Interpretacja indywidualna z dnia 8 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.106.2024.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsce opodatkowania usług.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 26 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania usług. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 kwietnia 2024 r. przesłanym za pośrednictwem ePUAP (wpływ 25 kwietnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka (...) („Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą na terenie Niemiec. Spółka zajmuje się produkcją oraz sprzedażą części (...). Spółka produkuje produkty na terenie swojego zakładu w (...). Części (...), których Spółka nie jest w stanie samodzielnie wyprodukować, są wytwarzane w oparciu o know-how, specyfikacje i standardy jakościowe Spółki przez jej partnerów rozwojowych i produkcyjnych. Produkowane jak i nabywane przez Spółkę części (...) są następnie w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jak i w ramach eksportu wysyłane do partnerów biznesowych Spółki na całym świecie w celu zapewnienia odpowiedniego łańcucha dostaw.

W ramach dalszego rozwoju Spółka planuje otworzyć centrum logistyczne w Polsce. W tym celu Spółka ma zamiar podpisać umowę z jedną z firm logistycznych z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca jak i firma logistyczna nie są ze sobą w żaden sposób powiązane. Spółka nie wynajmuje w Polsce żadnych powierzchni użytkowych. Powierzchnie magazynowe z kolei będą należały do podmiotu trzeciego, z którym firma logistyczna ma podpisać stosowną umowę najmu. Dla potrzeb świadczenia usług logistyczno-magazynowych, firma logistyczna ma wykorzystywać własne zaplecze ludzkie.

W ramach umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmą logistyczną, firma logistyczna ma zająć się obsługą magazynu polegającą na:

a. rozładunku towarów z ciężarówek i kontenerów;

b. odprawach celnych importowa towarów;

c. podstawowej kontroli wizualnej paczek m.in. w zakresie weryfikacji: obecności logo (...);

d. magazynowaniu towarów;

e. kompletowaniu i pakowaniu towarów dla klienta zgodnie z jego zamówieniem;

f. organizowaniu transportu, załadunku towarów i ich transport do klienta;

g. wykonywaniu wszystkich typowych zadań związanych z magazynem (inwentaryzacja itp.).

W celu realizacji zadań określonych w umowie Wnioskodawca i firma logistyczna będą wymieniać odpowiednie dane za pośrednictwem interfejsu elektronicznego. Wnioskodawca nie dostarczy firmie logistycznej żadnego sprzętu i/lub systemu. Powierzchnie magazynowe obsługiwane przez firmę logistyczną mają zostać odpowiednio wyposażone zgodnie z wymogami i standardami zaakceptowanymi przez Spółkę. Ponadto jak wynika z przyszłych warunków umowy Spółka nie ma dostępu do pomieszczeń magazynowych. Spółce będzie przysługiwało prawo wstępu do magazynu w celu obejrzenia własnych towarów wyłącznie po uprzednim poinformowaniu o takim zamiarze firmy logistycznej z wyprzedzeniem co najmniej 2 dni roboczych.

Wnioskodawca po uruchomieniu centrum logistycznego w Polsce planuje wprowadzić do magazynu swoje towary przemieszczone do Polski w ramach wewnątrzunijnego nabycia czy też importu towarów. Z kolei odbiorcami towarów umieszczonych w polskim magazynie będą głównie polskie firmy. Dodatkowymi odbiorcami tych towarów będą również podmioty z krajów trzecich jak i podmioty z innych krajów UE. Zatem Spółka dokonując odpowiedniej rejestracji dla celów podatku VAT w Polsce będzie odpowiednio rozpoznawać: wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, import towarów, dostawy towarów na terytorium Polski, eksport towarów jak i wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów.

Wszelkie kontrakty handlowe dotyczące dostaw towarów z magazynu w Polsce Spółka negocjuje samodzielnie i zawiera je we własnym imieniu i na własny rachunek poza Polską. Pracownicy firmy logistycznej nie będą posiadać pełnomocnictwa do zawierania w imieniu i na rzecz Spółki umów handlowych, w rozumieniu zarówno formalnym jak i faktycznym (tj. nie prowadzą negocjacji oraz nie podejmują innych czynności prawnych i faktycznych zmierzających do zawarcia przez Spółkę umów handlowych). Spółka nie posiada i nie zamierza posiadać na terytorium Polski oddziału (filii), przedstawicielstwa, biura. Spółka nie będzie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników oraz nie będzie delegować pracowników do Polski na stałe lub okresowo, ani też nie będzie dysponować na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy zobligowani byliby wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę. Spółka zatrudnia obecnie w Niemczech pracownika w dziale sprzedaży, który będzie odpowiadał za akwizycję klientów na rynku polskim. Nie będzie on upoważniony do zawierania jakichkolwiek umów w imieniu Spółki. Jego praca nie będzie w żaden sposób powiązana z centrum logistycznym w Polsce. W związku z otwarciem centrum logistycznego nie jest planowane zatrudnienie w Polsce pracowników.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

1.czy Spółka (...) jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT, jeśli tak należało wskazać od kiedy Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT;

Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w Polsce od 1 maja 2024 r.

2.w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Państwa Spółki (...) w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność w Niemczech np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.);

Spółka jest spółką akcyjną prawa niemieckiego, posiada siedzibę, biura i magazyn na terytorium Niemiec. Z terytorium Niemiec podejmowane są wszelkie decyzje zarządcze w zakresie organizacji spółki, kontraktów spółki, wszelkiej działalności biznesowej. Spółka zatrudnia pracowników wyłącznie na terytorium Niemiec. Z siedziby firmy podejmowane są działania we wszystkich obszarach - od projektowania przez koordynacje produkcji po logistykę i organizację sieci dystrybucji.

3.czy Państwa Spółka będzie posiadała bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi oraz technicznymi / rzeczowymi firmy logistycznej wykorzystywanymi do świadczenia usług logistyczno-magazynowych na Państwa rzecz, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola będzie polegała i w jaki sposób będzie realizowana;

Spółka nie będzie miała bezpośredniego wpływu na zasoby osobowe lub techniczne firmy logistycznej.

4.czy Państwa Spółka będzie miała wpływ jaka część zasobów osobowych oraz technicznych / rzeczowych firmy logistycznej wykonuje usługi logistyczno-magazynowe, czy Państwa Spółka będzie miała wpływ na czas pracy zasobów osobowych firmy logistycznej, czy Państwa Spółka będzie miała wpływ, które zasoby osobowe firmy logistycznej mają realizować usługi logistyczno-magazynowe;

Spółka nie będzie miała wpływu również na część zasobów.

5.czy firma logistyczna będzie świadczyła usługi tylko i wyłącznie na rzecz Państwa Spółki, czy firma logistyczna będzie świadczyła również usługi na rzecz innych podmiotów;

Firma logistyczna B. jest przedsiębiorstwem działającym na skalę międzynarodową i obsługującym wielu klientów na całym świecie. B. świadczy usługi logistyczne dla wielu - również polskich - klientów w Polsce i na całym świecie. Nie będzie świadczyć usług na wyłączność dla Spółki.

6.gdzie, w Polsce czy w Niemczech, podejmowane będą istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski;

Jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski podejmowane będą wyłącznie w (...), w Niemczech.

7.czy Państwa Spółka będzie posiadała na terytorium Polski jakichś przedstawicieli / handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) którzy będą upoważnieni do zawierania umów w imieniu Państwa Spółki;

Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski przedstawicieli/handlowców, którzy będą upoważnieni do zawierania umów w imieniu Spółki.

8.czy Państwa Spółka będzie posiadała/wynajmowała lub w jakikolwiek inny sposób pozyskiwała na terytorium Polski jakieś ruchomości (maszyny / urządzenia itp.), jeśli tak należało wskazać jakie i w jakim celu będą wykorzystywane.

Spółka nie wynajmuje, nie posiada i nie zamierza posiadać w Polsce ruchomości (maszyny / urządzenia).

Pytania

1.Czy w opisanym w zdarzeniu przyszłym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT?

2.Czy usługi świadczone przez firmę logistyczną na rzecz Spółki, w szczególności usługi logistyczno-magazynowe, nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, z uwagi na fakt, że miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Niemcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Definicja pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie została zawarta ani w ustawie o VAT, ani w żadnych przepisach wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie 282/2011). W części wstępnej (preambuły) w punkcie (14) stwierdzono, że: aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011: na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011: fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011: na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o. Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem: działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (...).

W wyroku z dnia 27 czerwca 2007 r. do sprawy C-73/06 Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, TSUE stwierdził: „pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”. Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in.:

• w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz und Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt,
• w sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s,
• w sprawie C-190/95 ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam.

Biorąc zatem pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającą z Rozporządzenia 282/2011, dokonując oceny, czy dane przedsiębiorstwo posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju należy zweryfikować czy łącznie spełnione zostały następujące warunki:

• wystarczająca stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, oraz
• obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, oraz
• możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca.

W definicji pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawartej w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 zastosowano koniunkcję poprzez użycie spójnika „oraz”, co oznacza, że wypełnienie dyspozycji zawartej w tej definicji wymaga spełnienia wszystkich wskazanych w niej przesłanek. W przypadku, gdy nie jest spełniony chociażby jeden z wyżej wymienionych warunków, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

W przedmiotowej sprawie nie są spełnione ww. warunki łącznie. Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy ustawy o VAT należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Spółka będzie zajmowała się sprzedażą towarów, które zostaną przemieszczone na terytorium Polski w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia czy też importu towarów. Następnie te towary będą magazynowane w magazynie obsługiwanym przez inny podmiot. W dalszej kolejności towary będą sprzedawane na terytorium Polski lub z terytorium Polski. Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski własnego zaplecza osobowego ani technicznego – bowiem nie będzie wynajmowała w Polsce żadnego lokalu użytkowego, nie będzie zatrudniała na terytorium Polski żadnych pracowników, nie będzie dysponowała na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy zobligowani byliby wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę. Spółka posiada pracownika zatrudnionego w Niemczech w dziale sprzedaży, który będzie odpowiadał za akwizycję klientów na rynku polskim. Nie będzie on jednak upoważniony do zawierania jakichkolwiek umów w imieniu Spółki. Spółka również nie zamierza posiadać na terytorium Polski oddziału (filii), przedstawicielstwa czy biura.

Należy także zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W przedmiotowej sprawie Spółka nie będzie posiadać bezpośredniej kontroli nad zapleczem osobowym ani technicznym usługodawcy. Usługodawca świadczyć będzie na rzecz Spółki usługi jako niezależny, samodzielny podmiot gospodarczy, na własny rachunek i ryzyko, przy wykorzystaniu własnych aktywów i pracowników. Świadczenie usług odbywać się będzie się zgodnie z umową zawartą pomiędzy Spółką a usługodawcą. Z ustalonych między stronami umowy zasad i jakości świadczenia usług nie można wywodzić, że będzie sprawowana bezpośrednia kontrola Spółki nad personelem i zapleczem technicznym usługodawcy w Polsce.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na w/w wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. W przedmiotowej sprawie usługodawca świadczyć będzie na rzecz Spółki usługi określone w umowie, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych polskiej spółki w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług, które dla tego innego podmiotu świadczy. Co potwierdza, iż zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podobne stanowisko potwierdzają liczne interpretacje podatkowe i wyroki w bardzo zbliżonych stanach faktycznych:

• interpretacja indywidualna z 14 kwietnia 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.69.2023. 1.RST, cyt.: „Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Należy wskazać, że główny przedmiot działalności Spółki obejmuje sprzedaż przez sklep internetowy suplementów diety. (...) Natomiast na terytorium Polski Spółka posiada Spółkę Zależną z którą zawarła na czas nieokreślony umowę współpracy. Spółka Zależna prowadzi działalność w zakresie usług pomocniczych i wspierających działalność główną Spółki (tzw. Back office services). Nabywane od Spółki Zależnej usługi mają na celu wsparcie głównej działalność Spółki, czyli sprzedaży jej produktów w Polsce i poza Polską. Spółka nawiązała także bezpośrednią współpracę z podmiotem świadczącym m.in. usługi magazynowe i logistyczne na terytorium Polski („Partner Logistyczny”) na podstawie umowy o świadczenie usług w zakresie realizacji zamówień (Fulfillment Services Agreement).”
• interpretacja indywidualna z 19 stycznia 2023 r., nr 0113-KDIPT1-2.4012.732.2022. 2.AM;
• interpretacja indywidualna z 10 lutego 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.536.2022. 2.RST;
• wyrok NSA z 11 października 2022 r., sygn. I FSK 396/21.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy nie będzie on posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy usługi logistyczno-magazynowe, stanowią usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT (tj. są to usługi, do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT). Zgodnie z tym, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech oraz w jej ocenie nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - miejsce świadczenia usługi logistyczno-magazynowej należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym, ww. usługi świadczone przez usługodawcę na rzecz Spółki będą opodatkowane w kraju siedziby Spółki tj. w Niemczech.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, według art. 28e ustawy:

Przepis art. 28e ustawy – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził Rozporządzeniem Wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284, s. 1) zmianę do Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia:

Jednocześnie w myśl art. 31a ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011:

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011, ustęp 1 obejmuje w szczególności:

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011 ustęp 1 nie ma zastosowania do:

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą na terenie Niemiec i zajmuje się produkcją oraz sprzedażą części (...). Spółka produkuje produkty na terenie swojego zakładu w (...). Części (...), których Spółka nie jest w stanie samodzielnie wyprodukować, są wytwarzane w oparciu o know-how, specyfikacje i standardy jakościowe Spółki przez jej partnerów rozwojowych i produkcyjnych. Produkowane jak i nabywane przez Spółkę części (...) są następnie w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jak i w ramach eksportu wysyłane do partnerów biznesowych Spółki na całym świecie w celu zapewnienia odpowiedniego łańcucha dostaw. W ramach dalszego rozwoju Spółka planuje otworzyć centrum logistyczne w Polsce. W tym celu Spółka ma zamiar podpisać umowę z firmą logistyczną z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca jak i firma logistyczna nie są ze sobą w żaden sposób powiązane. W ramach umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmą logistyczną, firma logistyczna ma zająć się obsługą magazynu. Wnioskodawca po uruchomieniu centrum logistycznego w Polsce planuje wprowadzić do magazynu swoje towary przemieszczone do Polski w ramach wewnątrzunijnego nabycia czy też importu towarów. Z kolei odbiorcami towarów umieszczonych w polskim magazynie będą głównie polskie firmy. Dodatkowymi odbiorcami tych towarów będą również podmioty z krajów trzecich jak i podmioty z innych krajów UE.

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy w opisanym w zdarzeniu przyszłym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast w wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C‑333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Nie zorganizuje on bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w zakresie produkcji oraz sprzedaży części (...). Jak wynika z wniosku Spółka wytwarza produkty na terenie swojego zakładu w (...). Natomiast na terytorium Niemiec Spółka posiada siedzibę, biura i magazyn. Części (...), których Spółka nie jest w stanie samodzielnie wyprodukować, są wytwarzane w oparciu o know-how, specyfikacje i standardy jakościowe Spółki przez jej partnerów rozwojowych i produkcyjnych. Produkowane jak i nabywane przez Spółkę części (...) są następnie w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jak i w ramach eksportu wysyłane do partnerów biznesowych Spółki na całym świecie w celu zapewnienia odpowiedniego łańcucha dostaw. W ramach dalszego rozwoju Spółka planuje otworzyć centrum logistyczne w Polsce. W tym celu Spółka ma zamiar podpisać umowę z jedną z firm logistycznych z siedzibą w Polsce. W ramach umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmą logistyczną, firma logistyczna ma zająć się obsługą magazynu.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie wynajmuje w Polsce żadnych powierzchni użytkowych, ani  też nie wynajmuje, nie posiada i nie zamierza posiadać w Polsce ruchomości (maszyn / urządzeń). Ponadto, Spółka nie będzie zatrudniała na terytorium Polski żadnych pracowników oraz nie będzie delegować pracowników do Polski na stałe lub okresowo, ani też nie będzie dysponować na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy zobligowani byliby wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę. W związku z otwarciem centrum logistycznego nie jest również planowane zatrudnienie w Polsce pracowników. Ponadto Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski również przedstawicieli / handlowców, którzy będą upoważnieni do zawierania umów w imieniu Spółki. Dodatkowo, co istotne, Spółka nie posiada i nie zamierza posiadać na terytorium Polski oddziału (filii), przedstawicielstwa ani biura. W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca nie będzie posiadał na terytorium Polski żadnego własnego zaplecza technicznego ani też personalnego.

Należy także zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie, co prawda Spółka będzie nabywała usługi logistyczno-magazynowe od firmy logistycznej, jednak nie będzie miała bezpośredniego wpływu na zasoby osobowe lub techniczne firmy logistycznej. Zatem Wnioskodawca nie będzie posiadał bezpośredniej kontroli nad zapleczem technicznym i osobowym usługodawcy tj. firmy logistycznej.

W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie posiadał żadnego własnego zaplecza personalnego ani technicznego na terytorium Polski oraz nie będzie posiadał kontroli nad zapleczem firmy logistycznej, porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Zatem należy stwierdzić, że nie zostanie spełniona jedna z podstawowych przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Dodatkowo do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. W analizowanej sprawie Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można zatem uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Jednocześnie w analizowanej sprawie należy zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że firma logistyczna będzie świadczyć na rzecz Wnioskodawcy usługi logistyczno-magazynowe, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych firmy logistycznej w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług – tym samym zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą także ustalenia czy usługi świadczone przez firmę logistyczną na rzecz Spółki, w szczególności usługi logistyczno-magazynowe, nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce z uwagi na fakt, że miejscem ich świadczenia jest miejsce w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Niemcy.

Wskazać należy, że w ramach nabywanych od firmy logistycznej usług logistyczno-magazynowych usługodawca będzie świadczył usługi w zakresie: rozładunku towarów; odprawy celnej; podstawowej kontroli wizualnej paczek; magazynowania towarów; kompletowania i pakowania towarów; organizowania transportu, załadunku towarów i ich transport do klienta oraz wykonywania wszystkich typowych zadań związanych z magazynem (inwentaryzacja itp.). W ramach świadczenia ww. usług Spółka nie będzie miała dostępu do pomieszczeń magazynowych. Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo wstępu do magazynu w celu obejrzenia własnych towarów wyłącznie po uprzednim poinformowaniu o takim zamiarze firmy logistycznej z wyprzedzeniem co najmniej 2 dni roboczych. Zatem, mając na uwadze powyższe należy uznać, że nabywane przez Wnioskodawcę od firmy logistycznej usługi logistyczno-magazynowe stanowią usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy czym Państwa Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech oraz jak wskazałem w interpretacji nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji usługi logistyczno-magazynowe nabywane przez Wnioskodawcę od firmy logistycznej do których ma zastosowanie art. 28b ustawy nie będą opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. Usługi te zgodnie z art. 28b ust. 1 będą opodatkowane w kraju siedziby Spółki tj. w Niemczech.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).