnia na podstawie umowy o pracę co najmniej 3 osoby w przeliczeniu na pełne etaty, niebędące udziałowcami, akcjonariuszami ani wspólnikami tego podatnika, przez okres co najmniej 300 dni w roku podatkowym.

Spółka nie ponosi miesięcznie wydatków w kwocie stanowiącej co najmniej trzykrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz zatrudnionych na podstawie umowy innej niż umowa o pracę co najmniej 3 osób fizycznych, niebędących udziałowcami, akcjonariuszami ani wspólnikami tego podatnika, jeżeli w związku z wypłatą tych wynagrodzeń na podatniku ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Spółka prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Udziałowcami Spółki są osoby fizyczne nieposiadające praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel (fundator) lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym.

Spółka nie posiada udziałów (akcji) w kapitale innej spółki, tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną oraz innych praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel (fundator) lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym.

Spółka nie sporządza sprawozdań finansowych zgodnie z MSR na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy o rachunkowości Spółka nie jest:

1. przedsiębiorstwem finansowym, o którym mowa w art. 15c ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

2. instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim,

3. podatnikiem osiągającym dochody, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 lub 34a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

4. podatnikiem postawionych w stan upadłości lub likwidacji,

5. podatnikiem, który został utworzony:

 a. w wyniku połączenia lub podziału, albo

 b. przez osoby fizyczne wnoszące, tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału podatnika, składniki majątku uzyskane przez te osoby w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby posiadały udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników, albo

 c. przez osoby fizyczne, jeżeli w roku podatkowym, w którym ten podatnik został utworzony, lub w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, zostało do tego podatnika wniesione na poczet kapitału uprzednio prowadzone przedsiębiorstwo, zorganizowana część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w pierwszym dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym wniesiono te składniki majątku,

6. podatnikiem, który:

a. został podzielony przez wydzielenie, albo

b. wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału:

- uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa, albo

- składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartości w złotych kwoty 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w pierwszym dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1.000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, lub

- składniki majątku uzyskane w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli ten podatnik posiadał udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników,

- w roku podatkowym, w którym dokonano podziału albo wniesiono wkład, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, nie krócej jednak niż przez okres 24 miesięcy od dnia dokonania podziału albo wniesienia wkładu.

Powyżej przedstawiony stan dotyczy również momentu, w którym Spółka przystępowała do estońskiego CIT.

Realizowana przez Spółkę sprzedaż wiąże się ze stosowaniem odroczonego terminu płatności za wykonane usługi. Ze względu na strukturę sprzedaży kluczowe jest zapewnienie szybszego uzyskiwania należności szczególnie od spółki B S.A. (dalej jako: „Kluczowego Klienta”), którego udział w realizowanej przez Spółkę sprzedaży jest zdecydowanie najwyższy. Głównie w celu zachowania płynności finansowej Spółka w 2021 roku zawarła z Kluczowym Klientem Porozumienie Dodatkowe do umowy, na podstawie której Spółka świadczy usługi na rzecz Klienta Kluczowego.

Zgodnie z Porozumieniem Dodatkowym, od dnia podpisania go wszelkie zaakceptowane przez Kluczowego Klienta zobowiązania jakie ma on wobec Spółki, a które są potwierdzone otrzymanymi od Spółki i zaakceptowanymi przez Kluczowego Klienta fakturami VAT płatne będą przez Faktora z którym umowę zawarł Kluczowy Klient. Niniejsze postanowienie ma zastosowanie do wszystkich faktur wystawionych przez Spółkę po dniu zawarcia porozumienia i z terminem płatności przypadającym po dniu podpisania Porozumienia Dodatkowego. Następuje więc przekazanie pełnomocnictwa od pierwotnego wierzyciela w kwestii dochodzenia wierzytelności z tytułu powstałych zaległości finansowych. Podpisując Porozumienie Dodatkowe i przekazując do Faktora Deklarację Kontrahenta, która stanowi załącznik do zawartego Porozumienia Dodatkowego, Spółka otrzymała możliwość wcześniejszego sfinansowania przez Faktora zapłaty za dostarczone do Kluczowego Klienta usługi przed terminem płatności wynikającym z umowy. Warunki uzyskania wcześniejszej płatności określa Deklaracja Kontrahenta.

Wcześniejsze sfinansowanie zapłaty stanowi indywidualną opcję Faktora, a Kluczowy Klient nie gwarantuje Spółce, że Faktor dokona zapłaty za dostarczone do Kluczowego Klienta usługi przed upływem terminu płatności wynikającym z umowy. Powyższe kwestie są regulowane przez Deklarację Kontrahenta oraz inne odrębne ustalenia Faktora oraz Spółkę.

Decydując się na otrzymanie zapłaty za wykonane do Kluczowego Klienta usługi, przed upływem terminu płatności wynikającym z umowy, Spółka zobowiązana jest do zapłacenia Faktorowi wynagrodzenia na zasadach określonych w Deklaracji Kontrahenta. Wynagrodzenie Faktora potrącone jest przez niego z kwoty faktury należnej Spółce, stanowiącej zapłatę za dostarczone przez Spółkę do Kluczowego Klienta usługi.

Poprzez zapłatę przez Faktora, o której mowa powyżej, Kluczowy Klient zostaje zwolniony ze zobowiązania wobec Spółki, do wysokości dokonanej przez Faktora zapłaty, powiększonej o kwotę wynagrodzenia Faktora, o którym mowa w Deklaracji Kontrahenta (o ile zostało potrącone przez Faktora).

Spółka złożyła zawiadomienie o wyborze opodatkowania w formie tzw. CIT estońskiego od dnia 1 stycznia 2022 roku. I od tego dnia opodatkowuje całość swoich dochodów zgodnie z zasadami CIT estońskiego.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 13 maja 2024 r. w odpowiedzi na zadane pytania wskazali Państwo:

 1. Kto zawarł umowę z Faktorem? Państwo (co sugeruje Państwa własne stanowisko w sprawie), czy Kluczowy Klient (co wynika z przedstawionych okoliczności sprawy)?

Są dwie umowy. Kluczowy Klient zawarł umowę z Faktorem na mocy której dostawcy Kluczowego Klienta, w tym A poprzez zawarcie odrębnych umów z Faktorem mieli możliwość korzystania z faktoringu. Nie było zgody ze strony Kluczowego Klienta na korzystanie przez A z usług innego Faktora. Jeśli któryś z dostawców Kluczowego Klienta nie miał potrzeby zawierania umów z Faktorem (sprzedaż swoich wierzytelności przed terminem płatności jest suwerenną decyzją każdego z dostawców w tym A). Ponadto na podstawie umowy zawartej przez Kluczowego Klienta z Faktorem, Faktor wypłaca należności jakie dostawcom w tym A przysługują od Kluczowego Klienta. Wypłata odbywa się zgodnie z terminem wskazanym w umowie łączącej A z Kluczowym Klientem i wówczas Faktor nie pobiera żadnego wynagrodzenia.

 2. Czy zawarliście Państwo odrębną umowę z Faktorem i w jakich warunkach umownych (proszę wskazać jak dochodzi do „przekazania pełnomocnictwa w kwestii dochodzenia wierzytelności”), w szczególności, czy zbywają (sprzedają) Państwo na rzecz Faktora własne wierzytelności wynikające z faktur wystawionych na Klienta? Itp.

Tak, A zawarł odrębną umowę z Faktorem. A w celu otrzymania należności przed terminem płatności zawarł odrębną umowę z Faktorem. Na jej podstawie zatwierdzone przez Kluczowego Klienta faktury są przedstawiane do wykupu zgodnie z decyzją A (przed umownym terminem płatności). Zgodnie z umową łączącą Faktora z A w momencie przedstawienia faktury do wykupu następuje całkowite przeniesienie wierzytelności przysługujących A praw bez możliwości regresu. Wynagrodzenie jakie pobiera Faktor od A jest określone w umowie pomiędzy A a Faktorem. Faktor pobiera należne mu wynagrodzenie ze środków jakie przelewa na rachunek A z przedstawionych mu przez A do wykupu faktur dokumentujących sprzedaż zrealizowaną przez spółkę na rzecz Kluczowego Klienta.

 3. Jeżeli umowę z Faktorem zawarł Klient, to z jakiego powodu Państwo zobowiązani jesteście do zapłaty na rzecz Faktora wynagrodzenia?

Umowa zawarta przez Kluczowego Klienta z Faktorem odnosi się do realizacji płatności za wykonane przez dostawców w tym A usługi na rzecz Kluczowego Klienta zgodnie z terminem wskazanym w umowach zawartych przez dostawców w tym A z Kluczowym Klientem.

Wynagrodzenie przysługujące Faktorowi wynika z umowy zawartej pomiędzy A i Faktorem (odrębnej od umowy Kluczowy Klient – Faktor) tytułem realizacji płatności wcześniejszej niż wynikającej z umowy jaka łączy A z Kluczowym Klientem.

 4. Czy poprzez wskazanie we wniosku „przekazanie pełnomocnictwa od pierwszego wierzyciela w kwestii dochodzenia wierzytelności” należy rozumieć zbycie przez Państwa na rzecz Faktora własnych wierzytelności – ich sprzedaż? Czy też coś innego – co?

Przekazanie wierzytelności od pierwszego wierzyciela należy rozumieć jako ostateczną sprzedaż własnych wierzytelności przez A na rzecz Faktora.

 5. Czy przychody z ww. tytułu otrzymane od Faktora przekroczyły w 2021 r. 50% przychodów z działalności Spółki.

Tak. Przychody otrzymane w 2021 roku od Faktora przekroczyły 50% przychodów osiągniętych z działalności A.

Pytania

 1. Czy do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) Spółka powinna wliczać przychody uzyskane od Faktora z tytułu wskazanego w opisie stanu faktycznego?

 2. Czy Spółka spełnia warunek, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT i w związku z tym skutecznie przystąpiła do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek ze skutkiem od 1 stycznia 2022 roku w sytuacji gdy w roku podatkowym 2021 osiągnęła przychody podatkowe opisywane w stanie faktycznym w wysokości przekraczającej 50% przychodów z działalności Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka w roku poprzedzającym przystąpienie do opodatkowania w formie CIT estońskiego w istocie uzyskiwała przychody od Faktora z tytułu wskazanego w opisie stanu faktycznego. Przychody te przekroczyły w 2021 roku wartość 50% przychodów osiąganych z działalności Spółki, jednak w ocenie Spółki, przychodów tych nie powinno klasyfikować się jako przychodów z wierzytelności, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, zawarta przez prowadzącą rzeczywistą działalność gospodarczą Spółkę (która zdaniem Wnioskodawcy ma charakter „aktywny”, nie natomiast pasywny bądź też bierny, ponieważ polega głównie na obsłudze procesów biznesowych w zakresie sprzedaży i obsługi klienta) umowa faktoringu nie jest w istocie dla niej źródłem dodatkowego dochodu, a jedynie odpłatnym narzędziem umożliwiającym zachowanie bieżącej płynności finansowej.

Dla prawidłowego zrozumienia przepisów podatkowych istotne jest zastosowanie prawidłowej wykładni językowej, systemowej oraz celowościowej. Cel wprowadzenia warunku dotyczącego między innymi struktury przychodów został zawarty w uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 30 września 2020 r. - o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (druk nr 643), a było nim ograniczenie możliwości korzystania z Ryczałtu od dochodów spółek tym podmiotom, które nie prowadzą rzeczywistej działalności gospodarczej. Czytamy że: „Warunek dotyczący udziału przychodów pasywnych w przychodach ogółem będzie stosowany od roku następującego po roku rozpoczęcia działalności przez podatnika (jeśli rokiem poprzedzającym wybór ryczałtu jest rok rozpoczęcia tej działalności).

Celem wprowadzenia tego warunku jest ograniczenie możliwości korzystania z opodatkowania ryczałtem przez podmioty nieprowadzące aktywnej działalności gospodarczej, ale nakierowane na czerpanie przychodów głównie z pasywnych źródeł przychodów”. Analogicznie w „Przewodniku do Ryczałtu od dochodów spółek” z dnia 23 grudnia 2021 r. udostępnionym na stronie internetowej Ministerstwa Finansów stwierdzono (na stronie nr 19 Przewodnika), że: „wprowadzone w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT warunki dotyczące struktury przychodów mają w zamierzeniu ograniczać możliwość korzystania z nowej formy opodatkowania tym podmiotom, które nie prowadzą aktywnej działalności gospodarczej, a swoje dochody opierają na pasywnych źródłach przychodów”.

Zdaniem Spółki sprzedaż wierzytelności własnych uzyskanych w wyniku faktycznej działalności spółki nie powinna być traktowana jako przychody z wierzytelności w rozumieniu art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT. Uważamy tak biorąc pod uwagę również wykładnię celowościową oraz gospodarczą analizowanego przepisu.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy, postanowienia Porozumienia dodatkowego zostały wyposażone w cechy charakterystyczne dla już zdefiniowanych w drodze praktyki polskiego systemu prawa umów faktoringowych, nie są to wyłącznie cesje wierzytelności - art. 509 k.c, posiadają wewnątrz struktury dodatkowe elementy akcesoryjne mające znaczenie dla zawieranej umowy np. poza zleceniem przelewu, ponoszone w drodze porozumienia opłaty art. 518 § 1 pkt 3 k.c. czyniąc je swoistą hybrydą prawną pomiędzy umową zlecenia, pożyczki, czy cesji wierzytelności.

Zdaniem Spółki, doszło w tej sytuacji w istocie do zbycia wierzytelności własnych, natomiast nie można uznać, że osiągany przez Spółkę przychód z tytułu wskazanego w opisie stanu faktycznego należy uznać za przychód z wierzytelności, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT.

W tym miejscu wskazać można, iż w wyroku z dnia 6 lipca 2023 r. (sygn. akt III SA/Wa 627/23) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zauważył, iż art. 28 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT obejmuje swoim zakresem jedynie przysporzenia podatnika o charakterze pasywnym. Jeżeli zatem konkretne przysporzenie jest w istocie formą finansowania zewnętrznego bieżącej działalności gospodarczej podatnika, to udział tego przysporzenia w przychodach z perspektywy regulacji dotyczącej ograniczenia możliwości rozliczania się przez podatnika ryczałtem od dochodów spółek nie ma znaczenia prawnego. Pozyskiwanie finansowania zewnętrznego, mającego na celu zapewnienie przedsiębiorcy środków pieniężnych do prowadzenia aktywnej działalności gospodarczej, w żadnym stopniu nie może być zakwalifikowanie do uzyskiwania przez niego przychodów pasywnych w myśl powyższego przepisu.

W ocenie Wnioskodawcy, uzasadnienie sądu wyrażone w ww. wyroku można zastosować również w niniejszej sprawie.

W związku z tym Spółka uważa, że spełniła warunek, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT i w związku z tym skutecznie przystąpiła do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek ze skutkiem od 1 stycznia 2022 roku w sytuacji gdy w roku podatkowym 2021 osiągnęła przychody podatkowe opisywane w stanie faktycznym w wysokości przekraczającej 50% przychodów z działalności Spółki, ponieważ nie należy uznawać ich w tym przypadku za przychody z wierzytelności, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zauważyć należy, że w opisie sprawy wskazali Państwo, że postanowienia Porozumienia dodatkowego zostały wyposażone w cechy charakterystyczne dla już zdefiniowanych w drodze praktyki polskiego systemu prawa umów faktoringowych, a w wyniku zawartej przez Państwa z Faktorem umowy dochodzi do sprzedaży wierzytelności własnych A, a także, że przychody otrzymane w 2021 r. od Faktora przekroczyły 50% przychodów osiągniętych z działalności A.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

Opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli spełnia m.in. warunek: mniej niż 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, pochodzi:

 a) z wierzytelności,

 b) z odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek,

 c) z części odsetkowej raty leasingowej,

 d) z poręczeń i gwarancji,

 e) z praw autorskich lub praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw,

f) ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych,

 g) z transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 - w przypadku gdy w związku z tymi transakcjami nie jest wytwarzana wartość dodana pod względem ekonomicznym lub wartość ta jest znikoma;

Zgodnie z art. 28l ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT:

Podatnik, aby móc wybrać ryczałt od dochodów spółek jest zobowiązany spełnić warunki określone w przepisach o ryczałcie. Dodatkowo przepisy te wyłączają wprost niektóre kategorie podatników z zakresu podmiotowego tej regulacji. Wyłączenie podmiotowe może mieć charakter trwały i wówczas dotyczy podmiotów, o których mowa w art. 28k ust. 1 pkt 1-4 ustawy CIT. Może mieć również charakter czasowy i dotyczyć tych podmiotów, o których mowa w art. 28k ust. 1 pkt 5-6 ustawy o CIT.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT Spółka powinna wliczać przychody uzyskane od Faktora z tytułu wskazanego w opisie stanu faktycznego oraz czy Spółka spełnia warunek, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT i w związku z tym skutecznie przystąpiła do opodatkowania w formie ryczałtu od dochodów spółek ze skutkiem od 1 stycznia 2022 r. w sytuacji gdy w roku podatkowym 2021 osiągnęła przychody podatkowe opisywane w stanie faktycznym w wysokości przekraczającej 50% przychodów z działalności Spółki.

Mając na uwadze Państwa wątpliwości należy zauważyć, że w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT ustawodawca wykluczył możliwość skorzystania z ryczałtu od dochodów spółek przez podmioty uzyskujące więcej niż 50% przychodów m.in. z wierzytelności.

Wskazać należy, że użyte w powyższym przepisie sformułowanie „przychody z wierzytelności” ma szerokie znaczenie interpretacyjne i zgodnie z wykładnią językową należy przez to rozumieć wszelkie przychody, jakie uzyskuje Spółka.

Biorąc pod uwagę Państwa wskazanie, że Porozumienie Dodatkowe zawiera cechy umów faktoringowych, to również należy odnieść się do tego typu umów. Wskazać należy, iż umowa faktoringu nie jest zdefiniowana w polskich przepisach co oznacza, iż jest traktowana jako „umowa nienazwana”. Do umowy faktoringu znajdują zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1360 ze zm., dalej: „kodeks cywilny”) stanowiące o swobodzie przelewu wierzytelności. Zgodnie z ich treścią wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W następstwie umowy faktoringu następuje zmiana wierzyciela. W miejsce podmiotu, który dokonał sprzedaży towarów i usług i uzyskał w związku z tym roszczenie wobec dłużnika o zapłatę ceny za sprzedany towar lub usługę, roszczenie wobec dłużnika o zapłatę tej ceny przechodzi na faktora. Nie zmienia to jednak faktu, że w wyniku umowy faktoringu, faktorant otrzymuje od faktora środki finansowe, które odpowiadają całości lub części przenoszonych wierzytelności, przed terminem ich płatności. Celem takiego działania jest uzyskanie w miarę szybko kwoty pieniężnej, na jaką opiewa wierzytelność przelana na faktora. Faktorant, przelewając bowiem swoją wierzytelność, uzyskuje od faktora, nierzadko od razu, kwotę odpowiadającą jej wysokości pomniejszoną jedynie o prowizję faktora.

Z punktu widzenia faktoranta zawarcie umowy faktoringu ma więc na celu poprawę płynności finansowej wierzyciela, poprzez możliwość wcześniejszego dysponowania środkami finansowymi, należnymi takiemu wierzycielowi od dłużnika. Dzięki usłudze faktoringu podatnik uzyskuje środki finansowe zaraz po wystawieniu faktury, niezależnie od wskazanego terminu jej płatności.

Podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony (ale nie jedynym) by usługa była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Faktoring występuje w kilku wariantach w zależności od tego na którym podmiocie (faktorze czy faktorancie) spoczywa ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Faktoring bez regresu (tzw. faktoring pełny) oznacza sytuację, w której faktor wraz z przejęciem prawa do wierzytelności, przejmuje na siebie także ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Z kolei faktoring z regresem (tzw. faktoring niepełny) oznacza sytuację, gdy faktor nie bierze na siebie ryzyka niewypłacalności kontrahenta, co nie oznacza jednak że faktor nie przejmuje wierzytelności, ponieważ jak wskazano wcześniej, warunkiem koniecznym uznania usługi za faktoring jest przelew wierzytelności. Faktor jedynie nie przejmuje ryzyka niewypłacalności kontrahenta.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że z opisu sprawy wynika, że głównym przedmiotem działalności Spółki jest obsługa procesów biznesowych w zakresie sprzedaży i obsługi klienta realizowana dla podmiotów krajowych. Realizowana przez Spółkę sprzedaż wiąże się ze stosowaniem odroczonego terminu płatności za wykonane usługi. Głównie w celu zachowania płynności finansowej Spółka w 2021 r. zawarła z Kluczowym Klientem Porozumienie Dodatkowe do umowy na podstawie której Spółka świadczy usługi na rzecz Klienta Kluczowego. Zgodnie z Porozumieniem Dodatkowym, od dnia jego podpisania wszelkie zaakceptowane przez Kluczowego Klienta zobowiązania jakie ma on wobec Spółki, a które są potwierdzone otrzymanymi od Spółki i zaakceptowanymi przez Kluczowego Klienta fakturami VAT płatne będą przez Faktora, z którym umowę zawarł Kluczowy Klient.

Z powyższego wynika, że Spółka dokonuje sprzedaży na rzecz faktora wierzytelności własnych. Zauważyć należy, że sprzedaż wierzytelności własnych jest odrębnym zdarzeniem od wcześniejszych operacji gospodarczych, w wyniku których powstał przychód należny, tj. od świadczenia usług na rzecz Klienta Kluczowego. Tak m.in. wynika z prawomocnego wyroku WSA we Wrocławiu z 30 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 321/19, czy też z interpretacji ogólnej Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 15 lutego 2021 r. Znak: DD5.8201.11.2020 pkt 2, jak również z nieprawomocnego wyroku WSA w Bydgoszczy z 21 lutego 2024 r. sygn. akt I SA/Bd 24/24.

Zatem, mając na uwadze powyższe wskazać należy, że Spółka w istocie uzyskuje przychody ze sprzedaży wierzytelności. Zatem do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT powinni Państwo wliczać wartość przychodów z tytułu zbycia wierzytelności własnych w ramach umowy Dodatkowego Porozumienia. W konsekwencji, skoro Państwa przychody z tego tytułu przekroczyły 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku (2021) liczonych z uwzględnieniem kwot należnego podatku od towarów i usług, to nie byli Państwo uprawnieni do skorzystania z ryczałtu od dochodów spółek, jako formy opodatkowania prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanego we wniosku orzeczenia sądu administracyjnego należy stwierdzić, iż zostało ono wydane w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jego wydanie wystąpił, zatem nie jest ono wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, co również istotne, nie dotyczy ono tożsamej sytuacji co wskazana w Państwa wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).