Wyrok NSA z dnia 22 listopada 2022 r., sygn. I GSK 19/19

W postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności podatkowej osób trzecich prawidłowość doręczenia decyzji organu podatkowego stanowi istotną przesłankę procedury i podlega ocenie w toku postępowania, co wynika z art. 108 § 2 pkt 2a Ordynacji podatkowej – jej zaniedbanie bądź pominięcie może skutkować błędem w postępowaniu podatkowym.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Michał Kowalski Sędzia NSA Piotr Piszczek (spr.) Sędzia del. WSA Cezary Kosterna po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej TP i WP od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 29 sierpnia 2018 r. sygn. akt II SA/Go 1187/17 w sprawie ze skargi TP i WP na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia 18 sierpnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie przeniesienia odpowiedzialności za zobowiązania z tytułu dotacji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 29 sierpnia 2018 r., sygn. akt II SA/Go 1197/17 uwzględnił skargę TP i WP (dalej: strona(y), skarżąca(y)) i uchylił decyzję Samorządowego Kolegium odwoławczego w Zielonej Górze z 18 sierpnia 2017 r. w przedmiocie przeniesienia odpowiedzialności za zobowiązanie z tytułu dotacji, a także orzekł o zwrocie kosztów postępowania sądowego.

Skargę kasacyjną – stosownie do treści art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2012.270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) – wywiódł pełnomocnik stron zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie odnoszącym się do fragmentów uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, w których wyrażony został pogląd odnośnie stosowania/niestosowania w postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności podatkowej osób trzecich przepisu art. 108 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U.2017.201 ze zm.; dalej: O.p.) (str. 11 akapit 2 uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji z 29 sierpnia 2018 r.), oraz fragmentów uzasadnienia, w których Sąd pomija okoliczność nieistnienia w obrocie prawnym decyzji Marszałka Województwa Lubuskiego z 18 lutego 2014 r., mającej określać zobowiązanie osoby prawnej (tj. A), za które to zobowiązanie skarżący – jako osoby trzecie – mieliby solidarnie ponosić odpowiedzialność subsydiarną (art. 116a § 1 O.p.), a która to okoliczność nieistnienia decyzji względem Stowarzyszenia nie pozwalała na dokonywanie ustaleń faktycznych i prawnych, w których przyjmuje się, że przeprowadzono w stosunku do osoby prawnej wymagane w/w przepisem art. 108 § 2 ust. 2 postępowanie administracyjne, że wydana została względem tego podmiotu decyzja, która miałaby funkcjonować w obrocie prawnym (str. 1 akapit 3 i 4 uzasadnienia wyroku), że podmiot ten pozostawać miałby dłużnikiem Marszałka Województwa Lubuskiego (strona 2 akapit 4, strona 3 akapit 5 uzasadnienia wyroku), oraz że nieistnienie w obrocie prawnym powyższej decyzji z 18 lutego 2014 r., będące wynikiem braku jej doręczenia do rąk ustanowionego w tym celu dla osoby prawnej kuratora, nie ma znaczenia dla orzekania o odpowiedzialności osób trzecich w trybie art. 116a § 1 i nast. O.p. (str. 5 akapit 3 i str. 11 akapit 2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).