Wyrok NSA z dnia 12 marca 2024 r., sygn. II FSK 703/21

W postępowaniu podatkowym prawidłowe ustalenie stanu faktycznego przez organy podatkowe powinno uwzględniać zbiór materiału dowodowego adekwatnego do oceny realizacji rzeczywistych operacji gospodarczych, a odmowa przeprowadzenia wnioskowanych dowodów jest zasadna, jeśli ich przeprowadzenie nie miałoby znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Antoni Hanusz Sędzia del. WSA Alicja Polańska Protokolant Karolina Zarzycka-Ciołkiewicz po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1286/20 w sprawie ze skargi B. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 26 maja 2020 r. nr 1401-IOD-2.4100.1.2020.4.EŁ w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2014 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od B. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 10.800 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością B. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2014.

Stan sprawy Sąd przedstawił w sposób następujący:

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 29.11.2019 r., określającą skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2014 r. w wysokości 215.977 zł. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że skarżąca brała udział w łańcuchu podmiotów, których celem było stworzenie pozorów legalnego prowadzenia działalności i wykorzystanie konstrukcji podatku od wartości dodanej do uzyskania korzyści majątkowej. W rezultacie Spółka zawyżyła przychody z tego tytułu o kwotę 1.214.107,45 zł, na którą opiewały faktury dokumentujące sprzedaż [...], wystawione na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością P. z siedzibą w W. oraz G. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą G. Spółka zawyżyła także koszty uzyskania przychodów o kwotę 1.197.677,49 zł, wynikającą z faktur dokumentujących nabycie wspomnianego towaru, wystawionych przez Spółkę Akcyjną D. z siedzibą w W., D. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. oraz Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością A. z siedzibą w B. Organ podatkowy uznał, że powyższe faktury nie dokumentowały rzeczywistych operacji gospodarczych, bowiem ich wystawcy w rzeczywistości nie dostarczyli skarżącej [...], wobec czego odbiorcy faktur wystawionych przez skarżącą nie mogli od niej nabyć tego towaru; rzekome transakcje przeprowadzane były bardzo szybko, z zastosowaniem mechanizmu przedpłat i minimalnych marży – co przeczyło racjonalności gospodarczej. Zarazem, ponieważ skarżąca z tytułu nierzeczywistych operacji gospodarczych uzyskała jednak wpływy na rachunki bankowe, pieniądze te – pomniejszone o kwotę podatku od towarów i usług – uznano za przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, dalej: u.p.d.o.p.).