Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 października 2022 r., sygn. II SA/Wr 371/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Habuda, Sędziowie Sędzia WSA Władysław Kulon, Sędzia WSA Wojciech Śnieżyński (spr.), po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 października 2022 r. sprawy ze skargi P. SA w W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niemożliwości odtworzenia akt sprawy oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Burmistrz Miasta i Gminy M. postanowieniem z [...] (nr [...]), wydanym na podstawie art. 123 i art. 124 k.p.a. po rozpatrzeniu wniosku złożonego przez P. SA z/s w W. (dalej: [...]), stwierdził niemożność odtworzenia decyzji administracyjnej przekazującej w zarząd Dolnośląskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (dalej DDOKP) nieruchomości położonych w Gminie M., aktualnie nr działek: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...]; [...] obręb [...]; [...], [...] obręb [...]; [...], [...] [...] obręb [...]; [...], [...] obręb [...]. W motywach tego rozstrzygnięcia przybliżono żądanie P. SA skierowane do organu administracji oraz opisano dotychczasowy przebieg postępowania, a następnie przedstawiono działania podjęte w ramach prowadzonego postępowania wyjaśniającego, a w szczególności wskazano i opisano do których instytucji i organów państwa zwrócono się o udostępnienie stosownej dokumentacji dotyczącej decyzji przekazującej w zarząd nieruchomości położone w Gminie M. Powyższe czynności dały wynik negatywny. Następnie organ ten odniósł się do możliwości odtworzenia decyzji w przedmiocie prawa zarządu na podstawie decyzji Naczelnika Miasta i Gminy M. z [...] (znak [...]), ustalającej opłatę roczną z tytułu zarządu (użytkowania) gruntem zabudowanym, a także decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w J. G. z [...] (nr [...]). W tym zakresie wskazał, że decyzja z [...] ustalająca opłatę roczną za grunty będące w zarządzie - użytkowaniu strony (DDOKP) w swojej treści, nie zawiera wskazania konkretnej decyzji Naczelnika Miasta i Gminy M. na mocy której wspomniane wyżej nieruchomości zostały przekazane w zarząd DDOKP. Także późniejsza decyzja Urzędu Rejonowego w J. G. z [...] nie zawiera w swojej treści takiej decyzji, jedynie przywołana zostaje decyzja opłatowa z [...]. Wskazując na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 22.11.1999 r., sygn. akt U 6/99 oraz wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych organ podał, że w tym stanie faktycznym i prawnym dołączone do wniosku P. SA decyzje o naliczeniu aktualizacji opłat w jego ocenie nie spełniają wymogów dokumentu niezbędnego a zarazem wystarczającego do stwierdzenia prawa oddania nieruchomości w zarząd DDOKP. Organ przywołał się również na wywód zawarty w uzasadnieniu uchwały NSA z 27.02.2017 r., sygn. akt I OPS 2/16, zgodnie z którym decyzja o wymiarze opłaty z tytułu zarządu nie jest w postępowaniu komunalizacyjnym wystarczająca dla uznania istnienia po stronie PKP zarządu. W ocenie organu, w przypadku, gdy decyzja oddająca w zarząd obejmowałaby parcele nie zaś działki, jak podkreśla P. SA, dokument potwierdzający ten fakt znajdowałby się w zbiorach organów i instytucji, do których zostały skierowane zapytania. Wskazał przy tym, że słownikowa definicja parceli oznacza "działkę gruntu, wydzieloną z większego obszaru, przeznaczona pod zabudowę lub użytkowaną w inny sposób". Ponadto organ zgodził się z poglądem wyrażonym w uchwale NSA z 27.02.2017r., sygn. akt I OPS 2/16, że od czasu uchylenia ustawą z 1960 r. o kolejach rozporządzenia Prezydenta RP z 24.09.1926 r. o utworzeniu przedsiębiorstwa PKP, nie został uchwalony żaden akt prawny przyznający PKP nabycie prawa zarządu ex lege. Nie ma żadnych podstaw do tego, aby w oparciu o przepisy późniejsze w stosunku do ustawy z 02.12.1960 r. o kolejach konstruować wnioski o charakterze wstecznym w zakresie skutków wywołanych tą ustawą. Ani bowiem przepisy ustawy z 29.04.1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, ani przepisy ustawy z 27.08.1989 r. o przedsiębiorstwie państwowym PKP nie mogą stanowić podstawy do odpowiedzi na pytanie, czy ustawa z 02.12.1960 r. o kolejach poprzez uchylenie rozporządzenia Prezydenta RP z 24.09.1926 r. o utworzeniu przedsiębiorstwa PKP doprowadziła do wygaśnięcia zarządu PKP. Dopiero stwierdzenie, że ustawa z 02.12.1960 r. o kolejach doprowadziła do wygaśnięcia dotychczasowego zarządu PKP, uzasadnia konieczność poszukiwania w przepisach późniejszych nowej podstawy prawnej dla uznania przedsiębiorstwa PKP za sprawującego zarząd mieniem kolejowym. Zwrócił na to trafnie uwagę NSA, podejmując uchwałę I OPS 2/16 i przeprowadzając logiczny wywód prawny w zakresie oceny stanu prawnego również po roku 1960 i tego, że po tej dacie nie został uchwalony żaden przepis ustawowy, oddający mienie kolejowe w zarząd PKP. W świetle powyższych uwag, trudno się zgodzić, zdaniem organu I instancji, z przypuszczeniem wyrażonym przez P. SA, że objęta wnioskiem decyzja mogła zostać wydana przed ujednoliceniem katastru tj. przed 1969 r. Organ I instancji podał, że nie ma również podstawa do wywodzenia z faktu, iż grunt był związany z funkcjonowaniem kolei, wniosku, że pozostaje on w zarządzie PKP, bowiem to nie z twierdzenia PKP ani z faktu władania gruntem wynika stan prawny, lecz z istnienia podstawy prawnej zarządu. W ocenie organu, podstawą prawną do wydania decyzji oddającej w zarząd PKP omawiane nieruchomości był art. 38 ust. 2 ustawy z 29.04.1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1985r., Nr 22), gdyby taka decyzja istniała, bezspornie wydana byłaby jednak na działkę a nie parcelę. W konkluzji swojego stanowiska organ stwierdził, że nie było w obrocie prawnym decyzji, na mocy której DDOKP otrzymałaby w zarząd wspomniane nieruchomości.