Opinia rzecznika generalnego Pikamäe przedstawiona w dniu 14 września 2023 r., sygn. C-359/22

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PRIITA PIKAMÄE

przedstawiona w dniu 14 września 2023 r.(1)

Sprawa C‑359/22

AHY

przeciwko

Minister for Justice

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (wysoki trybunał, Irlandia)]

Odesłanie prejudycjalne – Polityka azylowa – Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej – Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 – Artykuł 17 ust. 1 – Klauzule suwerenności – Artykuł 27 – Skuteczny środek zaskarżenia – Skutek zawieszający

1. We wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w niniejszej sprawie High Court (wysoki trybunał, Irlandia) wnosi o dokonanie wykładni art. 17 ust. 1 oraz art. 27 ust. 1 i 3 rozporządzenia (UE) nr 604/2013 (zwanego dalej „rozporządzeniem Dublin III”)(2), a także art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

2. Pytania prejudycjalne zadano na gruncie szczególnego reżimu prawnego obowiązującego obecnie w Irlandii, który transponuje rozporządzenie Dublin III. Zgodnie z tym reżimem decyzja państwa członkowskiego o skorzystaniu lub nieskorzystaniu z klauzuli suwerenności zawartej w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy do organu administracyjnego innego niż organ, któremu powierzono zastosowanie określonych w tym rozporządzeniu kryteriów ustalania odpowiedzialnego państwa członkowskiego i wydanie decyzji o przekazaniu. Również środki zaskarżenia przewidziane przeciwko pierwszej i drugiej decyzji należą do właściwości dwóch różnych sądów krajowych.

Współistnienie tych dwóch procedur, pogłębione brakiem ich koordynacji, rodzi w kontekście rozporządzenia Dublin III złożone kwestie prawne. W swoim wyroku Trybunał będzie miał zatem okazję wyjaśnić zakres prawa do skutecznego środka zaskarżenia przewidzianego w art. 27 tego rozporządzenia, w szczególności pod kątem tego, czy jeden z dwóch wyżej wymienionych przepisów nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia możliwości zaskarżenia do sądu sposobu wykonania uprawnień dyskrecjonalnych wynikających z klauzuli suwerenności w drodze środka zaskarżenia odrębnego od środka zaskarżenia przeciwko decyzji o przekazaniu. Ponadto do Trybunału zwrócono się o rozstrzygnięcie kwestii, czy wniesienie takiej skargi prowadzi nieuchronnie do zawieszenia wykonania decyzji o przekazaniu.