Interpretacja indywidualna z dnia 2 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.193.2024.1.KK

Brak obowiązku złożenia VAT-23 i zapłaty podatku VAT w związku z nabyciem forwardera.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 kwietnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek 4 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku obowiązku złożenia VAT-23 i zapłaty podatku VAT w związku z nabyciem forwardera.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, zarejestrowaną w CEIDG od dnia 14 stycznia 2005 r. oraz jest podatniczką podatku VAT, zarejestrowaną dla potrzeb rozliczenia transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wnioskodawczyni jednocześnie oświadcza, że niniejsze zagadnienie podatkowe nie jest przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej oraz sprawa w tym zakresie nie została rozstrzygnięta, co do swej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego.

W dniu 16 listopada 2020 r. Wnioskodawczyni zakupiła forwarder marki (…), rok produkcji: 2010, przebieg: 16.156 rh, długość: 10 m, masa: 25 ton od kontrahenta ze Szwecji. Powyższy forwarder został dostarczony do Polski przez firmę zewnętrzną. Na powyższe, Wnioskodawczyni posiada fakturę zakupu forwardera oraz fakturę za transport pojazdu. Kontrahent unijny, od którego Wnioskodawczyni nabyła forarder jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Forwarder został przyjęty do używania w grudniu 2020 r. i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Niniejszy forwarder służył Wnioskodawczyni do prac, związanych z wycinką materiałów pochodzenia leśnego oraz załadunku i rozładunku tych materiałów na pojazdy ciężarowe, o masie przekraczającej 3,5 ton. Dzięki temu pojazdowi, Wnioskodawczyni nie musiała załadowywać i rozładowywać materiałów zrębkowych na samochody ciężarowe.

Forwarder został zaliczony do rodzaju 599 Klasyfikacji Środków Trwałych. Forwarder nie podlega rejestracji na terytorium kraju.

Według Wnioskodawczyni, forwarder nie powinien być rozliczany w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu, ponieważ nie jest to nowy środek transportu.

Forwarder nie może być wykorzystany do transportu osób ani towaru. Według przepisów o ruchu drogowym, forwarder może być wykorzystany jedynie do załadunku i rozładunku. Pojazd ten nie może przemieszczać się po drogach publicznych, transportowany jest na pojeździe, typu „laweta” używany jest jedynie na terenie dróg leśnych.

Forwarder nie podlega rejestracji ani obowiązkowym badaniom technicznym. Mobilność forwardera przejawia się wyłącznie załadunkiem i rozładunkiem materiałów leśnych, zrębkowych.

Pojazd ten nie może być wykorzystywany jako środek do transportu osób ani towarów.

Forwarder w momencie nabycia posiadał przepracowane ponad 16.000 roboczogodzin. Pojazdy takie, jak forwarder nie posiadają przebiegu podanego w kilometrach, ponieważ znaczną część czasu pracy wykonują, stojąc w miejscu – pracuje jedynie silnik a maszyna wykonuje pracę.

Pytanie

Czy nabycie od kontrahenta unijnego forwardera, zobowiązuje Wnioskodawczynię do złożenia informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku VAT na rachunek odpowiedniego urzędu skarbowego?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ciąży na niej obowiązek złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w postaci forwardera, ponieważ pojazd ten nie jest środkiem transportu, lecz urządzeniem technicznym.

Środki transportu rozumiane są przez Wnioskodawczynię jako maszyny transportowe, dzięki którym możliwe jest przemieszczanie osób lub ładunków, czyli transport.

Zgodnie z art. 38 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011, środek transportu obejmuje pojazdy, służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Analiza powyższego Rozporządzenia Wykonawczego wskazuje jednoznacznie, iż o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, czyli przewóz osób lub towarów.

Forwarder to mechaniczny pojazd kołowy o napędzie silnikowym, stosowany w transporcie bliskim i magazynowaniu, używany głównie do prac załadunkowych i rozładunkowych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma podstaw do tego, aby zakupiony pojazd do prac załadunkowych uznać za środek transportu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 3 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. a ustawy:

 Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 9 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi z art. 15 ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 99 ust. 10 ustawy:

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy:

W myśl art. 103 ust. 4 ustawy:

Jak stanowi art. 103 ust. 5 ustawy:

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu”, jak i „innych środków transportu”.

Powołując się na definicję zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy, należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę za „nowy środek transportu” lub „inny środek transportu”, należy przede wszystkim ustalić, czy będzie się ona zawierała w zakresie pojęciowym „środka transportu”.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, ze zm.) brzmi:

W art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz. Urz. UE .L 2011 Nr 77, str. 1, ze zm.; dalej jako: „rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) zawarta została definicja „środka transportu”.

Z kolei w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wskazano, że:

Stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego 282/2011:

Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danej maszyny za środek transportu jest jej przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Z opisu sprawy wynika, że 16 listopada 2020 r. zakupiła Pani forwarder od kontrahenta ze Szwecji. Powyższy forwarder został dostarczony do Polski przez firmę zewnętrzną. Posiada Pani fakturę zakupu forwardera oraz fakturę za transport pojazdu. Kontrahent unijny, od którego nabyła Pani forarder jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Forwarder został przyjęty do używania w grudniu 2020 r. i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Niniejszy forwarder służył Pani do prac, związanych z wycinką materiałów pochodzenia leśnego oraz załadunku i rozładunku tych materiałów na pojazdy ciężarowe, o masie przekraczającej 3,5 ton. Dzięki temu pojazdowi, nie musiała Pani załadowywać i rozładowywać materiałów zrębkowych na samochody ciężarowe. Forwarder został zaliczony do rodzaju 599 Klasyfikacji Środków Trwałych. Forwarder nie podlega rejestracji na terytorium kraju. Według Pani, forwarder nie powinien być rozliczany w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu, ponieważ nie jest to nowy środek transportu. Forwarder nie może być wykorzystany do transportu osób ani towaru. Według przepisów o ruchu drogowym, forwarder może być wykorzystana jedynie do załadunku i rozładunku. Pojazd ten nie może przemieszczać się po drogach publicznych, transportowany jest na pojeździe, typu „laweta” używany jest jedynie na terenie dróg leśnych. Forwarder nie podlega rejestracji ani obowiązkowym badaniom technicznym. Mobilność forwardera przejawia się wyłącznie załadunkiem i rozładunkiem materiałów leśnych, zrębkowych. Pojazd ten nie może być wykorzystywany jako środek do transportu osób ani towarów. Forwarder w momencie nabycia posiadał przepracowane ponad 16.000 roboczogodzin. Pojazdy takie, jak forwarder nie posiadają przebiegu podanego w kilometrach, ponieważ znaczną część czasu pracy wykonują, stojąc w miejscu – pracuje jedynie silnik a maszyna wykonuje pracę.

Pani wątpliwości dotyczą rozstrzygnięcia, czy nabycie od kontrahenta unijnego forwardera, zobowiązuje Panią do złożenia informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku VAT.

Dla oceny Pani stanowiska, związanego z przedstawionym opisem stanu faktycznego i wyrażonymi wątpliwościami, kluczowe znaczenie ma rozstrzygnięcie, czy nabyty forwarder jest środkiem transportu. Przepis art. 2 pkt 10 lit. a ustawy zawiera rozumienie pojęcia „nowy środek transportu” w odniesieniu do pojazdu lądowego. Natomiast ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „środek transportu”. Zatem wyłączając z definicji „nowego środka transportu” (w odniesieniu do pojazdu lądowego) te elementy, które wskazują na jego status jako przedmiotu nowego (przejechany dystans nie większy niż 6.000 kilometrów lub czas jaki upłynął od momentu dopuszczenia do użytku nie dłuższy niż 6 miesięcy), okazuje się, że o uznaniu danego pojazdu za środek transportu decyduje jego przeznaczenie do przewozu osób lub towarów.

Definicja „środka transportu” zawarta została natomiast w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, wskazując, że objęte nią są pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. Użyty w tej definicji zwrot, wskazujący na przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, należy odczytywać dokładnie w kontekście przykładowego katalogu pojazdów, zawartego w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nabyty przez Panią forwarder nie jest „środkiem transportu” w rozumieniu jakie wynika z przepisów ustawy o VAT lub rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Podstawową funkcją nabytego forwardera – jak Pani wskazała we wniosku – są prace, związane z wycinką materiałów pochodzenia leśnego oraz załadunku i rozładunku tych materiałów na pojazdy ciężarowe, o masie przekraczającej 3,5 ton. Dzięki temu pojazdowi, nie musiała Pani załadowywać i rozładowywać materiałów zrębkowych na samochody ciężarowe. Forwarder nie podlega rejestracji ani obowiązkowym badaniom technicznym.

Skoro zatem forwarder, nabyty przez Panią od kontrahenta ze Szwecji, nie stanowi środka transportu w rozumieniu ustawy, zatem do czynności jego nabycia nie znajdą zastosowania przepisy art. 103 ust. 4 i 5 ustawy. Tym samym nie ma Pani obowiązku przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Tym samym Pani stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Pani ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Panią w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).