Wyrok NSA z dnia 11 października 2022 r., sygn. I FSK 396/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska (spr.), Sędzia WSA (del.) Elżbieta Olechniewicz, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 11 października 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 października 2020 r. sygn. akt I SA/Gl 1401/19 w sprawie ze skargi Z. z siedzibą w B. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.184.2019.5.JŻ w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Z. z siedzibą w B. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 6 października 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 1401/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej: WSA/Sąd pierwszej instancji), na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: P.p.s.a.), uwzględnił skargę Z. z siedzibą w B. (dalej: Skarżąca/Strona) na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: Organ) z 17 lipca 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2. Powyższy wyrok Organ zaskarżył w całości skargą kasacyjną, zarzucając naruszenie:

- prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 P.p.s.a., tj.: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 146 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 28b ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm., dalej: u.p.t.u) w związku z art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. z 2011 r" L 77, poz. 1 ze zm., dalej: Rozporządzenie) w związku z art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 s. 1, dalej: Dyrektywa VAT) przez ich błędną wykładnię i uznanie, że w okolicznościach opisanych przez Skarżącą w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie ma podstaw do uznania, iż Strona posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, podczas gdy w ocenie Organu, biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego należy uznać, że Strona posiada wystarczające zaplecze techniczne i personalne do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i przy wykorzystaniu tych zasobów realizuje taką działalność w sposób stały i zorganizowany; pozwala to uznać, że Skarżąca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i tym samym nabywane przez nią od usługodawców usługi, dla których zastosowanie mają zasady ogólne wynikające z art. 28b ustawy o VAT, powinny być, na podstawie art. 28b ust. 2 u.p.t.u., opodatkowane w Polsce, tj. w państwie, w którym nabywca usług posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.