Wyrok NSA z dnia 8 listopada 2022 r., sygn. II GSK 1339/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia WSA (del.) Tomasz Smoleń (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej F. A. M. G. S.A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2019 r., sygn. akt VI SA/Wa 2334/18 w sprawie ze skargi F. A. M. G. S.A. w W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 24 października 2018 r. nr BP.502.247.2018.1186.BD2.5925 w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 16 kwietnia 20179 r., sygn. akt VI SA/Wa 2334/18, działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.), oddalił skargę F. A. M. G. S.A. z siedzibą w W. (Spółka, Skarżąca, Strona) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 24 października 2018 r. nr BP.502.247.2018.1186.BD2.5925 w przedmiocie kary pieniężnej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku WSA wniosła Spółka, zaskarżając orzeczenie w całości i domagając się uchylenia w całości zaskarżonego orzeczenia oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnego w Warszawie, a także o zasądzenie od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz Skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1] naruszenie przepisów prawa materialnego, tj:

a) przepisów art. 140aa ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 35a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1260, dalej: "p.r.d.") w zw. z art. 41 ust. 1, 2, 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2068, dalej "u.d.p.") poprzez ich błędną wykładnię, i w jej konsekwencji uznanie, że pojazd, prowadzony przez kierowcę Skarżącej jest pojazdem nienormatywnym, tj. pojazdem, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez są większe od dopuszczalnych, a w następstwie braku zezwolenia kategorii VII dla pojazdu nienormatywnego. Skarżąca ponosi odpowiedzialność administracyjną na podstawie art. 140aa ust. 1 p.r.d., w sytuacji, gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisów prowadziłaby do wniosku, że górne dopuszczalne wartości nacisku osi dla danej drogi zostały uregulowane wyłącznie w przepisach ustawy o drogach publicznych i w aktach wykonawczych do tej ustawy, gdzie problematykę nacisku osi reguluje wyłącznie przepis art. 41 tej ustawy, gdzie z kolei znajdują się górne granice nacisku jedynie pojedynczej osi napędowej i tym samym przepis ten nie przewiduje dopuszczalnych na drogach publicznych nacisków osi wielokrotnych napędowych, co w konsekwencji prowadzić winno do wniosku, że pojazd Skarżącej, jako pojazd posiadający osie wielokrotne, nie może zostać zakwalifikowany, jako pojazd nienormatywny, w świetle definicji przewidzianej w przepisach ustawy prawo o ruchu drogowym, konsekwencją czego niemożliwe jest nałożenie na Skarżącą kary pieniężnej w oparciu o przepis art. 140aa p.r.d.;