Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. III SA/Wa 2955/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Czarkowski, Sędziowie sędzia WSA Ewa Izabela Fiedorowicz (sprawozdawca), asesor WSA Kamil Kowalewski, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 kwietnia 2023 r. sprawy ze skargi H.D. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] października 2022 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz H.D. kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

H.D. (dalej: wnioskodawca, strona lub skarżący) wystąpił o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W powyższym wniosku przedstawiono stan faktyczny, z którego wynikało, że wnioskodawca, w okresie od 1 kwietnia 1997 r. do 31 grudnia 2017 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w [...] (dalej [...]).

[...] 30 października 2017 r. wypowiedział wnioskodawcy umowę o pracę, powołując się na likwidację [...] - art. 361 § 1 Kodeksu pracy. W chwili otrzymania wypowiedzenia umowy o pracę wnioskodawca był pracownikiem w wieku przedemerytalnym, zgodnie z art. 39 Kodeksu pracy i podlegał z tego tytułu pełnej ochronie.

Strona nie zgodziła się z wypowiedzeniem umowy o pracę, dlatego 20 listopada 2017 r. złożyła do sądu rejonowego pozew o przywrócenie do pracy (art. 45 § 1 Kodeksu pracy) i zasądzenie od pracodawcy wynagrodzenia za cały czas pozostawiania bez pracy (art. 47 Kodeksu pracy).

Wyrokiem z [...] stycznia 2020 r. (sygn. akt [...]) sąd rejonowy uwzględnił w całości powództwo i orzekł o przywróceniu wnioskodawcy do pracy w [...] oraz zasądził od [...] na rzecz wnioskodawcy wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy, tj. za okres od 1 stycznia 2018 r. do momentu zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia pracy. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że wypowiedzenie zawartej ze stroną umowy o pracę było niezgodne z przepisami prawa, ponieważ z mocy prawa zakład pracy [...] przeszedł na [...], a w chwili wypowiadania umowy o pracę wnioskodawca korzystał z ochrony trwałości stosunku pracy z uwagi na osiągnięcie wieku przedemerytalnego. Wyrokiem z [...] marca 2022 r. (sygn. akt [...]) sąd okręgowy podtrzymał w całości wyrok sądu pierwszej instancji.