Interpretacja indywidualna z dnia 10 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.34.2024.3.IR

Obowiązki płatnika poboru podatku z tytułu świadczenia wypłacanego byłemu pracownikowi.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 stycznia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Pismem złożonym 15 stycznia 2024 r, 13 lutego 2024 r. i 19 lutego 2024 r. uzupełniono wniosek.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka X. sp z o.o. z siedzibą w Y. jest spółką, której 100% właścicielem jest spółka Z. w Niemczech. X. sp. z o.o. (dalej Spółka) jest spółką mającą tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, której przedmiotem działalności jest m.in. wypożyczanie i dzierżawa pozostałych artykułów użytku osobistego i domowego, zbieranie odpadów sprzedaż hurtowa odzieży i obuwia. Spółka posiada zarząd na terytorium Polski, jest odrębną spółką od swojego właściciela i nie jest zakładem innej spółki.

W 2008 r doszło do przejścia na rzecz Spółki zakładu pracy należącego dotychczas do Z. z siedzibą w Niemczech (z siedzibą ...) skutkującego zgodnie z art. 23¹ § 1 Kodeksu pracy wstąpieniem przez Spółkę w dotychczasowe stosunki pracy pracowników zatrudnionych w tym zakładzie pracy (Spółka „przejęła” tych pracowników). Pomimo przejęcia przez Spółkę zakładu pracy oraz wstąpienia przez Nią w stosunki pracy pracowników w nim zatrudnionych, z jednym z pracowników (dalej również Pracownik) została zawarta nowa umowa o pracę, w której stwierdzono, że przejęciu przez Spółkę podlegają wszelkie roszczenia pracownika uzyskane od spółki Z.

W spółce Z. obowiązywał regulamin świadczeń dotyczący emerytur pracowniczych i rent rodzinnych wprowadzony na podstawie zawartej w dniu ... 1996 r. umowy zakładowej pomiędzy ww. spółką a radą zakładową w niej działającą. Regulamin ten przewidywał przyznawanie przez ww. spółkę pracownikom emerytury, jeżeli pracownik przepracował w tej spółce lub innej spółce z grupy kapitałowej, do której ww. spółka należała określoną liczbę lat i ukończył 65 rok życia lub w przypadku skorzystania z tzw. elastycznego wieku emerytalnego lub wcześniejszej emerytury z ustawowego ubezpieczenia emerytalnego i po spełnieniu okresu oczekiwania, po którym istnieje możliwość przyznania świadczenia. Świadczenie przewidziane tym regulaminem jest wypłacane pracownikowi niezależnie od emerytury wypłacanej mu przez właściwe organy ubezpieczenia społecznego i stanowi w istocie dodatek do emerytury pracownika. Emerytura przewidziana ww. regulaminem w przepisach niemieckich jest określana jako emerytura przydzielana przez pracodawcę (emerytura zakładowa, zakładowy program emerytalny) jednakże nie jest ona zgodnie z tym przepisami świadczeniem, które musi zostać przez pracodawcę wprowadzone. Jest ono dodatkowym i nieobligatoryjnym świadczeniem wypłacanym danej osobie wobec jego przeszłego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę.

Zgodnie z art. 23¹ § 1 Kodeksu pracy skutek wstąpienia przez Spółkę w dotychczasowy stosunek pracy opisanego pracownika zatrudnionego w poprzednim zakładzie pracy (u poprzedniego pracodawcy) nie dotyczył świadczenia emerytalnego określonego regulaminem emerytur pracowniczych i rent rodzinnych.

W zawartej z pracownikiem umowie o pracę nie odniesiono się do uprawnienia pracownika do ww. świadczenia, nie nazwano go, ani nie dokonano żadnego jego opisu. Umowa o pracę przewidywała jedynie, że przejęciu przez Spółkę podlegają uzyskane przez pracownika roszczenia uzyskane od spółki Z., roszczenia te nie zostały jednak wymienione.

Spółka posiada kopię regulaminu świadczeń dotyczących emerytur pracowniczych i rent rodzinnych jaki został przyjęty przez spółkę niemiecką, ale regulamin ten nigdy nie został przyjęty przez Spółkę i w Niej nie obowiązuje. Spółka nie wprowadziła także własnego, analogicznego rozwiązania, jak to obowiązujące w Z. na podstawie umowy zakładowej. Spółka obecnie należy do Grupy Kapitałowej, do której należała spółka, z której został przejęty pracownik, o którym mowa we wniosku.

Po kilku latach zatrudnienia umowa o pracę Pracownika uległa rozwiązaniu, jednakże w tym roku Pracownik ukończył 65 rok życia i przeszedł na emeryturę, uzyskując uprawnienie do ww. świadczenia emerytalnego. Wypłata tego świadczenia ma zapewnić Pracownikowi źródło dodatkowego utrzymania po przejściu na emeryturę i będzie wypłacane wobec jego przeszłego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w okresach miesięcznych, do dnia jego śmierci.

Pracownik, któremu ma zostać wypłacone ww. świadczenie nie jest w chwili obecnej Pracownikiem Spółki i na stałe zamieszkuje w Niemczech, gdzie znajduje się centrum jego interesów życiowych i gdzie jest rezydentem. Przewiduje się, że w całym okresie wypłacania ww. świadczenia Pracownik będzie zamieszkiwał w Niemczech i tam też będzie znajdowało się centrum jego interesów życiowych i będzie rezydentem Niemiec, jednakże nie można wykluczyć, że w przyszłości centrum takim będzie Polska. Spółka w sierpniu 2023 r. rozpoczęła wypłatę świadczenia z własnych środków.

Pytanie

Czy przychód osiągany przez byłego pracownika Spółki z tytułu wypłacanej mu przez Spółkę „emerytury” będącej dodatkowym źródłem utrzymania po jego przejściu na emeryturę stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) i czy w związku z tym na Spółce będą ciążyć obowiązki płatnika w przypadku, gdy były pracownik Spółki przeniósł do Polski centrum swoich interesów i był rezydentem Polski?

Państwa stanowisko w sprawie

W myśl art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „zakłady pracy będące osobami fizycznymi osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy”.

Zacytowany przepis wprowadza na określone w nim podmioty obowiązek odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od przychodów ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności – wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

Zgodnie z umową o pracę, jaka łączyła w przeszłości Pracownika i Spółkę, przejęciu przez Spółkę uległy wszelkie roszczenia Pracownika uzyskane od spółki Z. Jednym z takich roszczeń Pracownika było prawo do „emerytury” będącej dodatkowym źródłem utrzymania po jego przejściu na emeryturę, pod warunkiem ukończenia przez Pracownika co najmniej 65 roku życia i przepracowania przez Pracownika w ww. spółce lub innej spółce z grupy kapitałowej, do której ww. spółka należała określonej, minimalnej liczby lat. Tym samym po spełnieniu przesłanek uprawniających Pracownika do „emerytury” źródłem uprawnień Pracownika jest umowa o pracę kształtująca jego stosunek pracy a zatem „emerytura” ta jest przychodem ze stosunku pracy. Jakkolwiek wypłata „emerytury” nastąpi już po rozwiązaniu stosunku pracy, ale to właśnie stosunek pracy jest źródłem uprawnienia Pracownika. W konsekwencji należy przyjąć, że wypłacana przez Spółkę byłemu pracownikowi „emerytura” stanowi przychód ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku„dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to gdzie są osiągane, a które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej umowy podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie”.

Z uwagi na fakt, że Pracownik (były pracownik Spółki), któremu ma być wypłacana „emerytura” ma i będzie miał miejsce zamieszkania w Niemczech i tam będzie znajdowało się centrum jego interesów życiowych, zastosowanie znajdzie ww. przepis, a zatem będzie ona opodatkowana tylko w Niemczech. Podatkowi w Polsce świadczenie to nie będzie podlegało tak długo jak uprawniony do świadczenia będzie miał miejsce zamieszkania w Niemczech.

Mając na uwadze, że przychód osiągany przez byłego pracownika Spółki z tytułu wypłacanej mu przez Państwo„emerytury” będące dodatkowym źródłem utrzymania po jego przejściu na emeryturę stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka zobowiązana będzie do odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od tego przychodu, jeżeli w przyszłości centrum interesów życiowych pracownika stanie się Polska i będzie rezydentem Polski.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.):

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

·obliczenie,

·pobranie,

·wpłacenie

– podatku, zaliczki.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Według art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Jako pierwszy warunek przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w 2008 r doszło do przejścia na rzecz Spółki zakładu pracy należącego dotychczas do Z. z siedzibą w Niemczech skutkującego zgodnie z art. 231 § 1 Kodeksu pracy wstąpieniem przez Spółkę w dotychczasowe stosunki pracy pracowników zatrudnionych w tym zakładzie pracy. Pomimo przejęcia przez Spółkę zakładu pracy oraz wstąpienia przez Nią w stosunki pracy pracowników w nim zatrudnionych, z jednym z pracowników została zawarta nowa umowa o pracę, w której stwierdzono, że przejęciu przez Spółkę podlegają wszelkie roszczenia pracownika uzyskane od spółki Z. W spółce Z. obowiązywał regulamin świadczeń dotyczący emerytur pracowniczych. Umowa o pracę przewidywała jedynie, że przejęciu przez Spółkę podlegają uzyskane przez pracownika roszczenia uzyskane od spółki Z. roszczenia te nie zostały jednak wymienione. Po kilku latach zatrudnienia umowa o pracę Pracownika uległarozwiązaniu, jednakże w tym roku Pracownik ukończył 65 rok życia i przeszedł na emeryturę, uzyskując uprawnienie do ww. świadczenia emerytalnego, które będzie wypłacane wobec jego przeszłego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w okresach miesięcznych, do dnia jego śmierci. Pracownik na stałe zamieszkuje w Niemczech, gdzie znajduje się centrum jego interesów życiowych i gdzie jest rezydentem. Jednakże nie można wykluczyć, że w przyszłości centrum takim będzie Polska. Spółka w sierpniu 2023 r. rozpoczęła wypłatę świadczenia z własnych środków.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Wątpliwość Spółki dotyczy kwestii czy przychód osiągany przez byłego pracownika Spółki z tytułu wypłacanej mu przez Spółkę „emerytury” będącej dodatkowym źródłem utrzymania po jego przejściu na emeryturę stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym na Spółce będą ciążyć obowiązki płatnika w przypadku, gdy były pracownik Spółki przeniósł do Polski centrum swoich interesów i był rezydentem Polski.

Przejść należy zatem do uregulowań przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujących w Polsce.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, zostały określone źródła przychodów i zgodnie z pkt 1 i 9 tego artykułu:

Wskazany przez Państwo art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że :

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wymieniony przez Spółkę art. 231 § 1 i § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465) stanowi, że:

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników reguluje przepis art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z opisu sprawy wynika, że zgodnie z art. 23¹§ 1 Kodeksu pracy skutek wstąpienia przez Spółkę w dotychczasowy stosunek pracy opisanego pracownika zatrudnionego w poprzednim zakładzie pracy (u poprzedniego pracodawcy) nie dotyczył świadczenia emerytalnego określonego regulaminem emerytur pracowniczych i rent rodzinnych. W zawartej z pracownikiem umowie o pracę nie odniesiono się do uprawnienia pracownika do ww. świadczenia, nie nazwano go, ani nie dokonano żadnego jego opisu. Umowa o pracę przewidywała jedynie, że przejęciu przez Spółkę podlegają uzyskane przez pracownika roszczenia uzyskane od spółki Z. roszczenia te nie zostały jednak wymienione. Po kilku latach zatrudnienia umowa o pracę Pracownika uległa rozwiązaniu.

Zatem, w przedstawionych okolicznościach nie można uznać, że otrzymywane świadczenie jest świadczeniem przysługującym za pracę świadczoną w ramach stosunku pracy. Nie mamy do czynienia z istniejącym stosunkiem pracy – umowa o pracę została rozwiązana.

Ponadto, z opisu sprawy wynika, że Spółka nigdy nie przyjęła regulaminu świadczeń dotyczących emerytur pracowniczych i rent rodzinnych i nie obowiązuje on w Spółce. Spółka nie wprowadziła także własnego, analogicznego rozwiązania. Dlatego otrzymywanych przez byłego pracownika środków nie można uznać za wypłaty pozostające w jakimkolwiek związku faktycznym lub prawnym ze stosunkiem pracy.

Wobec powyższego, uzyskane świadczenie nie będzie stanowiło przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lecz przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Zwrot „w szczególności” użyty w art. 20 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty.

Oznacza to, że do „innych źródeł” należy zakwalifikować wszelkie przychody, których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ustawy.

Z uwagi na powyższe Spółka nie będzie miała obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od ww. świadczenia na podstawie art. 32 ww. ustawy.

Natomiast do obowiązków płatnika będzie się odnosił art. 42a ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że:

Z kolei w myśl art. 42g ust. 1 ww. ustawy:

Zatem, jeżeli były pracownik Spółki przeniesie do Polski centrum swoich interesów życiowych i stanie się rezydentem podatkowym Polski to Spółka z tytułu wypłacanego świadczenia stanowiącego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie miała obowiązek wystawić informację PIT-11 i przesłać ją do urzędu skarbowego oraz do podatnika w terminach wynikających z art. 42g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku nierezydenta, jeśli zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania przychód nie podlega opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to wypłacający nie wystawia informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego Organ uznaje Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja odnosi się do skutków podatkowych dla Państwa jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zdarzenia przyszłego zgodnie z treścią postawionego we wniosku pytania.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).