Interpretacja indywidualna z dnia 19 marca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.20.2024.2.RH

Dotyczy ustalenia, czy opisana w stanie faktycznym opłata dodatkowa stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT i podlega opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 stycznia 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy opisana w stanie faktycznym opłata dodatkowa stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie pismem z 11 marca 2024 r., (data wpływu tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się sprzedażą pojazdów samochodowych za pośrednictwem salonów samochodowych jak również wynajmem samochodów oraz ich serwisem. Spółka od (…) jest opodatkowana CIT w ramach tzw. systemu estońskiego.

W związku ze skalą prowadzonej działalności zdarza się, że samochody Wnioskodawcy parkowane są w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty za parkowanie co wiążę się z koniecznością poniesienia z tego tytułu tzw. opłaty dodatkowej.

W uzupełnieniu wniosku z 11 marca 2024 r. wskazali Państwo m.in., że:

W G. opłata dodatkowa za brak opłaconego miejsca postojowego na terenie Śródmiejskiej Strefy oraz Strefy Płatnego Parkowania wynosi (…) zł. Wysokość opłaty dodatkowej określa uchwała nr (…) Rady Miasta G. z dnia (…) o zmianie uchwały w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta G. oraz wysokości stawek opłat za parkowanie i opłaty dodatkowej, sposobu ich pobierania oraz wprowadzenia opłaty abonamentowej (...).

Dla potrzeb prowadzonej działalności Spółka ma zarejestrowanych ponad (…) aut wykorzystywanych przez pracowników, osoby współpracujące oraz Klientów Spółki. Pracownicy Spółki oraz osoby współpracujące ze Spółką korzystają z pojazdów Spółki w celu załatwiania różnego rodzaju spraw Spółki np. rejestracji pojazdów samochodowych, załatwiania spraw administracyjnych i związanych z tym wizyt w odpowiednich urzędach, spotkań z kontrahentami, wizyt u klientów. Ponadto, z samochodów Spółki korzystają także Klienci Spółki jako z samochodów zastępczych udostępnionych im przez Spółkę na okres naprawy albo serwisu samochodu zakupionego od Spółki. Klienci korzystają również z pojazdów testowych przed zakupem aby sprawdzić walory użytkowe oferowanych przez naszą Spółkę pojazdów. Zdarza się, że korzystający z samochodu przeoczy, że wjechał do płatnej strefy parkingowej albo okres postoju na parkingu miejskim przekroczył okres na jaki została wniesiona opłata parkingowa. Wówczas Spółka staje się zobowiązana do wniesienia opłaty dodatkowej. Jednocześnie, po otrzymaniu wezwania do zapłaty dodatkowej opłaty w przypadku jeśli korzystającym wówczas z pojazdu był Klient Spółki, jest on obciążany refakturą obejmującą opłatę dodatkową.

Pytanie

Czy opisana w stanie faktycznym opłata dodatkowa stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT i podlega opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Charakter prawny opłaty dodatkowej

Ustawa o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1440, dalej: „udp”) wprowadza pewne instrumenty finansowe mające usprawnić możliwość korzystania z infrastruktury drogowej. Jedną z takich możliwości jest wprowadzenie strefy płatnego parkowania. Ustawodawca wprost przewidział, że strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej (art. 13b ust. 2 udp).

Wyznaczenie strefy płatnego parkowania następuje w drodze aktu prawa miejscowego przez radę gminy (radę miasta), która podejmuje stosowną uchwałę w tym zakresie. W powyższym akcie rada gminy (rada miasta) obligatoryjne ustala wysokość opłaty za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, z tym że opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może przekraczać (…) zł, a także określa sposób pobierania tej opłaty. Fakultatywnie istnieje możliwość wprowadzenia przepisów dotyczących opłat abonamentowych lub zryczałtowanych oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi (art. 13b ust. 4 udp). Opłatę pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo (art. 13b ust. 1 udp).

Opłata dodatkowa zgodnie z przepisem art. 13f udp jest opłatą pobieraną przez zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządcę – w przypadku nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Jej wysokość jest ustalana w drodze aktu prawa miejscowego wydawanego przez radę gminy (radę miasta), lecz nie może przekroczyć (…) zł. Dopuszczalna jest także możliwość poboru takiej opłaty przez partnera prywatnego, jeżeli doszło do zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym (art. 13h udp).

W judykaturze przyjmuje się w odniesieniu do opłaty dodatkowej, że „Źródło powstania obowiązku podlegającego egzekucji wynikało bowiem bezpośrednio z przepisów prawa. Dla jego powstania, pod rządami obowiązujących przepisów, nie było potrzebne skonkretyzowanie tego obowiązku w drodze indywidualnego aktu administracyjnego” Wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2005 r., sygn. akt FSK 2580/04, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych (CBOSA).

Potwierdzeniem powyższego poglądu są liczne orzeczenia sądów administracyjnych dotyczących omawianej kwestii, np.: wyrok NSA z dnia 11 marca 2009 r., sygn. akt I OSK 1513/08, CBOSA, wyrok WSA o w Szczecinie z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Sz 232/09, CBOSA, czy wyrok WSA w Poznaniu z dnia 29 września 2010 r., sygn. akt I SA/Po 459/10, CBOSA.

Opłata dodatkowa nie jest więc konkretyzowana w drodze aktu administracyjnego, co oznacza, że nie znajdują zastosowania do jej określenia ani przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, ani ordynacji podatkowej (tak T. Brzezicki, W. Morawski, Zakres przedmiotowy Ordynacji podatkowej w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych, „Przegląd Orzecznictwa Podatkowego” 2009, nr 6, s. 525).

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą opłata dodatkowa nie jest karą za nieuiszczenie opłaty za parkowanie, lecz opłatą publiczną o charakterze dyscyplinującym za parkowanie (pozostawanie) pojazdu w strefie płatnego parkowania bez uiszczonej opłaty za parkowanie, a więc za takie – nieuprawnione korzystanie pojazdu z drogi publicznej (Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 138/15, CBOSA, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 23 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 952/10, CBOSA, wyrok NSA z dnia 9 marca 2017 r., sygn. akt II GSK 1683/15, CBOSA).

2. Wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą

Od 1 stycznia 2023 r. weszła w życie regulacja odnosząca się do wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, mianowicie zgodnie z art. 28m ust. 4a Ustawy CIT:

Do wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie zalicza się wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku:

1) w pełnej wysokości - w przypadku składników majątku, wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności gospodarczej;

2) w wysokości 50% - w przypadku składników majątku, które nie są wykorzystywane włącznie na cele działalności gospodarczej.

Niemniej w regulacji tej trudno doszukiwać się cech definicji pojęcia „wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą”. Wobec braku definicji wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zasadnym jest posłużenie się definicjami z języka powszechnego. Słownik języka polskiego PWN definiuje przymiotnik „związanych” jako „mający związek, coś wspólnego, z kimś, z czymś”. A contrario „niezwiązany” należy rozumieć jako „niemający związku, czegoś wspólnego z czymś, z kimś”.

Ustawodawca również nie zdefiniował terminu „składniki majątku, które nie są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej”. Analizując wskazane sformułowanie w znaczeniu języka potocznego należy uznać, że ustawodawca określa zbiór składników majątkowych, które oprócz wykorzystywania dla celów działalności gospodarczej, są także wykosztowywane dla celów innych (np. celów prywatnych podatnika). Jednakże jeśli te składniki majątkowe są wykorzystywane w sferze działalności gospodarczej, to nie sposób uznać, że poniesione na te składniki wydatki nie mają związku z działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, na gruncie wykładni językowej art. 28m ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT można uznać, że składniki majątku stanowią również środki pieniężne, które mogą być w całości lub w części wydatkowane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Kwestia powyższa nie została także w sposób jednoznaczny rozstrzygnięta w Przewodniku do ryczałtu od dochodów spółek z 23 grudnia 2021 r. (dalej jako „Przewodnik”), stanowiącym ogólne wyjaśnienie przepisów prawa podatkowego dotyczącego stosowania tych przepisów (objaśnienia podatkowe), o których mowa w art. 14a § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).

Jak wskazano w Przewodniku: „W ocenie dochodów z tych wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (...) znaczenie może mieć orzecznictwo sądów administracyjnych, wypracowane na bazie innych przepisów ustawy o CIT. W szczególności dla oceny dochodów z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, znaczenie może mieć rozumienie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w kontekście art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ustawy o CIT” (Przewodnik, str. 6, pkt 65). Co istotne, zaznaczono w nim również, iż: „Sposób kwalifikacji tego dochodu uzależniony jest od indywidualnego stanu faktycznego, w jakim pozostaje spółka. W ocenie wydatków kwalifikujących się do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 wynikającą z praktyki podmiotu jako również bogatego orzecznictwa sądowo-administracyjnego. W prawdzie pojęcie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować. Podobieństw pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Te cele powinny realizować wydatki związane z działalnością gospodarczą. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter” (przewodnik, str. 41 pkt 64).

Niemniej w procesie oceny, czy dany wydatek powinien być uznany za niezwiązany z działalnością gospodarczą na potrzeby opodatkowania Ryczałtem można posiłkować się katalogiem wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, to ostateczne rozstrzygnięcie w tej kwestii jest uzależnione od konkretnego stanu faktycznego oraz celu poniesienia wydatku, tzn. jego poniesienia w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Oznacza to, że ujęcie danego wydatku w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie będzie równoznaczne z uznaniem go za wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą w Ryczałcie. Pogląd taki jest także zbieżny z wykładnią systemową przepisów ustawy o CIT. Jak bowiem wynika z treści art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Sposób sformułowania przytoczonego przepisu w jasny sposób wskazuje, iż kosztami uzyskania przychodów mogą być tylko wydatki poniesione w konkretnym celu (osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), z wyjątkiem wydatków enumeratywnie wskazanych art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Powyższe nie oznacza, iż wydatki zawarte w tym przepisie nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła), tylko że - z różnych względów - ustawodawca zdecydował się na ich wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów. Gdyby bowiem przyjąć, iż każdy z wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie spełnia opisanej wyżej przesłanki odpowiedniego celu jego poniesienia, regulacja ta byłaby w zasadzie zbędna. Ze względu na brak spełniania podstawowej przesłanki dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, wydatki te nie mogłyby zostać zaliczone do tej kategorii na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Teza ta znajduje poparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jak bowiem wskazywano „(...) każdy wydatek musi przejść test z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1” (wyrok Naczelnego Sądu administracyjnego z 15 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 477/18).

Stanowisko potwierdzającego słuszność przytoczonego poglądu było także prezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej informacji Skarbowej z 1 lutego 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.585.2021.1.DP: „artykuł 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę włączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeżeli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów”.

Powyższe potwierdza stanowisko doktryny prawa podatkowego. Zgodnie z prezentowanymi stanowiskami: „Należy zawsze pamiętać, że aby wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu, musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania, lub zabezpieczenia źródła przychodu. Dopiero wtedy, kiedy te warunki zostaną spełnione, należy analizować katalog z art. 16 u.p.d.o.p i sprawdzać, czy wydatek poniesiony nie jest tam zawarty” (P. Małecki, M. Mazurkiewicz (w:) P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość Komentarz, wyd. XII, Warszawa, 2021, art. 16, LEX).

Podnoszono także, iż „Celem tego przepisu (art. 16. ust. 1 ustawy o CIT - przyp. Wnioskodawcy) jest więc przede wszystkim określenie pewnego katalogu wydatków, które choć poniesione w celu uzyskania przychodów i w związku z działalnością gospodarczą, z jakichś powodów zostały uznane przez ustawodawcę za takie, które nie dają możliwości uwzględniania ich w rozliczeniu podatkowym (...) Należy przy tym zwrócić uwagę, iż negatywny katalog, o którym mowa, odnosi się do kosztów, które co do zasady spełniają pozostałe warunki uznania ich za koszt podatkowy. Są to zatem koszty uzyskania przychodów, tyle tylko, że dotyczy ich zakaz uwzględniania ich w rachunku podatkowym. Chodzi tu zatem o koszty, które gdyby nie zostały wyszczególnione w tym negatywnym katalogu, mogłyby zostać uwzględnione przez podatnika w rozliczeniu podatkowym”. (M. Pogoński (w:) M. Pogoński, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2014, art. 16, LEX).

Biorąc zatem pod uwagę przesłankę racjonalności działania ustawodawcy, należy wskazać, że jedyną trafną interpretacją charakteru katalogu zawartego w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT jest uznanie, iż wydatki w nim zawarte mogą by poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Co za tym idzie, jeżeli (jak wskazano w Przewodniku), na potrzeby uznania wydatku za niezwiązany z działalnością gospodarcza istotny jest cel jego poniesienia, to nie można wykluczyć, iż niektóre z wydatków uznawanych na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT za wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, będą jednocześnie związane z działalnością gospodarczą podatnika. Istotny jest cel jego poniesienia, to nie można wykluczyć, iż niektóre z wydatków uznawanych na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT za wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, będą jednoczesne związane z działalnością gospodarczą podatnika.

3. Opłata dodatkowa jako wydatek związany z działalnością gospodarczą

Opłata dodatkowa jest ponoszona przez Spółkę w związku z korzystaniem z pojazdów samochodowych co oznacza, że pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 54 Ustawy CIT do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się opłat sankcyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Mając na uwadze, że opłata dodatkowa nie posiada charakteru sankcyjnego uznać należy, że nie zostałaby zdyskwalifikowana jako kup w wyniku zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 54 Ustawy CIT i tym samym stanowiłaby kup na gruncie klasycznych przepisów CIT.

Z kolei, w przypadku gdyby uznać, że opłata dodatkowa posiada charakter sankcyjny i wówczas podlega zastosowaniu art. 16 ust. 1 pkt 54 Ustawy CIT to wciąż należy uznać, że posiada związek z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i wobec braku przepisu explicite uznającego opłatę dodatkową za wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą to nie stanowi takiego wydatku i tym samym nie podlega opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Podobny sposób rozumowania został zaprezentowany w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2022 r. (Znak: 0111-KDIB1-3. 4010.599.2022.1.JKU), gdzie uznano, że wpłaty na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie stanowią wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, choć na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 36 ustawy o CIT, nie uważa się takich wpłat za koszty uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie bowiem art. 28j ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli spełnia łącznie pozostałe warunki określone w przepisie art. 28j ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,

W myśl art. 28m ust. 4a ustawy o CIT,

Z przepisów ustawy o CIT nie wynika wprost jakiego rodzaju wydatki mogą być uznane za dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie zdecydował się na sformułowanie w przepisie definicji ani nawet przykładowego katalogu tego rodzaju wydatków.

Przepisy Rozdziału 6b ustawy o CIT nie zawierają definicji legalnej wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W związku z powyższym, aby ustalić jakie kategorie wydatków oraz kosztów mieszczą się w zakresie wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, należy odwołać się do znaczenia, jakie posiada niniejsze pojęcie w języku powszechnym. W tym aspekcie warto odnotować, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter. Zatem za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą możną uznać m.in. takie wydatki i koszty, które nie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W związku z powyższym podczas określania, czy dany wydatek lub koszt stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą można pomocniczo posiłkować się praktyką podmiotu, jak również bogatym orzecznictwem sądów administracyjnych, w zakresie kwalifikacji wydatków oraz kosztów do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z objaśnieniami podatkowymi z 23 grudnia 2021 r. opracowanymi przez Ministerstwo Finansów w formie Przewodnika do Ryczałtu od dochodów spółek „za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą będą uznane publicznoprawne wydatki o charakterze sankcyjnym, np. kary, grzywny czy odsetki od nieterminowego uregulowania zobowiązania podatkowego. Takie wydatki oprócz tego, że mają charakter sankcyjny, nie są również poniesione w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów jak również ich ponoszenie nie jest podstawą prowadzenia działalności gospodarczej”.

Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków.

Sposób kwalifikacji tego dochodu uzależniony jest od indywidualnego stanu faktycznego, w jakim pozostaje podatnik. W ocenie wydatków kwalifikujących się do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wynikającą z praktyki podmiotu. Wprawdzie pojęcie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować. Podobieństwa pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Te same cele powinny realizować wydatki związane z działalnością gospodarczą. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jedną z nieodłącznych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter.

W związku z powyższym koszty, które nie służą realizacji podstawowego celu prowadzonej działalności gospodarczej jakim jest osiąganie zysków, lecz są efektem ubocznym działań zmierzających do osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów (np. niektóre z kosztów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 54 ustawy o CIT), mogą być uznane za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Z treści wniosku wynika, że Państwa samochody parkowane są w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty za parkowanie co wiąże się z koniecznością poniesienia z tego tytułu tzw. opłaty dodatkowej. W G. opłata dodatkowa za brak opłaconego miejsca postojowego na terenie Śródmiejskiej Strefy oraz Strefy Płatnego Parkowania wynosi (…) zł. Wysokość opłaty dodatkowej określa uchwała nr (…) Rady Miasta G. z dnia (…) o zmianie uchwały w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta G. oraz wysokości stawek opłat za parkowanie i opłaty dodatkowej, sposobu ich pobierania oraz wprowadzenia opłaty abonamentowej.

Ponadto zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 320 ze zm.),

W myśl art. 13b ust. 1-8 ustawy o drogach publicznych:

Z powyższego wynika zatem, że opłata dodatkowa jest ściśle związana z korzystaniem z miejsca parkingowego (usługą parkingową) i wiąże się z niewywiązaniem się Państwa z obowiązków przewidzianych w ustawie o drogach publicznych i ww. uchwale Rady Miasta podczas korzystania z miejsca parkingowego.

Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) pobranie opłat dodatkowych nie byłoby możliwe, gdyby wcześniej nie została wykonana usługa udostępnienia miejsca parkingowego, zatem obowiązek zapłaty opłaty kontrolnej za nieprzestrzeganie regulaminu stanowi jeden z warunków skorzystania z usługi.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości zauważyć należy, że prowadzenie działalności wiąże się z ponoszeniem wydatków, ale nie każdy z tych wydatków jest związany z działalnością gospodarczą, która jest ukierunkowana na osiągnięcie przychodu. Zatem, nie każdy wydatek ma na celu osiągnięcie przychodów, a część ponoszonych wydatków wynika z „negatywnych” działań podatnika i takie wydatki powinny być uznane za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą w myśl art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz dokonaną wykładnię przepisów stwierdzić należy, że opłaty dodatkowe które ponoszą Państwo za brak opłacenia miejsca postojowego na terenie Śródmiejskiej Strefy lub Strefy Płatnego Parkowania przez korzystających z Państwa samochodów osób w związku z wykonywaną przez Państwa działalnością w zakresie sprzedaży i wynajmu samochodów należy uznać za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Niewątpliwie, powyższe wydatki mają bowiem charakter sankcyjny i nie są wydatkami, które są ponoszone w toku prawidłowo i zgodnie z przepisami prawa prowadzoną działalnością. Wydatki, o których mowa powyżej wynikają z zaniedbań, oraz naruszeń obowiązujących przepisów prawa, w tym przypadku ustawy o drogach publicznych oraz uchwały Rady Miasta G. z dnia (...) o zmianie uchwały w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta G., zatem takie wydatki nie są ukierunkowane na osiągnięcie przez Państwa przychodu.

W związku z powyższym, opłaty dodatkowe za brak opłaconego miejsca parkingowego, ponoszone przez Państwa będą stanowiły wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą Spółki i tym samym będą podlegały opodatkowaniu Ryczałem od dochodów spółek po Państwa stronie.

Zatem, nie można zgodzić się z Państwem, że w przedstawionym stanie faktycznym opłata dodatkowa nie podlega opodatkowaniu Ryczałtem od dochodów spółek oraz nie stanowi wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

W związku z powyższym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).