Interpretacja indywidualna z dnia 15 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.15.2024.1.PC

Czy Koszty związane z Inwestycją, które do momentu uzyskania Decyzji Wygaszającej były traktowane jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, ponoszone w okresie od uzyskania Decyzji o Wsparciu do uzyskania Decyzji Wygaszającej należy uwzględnić w wyniku podatkowym jako koszty uzyskania przychodu w listopadzie 2023 r., tj. w okresie, w którym Spółka otrzymała Decyzję Wygaszającą?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 stycznia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie, ustalenia czy koszty związane z Inwestycją, które do momentu uzyskania Decyzji Wygaszającej były traktowane jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, ponoszone w okresie od uzyskania Decyzji o Wsparciu do uzyskania Decyzji Wygaszającej należy uwzględnić w wyniku podatkowym jako koszty uzyskania przychodu w listopadzie 2023 r., tj. w okresie, w którym Spółka otrzymała Decyzję Wygaszającą.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

P. S.A. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową mającą siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Polski, a w konsekwencji podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”).

Działalność gospodarcza Spółki w dominującej części polega na projektowaniu, produkowaniu i sprzedaży drzwi różnego rodzaju, tj. drzwi wewnętrznych, wejściowych, technicznych, przesuwnych itd. Oprócz drzwi, Spółka w swojej ofercie posiada również klamki, zawiasy, ościeżnice i inne akcesoria niezbędne do montażu i prawidłowego użytkowania drzwi.

Spółka postanowiła rozpocząć nową inwestycję, polegającą na budowie zakładu produkcyjnego położonego w (...) (dalej jako: „Inwestycja” lub „Nowa Inwestycja”). W dniu 19 listopada 2021 r. Spółka otrzymała od Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej jako: „Strefa” lub „SSE”) decyzję o wsparciu (dalej jako: „Decyzja o Wsparciu”) na realizację Inwestycji w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 74 ze zm.; dalej jako: „Ustawa o wspieraniu nowych inwestycji”). Decyzja o Wsparciu została wydana na czas określony do dnia 19 listopada 2036 r.

Spółka w okresie od uzyskania Decyzji o Wsparciu do uzyskania Decyzji Wygaszającej ponosiła wydatki związane z realizacją Inwestycji (dalej jako: „Koszty związane z Inwestycją”). Zważywszy na charakter Kosztów związanych z Inwestycją - jako docelowo związanych z uzyskiwaniem dochodów zwolnionych - dla celów podatkowych były one traktowane jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodu.

W listopadzie 2023 r. Spółka złożyła do Ministra Rozwoju i Technologii (dalej jako: „MRiT”) wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia Decyzji o Wsparciu, w którym m.in. oświadczyła, że nie korzystała z pomocy publicznej przysługującej jej na podstawie uzyskanej Decyzji o Wsparciu. Spółka nie uzyskała żadnych przychodów z działalności objętej Decyzją o Wsparciu.

Ze względu na spełnienie przesłanek określonych w art. 17 Ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, w listopadzie 2023 r. Spółka otrzymała decyzję MRiT, którą wygaszono Decyzję o Wsparciu (dalej jako: „Decyzja Wygaszająca”).

Pytanie

Czy Koszty związane z Inwestycją, które do momentu uzyskania Decyzji Wygaszającej były traktowane jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, ponoszone w okresie od uzyskania Decyzji o Wsparciu do uzyskania Decyzji Wygaszającej należy uwzględnić w wyniku podatkowym jako koszty uzyskania przychodu w listopadzie 2023 r., tj. w okresie, w którym Spółka otrzymała Decyzję Wygaszającą?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Koszty związane z Inwestycją, które do momentu uzyskania Decyzji Wygaszającej były traktowane jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, ponoszone w okresie od uzyskania Decyzji o Wsparciu do uzyskania Decyzji Wygaszającej należy uwzględnić w wyniku podatkowym jako koszty uzyskania przychodu w listopadzie 2023 r., tj. w okresie, w którym Spółka otrzymała Decyzję Wygaszającą.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34a Ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w Ustawie o wspieraniu nowych inwestycji i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zwolnienie, o którym mowa powyżej przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu (art. 17 ust. 4 Ustawy o CIT). Natomiast w przypadku uchylenia decyzji o wsparciu, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a Ustawy o CIT, podatnik traci prawo do zwolnienia i jest obowiązany do zapłaty podatku na zasadach określonych w ust. 6 (art. 17 ust. 5 Ustawy o CIT).

Stosownie do art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Należy przy tym zaznaczyć, że w art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 Ustawy o CIT ustawodawca wskazał, że przy ustalaniu podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie uwzględnia się przychodów i kosztów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu lub są wolne od podatku. Podobnie, przy ustalaniu straty podatkowej nie uwzględnia się przychodów i kosztów, o których mowa powyżej. Konsekwentnie, podatnik prowadzący działalność objętą zwolnieniem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a Ustawy o CIT jest zobowiązany wyłączyć z podstawy opodatkowania (lub ewentualnie z kalkulacji wysokości straty) przychody i koszty powstałe w związku z prowadzeniem tej działalności.

Z powyższego wynika, że podatnik zobowiązany jest do prowadzenia odrębnej ewidencji dla działalności podlegającej zwolnieniu i odrębnej dla działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych.

W analizowanej sytuacji należy mieć na uwadze, że Spółka nie skorzystała z pomocy publicznej, którą otrzymała w związku z wydaniem Decyzji o Wsparciu, lecz zważywszy na zamiar skorzystania z ww. pomocy, prowadziła odrębną ewidencję rachunkową, a w szczególności wyodrębniała Koszty związane z Inwestycją.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Należy jednak mieć na uwadze, że kwestia czy Koszty związane z Inwestycją mogą stanowić koszty uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, nie budzi wątpliwości po stronie Spółki i jednocześnie nie jest przedmiotem zapytania w niniejszym wniosku.

Kluczowe jest natomiast określenie, biorąc pod uwagę otrzymanie Decyzji Wygaszającej, w jakim okresie Spółka powinna zaliczyć Koszty związane z Inwestycją do kosztów uzyskania przychodu działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Zważywszy, że Ustawa o CIT nie zawiera regulacji, które w bezpośredni sposób odnoszą się do sytuacji związanej z niewykorzystaniem pomocy publicznej oraz utratą formalnego prawa do skorzystania z takiej pomocy, zdaniem Wnioskodawcy należy odnieść się do zasad ogólnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4i Ustawy o CIT, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

W świetle art. 15 ust. 4j Ustawy o CIT, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4k Ustawy o CIT przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do:

1) korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu;

2) korekty cen transferowych, o której mowa w art. 11e.

W tym miejscu należy zauważyć, że niniejsza sytuacja nie stanowi żadnego z wskazanych w art. 15 ust. 4k Ustawy o CIT przypadków, zatem nie zachodzą przesłanki do wyłączenia możliwości zastosowania przez Spółkę art. 15 ust. 4i Ustawy o CIT ze względu na ust. 4k.

Równocześnie nie ma podstaw do uznania, że w analizowanej sytuacji wystąpił błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka, co również wyłączyłoby możliwość zastosowania art. 15 ust. 4i Ustawy o CIT.

Powyższe przepisy, tj. z art. 15 ust. 4i-4k Ustawy o CIT, zostały wprowadzone przez art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1595 ze zm.; dalej jako: „Ustawa zmieniająca”).

W uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej wskazano między innymi, że: „Proponuje się zatem wprowadzenie rozwiązania polegającego na tym, że fakty mające wpływ na korektę podstawy opodatkowania, które nastąpiły w późniejszym okresie rozliczeniowym, nie powinny być rozpoznawane ze skutkiem „wstecz” (ex tunc), lecz powinny być rozliczane w bieżącym okresie rozliczeniowym. W przypadku wystąpienia okoliczności skutkującej zmianą wartości sprzedaży, a tym samym uprawniającej do zmniejszenia lub zwiększenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, korekta po stronie przychodów, jak i kosztów podatkowych, powinna odbywać się w bieżącym okresie rozliczeniowym, tj. w dacie jej wystawienia i odpowiednio otrzymania.”

Szczególną uwagę należy zwrócić na określenie, którym posłużono się zarówno w uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej, jak i w samej Ustawie o CIT, tj. inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Powyższe sformułowanie nie zostało jednak sprecyzowane – tj. ani w ww. uzasadnieniu, ani w Ustawie o CIT nie określono jaki jest zakres innych dokumentów, tym samym w ocenie Wnioskodawcy, Decyzję Wygaszającą należy uznać za inny dokument uprawniający do korekty w bieżącym okresie rozliczeniowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 marca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2715/12 odniósł się do kwestii korygowania przychodu, jednakże zawarta w ww. wyroku argumentacja może być również pomocna w ocenie skutków analizowanej sytuacji. Sąd wskazał, że „Inaczej jednak przedstawia się sytuacja, kiedy pierwotna faktura była prawidłowa od samego początku, a dopiero później - w innym roku podatkowym - wystąpiło zdarzenie skutkujące koniecznością korekty. W takiej sytuacji faktura pierwotna oraz korekta także pozostają ze sobą w związku, ale związek ten nie jest już tak ścisły, jak w poprzednim przypadku. Związek ten jest tylko formalny (korekta dotyczy konkretnej faktury pierwotnej), ale w sensie materialnym ta faktura korygująca związana jest z nowym zdarzeniem gospodarczym, które - już w kolejnym roku podatkowym - skutkowało zmianą wysokości przychodu. Taka korekta jest tylko nominalnie związana z pierwotną fakturą, gdyż w istocie korekta dotyczy nowego, odrębnego zdarzenia gospodarczego, o którym podatnik nie wiedział i nie mógł wiedzieć w chwili wystawiania prawidłowej faktury pierwotnej.”

W ocenie Spółki, otrzymanie Decyzji Wygaszającej stanowiło właśnie odrębne zdarzenie gospodarcze, o którym Spółka jako podatnik nie wiedziała i nie mogła wiedzieć w chwili otrzymania Decyzji o Wsparciu oraz kwalifikowaniu kosztów jako niestanowiących kosztów podatkowych.

Jak wskazano również we wcześniejszej części uzasadnienia, Ustawa o CIT nie zawiera regulacji, które w bezpośredni sposób odnoszą się do sytuacji związanej z niewykorzystaniem pomocy publicznej oraz utratą formalnego prawa do skorzystania z takiej pomocy.

Końcowo, odwołując się ponownie do uzasadnienia do projektu Ustawy zmieniającej, wskazano, że zaproponowane zmiany tj. m.in. art. 15 ust. 4i Ustawy o CIT „mają decydujące znaczenie z punktu widzenia obiektywnej rzeczywistości gospodarczej. Są one szczególnie korzystne ze względu na brak konieczności kłopotliwej i pracochłonnej zmiany zeznań podatkowych, sprawozdań finansowych, zaliczek, a także spisu z natury”.

Biorąc zatem pod uwagę wykładnię celowościową analizowanych przepisów, racjonalne z punktu widzenia Spółki byłoby rozliczenie Kosztów Inwestycji w okresie otrzymania Decyzji Wygaszającej.

Podsumowując zatem powyższe rozważania:

- Ustawa o CIT nie zawiera regulacji, które w bezpośredni sposób odnoszą się do sytuacji związanej z brakiem korzystania z pomocy publicznej oraz utratą formalnego prawa do skorzystania z takiej pomocy;

- w analizowanej sytuacji nie istnieją podstawy do wyłączenia możliwości zastosowania art. 15 ust. 4i Ustawy o CIT, bowiem nie wystąpił błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka oraz nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 15 ust. 4k Ustawy o CIT;

- ani w Ustawie o CIT, ani w uzasadnieniu do Ustawy zmieniającej nie określono jaki jest zakres innych dokumentów, które uprawniają do korekty w bieżącym okresie rozliczeniowym.

W rezultacie, w ocenie Wnioskodawcy, Koszty związane z Inwestycją, które do momentu uzyskania Decyzji Wygaszającej były traktowane jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów – jako związane z Decyzją o Wsparciu i planowaną działalnością zwolnioną z CIT - ponoszone w okresie od uzyskania Decyzji o Wsparciu do uzyskania Decyzji Wygaszającej należy uwzględnić w wyniku podatkowym jako koszty uzyskania przychodu w listopadzie 2023 r., tj. w okresie, w którym Spółka otrzymała Decyzję Wygaszającą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”, „updop”),

Stosownie natomiast do art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 updop, przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

Przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

 1) przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;

 3) kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład;

W myśl art. 9 ust. 1 updop,

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34a updop,

Na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy CIT:

Na podstawie ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 74 ze zm., dalej: „ustawa o WNI”), został wprowadzony mechanizm wsparcia dla przedsiębiorców w postaci zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu nowej inwestycji.

Podstawą do skorzystania ze zwolnienia jest prowadzenie działalności gospodarczej określonej decyzją o wsparciu. Decyzja o wsparciu określa okres jej obowiązywania, przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki, które przedsiębiorca jest obowiązany spełnić (art. 15 ustawy o WNI).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 17 ust. 1, 5 i 6 ww. ustawy,

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że przedsiębiorca, który realizuje Nową Inwestycje w związku z otrzymaną decyzją o wsparciu, dochód z nowej inwestycji prowadzonej na terenie wskazanym w wydanej decyzji, winien wyłączyć z dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Elementy odpowiednio kształtujące dochód zwolniony (przychody oraz koszty uzyskania tego przychodu) nie są elementem podstawy opodatkowania. Prowadzona przez podatnika ewidencja księgowa powinna umożliwić ustalenie tych wartości.

Podkreślić należy, że „zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 34a ustawy o CIT jest zwolnieniem wynikającym z mocy prawa i ma charakter obligatoryjny. Gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość wyboru, tj. skorzystania lub nieskorzystania ze zwolnienia, dałby temu wyraźny wyraz w treści ustawy, poprzez posłużenie się stwierdzeniem: "wolne od podatku mogą być" w miejsce stwierdzenia: "wolne od podatku są". Zatem sformułowanie użyte przez ustawodawcę w art. 17 ust. 1 ustawy o CIT „wolne od podatku dochodowego są: (…)”, jest wyrażone w sposób rozkazujący (imperatywny), czyli przyznający zwolnienie bezdyskusyjnie i obligatoryjnie. Podatnik nie ma wyboru, czy skorzysta, czy też nie skorzysta ze zwolnienia przedmiotowego, jeżeli posiada ważną decyzję o wsparciu.”

Spełnienie zatem przez podatnika warunków wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, tj. posiadanie decyzji o wsparciu nowej inwestycji oznacza, że korzysta on ze zwolnienia z opodatkowania dochodów osiągniętych z realizacji nowej inwestycji określonej w tej decyzji. Brak osiągnięcia przez wnioskodawcę przychodów z działalności objętej decyzją o wsparciu oraz nieskorzystanie z pomocy publicznej nie uprawnia do stwierdzenia, że podatnik nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie przepisy ustawy o CIT jasno precyzują przesłankę utraty prawa do zwolnienia z opodatkowania dochodów osiągniętych z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu oraz konsekwencje utraty tego prawa na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy o CIT, w razie uchylenia decyzji o wsparciu, o której mowa w ust. 1 pkt 34a, podatnik traci prawo do zwolnienia i jest obowiązany do zapłaty podatku na zasadach określonych w ust. 6. Przy czym przepis ten odnosi się wyłącznie do uchylenia decyzji o wsparciu, a nie do wygaśnięcia takiej decyzji. Oznacza to, że w przypadku, gdy na wniosek przedsiębiorcy zostanie stwierdzone wygaśnięcie decyzji o wsparciu nowej inwestycji, to podatnik nie traci prawa do zwolnienia.

Stosownie zaś do art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji, Minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza wygaśnięcie decyzji o wsparciu na wniosek przedsiębiorcy, który nie skorzystał z pomocy publicznej w ramach tej decyzji, albo przedsiębiorcy, który skorzystał z pomocy publicznej i spełnił wszystkie warunki określone w tej decyzji o wsparciu oraz warunki udzielania pomocy publicznej, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 3.

Wygaszenie decyzji nie wpływa zatem na wcześniejsze uprawnienie wnioskodawcy – w okresie jej obowiązywania – do zwolnienia dochodów na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT. Obligatoryjny charakter zwolnienia wynikającego z tego przepisu powoduje, że podatnik pomimo złożenia wniosku o wygaszenie decyzji o wsparciu oraz pomimo nieosiągnięcia dochodów podlega zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Skoro więc przepisy art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o CIT wyraźnie wskazują, że przy ustalaniu dochodu opodatkowanego należy wyłączyć przychody i koszty ich uzyskania, jeżeli źródłem uzyskania są dochody wolne od podatku, a za takie uznaje się m.in. te, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a, to nie można za prawidłowe uznać stanowiska, że wskutek wygaśnięcia decyzji o wsparciu nowej inwestycji, koszty ponoszone w związku z tą inwestycją mogą zostać uwzględnione przez podatnika w wyniku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów działalności opodatkowanej.

Zatem, koszty uzyskania przychodów powstałe w okresie obowiązywania Decyzji o wsparciu w związku z działalnością prowadzoną w ramach nowej inwestycji nie mogą być wliczane do kalkulacji dochodu/straty osiągniętego z innych źródeł, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2 updop. Powyższego nie zmienia fakt uzyskania Decyzji Wygaszającej.

Resumując, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem z którego wynika, że Koszty związane z Inwestycją, które do momentu uzyskania Decyzji Wygaszającej były traktowane jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, ponoszone w okresie od uzyskania Decyzji o Wsparciu do uzyskania Decyzji Wygaszającej należy uwzględnić w wyniku podatkowym jako koszty uzyskania przychodu w listopadzie 2023 r., tj. w okresie, w którym Spółka otrzymała Decyzję Wygaszającą.

W rezultacie Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).