Wyrok WSA w Łodzi z dnia 18 maja 2023 r., sygn. II SA/Łd 322/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędziowie Sędzia WSA Jarosław Czerw Asesor WSA Marcin Olejniczak (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 maja 2023 r. sprawy ze skargi D. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 12 stycznia 2023 r. nr KO.441.340.2022 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę. MR

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim, decyzją z 12 stycznia 2023 r. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Żelechlinek z 8 listopada 2022 r., którą odmówiono D.W. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej wnioskowanego na babkę W.P.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że przedmiotowa sprawa była już rozpatrywana przez Kolegium, które decyzją z 27 maja 2020 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji o odmowie przyznania przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego ze względu na niespełnienie przez wnioskodawczynię przesłanki wynikającej z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. oświadczeniach rodzinnych (Dz. U . z 2022 r. poz. 615 ze zm. - u.ś.r.), z uwagi na to, że w pierwszej kolejności obowiązek alimentacyjny spoczywa na dzieciach W.P. - synu T.P. oraz córce K.P. Ponadto wnioskodawczyni ma ustalone prawo do zasiłku stałego, co stanowi negatywną przesłankę uniemożliwiająca przyznanie wnioskowanego świadczenia, określoną w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit.a u.ś.r.

Tutejszy sąd wyrokiem z 4 grudnia 2020 r., II SA/Łd 561/20 uchylił obie wskazane wyżej decyzje, uznając że organy obu instancji nie zweryfikowały z należytą starannością wszystkich przesłanek z art. 17 ust. 1 i l a u.ś.r. oraz ust. 5 pkt 1 lit.a u.ś.r., a tym samym uznając stanowisko organów o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego za wadliwe. Zgodnie ze stanowiskiem WSA, możliwe jest przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego także w sytuacji, gdy osoba zobowiązana w pierwszej kolejności do sprawowania opieki nad niepełnosprawnym sama nie legitymuje się wprawdzie orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, ale obiektywnie nie jest zdolna tego obowiązku wypełnić, a zrealizować tę pomoc jest w stanie – niejako w jej zastępstwie - osoba zobowiązana w dalszej kolejności do alimentacji (w analizowanej sprawie wnuczka) na rzecz osoby wymagającej opieki. W konsekwencji zarzucił organom obu instancji, iż poprzestały na ustaleniu, że osoba wymagająca opieki posiada syna i córkę, a więc osoby zobowiązane do alimentacji w stopniu pierwszym i nie podjęły żadnych czynności wyjaśniających w kierunku zweryfikowania w sposób należyty, czy osoby te są w stanie stale i długotrwale opiekować się matką, a zatem czy są w stanie zadośćuczynić swojemu obowiązkowi alimentacyjnemu względem niej, a także czy możliwe jest otrzymanie od nich na czas potrzebnych środków utrzymania. Ponadto zdaniem WSA przy dokonywaniu wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit.a u.ś.r. należało uwzględnić stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zaprezentowane w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2019 r. o sygn. akt SK 2/17 zgodnie z którym różnicowanie sytuacji prawnej osób rezygnujących z pracy w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnymi w oparciu o przyjęte przez ustawodawcę kryterium posiadania przez takie osoby ustalonego prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest niedopuszczalne. Według zaprezentowane w uzasadnieniu wyroku TK rozważania w drodze analogii można i należy odnosić do sytuacji, gdy opiekun pobiera inne świadczenia, wskazane w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit.a u.ś.r., w tym zasiłek stały, tak jak ma to miejsce w realiach rozpatrywanej sprawy.